LLNN

Unmaker

Pelagic Records (2021)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 22/09/2021
Μεγαλοπρεπές sludge metal από μία από τις πιο παραγνωρισμένες μπάντες του είδους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το ότι το sludge metal πνέει τα λοίσθια είναι μια άποψη συζητήσιμη. Τα μεγάλα ονόματα του είδους συνεχίζουν απρόσκοπτα την καλλιτεχνική του διερεύνηση, κάποιοι λίγοι underground μάστορες αναζητούν τη χαμένη του οργανικότητα - όπως έγραψα αλλού για την περίπτωση των Chassm - και οι πολλοί αναλώνονται περισσότερο στο κυνήγι του heaviness και του attitude, έναντι της ουσιαστικής τραγουδοποιίας. Οι Δανοί LLNN είναι ένα άλλο παραμύθι. Είναι ίσως νωρίς να χαρακτηριστούν παραγνωρισμένοι με μόλις δύο άλμπουμ στην πλάτη, όμως το τρίτο τους πόνημα "Unmaker" υπογραμμίζει αυτό που ξέραμε ήδη από το "Deads" του 2018, ότι δηλαδή θα έπρεπε να λογίζονται ως μπάντα πρώτης γραμμής.

Εκ πρώτης όψεως, το βαρύ κι ατμοσφαιρικό sludge των LLNN συντάσσεται με τις επιταγές της εποχής, ως προς την εξερεύνηση των δυνατοτήτων των χαμηλότατων κουρδισμάτων και των σκοτεινών synths. Το "Unmaker" είναι αναντίρρητα ένα πολύ βαθύ και πολύ σκοτεινό άλμπουμ, με τα εκρηκτικά mid-tempo riffs σε πρώτο πλάνο και τα heavy synths να διανθίζουν τη μουσική με έναν πλούσιο, κινηματογραφικό χαρακτήρα.

Όμως, κάποια άλλα χαρακτηριστικά του ήχου τους, υποδηλώνουν ότι η μπάντα χρησιμοποιεί στοιχεία από πράγματα που έχουν ειπωθεί ήδη, κάπου, κάποτε, αλλιώς. Υπάρχει κάτι σαρωτικό και «αυτοκρατορικό» στον ήχο τους, ένας πομπώδης βηματισμός που θυμίζει στιγμιαία τις αργές στιγμές από εμπορικές black metal μπάντες των 90s (‘’Imperial’’), το κολοσσιαίο wall of sound όπως το όρισαν οι υπέρτατοι Strapping Young Lad (πόσο υπέροχο το "Desecrator" με τη συμμετοχή του Matt McGrachy των Cryptopsy) ή blackened hardcore γκρουπ του σήμερα. Ότι κι αν παίζουν, οι LLNN έχουν σαν πρώτο μέλημα να το παρουσιάσουν ως μαύρο, κατάμαυρο.

Από την άλλη πλευρά, το "Unmaker" περιέχει δέκα τραγούδια που προτιμούν μάλλον τη λειτουργικότητα παρά τη μουσικότητα, τη δύναμη και τον όγκο παρά την τεχνική. Τα bpm είναι πάντα σε μικρό αριθμό, όχι γιατί οι LLNN θέλουν να είναι doom, αλλά για να αναδείξουν τα φοβερά τους groove. Το rhythm section διαλέγει συνήθως τον απλό, ίσιο δρόμο για να υπογραμμίσει riffs που, σε live συνθήκες, σίγουρα θα παίρνουν κεφάλια. Θα τολμήσουν μέχρι και να προσεγγίσουν το nu-metal, όταν το πρώτο riff του "Obsidian" θα σε κάνει να νιώσεις ότι ακούς riff από τους Mudvayne ή τους Korn, αν όλοι αυτοί ήταν περασμένοι μέσα από ένα - είπαμε - κατάμαυρο πρίσμα.

Το άλμπουμ κυλάει εντυπωσιακά, μέχρι τουλάχιστον το μέσο του. Κάπου εκεί φαίνεται ότι οι LLNN, βαθιά αφοσιωμένοι στο σκοτεινό τους περίβλημα, είναι πολύ πειστικοί σε αυτό που κάνουν, θα χρειάζονταν όμως λίγο καλύτερη ισορροπία ανάμεσα σε φως και σκοτάδι, ανάμεσα σε όγκο και μελωδία. Το "Interloper" , κορύφωση του δίσκου, καλείται να παίξει τον ρόλο του πιο δραματικού, ανατριχιαστικού track και το κάνει περίφημα. Μαζί δε με το ‘’Tethers’’, αποτελούν τη δυάδα τραγουδιών που φέρνει την μπάντα πολύ κοντά σε αυτό που κάνουν εντυπωσιακά οι ομοϊδεάτες (και αφεντικά τους στην Pelagic) The Ocean, χωρίς όμως το συναρπαστικό concept-ικό τους βάθος. Το songwriting είναι πάντως ιδιαίτερα συμπαγές και, παρόλο που τα φωνητικά του Christian Bonnesen εξυπηρετούν άρτια τον σκοπό τους, είναι η απουσία ενός χαρισματικού performer ή πιο μελωδικών hooks που δεν αφήνουν το "Unmaker" να ανέβει σε ακόμα μεγαλύτερα ύψη.

Μετά την κορύφωση, το δεύτερο μισό του "Unmaker" συντηρεί τις εντυπώσεις, προσφέροντας κάποιες μικρές εκπλήξεις, όπως την industrial νότα και τη σύντομη κιθαριστική και ρυθμική έκρηξη του ‘’Forger’’ ή το ελαφρώς ηλεκτρονικό πέρασμα του ‘’Division’’. Σε όλη τη διάρκεια του, το άλμπουμ θα σε κάνει να φαντασιώνεσαι τη ζωντανή του εκδοχή, εκεί που η δύναμη της μουσικής θα μπορεί να συνδυαστεί με τα φώτα ή τα video walls, ολοκληρώνοντας την κινηματογραφική του δυναμική. Πρόκειται για ένα άλμπουμ από αυτά που ενισχύουν την άποψη ότι η σκληρή μουσική έχει οπτικοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία 20 χρόνια.

Η επίγευση του "Unmaker" είναι αυτή ενός μεγαλόπρεπου σε ύφος sludge metal άλμπουμ, από αυτά που παρατείνουν το ενδιαφέρον γύρω από ένα σχετικά στάσιμο ιδίωμα. Οι λεπτομέρειες μοιάζουν να κρατάνε μακριά τους LLNN από το να προσφέρουν ένα οικουμενικά σπουδαίο άλμπουμ, ακόμα κι έτσι όμως, αυτή εδώ είναι μια δουλειά που αξίζει να προσμετρηθεί στις πλέον αξιόλογες του συγκεκριμένου χώρου για την τρέχουσα χρονιά. Τώρα, το ποιο είναι το ταβάνι για το ιδίωμα τη δεδομένη χρονική στιγμή, είναι μια άλλη κουβέντα.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET