Gnod

Αυτοί οι Μανκούνιας, όταν τους είχα πρωτοακούσει, δεν μου είχαν κάνει καμία εντύπωση. Για την ακρίβεια ψάχνοντας πειραματικά drone εκείνη την εποχή είχα πέσει πάνω στο "The Crystal Pagoda" το οποίο είναι μια μετριότατη πατάτα.

Δεν άλλαξαν και πολλά στην πορεία. Πήγα λίγο πιο πίσω να βρω στο drone τους κάποια ψυχεδέλεια και έπεσα στο "The Somnambulist's Tale" και έκλαιγα τα λεπτά που σπατάλησα ακούγοντας ακόμα μια μπαρούφα. Κάπου εκεί ανέχτηκα κάποιες συνεργασίες που έκαναν με τους White Hills και προχώρησα (μισοάκουσα) το 2010 και το 2011 κάμποσες μετριότατες κυκλοφορίες τους.

Εκεί προς το τέλος της χρονιάς ήρθε το "The Long And Short Of It" το οποίο άλλαξε εντελώς την γνώμη μου για αυτούς (και αυτοί τα μέχρι τότε συνηθισμένα τους). Άντε και οι δύο δίσκοι "Chaudelande Volume 1" και 2 παλεύονται καθώς είναι στο ίδιο ύφος και μπλέκουν μια τρέλα στο krautrock που παίζουν καλά τα παλικάρια τούτα.

Τα επόμενα χρόνια αδιαφόρησα εντελώς για τις ηλεκτρονικής μουσικής κυκλοφορίες τους καθώς μικρά περάσματα και φευγαλέα ακούσματα που έκανα από κάποιες δισκογραφικές δουλειές τους ή συνεργασίες, ήταν πραγματικά άσκοπα και δυστυχώς αποτυχημένα. Κάπως έτσι αδιαφόρησα και για τα πιο πρόσφατα "R&D" δισκάκια τους που δεν έβγαλα κανένα νόημα στο τι προσπαθούν να πουν. Ναι είναι rarities και b-sides, αλλά χεστήκαμε ρε. Δεν είστε δα και καμιά τεράστια μπάντα που έχουμε ανάγκη να ακούσουμε και τα δεύτερα σας.

Ευτυχώς το 2016 ήρθε η ακραία και βαριά κυκλοφορία με όνομα "Mirrors" που όσο αφορά τα υποδείδη που υπηρετεί είναι ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει μέχρι αυτή την στιγμή. Βγάζει ένα noise, ένα sludge, ενα απίθανο drone metal που με τσάκισε.

Η συνέχεια έχει γραφτεί. Το "Just Say No […]" κυρίως και το "Chapel Perilous" έχουν πολύ ενδιαφέροντα μέχρι και εξαιρετικά σημεία, με μικρές κοιλιές και ανεκτές παρασπονδίες.

Ερχόμαστε φέτος λοιπόν με ένα πάρα πολύ καλό noise-rock που μπολιάζει και φέρνει κοντά και στοιχεία από sludge, industrial, no wave και φυσικά krautrock που τόσο πολύ τους ταιριάζουν (και τα παραδίδουν καλά). Πέντε συνθέσεις. Μισή ωρίτσα δυναμικός οχετός και σπάσιμο αυτιών. Η μουσική μοιάζει με βροντή αλλά αυτή η βροντή είναι μελωδική. Ο ήχος τους έχει μια περισσότερο DIY αίσθηση. Νομίζω βοήθησε και η πανδημία και οι περιορισμοί στο νησί για τις πιο παλιομοδίτικες ηχογραφήσεις. Οι κιθάρες χτυπούν σαν μαχαίρια (αν και υπάρχουν και αρκετά αργά σημεία) και τα τύμπανα χτυπούν ανελέητα. H μουσική τους ειναι διαμαρτυρία. Στο εναρκτήριο "Regimental" οι κραυγές DON’T KILL και DON'T JOIN THE ARMY δείχνουν την ξεκάθαρη στάση τους. Η μελωδία (και οι θόρυβοι) είναι ξέφρενα. Η βρωμιά του κομματιού είναι εκπληκτική. Το βιομηχανικό "Pink Champagne Blues" θολώνει ασύστολα τον ουρανό. Αλλάζει συχνά και βγάζει τρελή αλητεία. Το "The Whip Αnd Τhe Tongue" σε αρρωσταίνει με την σταθερότητα και την επανάληψη. Τρίζει πολύ. Θυμίζει Swans και χωράει ακόμα και σαξόφωνο. Στο "Town" η μπάντα βουτά σε επικίνδυνα αλλά αργόσυρτα νερά και στενάζει γοερά. Τέλος στα 12 λεπτά του "Giro Day" σκάνε πολλά άβολα στρώματα θορύβου και τελικά σε καταπλακώνουν και σε αφήνουν κάτω ανήμπορο.

Όλα ακούγονται τόσο έντονα, σχετικά ωμά και γυμνά όσο θα έπρεπε πάντα από αυτό το συγκρότημα.

Spotify
Bandcamp