King Woman

Celestial Blues

Relapse Records (2021)
Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 02/08/2021
Τραγούδια που επικαλούνται διαφορετικές πτυχές του σκληρού ατμοσφαιρικού ήχου για να πουν την αλήθεια τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο δεύτερος δίσκος των King Woman αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ακούσματα του σύγχρονου ατμοσφαιρικού metal ήχου που μπορείτε να συναντήσετε αυτές τις μέρες. Για την ακρίβεια, ο διάδοχος του προ τετραετίας "Created In The Image Of Suffering" εμβαθύνει με ουσιαστικό τρόπο στην αισθητική ενός σχήματος που αντιλαμβάνεται τις σύγχρονες εξελίξεις. Το υποβλητικό doom του "Celestial Blues", διαθέτει έντονα post-metal αρώματα, shoegaze και gothic βλέμματα και κυρίως sludge ψυχή.

Κατά ένα τρόπο, η εν λόγω ανάμειξη αποτελεί φυσική εξωτερίκευση του καλλιτεχνικού δαιμονίου της επικεφαλής του σχήματος. Η Ιρανή Kristina Esfandiari, frontwoman της μπάντας, που πλέον έπαψε να αποτελεί solo project της, έχει καταπιαστεί ήδη με rap (Dalmatian), shoegaze (Miserable) και drone (NIGHTCRWLER). Εδώ όμως, και συγκεκριμένα σε αυτό το άλμπουμ, ξεδιπλώνει όλο της το, φωνητικό και συνθετικό, οπλοστάσιο. Κατά κάποιο τρόπο, το "Celestial Blues" ηχεί πιθανώς πιο βιωματικό από όσο να στόχευε εξαρχής. Η χροιά και οι ερμηνείες της Esfandiari, προσδίδουν μια αλληγορική διάσταση στις βιβλικές αναφορές. Τα ψιθυριστά περάσματα του "Morning Star" δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας του δίσκου.

Στον αντίποδα, στέκει η οργή και το ρυθμικό παιχνίδισμα του "Coil". Τα 40 λεπτά του "Celestial Blues" είναι ένα ενδοσκοπικό ταξίδι που, δανειζόμενο στοιχεία από τους Amenra έως την Chelsea Wolfe, από τους Deafheaven ως τις αναλαμπές που φέρνουν στη μνήμη την κολοσσιαία σύμπραξη Emma Ruth Rundle και Τhou, δεν κάμπτεται στιγμή. Το εναρκτήριο και γαλήνιο σκοτάδι του ομότιτλου κομματιού δεν προμηνύει την ισοπέδωση του "Entwined" αλλά κατά κάποιο τρόπο χτίζει ένα υπόβαθρο προς αυτή. Ο όγκος και η χροιά της κιθαριστικής δουλειάς προσδίδει μια επιπλέον βαρύτητα στο έργο. Οι εννέα συνθέσεις του δίσκου, πριν αυτός λήξει με την υπνωτική πτώση του "Paradise Lost", διακατέχονται από ένα άστρο, όπου όλα τα επιμέρους αντηχούν μια έμφυτη λειτουργικότητα.

Η μεθοδικότητα της ανάπτυξης των μουσικών θεμάτων των κομματιών αποκαλύπτει ένα συνθετικό βάθος που δεν είναι εξαρχής αντιληπτό. Διότι, μπορεί το "Golgotha" να συγκλονίζει με το συναισθηματικό του φορτίο, αλλά το καλλιτεχνικό μένος των King Woman είναι η εξέλιξη της έντασης στο "Psychic Wound" και η, πιστή στο κατράμι των Triptykon, μακαβριότητα του "Ruse". H Esfandiari, κατά κάποιο τρόπο συνεχίζει το όραμα των Subrosa. Δημιουργεί ένα αισθητικό και ηχητικό καλειδοσκόπιο, που όπως ο αργός βηματισμός του "Boghz", απογειώνεται μονάχα όποτε το θελήσει.

Παρά το γεγονός πως είναι δεσμευμένο από τις επιρροές του, το "Celestial Blues" παρουσιάζει μια ιδιαίτερα προσωπική σφραγίδα. Η, σχετικά περιορισμένη, για τα δεδομένα του ιδιώματος, διάρκεια των συνθέσεων, αναδεικνύει την αμεσότητά τους αλλά στερεί από τη μετάδοση ενός ανεξίτηλου συναισθηματικού βάθους. Το "Celestial Blues" δεν πρόκειται να καθορίσει τις εξελίξεις στον σκληρό ήχο ή να συνταράξει τη σκηνή του. Αποτελεί όμως ένα πελώριο βήμα μπροστά από ένα συγκρότημα το οποίο οφείλει να λογίζεται ως ένα από τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά της σκηνής του.

Οι διαδοχικές ακροάσεις του "Celestial Blues" όμως, θα ξετυλίξουν το νήμα μερικών εκ των πιο εθιστικών τραγουδιών που θα συναντήσετε αυτό τον καιρό. Η αύρα τους, καθώς και ο τρόπος που μες τη ζαλισμένη τους ασάφεια προσεγγίζουν, αν αρέσκεστε σε παρόμοια ακούσματα, θα συγκινήσουν. Θα ξυπνήσουν συναισθήματα και θα δικαιώσουν εκ του αποτελέσματος με την υπεκφυγή από την πραγματικότητα την οποία προσφέρουν. Το "Celestial Blues" είναι ένα ποιοτικό και ιδιαίτερο άλμπουμ που ξεπετάχτηκε από το θυμικό μερικών ιδιαίτερα ταλαντούχων μουσικών. Μένει να φανεί σε πόσα αντίστοιχα ακροατών θα ριζώσει.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET