«A Buyer's Guide»: Art Blakey

Οδηγός δισκογραφίας για τον εμβληματικό drummer

Ο Arthur Blakey ήταν ένας από τους καλύτερους drummer της jazz. Γεννήθηκε στις 11 Οκτωβρίου του 1919 στο Pittsburgh και απεβίωσε στις 16 Οκτωβρίου του 1990 στη Νέα Υόρκη. Στην κηδεία του παρουσίασαν μερικά γνωστά κομμάτια οι παλιοί και πιο πρόσφατοι (τότε) «αγγελιοφόροι» του. Brian Lynch, Javon Jackson, Geoffrey Keezer, Wynton Marsalis, Terence Blanchard, Valery Ponomarev, Benny Golson, Donald Harrison, Essiet Okon Essiet και ο Kenny Washington ήταν εκεί. Αγαπούσε ιδιαίτερα τις γυναίκες, φυσικά τη μουσική, μια περίοδο την ηρωίνη, το τσιγάρο, περιστασιακά το (πολύ) ποτό και το φαγητό. Ενίοτε στις απολαύσεις του συγκαταλέγεται και το μποξ. Είχε αποκτήσει δέκα παιδιά!

Δεν ήταν απλά ηγέτης. Ήταν μέντορας. Υπήρξε σημαντικός πρωτοπόρος της hard bop, όχι μόνο παίζοντας σε πολλούς δίσκους διαφόρων καλλιτεχνών, αλλά κυρίως ιδρύοντας τους Jazz Messengers. Μαζί με τον Kenny Clarke και τον Max Roach, ήταν ένας από τους εφευρέτες του μοντέρνου στυλ bebop των τυμπάνων. Ο ρυθμός του ήταν ασύλληπτος και το ύφος τους ξεκίναγε από blues, γινόταν funk και μεγαλουργούσε σε hard bop μουσικές. Αν ψάξουμε για επιρροές, αξίζει να σταθούμε στην ατάκα που τον ακολουθούσε, και ανέφερε την προσαρμογή του πάνω στο επιθετικό στυλ swing των Chick Webb, Sid Catlett και Ray Bauduc. Καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Blakey επέτρεψε σε δεκάδες νέους μουσικούς να «ακονίσουν» τις δεξιότητές τους (μαζί του) πριν ξεκινήσουν επιτυχημένες σόλο καριέρες. Θα χρειαστούμε παραγράφους και μόνο να τους αναφέρουμε ονομαστικά. Ηταν ενας τεράστιος επιδραστικός δάσκαλος.

Art Blakey

Δεν είναι λίγοι αυτοί που τον άκουσαν και τον πρόσεξαν πρώτη φορά και αναφώνησαν αμέσως «τι παίζει ρε φίλε ο άνθρωπος», ειδικά στα σόλο του και στις στιγμές που του έβγαινε το βιρτουόζικο από μέσα του.

Η καριέρα του μπορεί να χωριστεί σε περιόδους. Αφού έμαθε, δούλεψε και έπαιξε πλάι στους Miles Davis, Dexter Gordon, Fats Navarro, Fletcher Henderson, Billy Eckstine, Thelonious Monk, Charlie Parker και Dizzy Gillespie το (εντελώς) δικό του ξεκίνημα περίπου το 1954 και 1955 ήταν με τους Kenny Dorham (τρομπέτα), Hank Mobley (σαξοφωνο), Horace Silver (πιάνο) και Doug Watkins (μπάσο) με τους οποίους έγραψε μερικούς εξαιρετικούς live δίσκους. Αν και ήδη υπήρχε σαν ιδέα και υπήρξαν ηχογραφήσεις και μπάντες από τη δεκαετία του ‘40 με ονόματα όπως Art Blakey's Messengers και Seventeen Messengers η πραγματική και πρώτη δουλειά ήρθε με τη βοήθεια των από πάνω και εμφανίστηκαν επισήμως το 1956 για πρώτη φορά ως The Jazz Messengers.

Πιο πριν τα σημαντικότερα που αξίζουν αναφοράς ήταν με το Horace Silver Trio στο "Vol. 2", με Paul Bley και Charlie Mingus στο "Introducing Paul Bley", το δικό του "Blakey", το "Sonny Rollins With The Modern Jazz Quartet Featuring" που βασίστηκε στον Art Blakey και τον Kenny Drew και κάποια live.

