Οι Έλληνες ψήφισαν τα καλύτερα metal άλμπουμ για τα '80s

Διαβάστε τι έβγαλε η κάλπη του Rocking και τη γνώμη των Ελλήνων μουσικών

23/11/2017 @ 13:08

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, η metal ομάδα των συντακτών του site έκανε μια προσπάθεια να αποτυπώσει τα σημαντικότερα metal άλμπουμ της «χρυσής» δεκαετίας για αυτή τη μουσική, των '80s.

Από τα 101 άλμπουμ που επιλέχθηκαν και παρουσιάστηκαν, κλήθηκαν οι αναγνώστες του site μας να ψηφίσουν τα καλύτερα (ή τέλος πάντων τα αγαπημένα τους) και πλέον ήρθε η ώρα να σας παρουσιάσουμε τα αποτελέσματα αυτής της ψηφοφορίας, τα οποία θεωρούμε πως σε μεγάλο βαθμό αντικατοπτρίζουν τις προτιμήσεις του ελληνικού κοινού.

Έτσι, παρακάτω μπορείτε να δείτε ποια είναι τα 30 καλύτερα metal άλμπουμ της δεκαετίας του '80 και να διαβάσετε για αυτά όσα είχαν να μας πουν μουσικοί από την ελληνική rock και metal σκηνή, οι οποίοι μας έκαναν την τιμή να γράψουν για αυτά και τους ευχαριστούμε όλους πολύ.

* Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον Δημήτρη Κότση για όλο το τρέξιμο και τη βοήθεια.


30. W.A.S.P - "W.A.S.P."

W.A.S.P - W.A.S.P.

Κάπου στο 1994 προσπαθούσα να ανακαλύψω τις μεταλλικές μουσικές του '80 μαζί με του grunge που μεσουρανούσε. Στην καθιερωμένη βόλτα μας στο Μοναστηράκι για βινύλια, ξαφνικά ξεπηδάει ένας δίσκος με εξώφυλλο που δεν περνάει απαρατήρητο. Ο κύριος Blackie και η παρέα του καθήμενοι με πολύ ύφος, παρανοϊκό ντεκόρ και δύο μάτια στο βάθος να σε κοιτούν επίμονα. «Πάρ’το, έχω ακούσει ένα κομμάτι κι ο τύπος τραγουδάει σαν τον Hetfield στο Kill 'Em All...» λέει ο φίλος Μανώλης, κι έτσι το πήρα. Το "W.A.S.P." ανοίγει με το "I Wanna Be Somebody" και αμέσως τα μάτια μου άνοιξαν ορθάνοιχτα και το headbanging ήρθε αυτόματα. Δεν μπορεί να είναι τόσο καλό έλεγα. Δεύτερος καταπέλτης και λόγος να τα σπάσεις όλα, το "L.O.V.E. Machine". Είχα να κολλήσω έτσι με ρεφρέν από το "Trash" του Alice Cooper. Συνεχίζω και στα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου κι όταν ο φίλος Μανώλης μου έφερε να ακούσω το "Animal" που ήταν εκτός επίσημης κυκλοφορίας, το παζλ έδεσε. Ισοπεδωτικός δίσκος. Ο Blackie και η φωνή του έρχονται από την κόλαση μαζί με τα riff και τα σόλο του Holmes. Αυτό το άλμπουμ μου έδειξε τον δρόμο για το μελωδικό metal των '80s έστω κι αργά για την εποχή του. Μπορείτε να αναρωτηθείτε και εσείς πόσες φορές έχετε τραγουδήσει σε κάποιο ροκ μαγαζί όταν ο DJ κατεβάζει το fader από την κονσόλα του το... "L.O.V.E all I need is my love machine...!"

