'68

Η διαφορά από τις προηγούμενες δουλειές του Scogin στα "In Humor And Sadness" και "Two Parts Viper" με τη φετινή κυκλοφορία, είναι ότι παρότι μπλέκει πάλι ότι μπορείς να φανταστείς στο ιδιόρρυθμο και ρυθμικό noise-rock του, φέρνει στον ήχο λίγο περισσότερα πιασάρικα και εύπεπτα στοιχεία. Το τελικό αποτέλεσμα είναι πιο ώριμο και σίγουρα πιο καλοφτιαγμένο. Δεύτερη διαφορά, ο drummer. Φέτος τον σιγοντάρει ο Nikko Yamada.

Φέτος λοιπόν, η συνθετική του προσέγγιση δίνει ότι καλύτερο αποτέλεσμα μπορεί. Δεν υπάρχει μόνο μία ουσία. Σου δίνει ότι είδος μπορεί να παίξει και περνάει πολύ όμορφα από το ένα στο άλλο. Το πρώτο τραγούδι "The Knife, The Knife, The Knife" ξεκινάει με σκόνη και stoner από μια πιο blues εκδοχή των Queens Of The Stone Age. To απίθανο επόμενο "Bad Bite" φτιάχνει μια χορευτική αλλά γκρινιάρικη και πολύ Nirvana ψιλοζαλισμένη grunge μουσική παρατήρηση. Το "Nickels And Diamonds" βγάζει μια punk αίσθηση (η μελωδία του "I Wanna Be Your Dog" κάπου κρύβεται) η οποία καταλήγει σε ένα βρώμικο και θορυβώδες garage. Ακολουθεί το "What You Feed" που παρότι χαλαρό στην πορεία λαμβάνει μια surf ομορφιά, ενώ το "What You Starve" ακούγεται σαν μια βαρύτερη εκδοχή των Arctic Monkeys!

Έχει κι άλλο. Άλλο τόσο για την ακρίβεια. Το "The Silence, The Silence, The Silence" θα μπορούσε να είναι λίγο μεγαλύτερο. Είναι το prog-rock γεφύρωμα του δίσκου. Σε φέρνει ουσιαστικά μπροστά στο ατμοσφαιρικό, υπερβολικά συναισθηματικό και σχεδόν emo μπαλάντα "Life And Debt". Ακούγεται και είναι πολύ προσωπικό. Ξαφνικά μέσα στην ησυχία εμφανίζεται το hardcore "Lovers In Death" το οποίο θυμίζει τα κοφτά γυρίσματα των System Of A Down και διατηρεί ένα γαργαλιστικό τρόπο να σε διατηρεί σε εγρήγορση. Δεν θα κρύψω ότι ειναι από τα λίγα κομμάτια που θυμίζουν το παρελθόν του σε The Chariot και Norma Jean. Η southern ροκιά που ακολουθεί, στο "Nervous Passenger" φέρνει στον νου ξανά τους QOTSA, φροντίζει να ειναι μεθυστικό και δραματικό και κλείνει το μάτι στην κατάθλιψη. Το κλείσιμο με το "The Storm, The Storm, The Storm" δείχνει όλη την αρρώστια του άλμπουμ. Είναι ενα κινηματογραφικό σε στιλ post-rock έπος που διανύει μέσω θορύβων και πειραματισμών κοντά εφτά λεπτά τρέλας!

Αν και οι εναλλαγές σε ταχύτητες, ένταση, είδος και στιλ είναι ατελείωτες, κανένα κομμάτι δεν ακούγεται εκτός τόπου και χρόνου. Η συλλογή είναι όμορφη. Οι μεταλλάξεις καλοσχεδιασμένες. Οι διαφορές μεγάλες, αλλά γοητευτικές. Ο δίσκος είναι ιδιαίτερος και πρέπει να δοθεί μεγάλη προσοχή σε κάθε ακρόαση. Αν είχε λίγο καλύτερη παραγωγή, που ειλικρινά χωλαίνει, θα μίλαγα για κάτι εξαιρετικό.

Spotify
Bandcamp