Τα επόμενα δύο χρόνια υπήρξε μια αρκετά ασταθής περίοδος, στην οποία (πάλι υπό το όνομα The Jazz Messengers), κυκλοφόρησε το "Hard Bop" όνομα και πράμα! Παράλληλα υπάρχουν δύο εξαιρετικές συμμετοχές/συνεργασίες του Art, στο "Art Blakey’s Jazz Messengers with Thelonious Monk" το 1957 αλλά και το αξεπέραστο "Somethin’ Else" του Cannonball Adderley το 1958

Art Blakey

Ένα χρόνο μετά έρχεται η πρώτη σούπερ μπάντα του. Οι Lee Morgan (τρομπέτα), Benny Golson και Hank Mobley (σαξόφωνο), Bobby Timmons (πιάνο) και Jymie Merritt (κοντραμπάσο) έκαναν το μεγάλο μπαμ. Χωρίς να ξεχνάει το ταξίδι που είχε κάνει στην Αφρική περίπου το 1947 αφήνει και δύο όμορφους afro-jazz δίσκους σαν παρακαταθήκη, "The African Beat" και "Africaine" είναι ξεχωριστές δημιουργίες.

Η καλή και ιδιαίτερα παραγωγική περίοδος που ακολουθεί προσέφερε μεγάλες στιγμές. Τα χρόνια από 1959-1966 ήταν εξαιρετικά. Μαζί με τους Freddie Hubbard και Wayne Shorter (αλλά και άλλους εξαιρετικούς μουσικούς που θα αναφερθούν παρακάτω στον οδηγό) έφτιαξε υπέροχες μπάντες. Εδώ έχουμε πολλά και αγαπημένα σαν το απίθανο "Mosaic" και φυσικά τα "The Big Beat", "Like Someone in Love", "Kyoto", "Buhaina's Delight", "The Witch Doctor" αλλά και το "Soul Station" με τον Hank Mobley.

Στο τελείωμα αυτής της καλής περιόδους, το 1966 έρχονται οι νέοι, οι The "New" Jazz Messengers που κράτησαν οριακά ζωντανό το εγχείρημα. Από εκεί και πέρα ενώ υπήρχε μια στροφή και άνθιση προς avant garde και free jazz μουσικές, καθώς ο Blakey δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για αυτά ουσιαστικά περνάμε σε μια κενή περίοδο με όχι ιδιαίτερες δουλειές και αξιόλογες κυκλοφορίες.

Την επόμενη δεκαετία (‘70) πέρα από το "Roots & Herbs" το οποίο μάλιστα κανονικά δεν ανήκει τότε, καθώς ήταν με Shorter και ηχογραφημένο δέκα χρόνια πριν, δεν αξίζει να αναφερθεί άλλη κυκλοφορία. Παρομοίως και η δεκαετία του ογδόντα. Κρατάμε το "Album Of The Year" και το "Straight Ahead" με τον Wynton Marsalis, αλλά και τις συνεργασίες με το Ρώσο Valery Ponomarev. Το 1989 έμελε να έχουμε το τελευταίο lineup των Jazz Messengers με τους Brian Lynch στην τρομπέτα, Javon Jackson και Dale Barlow στα σαξόφωνα, Steve Davis και Frank Lacy στο τρομπόνι, Geoff Keezer στο πιάνο και Essiet Okon Essiet στο μπάσο. To "One For All" που κυκλοφόρησε το 1990 είναι ουσιαστικά η τελευταία κανονική κυκλοφορία!

Art Blakey

Αυτό που μένει είναι ότι αυτός ο άνθρωπος σε σχέση με τους άλλους μεγάλους, δεν είχε τόσο μεγάλο «εγώ». Γι’ αυτό και εξέλιξε, έδωσε χώρο και τελικά δημιούργησε μέσα από τις μπάντες του κι άλλους απίθανους μουσικούς.

Μπορείτε να διαβάσετε και τους οδηγούς μας στους John Coltrane , Miles Davis, Charles Mingus, Herbie Hancock, Thelonious Monk, Sonny Rollins και Ornette Coleman.