Γιώργος Μαρούλης (4Bitten, Diviner)


29. Ozzy Osbourne - "Blizzard Of Ozz"

Ozzy Osbourne - Blizzard Of Ozz

Το "Blizzard Of Ozz" δεν είναι απλά ένας metal δίσκος, είναι ένα δώρο στην ανθρωπότητα από τον Ozzy και τον Randy Rhoads. Ο συγχωρεμένος είναι από τους πιο ταλαντούχους και ιδιοφυείς μουσικούς που έχουν πατήσει σε αυτόν τον πλανήτη και τα κομμάτια που έχει γράψει είναι πραγματικά διαμάντια. Αυτόν τον δίσκο τον έχω χωρίσει σε δυο μέρη. Το πρώτο μέρος είναι το δυνατό, γρήγορο, ριφφατο, και το δεύτερο είναι το πιο ήρεμο και απαλό, το οποίο είναι και το αγαπημένο μου. Δεν μπορώ να πω πως κάποιο κομμάτι ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα, όμως υπάρχει ένα που απλά μου κόβει τα πόδια κάθε φορά. Το "Dee" όταν έπαιξε πρώτη φορά στο σπίτι μου με άφησε άφωνο. Είτε είσαι χαρούμενος είτε έχεις τα θέματα σου , αυτό το κομμάτι μπορεί να συνδεθεί αυτόματα με την κατάσταση και είτε να σου φέρει μια γλύκα από τη χαρά ή να σε κάνει λίγο σκουπίδι. Θέλω να αναφερθώ επίσης στο "Mr. Crowley" και συγκεκριμένα στο intro του, που όταν το άκουσα πρώτη φορά φοβήθηκα λίγο, καθώς πίστευα ότι τα επόμενα δευτερόλεπτα θα πάει κάτι πολύ στραβά στη ζωή μου ή ότι δεχόμαστε επίθεση από εξωγήινους.

Βασίλης Τσιανάκας (Void Droid)


28. Sepultura - "Beneath The Remains"

Sepultura - Beneath The Remains

Αυτός θα μπορούσε κάλλιστα να λέγεται και ''Greatest Hits'' / ''Best of'' ή κάτι τέτοιο, γιατί ουσιαστικά μέτριο κομμάτι δεν υπάρχει, από την πρώτη ως την τελευταία νότα χωρίς καμία υπερβολή. Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ακόμα καταφέρνει να ακούγετε απίστευτα φρέσκο και ωμό, κοιτάζοντας στα ίσια ακόμα και τον πιο πολυσυζητημένο thrash metal δίσκο. Χωρίς πολλά-πολλά, μπαίνει αμέσως στο ψητό, δεν κουράζει ούτε δευτερόλεπτο και δεν θα ξεπεραστεί ΠΟΤΕ. Ένα πραγματικό αριστούργημα και must για τους λάτρεις του ακραίου ήχου και όχι μόνο.

Λευτέρης Χατζηανδρέου (Bio-Cancer)


27. Slayer - "South Of Heaven"

Slayer - South Of Heaven

Δεν υπάρχει βέβαια λόγος να εμβαθύνουμε σε αυτή την άποψη -όλοι έχουν από μία- υπάρχει λόγος, όμως, να αξιολογήσουμε την ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ αυτού το δίσκου και φυσικά των δημιουργών του. Μουσικά και στιχουργικά μιλάμε για ό,τι καλύτερο είχαν δώσει μέχρι το 1988. Ο Rick Rubin δίνει τα ρέστα του, κάνοντας τη μπάντα να ακούγεται εκρηκτική, κάτι που φυσικά είχε πετύχει και στο παρελθόν, αλλά τώρα πλέον από εντελώς άλλη οπτική γωνία. Λιγότερο raw, λιγότερο «άξεστη». Οι μετοχές των Slayer ανέβηκαν κατακόρυφα με το "South Of Heaven". Ο δίσκος είναι ένα thrash metal μνημείο, αναλλοίωτο στο χρόνο που -ταπεινή μου άποψη- ούτε οι ίδιοι κατάφεραν ποτέ να ξεπεράσουν.

