Testament: «Ξεκινήσαμε να παίζουμε ένα είδος πριν καν αποτελέσει είδος»

Οι Testament κυκλοφορούν σε λίγες μέρες το φανταστικό "Brotherhood Of The Snake" και ο Eric Peterson βρήκε λίγο χρόνο στο πολύ πιεσμένο πρόγραμμά του για να μιλήσουμε για αυτό. Διαβάστε όλα τα πολύ ενδιαφέροντα συζητήσαμε για την καινούργια τους δουλειά, το στιχουργικό concept, τα μεγάλα κενά που μεσολαβούν μεταξύ των δίσκων τους, γιατί περιοδεύουν τόσο πολύ, τι πιστεύει πως έχει καταφέρει με το συγκρότημα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και τι σημαίνει γι’ αυτόν το heavy metal.

Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά. Κρατήσατε σχεδόν το ίδιο line-up του "Dark Roots Of Earth". Ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις, σωστά;

Εκτός τους μπασίστα, ναι. Ο Steve DiGiorgio είναι πλέον ο μπασίστας των Testament ο οποίος είχε αντικαταστήσει τον Greg Christian στη διάρκεια της περιοδείας του "Dark Roots Of Earth". Αυτό έγινε γύρω στο 2013 αν θυμάμαι καλά, λίγο πριν παίξουμε στο Soundwave Festival στην Αυστραλία. Ο Steve ήταν μαζί μας για τέσσερα χρόνια -ίσως και παραπάνω- την περίοδο του "The Gathering". Είχαμε μετά όλα αυτά τα περίεργα σκηνικά που συνέβησαν μεταξύ εκείνου του δίσκου και του "The Formation Of Damnation". Γίνανε πολλά, αλλά ξεπεράσαμε όλα τα προβλήματα. Οπότε αυτή είναι η μοναδική διαφορά του "Brotherhood Of The Snake" και του προηγούμενου δίσκου. Ο Steve.

Το "Brotherhood Of The Snake" είναι ένα πολύ καλό thrash άλμπουμ. Πόσο σας πήρε να το ολοκληρώσετε; Δώσε μας κάποιες λεπτομέρειες πίσω από τη δημιουργία του.

Ο δίσκος ολοκληρώθηκε σχετικά γρήγορα από τη στιγμή που είπαμε με τον Chuck να ξεκινήσουμε να τον γράφουμε. Θα έλεγα πως χοντρικά πρέπει να ξεκινήσαμε να δουλεύουμε κάποια στιγμή το 2013. Τότε ξεκίνησα να δουλεύω πάνω σε κάποιες ιδέες που είχα και τις οποίες ηχογραφούσα στην πορεία. Το θέμα με εμένα είναι πως το 1/3 του χρόνου έχω κάποιες πολύ καλές ιδέες τις οποίες τζαμάρω κιόλας, αλλά μέχρι πρόσφατα δεν τις ηχογραφούσα. Έφευγα σε περιοδεία και μόλις επέστρεφα δεν θυμόμουν τίποτα. Κάποιες φορές, ενώ είμαι ξαπλωμένος και μου έρχονται κάποιες φοβερές ιδέες και σκέφτομαι «ω! πολύ γαμάτο αυτό, θα το τζαμάρω αύριο», αλλά όταν ξυπνάω το πρωί δεν θυμάμαι τίποτα. Το μόνο που ξέρω είναι πως είχα μια καταπληκτική ιδέα για τραγούδι, αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω σε κανέναν (γέλια). Οπότε οδηγία προς όλους τους κιθαρίστες εκεί έξω: πάντα να ηχογραφείτε τις ιδέες σας όποτε και αν σας έρθουν.

