Glen

Το όμορφο με τον όρο post-rock είναι ότι σου επιτρέπει να παίζεις rock ακόμα και όταν αγνοείς παντελώς τις συμβατικές φόρμες του. Υπό αυτή την έννοια οι Glen μπορούν (αν και δεν είμαι σίγουρος ότι το κάνουν) περήφανα να δεχτούν τον όρο παρότι όπως αναφέρουν στο δελτίο τύπου δε δέχονται την πρόσδεση σε οποιαδήποτε rock αισθητική. Παρόλα αυτά, μάλλον θα πρέπει να κρατήσουμε και ως υπόσημείωση ότι, τουλάχιστον για τα όρια και τους πειραματισμούς που το είδος αυτό μας έχει προσφέρει, εν τέλει είναι αρκετά συμβατοί με - και ενσωματώνουν αρκετά από τα - τυπικά rock στοιχεία.

Σε κάθε περίπτωση τα παραπάνω είναι απλώς περιγραφές που χρησιμοποιούμε προκειμένου ο υποψήφιος ακροατής να καταλάβει τι περίπου θα πρέπει να περιμένει από έναν δίσκο, και εδώ μπορούμε να το συνοψίσουμε στην πρόταση: «τέσσερα μεγάλης διάρκειας ηλεκτρισμένα instrumental που αγκαλιάζουν εξίσου ρυθμούς και μελωδίες και ένα τραγούδι ωδή στο μινιμαλισμό». Ναι, δεν κάνουν κάτι καινούριο, αλλά το κάνουν καλά.

Από εκεί και πέρα η κάθε σύνθεση έχει κάτι διαφορετικό να επιδείξει και πρώτη θα πρέπει να αναφερθεί η "Korinth" όχι απλά γιατί είναι μάλλον η καλύτερη του άλμπουμ πιθανότατα, αλλά και επειδή οι ελληνικής επιρροής ήχοι του φανερώνουν και την καταγωγή δύο μελών του συγκροτήματος, της Ελένης Αμπελακιώτου και της Maria Zastrow. H πρώτη έχει στο βιογραφικό της και την ιδιότητα της visual artist και μαζί με τον έτερο ηγέτη του συγκροτήματος, τον Γερμανό Wilhelm Stegmeier που είναι επίσης συνθέτης μουσικής για ταινίες, φέρνουν κάτι το οπτικό στον τρόπο που δομούν και αναπτύσσουν τις ιδέες τους. Ή ίσως αυτό να είναι απλή δική μου προβολή των άλλων ιδιοτήτων τους στη μουσική τους, που πάντως περιγράφεται πολύ επιτυχημένα από μία φράση τύπου «μουσικές εικόνες».

Από τις υπόλοιπες συνθέσεις του δίσκου, παρότι δεν υπάρχει κάποια τεράστια διαφορά στο χρωματισμό τους (άλλος ένας οπτικός συνειρμός που παρεισφρύει στο κείμενο) και όλες διατηρούν πολύ επιτυχημένα το μοτίβο των δυναμικών, αναπυτσσόμενων ρυθμών που οδηγούν τη μουσική, των πλήκτρων και άλλων ήπιων ηλεκτρονικών εφέ που στρώνουν τον καμβά επί του οποίου ζωγραφίζουν οι κιθάρες, και τη γενικότερη κλιμακούμενη ένταση, θα ξεχώριζα το "Lecture" ενώ αναγνωρίζω πάντως ότι και το βαρύτερο "Ahab" θα βρει σίγουρα πολλούς θαυμαστές. Ξεχωριστή μνεία για τη διασκευή στο "Buffalo Ballet" του John Cale που πνιγμένο σε white noise και feedback σίγουρα δεν είναι καλύτερο του πρωτότυπου αλλά παραμένει πολύ ενδιαφέρουσα αποδόμηση.

Το "Pull!" καταφέρνει να μεταδώσει με ακρίβεια αυτό που (πιστεύω ότι) ήταν το καλλιτεχνικό ζητούμενο για τους Glen και ταυτόχρονα να διατηρήσει μία αμεσότητα και μία προσιτότητα στο αποτέλεσμα οπότε και μπορεί εύκολα να βρίσκει το δρόμο του προς το στερεοφωνικό για επαναλαμβανόμενες ακροάσεις. Κι αυτό είναι επίτευγμα που δεν πρέπει σε καμμία περίπτωση να υποτιμηθεί.