The Essential Art Blakey spotify playlist

 
Art Blakey - Moanin'

Moanin'
(Blue Note, 1959)

Αριθμός 4003 για την Blue Note. O δίσκος στο εξώφυλλο δεν έχει κάποιο τίτλο πέρα από το γνωστό όνομα Art Blakey and The Jazz Messengers. Ίσως το πιο γνωστό και εμβληματικό του κομμάτι (το οποίο έχει γράψει ο πιανίστας Bobby Timmons) όμως έχει αφήσει παρακαταθήκη και αιώνες μετά θα αποκαλούν αυτόν τον δίσκο έτσι. Μετά το 1966 αφού πλέον είχε επικρατήσει, κυκλοφόρησαν και εκδόσεις με το Moanin’ στο εξώφυλλο σαν τίτλο. Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι του σαξοφωνίστα Benny Golson, εκτός του "Come Rain Or Come Shine" που ανήκει στους Mercer και Arlen . Είναι ο καλύτερος και πιο απολαυστικός hard bop δίσκος. Ναι κοντράρει και κερδίζει στα ίσια τα "Blue Train", "Saxophone Colossus" και "Somethin' Else". Αυτή είναι η μουσική που ο απλός μη εξοικειωμένος με τον χώρο άνθρωπος συνδέει με την τζαζ. Ο δίσκος σκίζει. Είναι όσο funky και groovy πρέπει. Εδώ νιώθεις την ικανότητα του να κυλάει στα ντραμς και όχι να κόβει μεμονωμένες νότες! Αριστουργηματικό και ρυθμικό όσο κανένα.

Art Blakey - Caravan

Caravan
(Riverside, 1962)

Έχει υπάρξει πιο καθηλωτική εισαγωγή σε jazz δίσκο από το μίνι σόλο του Blakey και τα πρώτα μέτρα του "Caravan", όπως το ερμηνεύουν εδώ οι Jazz Messengers; Πιθανόν, αλλά άντε να την ανακαλέσεις όταν οι πρώτες νότες σε οδηγούν στην απόλυτη εκτέλεση της σύνθεσης του Duke Ellington. Το drumming του Blakey επιτελεί ρόλο υποστηρικτή όσο και ηγέτη, σε ένα κομμάτι που επιτρέπει με το «καλημέρα» να λάμψει όλο το σεξτέτο. Πατώντας σε μία γερή, σχεδόν pop, μελωδία, οι μουσικοί δημιουργούν ένα hard bop ορόσημο και επαναπροσδιορίζουν ένα jazz standard. Ο Freddie Hubbard, έχοντας ήδη λίγο νωρίτερα χτίσει χημεία με τον Wayne Shorter σε προσωπικό του δίσκο, φέρνει μία πιο κοφτερή προσέγγιση σε σχέση με τον προκάτοχό του, Lee Morgan, εμφανή και στη μοναδική σύνθεσή του. Αν πάντως, παικτικά, είναι αδύνατον να ξεχωρίσεις κάποιον από τους τεράστιους μουσικούς, συνθετικά είναι ο Shorter που διακρίνεται με δύο συνθέσεις. Ειδικά το "Sweet ‘N’ Sour" φτάνει κοντά στο να είναι η μεγάλη στιγμή του δίσκου, αν δεν υπήρχε το ομότιτλο αριστούργημα να τραβάει παντοτινά την προσοχή.

 
Art Blakey - Free For All

Free For All
(Blue Note, 1965)

Η ομάδα εδώ είχε στην τρομπέτα τον Freddie Hubbard, Curtis Fuller στο τρομπόνι, Wayne Shorter στο τενόρο σαξόφωνο, Cedar Walton πιάνο και Reggie Workman μπάσο. Μαλλον η πιο περιπετειώδης σύνθεση των Messengers ποτέ. Ολόκληρο το σετ είναι εκπληκτικό και αποτελεί την επιτομή των καλύτερων της hard bop σχολής. Απίστευτα υπέροχο post-bop με μια αίσθηση swing και μια rock άποψη. Εδώ τα δυνατά τύμπανα του Blakey δεν κυριαρχούν απόλυτα. Εντυπωσιακές και έντονες οι ερμηνείες του Freddie και του Wayne καθώς είχαν ωριμάσει τόσο ως σολίστ όσο και ως συνθέτες και μπορούσαν να παίξουν με ίση ή ακόμη μεγαλύτερη δύναμη από τον ηγέτη της μπάντας. Ο ένας αμέσως μετα ξεκίνησε σόλο καριέρα και ο αλλος μπήκε στην μπάντα του Miles Davis! To αποτέλεσμα είναι τεχνικό, είναι παθιασμένο, είναι πολύπλοκο και σίγουρα μανιακό. Ακούμε καταπληκτικά πράγματα τουλάχιστον στις τρεις πρώτες συνθέσεις. Όταν νιώσεις πώς αλληλεπιδρούν όλα τα όργανα μεταξύ τους θα καταλάβεις το μεγαλείο αυτής της κυκλοφορίας.

