Godspeed You! Black Emperor

Με ενοχλεί πολύ η αυθυποβολή στον τρόπο που προσλαμβάνουμε τη μουσική. Με ενοχλούν οι προδιαθέσεις που κυριαρχούν πάνω μας, λερώνοντας την καθαρότητα και την αντικειμενικότητα που θα έπρεπε να μας διακατέχει σαν δέκτες. Αν ήμασταν πάντα καθαροί από την αυθυποβολή, οι λίστες μας, οι μουσικοί μας φάκελοι, οι δισκοθήκες μας, τα τραγούδια που μας κάνουν να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας, ίσως να ήταν αρκετά διαφορετικά.

Για όποιον έχει ήδη αγαπήσει τους Godspeed You! Black Emperor, είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγει από τη θετική προδιάθεση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι νεογράφοι μας έκατσαν να μεταφράσουν εκείνο το δελτίο τύπου - και είναι εύλογο ότι οι περισσότεροι από τους οπαδούς τους θα ήταν έτοιμοι να βάλουν το στικεράκι «Επιλογή», απλώς από τις λέξεις που διάλεξαν για να προλογίσουν το νέο τους, έβδομο άλμπουμ. Τι απομένει για μια τέτοια μπάντα; Ίσως απλώς να κάνει τα βασικά. Ίσως απλώς να δώσει αυτά που περιμένεις από αυτήν, κι ας μην κάνουν τίποτα παραπάνω. Είσαι έτοιμος να ενδώσεις, είσαι ήδη μεθυσμένος/η.

Με αυτά κατά νου, ας μην εμπιστευτείς τη γνώμη μου για το "G_d's Pee AT STATE'S END!". Ίσως να φαντάστηκα πράγματα. Ίσως φαντάστηκα ότι από "καλό κατευόδιο", έφτασαν πια να αυτοχαρακτηρίζονται ως "το κάτουρο του θεού". Αυτοσαρκαζόμενοι; Ή παντρεύοντας με αυτόν τον τρόπο την αλήθεια ότι ο κόσμος, εμείς οι ίδιοι και οι μάχες μας, είμαστε ταυτόχρονα περιττή αλλά και ύψιστη ουσία; Εξάλλου, ποιος μπορεί να πει αν η μουσική ουσία των GY!BE είναι το post rock, η κλασική μουσική, ο πειραματισμός ή αν όλα αυτά είναι απλώς το προκάλυμμα του απόλυτου anarcho-punk σχήματος αυτών των σκοτεινών καιρών;

Ίσως να το φαντάστηκα αλλά τα ραδιοκύματα, η κρυπτογραφημένη στρατιωτική γλώσσα και ο ιμάμης που ξεκινούν το 20λεπτο "A Military Alphabet (five eyes all blind) (4521.0kHz 6730.0kHz 4109.09kHz) / Job’s Lament / First of the Last Glaciers / where we break how we shine (ROCKETS FOR MARY)" συνεχίζουν απευθείας από εκεί που τελείωσε το μεγαλειώδες "Anthem for No State". Στα είκοσι λεπτά του θα συμβούν πολλά. Ένας σύντομος αυτοσχεδιασμός θα οδηγήσει στο κυκλικό, βασικό κιθαριστικό θέμα που δεν είναι παρά το βούκινο του πολέμου πάνω σε εμβατηριακά τύμπανα. Δεν ξέρω αν είναι άτοπο αλλά, για λίγο, κάτι μου θύμισε τους Grails και τους Swans. Κάθε συνειρμός όμως θα χαθεί, καθώς σταδιακά οι μελωδίες υψώνονται στον ουρανό, το φως και το σκοτάδι παλεύουν, ενώ το αριστουργηματικό σπάσιμο πριν το τέλος ντύνεται το πιο δραματικό του ρούχο. Στο τέλος, πυροβολισμοί.

Είπα φως; Η μπάντα αναφέρει στο δελτίο τύπου ότι επιχείρησε μια πιο «φωτεινή εξιλέωση» σε αυτό τον δίσκο. Η μελωδία του «σύντομου» εξάλεπτου "Fire at Static Valley" θυμίζει αυτό που θα περίμενες από μια τυπική post rock μπάντα, όμως τα drones, τα έγχορδα, ο τελετουργικός παλμός και το τσέλο που γαβγίζει, προσδίδουν στη σύνθεση μια contemporary αίσθηση που απειροελάχιστες post μπάντες θα τολμούσαν να επιχειρήσουν. Ίσως να το φαντάστηκα αλλά ένιωσα ότι ένα κομμάτι του «απίθανου, χοντρού πορτοκαλί ήλιου που φώτιζε το studio κατά την ηχογράφηση», τρύπωσε στο κομμάτι.