Λαμβάνοντας αυτά υπόψη, είχα μαζέψει κάμποσες καλές ιδέες τα τελευταία δύο χρόνια. Το μόνο θέμα που είχαμε είναι πως τα μέλη μας είναι αρκετά ενεργά τρέχοντας άλλα project, αν και είμαι απόλυτα σίγουρος πως οι Testament είναι η προτεραιότητά τους. Ο Steve και ο Gene [σ.σ.: Hoglan - τύμπανα] με το που τελειώνει η περιοδεία με τους Testament συνήθως μένουν στο αεροδρόμιο και φεύγουν κατευθείαν για κάπου, για να κάνουν κάτι διαφορετικό, είτε αυτό είναι αυτό κάποια ηχογράφηση είτε κάποια άλλη περιοδεία. Έχουν και αυτό το tribute στους Death, όπως θα γνωρίζεις, που είμαι σίγουρος πως θα είναι κάτι πολύ καλό. Όμως για τους Testament από τη δική μου πλευρά είναι κάπως δύσκολο καθώς δεν έχω την πολυτέλεια να πω «ελάτε να τζαμάρουμε». Εννοώ πως μπορεί να γίνει αλλά πρέπει να το έχουμε προγραμματίσει. Αλλά όπως δεν μπορείς αν είσαι ζωγράφος να ζωγραφίζεις με πρόγραμμα έτσι συμβαίνει και με τη μουσική. Έχει να κάνει με το πότε έχεις έμπνευση.

Οπότε, έφτιαξα ένα μικρό στούντιο στο σπίτι μου και δούλευα, το οποίο ήταν κάτι διαφορετικό για εμένα. Πάντα δουλεύω στο σπίτι μου πάνω σε ιδέες, αλλά ποτέ δεν είχα αυτήν τη λειτουργική σπηλιά όπου θα είχα όλα αυτά τα μηχανήματα, τα ηχεία  και το set drums και αυτό το πρόγραμμα το Logic Pro X [σ.σ.: σκέτο logic είπε, υποθέτω πως σε αυτό αναφερόταν] μέσω του οποίου ηχογράφησα τα πάντα. Το αποτέλεσμα που έπαιρνα ήταν φανταστικό. Τα τραγούδια ακούγονταν λες και τα άκουγες από δίσκο και είναι πολύ γαμάτο να γράφεις ιδέες και μετά να μπορείς να τις ακούς σε ποιότητα εφάμιλλη με εκείνη ενός άλμπουμ. Παλιά τα ηχογραφούσα σε μικρά φορητά recorders κάτι που προφανώς λειτουργούσε, αλλά η διαφορά είναι πολύ μεγάλη. Επίσης είχα και έναν αφανή ντράμερ που με βοηθούσε και ερχόταν στο στούντιο, τον Alex Bent. Ο Alex ήταν για εμένα κατά κάποιον τρόπο ένα ανθρώπινο drum machine. (γέλια)

Πιστεύω πως αυτός ο δίσκος βγήκε πολύ εύκολα, ίσως πιο εύκολα από οποιονδήποτε δίσκο μας έως σήμερα και που παράλληλα δεν υπήρξε κανένας συμβιβασμός και ακούγεται ακριβώς όπως τον είχα οραματιστεί.

Αν και δουλέψατε και πάλι με τον Andy Sneap ως μηχανικό ήχου και για τη μίξη, αυτήν τη φορά για παράγωγό είχατε τον Juan Urteaga. Πώς κι έτσι;

Είχαμε ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν. Νομίζω ηχογραφήσαμε τα φωνητικά στο "The Formation Of Damnation" μαζί του. Επίσης μαζί του κάναμε τα b-sides του "Dark Roots Of Earth". Το "Animal Magnetism" των Scorpions, το "Dragon Attack" των Queen και το "Powerslave" από Iron Maiden. Ο Juan είναι ντόπιος και σίγουρα ανερχόμενος. Είναι αρκετά γνωστός, αν και περισσότερο στο underground για την ώρα, αλλά νομίζω πως έχει ξεκινήσει να κάνει αίσθηση στη σκηνή. Έχει πολλή πλάκα να δουλεύεις μαζί του και μου θυμίζει το πώς εξελίχτηκε ο Andy παλιότερα, ιδίως εδώ στις Η.Π.Α. Φυσικά για το τελικό στάδιο χρησιμοποιήσαμε τον Andy Sneap. Είναι άκρως επαγγελματίας και αυτήν τη στιγμή είναι στα καλύτερά του. Κατά τη γνώμη μου είναι ένας από τους καλύτερους στον χώρο γιατί ξέρει τι κάνει. Είναι πολύ συγκεντρωμένος και επίσης είναι και μεταλάς. Πραγματικά γουστάρει αυτήν τη μουσική. Αυτό λέει πολλά και το καταλαβαίνεις από την παραγωγή του δίσκου που είναι δυναμική. Δεν είναι παραφορτωμένη όπως ένας δίσκος των Def Leppard. Είναι πιο κοντά στους Led Zeppelin όπου όλα ακούγονταν γαμάτα και πεντακάθαρα.