Art Blakey - Indestructible

Indestructible
(Blue Note, 1966)

Η επιστροφή του Lee Morgan στην τρομπέτα, και μάλιστα διανύοντας την καλύτερη και πιο εμπορική δισκογραφία ως leader, κάνει τον ήχο πιο bluesy. Παρότι και πάλι η ένταση και το συμπαγές παίξιμο είναι παρόντα στο τελικό αποτέλεσμα, ο ήχος είναι πιο ρευστός εδώ από τις προηγούμενες ηχογραφήσεις των Messengers και ο ίδιος ο Blakey πολύ πιο συγκρατημένος, όχι όμως και λιγότερο ουσιαστικός. Η χημεία των δύο πνευστών είναι εμφανής και φαίνεται πόσο δρόμο έχουν διανύσει και οι δύο τα χρόνια από τότε που ήταν τα «νεαρά λιοντάρια» της σκηνής μέχρι το σημείο που ο μεν ένας ήταν ήδη μία σημαντική προσωπικότητα (οι πλήρεις δυνατότητες της οποίας δεν εξερευνήθηκαν ποτέ λόγω του άδικου θανάτου του) και ο δε άλλος θα γινόταν σύντομα και θα παραμείνει μέχρι σήμερα, ένας από τους γίγαντες της jazz με όσα κατάφερε τόσο ως leader, όσο και με τα σπουδαία συγκροτήματα του Miles Davis (αμέσως μετά το "Indestructible") για το υπόλοιπο της δεκαετίας αλλά και με τους Weather Report στην επόμενη.

 
Art Blakey - The Jazz Messengers

The Jazz Messengers
(Columbia, 1956)

Είναι μια σταθερή προσπάθεια. Ο Art Blakey φλέγεται. Τα άλλα όργανα ακούγονται καλά, αλλά όχι στο επίπεδο που τα βρίσκουμε στα μεταγενέστερα album του. Ήταν νωρίς. Ήταν κυρίαρχος. Σχεδόν δεν τους άφηνε. Έδινε τον τόνο, τον ρυθμό και σχεδόν όλη την ενέργεια. Εδώ μαζί του ήταν οι Donald Byrd στην τρομπέτα, ο Hank Mobley στο τενόρο, ο Horace Silver στο πιάνο και ο Doug Watkins στο μπάσο. Καλά παιγμένα, διασκεδαστικά πράγματα με μια πιο εφευρετική και εξερευνητική πλευρά. Είναι ένας εξαιρετικός δίσκος της δεκαετίας του '50 μην ξεχνάμε. Δεν είναι το ντεμπούτο του καλλιτέχνη (έχει πολλές συνεργασίες και live πιο πριν) αλλά είναι το πραγματικό ντεμπούτο των Messengers. Ο δίσκος αιωρείται. Οι κόρνες δίνουν γοητεία αλλά τα κρουστά αφήνουν το ρυθμό να σε συνεπάρει. Είναι εντυπωσιακό πως τόσο νωρίς αυτός ο ντράμερ έδειχνε σαν να είναι από άλλον πλανήτη. Πολύπλευρη τεχνική , εκθαμβωτικό ταλέντο, ανεξάντλητο οπλοστάσιο κόλπων και ένας απίθανα μεταδοτικός ρυθμός. Τρομερό.

