Amaro Freitas Trio @ Gazarte Main Stage, 02/06/25

Μετά απο πόσες μέρες Athens Jazz (το φεστιβάλ της Αθήνας) και αμέσως μετά Δευτερα βράδι, λίγο δύσκολο να γεμίσει ενα μαγαζί. Λίγο δύσκολο να βρεθεί η όρεξη. Κι ομως. Τα καταφερε. Τα καταφέραμε. Με μια απίθανη δισκάρα να τον ακολουθεί. Ξεκινώντας με μια συνθεση που όπως ανακοίνωσε είχε φτιαχτει ελάχιστες μέρες πριν, μεταξύ δύο σταθμών της περιοδείας του. Εκανε κάτι ωραίο. Πολύ ωραίο. Και παραξενα εντυπωσιακό για ξεκίνημα.

Tεχνική άνεση και αρτιότητα, συναισθηματική ένταση και καλλιτεχνική τόλμη. Από την πρώτη νότα, η παρουσία του Βραζιλιάνου πιανίστα στη σκηνή ήταν επιβλητική, με μια ενέργεια που καθήλωνε το κοινό. Η ερμηνεία του ήταν γεμάτη πάθος, με τα κομμάτια να εξελίσσονται μέσα από προσεκτικά δομημένα χτίσματα και δυναμικά ξεσπάσματα.

Ο Amaro απέδειξε την εξαιρετική του δεξιοτεχνία, όχι μόνο μέσω της τεχνικής του, αλλά και με την ικανότητά του να μεταφέρει συναισθήματα και να δημιουργεί ατμόσφαιρα. Πείραζε το πίανο, όχι μονο με τα πλήκτρα, αλλά και μέσα στις χορδές. Εσκυβε πάνω από τον καβαλάρη και το μεταλλικό πλαίσιο και σκάλιζε. Τραβαγε τις χορδες και κοπαναγε τα σφυράκια και κατάφερνε ήχους που θύμιζαν ακόμα και keyboards.

Η χρήση λούπας, τοπικών οργάνων δηλαδή πνευστών και σφυριχτρών, σε συνδυασμό με τη φωνή του και ήχους που θύμιζαν βροχή, δημιούργησαν μια μοναδική ακουστική εμπειρία. Ουσιαστικά προσπαθησε να μεταφέρει το κοινό σε διαφορετικούς πολιτισμικούς κόσμους. Κάπου στη μέση της παράστασης δηλαδή, μίλησε για τη Βραζιλία, τους αυτόχθονες, τον Αμαζόνιο, το ποτάμι και τα δάση, προσθέτοντας ένα πολιτικό και οικολογικό μήνυμα στη μουσική του. Φτιαχνοντας ενα τρομερό κομμάτι ζωντανά.

Ωστόσο, υπήρξαν στιγμές που η επικοινωνία με το κοινό δεν ήταν τόσο επιτυχημένη. Όταν ζήτησε να τον συνοδευσουμε με φωνές σε μια απλή μελωδία, η συμμετοχή ήταν κάπως αμήχανη και δεν κατάφερε να δημιουργήσει την επιθυμητή σύνδεση. Νομίζω. Επιπλέον, ένα κομμάτι που ερμήνευσε μόνος του στη σκηνή, αν και τεχνικά άρτιο, φάνηκε να χάνει το ενδιαφέρον του κοινού, δημιουργώντας μια μικρή κοιλιά στην παράσταση. Ηταν καπως πιο μοναχικό και κακώς δεν συνέχισε ως τρίο.

Παρά τις μικρές αυτές αδυναμίες, το φινάλε της βραδιάς ήταν εντυπωσιακό. Ο πιανίστας επανήλθε με δυναμισμό, παρουσιάζοντας ένα κομμάτι που ανέδειξε το ταλέντο και την καλλιτεχνική του ωριμότητα. Σκεψου ότι εκλεισε τελικά κοντά δύο ώρες. Χωρις να δείχνει την παραμικρή κουραση. Ουτε στο βλεμμα, ουτε στα δάχτυλα! Η παράσταση τελικά έκλεισε με το κοινό να τον αποθεώνει, αναγνωρίζοντας την προσπάθεια και την ποιότητα της μουσικής του.

Συνολικά, η συναυλία ήταν μια απολαυστική και πανέμορφη εμπειρία, γεμάτη συναισθήματα και μουσικές εκπλήξεις. Ο πιανίστας απέδειξε την ικανότητά του να συνδυάζει τεχνική δεξιοτεχνία με καλλιτεχνική έκφραση, προσφέροντας μας μια βραδιά γεμάτη μουσική μαγεία.