If These Trees Could Talk

Βαρυσήμαντη η δήλωση στον τίτλο, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Σίγουρα, υπάρχει μια καλή πιθανότητα να το πάρω πίσω κατά τον Αύγουστο, όταν οι Russian Circles θα κυκλοφορήσουν το Guidance. Μέχρι τότε όμως, με τους Mogwai να εστιάζουν προς soundtrack, συνεχίζοντας τους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς και τους Long Distance Calling να ακολουθούν πιο εναλλακτικά μονοπάτια, οι If These Trees Could Talk στέκονται μόνοι τους στην κορυφή του ύφους γι' αυτήν τη χρονιά.

Στο "The Bones Of A Dying World" δεν υπάρχουν ιδιαίτερες εκπλήξεις. Από την πρώτη ακρόαση, κάποιος θα παρατηρήσει ότι έχουμε να κάνουμε με έναν τυπικό οργανικό post-rock δίσκο και δεν θα μπορώ για κανένα λόγο να πω ότι έχει άδικο. Σε αντίθεση, όμως, με ένα σημαντικό μέρος των post-rock κυκλοφοριών, εδώ τίποτα δεν ακούγεται πιεσμένο και όλα τα επιμέρους στοιχεία δένουν άψογα. Το rhythm section λειτουργεί ιδανικά ως το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζονται τα πάντα, οι κιθάρες εναλλάσσονται διαρκώς, έχοντας τον πρώτο λόγο και οι μελωδίες εξελίσσονται με απίστευτη φυσικότητα. Οι στιγμές που το μυαλό μπορεί να πάει συνειρμικά στους God Is An Astronaut δεν εξαφανίζονται ούτε αυτήν τη φορά, όμως ο ήχος της πεντάδας από το Akron του Ohio έχει μια τόσο ιδιαίτερη υφή, που δύσκολα θα τους μπερδέψεις με κάποιο άλλο συγκρότημα.

Ένα στοιχείο που μου άφησε θετική εντύπωση, είναι το γεγονός ότι παρά την όποια προβλεψιμότητα στον ήχο, υπάρχουν μικρές πινελιές που κάνουν τον δίσκο να ακούγεται ως φυσική συνέχεια του εξαιρετικού "Red Forest" και όχι σαν ένα ακριβές αντίγραφό του. Ο τρόπος που η ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα δίνει τη θέση της σε μια πιο heavy προσέγγιση, χωρίς να είναι κάτι καινούριο, φαίνεται να γίνεται πλέον πλήρως συνειδητά και πιο στοχευμένα. Αντίστοιχα, οι δομές των κομματιών και η ροή τους, δίνουν την αίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με ένα έργο συνόλου κι όχι με μια συρραφή μικρότερων σημείων. Από το ξεδίπλωμα των μελωδιών στο εισαγωγικό "Solstice", μέχρι το υπέροχο δέσιμο ανάμεσα στο σχεδόν-progressive "Berlin" και το textbook-post-αλλά-πανέμορφο "One Sky Above Us", τα πάντα βρίσκονται ακριβώς εκεί που πρέπει. Εκτός των παραπάνω, με μικρή διαφορά ξεχώρισα το πιο ευθύ "Earth Crawler" και το "Iron Glacier" με τα κολλητικό θέμα και τα πολλαπλά επίπεδα στις κιθάρες.

Η αλήθεια είναι πως είχα μερικές αμφιβολίες για το κατά πόσο οι Trees θα κατάφερναν να κρατήσουν τόσο ψηλά το επίπεδο για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο, παίζοντας ένα τόσο "προβλέψιμο" είδος μουσικής. Η προσθήκη τους στο ρόστερ μιας δισκογραφικής, ακόμα κι αν αυτή δεν είναι κάποια μεγάλη πολυεθνική, δεν με καθησύχασε ιδιαίτερα. Τελικά, οι όποιες ανησυχίες μου κρίνονται πλήρως αβάσιμες· το "Bones Of A Dying World" στρογγυλοκάθεται δίπλα στο "The Wilderness" ως απόδειξη ότι το οργανικό post-rock έχει ακόμα πράγματα να δώσει και γίνεται αυτόματα σημείο αναφοράς για κυκλοφορίες του είδους.