Art Blakey - A Night Ιn Tunisia

A Night Ιn Tunisia
(Blue Note, 1961)

Προσοχή. Υπάρχει και νωρίτερη κυκλοφορία με τον ίδιο τίτλο, αλλά κυκλοφόρησε υπό το όνομα Art Blakey's Jazz Messengers στη Vik. Εκτός του αρχικού και ομώνυμου κομματιού (σε διαφορετική εκτέλεση βέβαια) δεν έχουν κάτι άλλο κοινό. Εδώ όμως θα βρεις αυτή την ικανότητα του Art να κεντρίζει την προσοχή του ακροατή με τα τύμπανα του. Υπήρχαν κι άλλοι drummer, ίσως με μεγαλύτερες ικανότητες, αλλά το βομβιστικό του στυλ και αυτό το παιχνιδιάρικο ύφος τον κάνει εγγενώς πιο ενδιαφέρον από σχεδόν όλους. Οι Wayne Shorter, Bobby Timmons και Lee Morgan έχουν πάρει φωτιά εδώ. Αν και το ομώνυμο κομμάτι είναι το αποκορύφωμα, τα υπόλοιπα σε αυτή την κυκλοφορία καταφέρνουν και δένουν όμορφα και δεν γεμίζουν απλά τη συνέχεια, αλλά χαρίζουν μαγικές στιγμές. Και τα 4 επόμενα λοιπόν αξίζουν και παρότι φαίνονται μικρά μετά το εκπληκτικό ξεκίνημα, άλλοι θα ζήλευαν να είχαν έστω και ένα εξ αυτών σε δίσκο τους. Είναι γεμάτο συγκινήσεις.

Art Blakey - The Freedom Rider

The Freedom Rider
(Blue Note, 1964)

Η σύνθεση με τους Morgan - Shorter - Timmons - Merritt είναι όχι μόνο από τις σταθερότερες που είχε ο Blakey στους Αγγελιοφόρους του, αλλά και αυτή που ηχογράφησε ίσως τις περισσότερες υψηλού επιπέδου δουλειές του. Από τους επτά δίσκους που ηχογράφησαν μεταξύ 1960-61 (ανεξαρτήτως πότε τελικά κυκλοφόρησαν), οποιοσδήποτε θα μπορούσε εύκολα να βρει θέση σε αυτό εδώ το κείμενο. Επιλέχθηκαν δύο, εκ των οποίων η προκείμενη εν μέρει και για το ομότιτλο κομμάτι που δίνει στον Blakey τον πρωταγωνιστικό χώρο που αξίζει να έχει. Είναι πέρα από σπάνιο, σχεδόν μοναδικό, να καταφέρνει ένας drummer με ένα επτάλεπτο σόλο, χωρίς συνοδεία οποιοδήποτε άλλου οργάνου, να ακούγεται τόσο ενδιαφέρων και ελκυστικός. Πέρα από αυτό όμως, το bluesy παίξιμο των μουσικών και ο κλασικός hard bop χαρακτήρας για τον οποίον έγιναν γνωστοί οι Messengers, διαπρέπει και εδώ.

 
Art Blakey - Buttercorn Lady

Buttercorn Lady
(Limelight Records, 1966)

Το "Buttercorn Lady" είναι ηχογραφημένο ζωντανά, δεν είναι όμως ένας live δίσκος με την έννοια ότι επαναλαμβάνει συνθέσεις που ανήκαν στο ρεπερτόριο των Jazz Messengers και εδώ απλά επαναεκτελούνται. Το αντίθετο. Μάλιστα, για ποιους Messengers μιλάμε; Για μία και μοναδική φορά βρίσκουμε στη σύνθεσή τους δύο νέους μουσικούς που για άλλη μία φορά αφού «αποφοίτησαν» από τη σχολή του Blakey ακολούθησαν τη δική τους, άκρως επιτυχημένη σταδιοδρομία. Και αν ο Chuck Mangione στην τρομπέτα έχει συνδεθεί πλέον με μία εμπορική, «νερωμένη» εκδοχή της jazz, ο Keith Jarrett στο πιάνο είναι ένα τεράστιο ταλέντο που δικαίωσε τις υποσχέσεις που μοιράζει απλόχερα στο "Buttercone Lady". Στον δίσκο κυριαρχεί το "Recuerdo" με τα 14 λεπτά διάρκειας που αποδεικνύεται αρκετά ευέλικτο, ρευστό και απλωμένο. Δεν είναι απαραίτητο άκουσμα, αλλά είναι μία μορφή και σύνθεση μοναδική στην ιστορία του Blakey και σίγουρα δεν πρέπει να παραληφθεί από όποιον θελήσει να εμβαθύνει.