Σάββας Μπετίνης (Acid Death)


26. Judas Priest - "Screaming For Vengeance"

Judas Priest - Screaming For Vengeance

Θυμάμαι σαν τώρα τα χριστούγεννα του 2003 που περίμενα από τους δικούς μου το καθιερωμένο μου δώρο κάτω από το δέντρο και με χαρά άνοιξα το, νέο-κυκλοφόρητο τότε, "Dance Of Death" των Iron Maiden. Αλλά κάτι άλλο γυρνούσε στο μυαλό μου! Πριν λίγες μέρες είχα πέσει στο τοπικό δισκάδικο της Σπάρτης πάνω στο το ΠΙΟ γαμάτο εξώφυλλο δίσκου που είχα δει ποτέ! Περίμενα υπομονετικά να περάσουν οι βαρετές γιορτές για να ανοίξει το καταραμένο δισκάδικο έτσι ώστε να ρίξω όλα τα λεφτά από τα κάλαντα σε νέες μουσικές. Κίτρινο με κόκκινο κύκλο στο κέντρο και το μεταλλικό ιπτάμενο να σκίζει όλα τα πτυχία δίχως προηγούμενο! Judas Priest - "Screaming For Vegeance" το όνομα αυτού και είναι το πιο heavy metal απόκτημα μου μέχρι και σήμερα! Favorite Track: "Electric Eye"

Άγγελος Περγαντής (Black Hat Bones)


25. Manowar - "Into Glory Ride"

Manowar - Into Glory Ride

Μπορεί κάποιοι να τους μισούνε, κάποιοι να τους λατρεύουν, κάποιοι να τους θεωρούν γραφικούς, κάποιοι true… Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι κομμάτια σαν το "Gloves Of Metal", "Secret Of Steel", "Revelation (Death’s Angel)" και "Gates Of Valhalla" δύσκολα θα ξαναβγούν σε όλο το metal φάσμα. Κομμάτια πραγματικά βγαλμένα από την ψυχή και στίχοι που επηρέασαν μια ολόκληρη γενιά heavy μουσικών. Οπότε ό,τι και να είναι οι Manowar, ό,τι και να πρεσβεύουν, δεν δίνω σημασία όταν έχουν συνθέσει πραγματικά μια στρατιά ιστορικών κομματιών. Το "Into Glory Ride" είναι μια από τις πιο ισχυρές μεραρχίες τους.

Σάκης Τόλης (Rotting Christ)


24. Iron Maiden - "Killers"

Iron Maiden - Killers

1981: χρονιά με σπουδαία metal άλμπουμ! Στα τέλη της χρονιάς γεννήθηκα κι εγώ. Το 1995, ο πόλεμος ανάμεσα στο metal και την grunge καλά κρατεί. Όλοι ο κολλητοί μου ήταν μεταλάδες και εγώ έδινα μάχη να ξεσκαλώσω από τους Nirvana. Σάββατο, κλασσική τσάρκα στο κέντρο και στο μοναστηράκι αναζητώντας μουσικά διαμαντάκια. Το budget περιορισμένο, ό,τι έμενε από το χαρτζιλίκι. Έβγαλα από το πορτοφόλι 3.000 δραχμές (αν θυμάμαι καλά) και έκανα δικό μου το "Killers"! Είχα ακούσει κι άλλους δίσκους των Maiden αλλά δεν θυμάμαι ρε γαμώτο για ποιο λόγο αγόρασα το συγκεκριμένο και όχι κάποιον άλλο πιο εμπορίκο. Ίσως για το εξώφυλλο, ίσως για το "Wrathchild" που άρεσε πολύ τότε. 22 χρόνια μετά, είναι ένας από τους αγαπημένους μου Maiden δίσκους, παρέα με το μεγαλύτερο κατά ένα χρόνο αδερφό του, Iron Maiden. Τραγούδια με τσαμπουκά και αυτή η «αλητεία» του Di’Anno που τόσο πολύ γουστάρω.

