If These Trees Could Talk

Red Forest

Science Of Silence (2012)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 11/06/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δεν υπάρχει πιο άχαρο πράγμα στη ζωή ενός reviewer από το να πρέπει να γράψει κριτική για έναν αμιγώς post-rock, instrumental δίσκο. Τι να πεις; Ότι φτιάχνει ατμόσφαιρες; Ότι δημιουργεί ηχοτοπία; Ότι παίζει με τις εναλλαγές ήρεμων μερών και κορυφώσεων; Ότι έχει επιρροές από Godspeed You! Black Emperor και Mogwai; Ότι ακούγεται σαν άλλους 100 δίσκους που βγήκαν τα τελευταία τρία χρόνια (οι μισοί από τους οποίους ηχογραφήθηκαν στις κρεβατοκάμαρές των μελών, για να χρησιμοποιήσουμε και ατάκες του Kristoffer Rygg); Ναι, η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσες να γράψεις την κριτική δίχως να έχεις ακούσει ούτε νότα και να μην το καταλάβαινε ποτέ κανείς ενώ εσύ θα πίνεις τα mojito σου σε άγνωστα νησιά του Ειρηνικού έχοντας επιτύχει το τέλειο έγκλημα...

Καλά και ωραία όλα τα παραπάνω, λοιπόν, όμως δεν ισχύουν για το "Red Forest". Δεν ισχύουν για δίσκους σαν το "Red Forest", όπως π.χ. ο περσινός ομότιτλος δίσκος των Long Distance Calling. Και αυτό, όχι γιατί οι συγκεκριμένοι έχουν μέσα τους καινοτομίες, νεωτερισμένους και μπασταρδέματα ήχων... Μιλάμε για τυπικό post-rock, με όλες τις νόρμες και τα καλούπια του είδους... Απλά, εν προκειμένω, μιλάμε και για μουσική με μεγάλη ποιοτική διαφορά από τον σωρό - και αυτό είναι κάτι το σημαντικότατο για τους εξής δύο απλούστατους λόγους: Πρώτον, με τέτοιες κυκλοφορίες αποδεικνύεται ότι ένα μουσικό είδος έχει όντως πράγματα να δώσει και δεν έχει στερέψει... Δεν «έχουν παιχτεί όλα». Δεύτερον, τέτοιες κυκλοφορίες λειτουργούν σαν φάροι. Αναμοχλεύοντας εξωτερικούς σκληρούς και ψηλαφίζοντας post-rock blogs θα βρεις δεκάδες δίσκους κάθε μέρα και όλοι τους, σχεδόν, θα είναι όμορφοι. Οπότε, αναπόφευκτο είναι να κάποια στιγμή να χάσεις τον μπούσουλα ως προς το τι είναι πραγματικά αξιόλογο και τι όχι. Σημαντικό είναι, λοιπόν, να σκάει μια στο τόσο ένα "Red Forest" να σου ...μαθαίνει μπαλίτσα.

Με τη δεύτερη ολοκληρωμένη τους δουλειά, λοιπόν, οι If These Trees Could Talk από το Akron του Ohio (άχρηστη πληροφορία της ημέρας: επίσης πατρίδα των The Black Keys) μας παρουσιάζουν έναν instrumental δίσκο που στηρίζεται στις κιθάρες -στις τρεις κιθάρες που έχουν- και που χρωστάει πολλά στους Red Sparowes και ακόμα πιο πολλά στους God Is An Astronaut. Με άλλα λόγια, μιλάμε για εννέα συνθέσεις συνολικής διάρκειας 48 λεπτών με χαρακτηριστική συνοχή μεταξύ τους και με διάχυτο το συναίσθημα ενός fast forward ταξιδιού δίχως περιορισμό, δίχως  προορισμό. Μια πτήση που σου επιτρέπει να κοιτάξεις αφ' υψηλού τα επίγεια προβλήματα και που σε καλεί να την επαναλάβεις πάραυτα έπειτα από τον τερματισμό της. Είναι τέτοιο το οπτιμιστικό feeling που αποπνέουν τα κομμάτια καθώς το ένα χάνεται μέσα στο επόμενο και ούτω καθ' εξής μέχρι να τελειώσει ο δίσκος δίχως να αντιληφθείς πότε πέρασε η ώρα. Κορυφαίες στιγμές είναι αδιαμφισβήτητα (ποιος το λέει; εγώ) το "Barren Lands Of The Modern Dinosaur", τίτλος που υπό μία έννοια περιγράφει όμορφα τι θα βλέπαμε στην υποθετική πτήση για την οποία μιλήσαμε προηγουμένως και το σεμιναριακά χτισμένο ομότιτλο κομμάτι, το πιο ατμοσφαιρικό του δίσκου, που αυτόματα μπαίνει και στη λίστα μου με τα αγαπημένα κομμάτια της χρονιάς.

Μην το κουράζουμε, όμως, το θέμα. Δίσκους με ήχο παρόμοιο με των If These Trees Could Talk μπορώ να απαριθμήσω δεκάδες. Δίσκους με το κλασικό νατουραλιστικό εξώφυλλο με τα δέντρα, στις διάφορες εκδοχές του, επίσης. Μπάντες με περίεργα ονόματα όπως If These Trees Could Talk ...εκεί να δεις! Εντούτοις, κυκλοφορίες όπως το "Red Forest" δεν βγαίνουν κάθε μέρα...
  • SHARE
  • TWEET