Έχω την εντύπωση πως το "Brotherhood Of The Snake" είναι πιο μελωδικό και λιγότερο μοντέρνο από το "Dark Roots Of Earth". Έχει θα έλεγα και κάποια old school στοιχεία. Ποιο ήταν το όραμά σου όταν έγραφες τα τραγούδια;

Λοιπόν, ακούω πολλά διαφορετικά είδη μουσικής. Το όραμά μου σχετικά με τους Testament είναι φυσικά το thrash metal το οποίο θα είναι μελωδικό, με πολλές δυναμικές, κοψίματα και groove. Αλλά η μουσική που ακούω δεν ακούγεται καθόλου έτσι. Κάποιοι από τους αγαπημένους μου δίσκους τα τελευταία δύο χρόνια θα ήταν αμφιλεγόμενοι στους κύκλους των μεταλάδων, αλλά απλά πρόκειται για διαφορετική μουσική. Αγόρασα πρόσφατα τον τελευταίο δίσκο των Whitesnake για τον οποίο επαναηχογράφησαν κάποια τραγούδια των Deep Purple, το "The Purple Album" και το άκουγα αρκετά. Μπορώ να διακρίνω πολλές ιδέες των Metallica σε αυτά τα τραγούδια, όπως για παράδειγμα στο "Stormbringer". Υπήρχε πολύ υλικό εκεί μέσα το οποίο αναγνώρισα και ήμουν σε φάση «ώστε από εδώ βγήκε το "Creeping Death"» ή «ορίστε από πού προήρθαν οι ιδέες των Diamond Head». Οι Deep Purple έπαιξαν μεγάλο ρόλο στη δημιουργία του heavy metal. [σ.σ.: μεγάλη αλήθεια]

Τελοσπάντων, απλά άκουσα πάλι κάποια παλιά hard rock άλμπουμ όπως το πρώτο των Montrose. Άκουσα πάλι το "Diary Of A Madman" που ήταν από τους αγαπημένους μου δίσκους όταν ήμουν στο σχολείο. Βέβαια ακούγοντας το 35 χρόνια μετά όπως καταλαβαίνεις είχε διαφορετική επίδραση πάνω μου. Άκουγα μέχρι και κάποια pop άλμπουμ όπως είναι αυτά της Ariana Grande και παρατηρούσα τις δυναμικές της μουσικής. Δεν σημαίνει πως με ενέπνευσαν, αλλά ως μουσικός οφείλω να είμαι περίεργος και να ακούω διαφορετικά πράγματα, ακόμα και Jazz και καλλιτέχνες όπως ο Coltrane. Δεν θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς πως χρησιμοποίησα κάτι σε κάποιο τραγούδι, αλλά πίστεψε με είναι εφαρμόσιμο. Μπορεί να χαζεύεις πάνω σε κάποια μελωδία της Ariana Grande -που ξέρω ακούγεται gay- αλλά αν βάλεις πάνω heavy κιθάρες και αλλάξεις κάποιες νότες κανείς δεν θα καταλάβει τι είναι, εκτός βέβαια από εσένα που στο είπα μόλις (γέλια).

Κάπου νομίζω πως πήρε το μάτι μου τον Chuck να λέει πως ο δίσκος στιχουργικά έχει κάποιου είδους βασικό θέμα. Τι σημαίνει ο τίτλος "Brotherhood Of The Snake"; Εντυπωσιακό εξώφυλλο έχετε.

Α σε ευχαριστώ πολύ. Πριν απαντήσω θέλω να σε παρακαλέσω να μη βάλεις επικεφαλίδα στη συνέντευξη «ο Peterson ακούει Ariana Grande», μη γίνεις σαν τους Αμερικάνους πολιτικούς δημοσιογράφους. (γέλια)

Ω! Κρίμα, θα ήταν γαμάτος τίτλος. (γέλια) Μην ανησυχείς...