Ξανά ραδιοκύματα και λευκός θόρυβος στην έναρξη του 19λεπτου "GOVERNMENT CAME” (9980.0kHz 3617.1kHz 4521.0 kHz) / Cliffs Gaze / cliffs' gaze at empty waters' rise / ASHES TO SEA or NEARER TO THEE". Ίσως να το φαντάστηκα αλλά νομίζω πως άκουσα την παραμορφωμένη φωνή του Geoff Tate (!) να ενώνεται με αυτήν ενός φανατικού tv preacher. Αριστουργηματική σταδιακή εισαγωγή του βασικού θέματος και ξέσπασμα σε ένα αναπάντεχο γλυκόπικρο βαλς. Εδώ η μπάντα θα μεγαλουργήσει αρμονικά, κινούμενη διαρκώς ανάμεσα σε μελαγχολικά και φωτεινά περάσματα πριν τα δυσοίωνα pizzicato φέρουν ακόμα μια ανατροπή. Η σύνθεση θα τελειώσει με ένα απίστευτο πεντάλεπτο κρεσέντο, όπου ένας μηχανικός ρυθμός κουβαλάει το, μάλλον πιο ματζόρε και uplifting θέμα που άκουσες ποτέ από τους GY!BE. Εκπληκτική σύνθεση, με τουλάχιστον τρεις διαφορετικές κορυφώσεις. Στο τέλος, καμπάνες.

Ο δίσκος κλείνει με το, επίσης «σύντομο», έξι λεπτών "OUR SIDE HAS TO WIN (for D.H)". Πρόκειται για μια contemporary classical σύνθεση που φυλάει για τον εαυτό της μεγάλο κομμάτι εσωτερικής έντασης κι έναν, μάλλον σκοτεινό, λυρικό σπαραγμό. Πρόκειται για το μεγάλο, κινηματογραφικό φινάλε. Ίσως και να το φαντάστηκα αλλά, καθόλη τη διάρκεια του άλμπουμ, η μπάντα κράτησε το διφορούμενο στοιχείο ενεργό. Έδωσε φως στο Κράτος και σκοτάδι στη ανάγκη για Νίκη. Δεν ξέρω αν το κάτουρο του θεού με βρώμισε ή με ευλόγησε.

Στα ασήμαντα: ξέρω πως πολλοί αρέσκονται σε συγκρίσεις ανάμεσα σε άλμπουμ, έχω όμως ξαναγράψει ότι θεωρώ μια τέτοια τακτική προβληματική κι ότι κάθε μπάντα έχει τη δική της εξέλιξη. Δεν ξέρω που να τοποθετήσω το "AT STATE'S END στο σύνολο της δισκογραφίας τους και δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο έχει νόημα. Ξέρω ότι κουβαλάει άπειρες ανατριχίλες και πολύ μεγάλα συναισθήματα. Ότι γίνεται ακόμα καλύτερο όσο το ακούς. Ότι οι δύο μεγάλες συνθέσεις είναι αντάξιες της κληρονομιάς τους και οι δύο συμπληρωματικές, πολύ γενναιόδωρες για όσους δώσουν λίγη προσοχή. Και ξέρω ότι είναι τουλάχιστον ισάξιο - αν όχι καλύτερο - του "Luciferian Towers", άλμπουμ που διαλέξαμε και στα 100 καλύτερα της περασμένης δεκαετίας. Η επαγωγή δική σας.

Στα σημαντικά: οι Godspeed You! Black Emperor, ηγέτες ακόμα ενός ολόκληρου genre, στέκονται συνειδητά στο Τέλος της μάχης, του κράτους και του παλιού κόσμου. Αγναντεύουν το τέλος με «παράλογες» απαιτήσεις και χαρά, ναι, χαρά. Είναι λες και ο αυτοσκοπός και ο λόγος τους γίνεται συνεχώς πιο επίκαιρος, λες και η μουσική που παράγουν εδώ και 25 σχεδόν χρόνια συγχρονίζεται πια τέλεια - δυστυχώς - με τις ορατές από όλους μας δυστοπίες. Η μουσική σκιαγραφεί αυτήν τη συνάντηση με φλεγόμενη καρδιά, με αισιοδοξία, με πικρό μεγαλείο. Είναι μουσική για να νιώσεις και να δυναμώσεις.

Ίσως λοιπόν και να το φαντάστηκα αλλά το "G_d's Pee AT STATE'S END!" είναι ένα εκπληκτικό άλμπουμ που δεν μου αφήνει καμία αμφιβολία για τη σημασία του στον rock κόσμο του 2021. Ξέρω πως η μουσική του συντονίζει καρδιές, πως θα βρεθούμε ξανά στον δρόμο κι ότι η πλευρά μας πρέπει με κάθε κόστος να κερδίσει. Ακόμα κι αν τα φαντάζομαι όλα αυτά, λέω να κάνουμε τα στραβά μάτια σε αυτή την αυθυποβολή (αν όντως υπάρχει), να την αποδεχτούμε και να σφιχτούμε γερά πάνω της, βρώμικοι κι ευλογημένοι.