 
Art Blakey - I Get A Kick Out Of Bu

I Get A Kick Out Of Bu
(Soul Note, 1990)

Έχουμε ξαναπεί ότι η δεκαετία του 80 δεν υπήρξε γενναιόδωρη με τους μουσικούς αυτής της γενιάς. Παρόλα αυτά ο Art Blakey έχει αρκετά αξιόλογες κυκλοφορίες ακόμα και τότε. Είτε πρόκειται για blues της Ν. Ορλεάνης στο "Bluesiana Triangle" του 1990, είτε το ξεροκέφαλα bop των "Album Of The Year" ή "New York Scene". Η συνεχής ανάμιξή του με νεότερα ταλέντα της jazz τον αναζωογονούσε, το όραμά του δεν το πρόδωσε ποτέ, όμως και τα αδιάφορα άλμπουμ δεν έλειψαν. Το "I Get A Kick Out Of Bu" είναι από αυτά τα άλμπουμ κυρίως jazz standards, που δεν αφήνουν πολλά στον ακροατή, χρησιμεύει περισσότερο ως πεδίο επίδειξης νέων ταλέντων και επιπλέον περιλαμβάνει ένα drum solo που, παρότι αξιέπαινο λόγω ηλικίας του Blakey, θα είχε νόημα μόνο σε συναυλία. Τίποτα το ντροπιαστικό πάντως και μάλιστα μία από τις δύο πρωτότυπες συνθέσεις, το "Yang" του Philip Harper, ανοίγει το δίσκο με μεγάλες υποσχέσεις. Αν το βρείτε στο καλάθι των προσφορών, να το σκεφτείτε σοβαρά.

 
Art Blakey - A Night Αt Birdland

A Night Αt Birdland
(Blue Note, 1954)

Πρακτικά πρόκειται για 3 διαφορετικές κυκλοφορίες. Τα Vol. 1 , 2 και 3 όμως μέσα από επανεκδόσεις και συλλογές έχουν μπλεχτεί, έχουν συγχωνευτεί και έχουν κυκλοφορήσει και όλα μαζί (σαν Art Blakey Quintet). Σε κάποια CD και στη συλλογή "Live Messengers" θα βρεις και επιπλέον κομμάτια. Οι αρχικές είναι εννέα συνθέσεις που ηχογραφήθηκαν στο ίδιο μέρος, την ίδια μέρα (21 Φεβρουαρίου του 1954), από το κουιντέτο των Art Blakey, Clifford Brown τρομπέτα, Lou Donaldson σαξώφονο, Horace Silver πιάνο και Curley Russell μπάσο. Εδώ αντιλαμβάνεσαι γιατί τα παραπάνω ονόματα, αν και ήταν τόσο νωρίς (τότε) έγιναν στην πορεία τόσο μεγάλα. Στο πρώτο ο Brown είναι πρωταγωνιστής, αν και ο Silver προσπαθεί και κερδίζει μερικές στιγμές (τα απίθανα "Split Kick" και "Quicksilver" είναι δικά του). Στο δεύτερο ο Lou κερδίζει τις εντυπώσεις και το πνευστό του κάνει τη μετάβαση στη hard bop, ενώ η κομματάρα του Gillespie είναι πάλι η καλύτερη στιγμή. Στο τρίτο, η έλλειψη πρωτότυπου, με δύο συνθέσεις του Charlie Parker και ενός στάνταρ, φέρνουν στον ακροατή σημεία που δεν ακούει συχνά και αφήνουν τον Art να μαγέψει. Το σύνολο μαγικό. Η βραδιά εκπληκτική. Ο ήχος φανταστικός.

A Compilation

Spotify Playlist

1. Moanin' (Moanin')
2. Sweer ‘n' Sour (Caravan)
3. Free For All ( Free For All)
4. The Egyptian (Indestructible)
5. Infra-Rae (The Jazz Messengers)
6. A Night In Tunisia ( A Night In Tunisia)
7. Tell It Like It Is (The Freedom Rider)
8. Mosaic (Mosaic)
9. Dat Dere (The Big Beat)
10. Reflections In Blue ( Reflections In Blue)
11. Noise In The Attic (Like Someone In Love)
12. Splendid (Africaine)
13. A Little Busy (The Witch Doctor)
14. Bu's Delight (Buhaina's Delight)
15. Ping Pong (Roots And Herbs)
16. Kyoto (Kyoto)
17. Cranky Spanky (Hard Bop)
18. Deo-X (Hard Drive)
19. Rythm-A-Ning (With Thelonious Monk)
20. Hipsippy Blues (Just Coolin')

  • SHARE
  • TWEET