Ο τίτλος "Brotherhood Of The Snake" έχει διπλή ερμηνεία για εμάς. Καταρχάς όταν βρήκαμε τον τίτλο σκεφτήκαμε πως αυτό θα ταίριαζε με κάτι occult. Σαν να μιλάει για μια σέχτα που πάει πίσω 6000 χρόνια στην εποχή των Σουμέριων και εξελίσσεται σε κάτι που έχει σχέση με εξωγήινους. Υπήρχε αυτό το θέμα που έπαιζε πολύ σχετικά με το 2012, όπου σύμφωνα με τη βίβλο κάπου εκεί γύρω θα εξαπολύονταν το κτήνος στη γη. Κάποιες αναφορές στο όλο 666 πράγμα και πως οι άνθρωποι έχουν μεταξύ τους διαφορετικές απόψεις για τη θρησκεία και τον θεό. Υπάρχουν αναφορές για όλα αυτά τα πράγματα εκεί έξω, δεν είναι κάτι που το βγάζω από το μυαλό μου και έχουν να κάνουν με τα πιστεύω των ανθρώπων και όλα όσα γνωρίζουν μέχρι σήμερα από τις θρησκείες και τις επιστήμες. Θέλω να πω πως όλα αυτά τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν στην πορεία της ιστορίας. Για παράδειγμα γνωρίζουμε πως η πρώτη βίβλος ήταν διαφορετική σε σχέση με αυτήν που διαβάζουμε σήμερα. Κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας άλλαξε, καθώς τότε οι Ρωμαίοι υιοθέτησαν τον Χριστιανισμό αφού έβλεπαν που πάει το πράγμα. Οπότε είπαν «οκ, ας το κάνουμε να δουλέψει αυτό υπέρ μας» και πήραν τα Αποστολικά κείμενα και κράτησαν τα σημεία που τους βόλευαν. Νιώθω πως το υπεραναλύουμε τώρα το όλο θέμα... Βασικά, τα τραγούδια μιλάνε για όλα αυτά τα πράγματα που σου ανέφερα και γι' αυτήν τη μυστική κοινωνία στην οποία ανήκουν ακόμα οι πολιτικοί και πάει πίσω στον χρόνο μέχρι όσο γνωρίζουμε. Υποθέτω η δεύτερη εξήγηση του τίτλου είναι πως τα φίδια και οι υπηρέτες ταιριάζουν με την αδελφότητα του metal, λειτουργεί δηλαδή ως τίτλος όπως και εκείνος του "The Gathering", η συνάθροιση του metal.

Πώς νιώθεις να συνεργάζεσαι με έναν φοβερό κιθαρίστα όπως είναι ο Alex Skolnick; Νιώθεις κάπως περίεργα;

Όχι, δεν νιώθω καθόλου περίεργα και βασικά στο μυαλό μου όπως το σκέφτομαι είναι πολύ cool. Ο Alex είναι ένας φοβερός παίχτης με μεγάλη κατάρτιση και γνώσεις, αφού σπούδασε κιθάρα σε κολλέγιο και είχε δάσκαλο τον Joe Satriani. Από την άλλη πλευρά εγώ είμαι αυτοδίδακτος, αλλά και ο μοναδικός συνθέτης των Testament, που μαθαίνω στον Alex τα τραγούδια που γράφω. Νιώθω τη συνεργασία μας σαν μια yin yang φάση. Είμαστε δύο εντελώς διαφορετικοί κιθαρίστες, αλλά εξίσου ταλαντούχοι σε αυτό που κάνουμε και νομίζω πως αυτό φαίνεται στη μουσική μας. Θέλω να πω πως τα lead του χωρίς τα δικά μου heavy θέματα δεν θα ακούγονταν όπως ακούγονται. Πιστεύω πως ο Alex ακούγεται καλύτερος στους Testament από οπουδήποτε κι αν έχει συμμετάσχει  και από εμάς έγινε γνωστός. Όπως είπες, είναι ένας πάρα πολύ καλός παίχτης και πιστεύω πως μέσω των Testament βγάζει τον καλύτερό του εαυτό.

