Lazarus: Kamasi Washington + Bonobo + Floating Points

Το Lazarus μια σειρα manga του Shin'ichirô Watanabe διαδραματίζεται στο 2052, σε έναν κόσμο όπου μια θαυματουργή θεραπεία (ενα χάπι αναλγητικό, κατά του πόνου δηλαδη) έχει χρησιμοποιηθεί (απο το 2049) ως μέσο μαζικής εξόντωσης πληθυσμών. Δεν το ήξεραν τότε και το κουμπωναν σαν τρελοί όλοι! Εκανε και δουλειά painkiller, δουλευε και σαν φτηνό ναρκωτικό! Ηταν και φτηνό…

Η πλοκή βασίζεται σε κλασικά sci-fi και πολιτικά θρίλερ μοτίβα. Μια ομάδα συγκροτείται για να σταματήσει αυτή την απειλή, να βρει δηλαδη τον γιατρό ρε παιδάκι μου, με την ας την πουμε βοηθεια ενός παράνομου ήρωα, με έντονες συγκρούσεις μεταξύ ηθικής, εξουσίας και τεχνολογίας. Αν και η ιστορία έχει αρκετά γνώριμα στοιχεία, κλισέ και στερεότυπα, η δύναμή της έγκειται στην ατμόσφαιρα, τον τρόπο αφήγησης και την κινηματογραφική προσέγγιση που χαρακτηρίζει το έργο του Watanabe.

Πρακτικά αντλεί δύναμη από το στυλ, την ατμόσφαιρα και τις παύσεις ανάμεσα στις λέξεις. Το απλό σενάριο και η ευκολη πλοκή γίνεται καμβάς για να απλωθεί το βάρος της εικόνας και -κυρίως- του ήχου. Ο οποίος εχει αποδωθεί μεσω τριών παρακαλώ soundtrack. Ας τα δουμε ξεχωριστά παρακάτω.

Α, ξεχασα, εχει κι αλλη σχέση με την μουσική, πέρα από να την ακούς ασταματητα στα επεισόδια και ενδεχωμένως να την προσέχεις περισσότερο από την υπόθεση. Κάθε τίτλος επεισοδίου είναι άμεσα εμπνευσμένος από τραγούδια από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Αν δεν κάνω λάθος, πιάνω τα "Life in the Fast Lane" από Eagles, το "Long Way from Home" από Whitesnake, το "Don't Stop the Dance" του Bryan Ferry και "Pretty Vacant" από Sex Pistols. Ψαχτείτε!

Ο Bonobo σίγουρα δίνει στο έργο έναν downtempo ήχο, γεμάτο ατμοσφαιρικά layers, απαλά beats και υπνωτικές μελωδίες. Το συγκεκριμένο στιλ δένει ιδανικά με σκηνές εσωτερικής αναζήτησης του πρωταγωνιστή: όταν περπατά μόνος του σε αστικά τοπία, στα τσιμέντα δηλαδη, όταν κοιτά τον εαυτό του στον καθρέφτη ή όταν επεξεργάζεται την αλήθεια πίσω από την εμπλοκή του στην ομάδα. Η μουσική δεν προωθεί τη δράση, αλλά κρατά τον χρόνο στάσιμο - μια ανάσα ανάμεσα σε δύο συγκρούσεις. Σαν δίσκος και σαν μουσική θα έχει την μικρότερη απήχηση από τα τρία, αν και είναι υπέροχα ατμοσφαιρικό.

Από την άλλη, το “Lazarus” του Floating Points κινείται σε πιο αφαιρετικά μονοπάτια, συνδυάζοντας post-minimalism με tech house και nu jazz. Ο ήχος του είναι σπασμωδικός αλλά ρευστός, ιδανικός για σκηνές μετάβασης, χάους ή τεχνολογικής εμβύθισης. Όταν ο ήρωας βυθίζεται σε ψηφιακούς κόσμους, όταν το animation παίζει με glitch αισθητική και αφηρημένες μορφές και θολούρα και παραξενιές, τότε τα δικά του κομμάτια ενισχύουν αυτή την αποσπασματική και αλλόκοτη εμπειρία. Η μουσική γίνεται ο ενδιάμεσος ιστός ανάμεσα σε πραγματικότητα και παραισθήσεις. Σαν δίσκος σίγουρα, στο κοινό που απευθύνεται, θα κάνει αίσθηση.

Τέλος, το δισκάκι του Kamasi Washington με τις δυναμικές επιρροές από spiritual jazz και fusion προσφέρει έναν έντονο, σχεδόν κινηματογραφικό ήχο. Τι σχεδόν δηλαδη. Τα γρήγορα, πλούσια σε ενέργεια κομμάτια του είναι ιδανικά για σκηνές καταδίωξης, μάχης ή κρίσιμων αποκαλύψεων όπου ο χρόνος επιταχύνεται και η ένταση κορυφώνεται. Ταιριάζει και κολλάει στα πιο έντονα σημεία των επεισοδείων και φυσικά σε σχέση με τα άλλα δύο ειναι και πιο ευδιακριτο. Ο ήχος του Kamasi είναι φλογερός, πολυφωνικός και συναισθηματικά φορτισμένος. Τα σαξόφωνα ουρλιάζουν, τύμπανα σφυροκοπούν με τελετουργική ένταση και ενορχηστρώσεις αγγίζουν το επικό. Ρε μιλάμε για μια δισκάρα. Το στυλ του είναι αφηγηματικό και ταυτόχρονα χαοτικό. Φέρνει στο νου τα έργα του Coltrane, αλλά μέσα από ένα σύγχρονο, κοσμοπολίτικο φίλτρο, γεμάτο gospel, funk και ψυχεδελικές επιρροές. Αυτή η μουσική δεν συνοδεύει απλώς τη δράση της σειράς, την σηκώνει, την υπερτονίζει και πολλές φορές την υπερβαίνει, μετατρέποντας ακόμα και τις πιο τετριμμένες σκηνές σε σχεδόν αποκαλυπτικές εμπειρίες. Ακόμα και χωρίς την παραμικρή συνδεση με την σειρα, ειναι ενας δίσκος που στεκεται αγέρωχος και μόνος. Και ειναι για πολύ ψηλά!

Bandcamp