Η φωνή του Chuck είναι σε σπουδαία κατάσταση. Πώς τα πάει;

Αν θες τη γνώμη μου, νομίζω πως δυσκολεύεται κάπως περισσότερο πλέον για να φτάσει εκεί που θέλει τα φωνητικά, αλλά από την άλλη πλευρά πάντα, ακόμα και όταν πρωτοξεκινήσαμε, ήταν τύπος του στυλ «ρε φίλε πως θα το καταφέρουμε αυτό;». Σίγουρα υπάρχει απογοήτευση κάποιες φορές αφού οι ιδέες δεν ρέουν πάντα αβίαστα, αλλά με κάποιον τρόπο το τελικό αποτέλεσμα είναι ακόμα καλύτερο και από αυτό που είχαμε στο μυαλό μας. Κατά την άποψή μου ο Chuck ακούγεται καλύτερος από ποτέ. Αν κοιτάξεις στο παρελθόν και πίσω από τις κλειστές κουρτίνες θα έλεγες «πώς στο διάολο έφτασε σε αυτό το επίπεδο;». Αυτό έγινε μέσα από πολύ σκληρή προσπάθεια, πειράματα και αποτυχίες. Πάντα δοκιμάζαμε διάφορα πράγματα και μέσω -δεν θα πω διαφωνιών- διαφορετικών προσεγγίσεων και ιδεών φτάναμε πάντα στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Κάποια πράγματα έρχονταν εύκολα κάποια όχι. Σημασία είχε λοιπόν η διεργασία μέχρι να πάρουμε το τελικό αποτέλεσμα.

Με δεδομένο πως σας πήρε τέσσερα χρόνια να κυκλοφορήσετε τον καινούργιο δίσκο θα έλεγες πως είναι ασφαλές να μιλάμε για νέο άλμπουμ σχετικά σύντομα;

Το πρόβλημα -αν είναι πρόβλημα- με τους Testament είναι πως περιοδεύουμε πολύ. Ερχόμαστε Ευρώπη τρεις φορές, κάνουμε δυο περιοδείες στις Η.Π.Α., πάμε μια ή δύο φορές στην Νότια Αμερική, πάμε Ασία. Θα πρέπει να έχεις κατά νου πως οι μπάντες πλέον δεν βγάζουν λεφτά για να ζήσουν αποκλειστικά από τους δίσκους, οπότε πρέπει να μένουν στον δρόμο πολύ περισσότερο και να περιοδεύουν. Αν μείνω σπίτι και βγάζω έναν δίσκο τον χρόνο, δεν θα μπορώ να περιοδεύσω γιατί δεν θα έχω λεφτά. Θα πρέπει να βρω μια πρωινή δουλειά και η μουσική να γίνει χόμπι. Άρα εμείς για να βγάλουμε τα προς το ζην πρέπει να περιοδεύουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Σίγουρα μια τέτοια κατάσταση έχει τα υπέρ και τα κατά της, αλλά πραγματικά μας αρέσει να παίζουμε ζωντανά.

Εγώ και ο Chuck το συζητάμε αρκετά αυτό το θέμα με το διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στις κυκλοφορίες μας. Ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα για εμάς, αλλά υπάρχει κόσμος που -δεν θα πω παραπονιέται- ρωτάει γιατί μας παίρνει τόσο πολύ να βγάλουμε δίσκο. Για τον επόμενο δίσκο θα ξεκινήσουμε να δουλεύουμε άμεσα. Υπάρχουν ήδη τρία τραγούδια που έγραψα και που δεν τα ηχογραφήσαμε. Λέμε στους εαυτούς μας πως θα κυκλοφορήσουμε δίσκο σε έναν χρόνο, κάτι που στην πραγματικότητα σημαίνει πως μιλάμε μάλλον για το 2018 ή κάτι τέτοιο. Αυτήν τη φορά θέλουμε να σκεφτόμαστε περισσότερο μακροπρόθεσμα και όχι να περιμένουμε να τελειώσει η περιοδεία για το "Brotherhood..." και μετά να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε το νέο άλμπουμ.

Αν οι Testament τελείωναν σήμερα, ποιες θα ήταν οι σκέψεις σου για όλα όσα κατάφερες όλα αυτά τα χρόνια;

Ξεκινώντας σε ένα είδος πριν αυτό καν αποτελέσει είδος, θεωρώ πως έχουμε αφήσει το στίγμα μας σε αυτήν τη μουσική. Θυμάμαι όταν κυκλοφορούσαμε το "The Legacy" ή ακόμα και το "The New Order" αυτά που παίζαμε δεν αναγνωρίζονταν καν ως μουσική. Το συνέκριναν σχεδόν με τη rap. Όλοι έλεγαν «Τι θα κάνεις σε έναν χρόνο που το thrash δεν θα είναι βιώσιμο; Είναι σαν τη rap, τρελή και περίεργη φάση την οποία γουστάρουν μόνο λίγοι άνθρωποι. Τι θα κάνεις στην υπόλοιπη ζωή σου, όταν δεν θα μπορείς να παίζεις αυτήν τη μουσική;». Η αλήθεια είναι πως ένιωθα πολύ μπερδεμένος με αυτήν την ερώτηση, γιατί αγαπώ αυτήν τη μουσική και σαν οπαδός. Αυτή ήταν η δεύτερη γενιά του heavy metal, η οποία άντεξε και ορίστε που είμαστε εδώ, μετά από τριάντα χρόνια χωρίς να σκεφτόμαστε «τι θα κάνεις με τη ζωή σου όταν δεν υπάρχει thrash metal;». Προφανώς το thrash εξελίχτηκε στο death και το black metal, αλλά όλα ξεκίνησαν από το New Wave Of British Heavy Metal κατά τη γνώμη μου, το οποίο προήρθε από μπάντες όπως οι Led Zeppelin, οι Black Sabbath, και οι Deep Purple κλπ, από όπου προήρθαν οι Iron Maiden και οι Judas Priest που έφεραν τους Mercyful Fate και τους Venom, που έφεραν τους Metallica. Θέλω να πω πως κάπως έτσι όλα σχηματίστηκαν. Η συνεχιζόμενη δυναμική του N.W.O.B.H.M. και του thrash πρέπει να αποτέλεσαν τη μεγαλύτερη διάρκεια κάποιου υποείδους. Οπότε, αν με ρωτάς, κοιτώντας πίσω και τι έχουμε καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια, θα έλεγα πως είμαι πολύ περήφανος που αποτέλεσα μέρος όλου αυτού του πράγματος. Αυτή είναι η κληρονομιά [σ.σ.: The Legacy] που θα αφήσουμε.

Κάτι τελευταίο πριν κλείσουμε, άκουσες το καινούργιο τραγούδι των Metallica [σ.σ.: για το "Moth Into Flame" μιλάμε]. Πώς σου φάνηκε;

Πολλά υποσχόμενο! Οι Metallica αποτελούν φαινόμενο. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι σημαίνει να είσαι εκατομμυριούχος, οπότε μόνο να εικάζω μπορώ, αλλά φαντάζομαι πως αν η ζωή μου γινόταν τόσο γαμάτη (γέλια) δεν νομίζω να είχα σε προτεραιότητα να παίζω heavy metal. Δεν ξέρω, και δεν το λέω αυτό με κακία ή από ζηλοφθονία, αλλά δεν καταλαβαίνω πώς το κάνει κάποιος όταν ταξιδεύει με προσωπικά jet, κάνει πραγματικά ό,τι θέλει και αγοράζει ό,τι θέλει. Ίσως γιατί για εμένα το heavy metal ήταν πάντα κάτι άγριο και επαναστατικό και νεανικό. Θα πρέπει να υπάρχει και λίγη ταλαιπωρία για να πιάσεις το πραγματικό νόημα του heavy metal. Κοινωνιολογικά έχει να κάνει με τους αγώνες στη ζωή και είμαι σίγουρος πως οι Metallica έχουν δώσει αρκετούς τέτοιους, οπότε... welcome back!

Eric, σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου.

Και εγώ σε ευχαριστώ. Τα λέμε στον δρόμο.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Brotherhood Of The Snake" από τον Βασίλη Σκιαδά.