Νώντας Εμμανουήλ (Rusty Bonez)


23. Crimson Glory - "Transcendence"

Crimson Glory - Transcendence

Κάπου στην 1η Λυκείου, έχουμε κάνει κοπάνα με τη φίλη μου την Αγγελική την χίπισσα και την αράζουμε στο δώμα της γεμάτο κουρελούδες στους τοίχους ,ψυχεδελικούς  πίνακες κι ένα στρώμα στο πάτωμα. Βάζει λοιπόν μια κασέτα να παίζει και μπαίνει το "Lost Reflection". Νιώθω ακόμα το μούδιασμα που ένιωσα τότε ακούγοντας τις πρώτες νότες... Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία με τους Crimson Glory. Λίγες μέρες αργότερα, στο φροντιστήριο σχεδίου, ο φίλος μου ο Λουκάς μου φέρνει να ακούσω μια κασέτα, θέλοντας να με «μυήσει στο μέταλ» όπως του είχα ζητήσει! Κάθομαι λοιπόν να ξεκινήσω το σχέδιο μου και πατάω play στο walkman μου. Ξεκινάει, το "Lady Of Winter"και τελειώνοντας το "Transcendence" με βρίσκει στην ίδια θέση που ήμουν απ’ την αρχή, έχοντας ζωγραφίσει τίποτα και μην έχοντας την παραμικρή αίσθηση τόπου και χρόνου. Ο δίσκος έπαιξε άλλες τρεις φορές στα καπάκια και φεύγοντας πήγα κατευθείαν στο Metropolis να τον αγοράσω. Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου. Το απαίδευτο τότε αφτί μου, προσπαθούσε να συλλάβει και να ερμηνεύσει  το ασύλληπτο «πράγμα» που άκουγε. Αυτή η στοιχειωμένη, μαγευτική ατμόσφαιρα, οι εξωγήινες μελωδίες, η εκφραστικότητα του Midnight... νιώθεις το χάος του, τον πόνο του. Ταξιδεύεις σε futuristic και συγχρόνως medieval κόσμους και θες να μείνεις εκεί μέχρι το τέλος! Στο δικό μου σύμπαν λοιπόν το “Transcendence” είναι ένας απ’ τους σημαντικότερους  και ωραιότερους δίσκους που γράφτηκαν ποτέ.

Maxi Nil (Jaded Star)


22. Warlord - "Deliver Us"

Warlord - Deliver Us

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής δεν ήμουν fan των Warlord, χωρίς βέβαια να λέω πως δεν τους ήξερα! Κομμάτια όπως το "Lost And Lonely Days" και το "Aliens" ήταν γνωστά από τα διαφορά ροκάδικα που σύχναζα από μικρός, όμως είχα την εντύπωση πως η εν λόγω μπάντα είχε κλείσει τον κύκλο της, οπότε δεν είχα ασχοληθεί ποτέ ιδιαίτερα. Κάτι που άλλαξε όταν δέχτηκα εάν τηλέφωνο για μια οντισιόν μαζί τους! Το κομμάτι που μου ζητήθηκε πρώτα να αποκρυπτογραφήσω (τα πλήκτρα είναι θαμμένα στο φουλ) ήταν το "Black Mass". Ακούγοντας το κατάλαβα το λάθος μου και άρχισα να ακούω όλο το "Deliver Us", το οποίο παίζουμε στα live σχεδόν ολόκληρο πάντα! Από το 2013 μοιράζομαι την σκηνή με τους ανθρώπους που έγραψαν αυτόν το δίσκο, αλλά και με τους υπολοίπους που το ένιωσαν δικό τους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που πατήσαμε το σανίδι του Gagarin 205 και είδα τα δακρυσμένα από προσμονή πρόσωπα κι ένοιωσα την ενέργεια του κόσμου που περίμενε χρονιά για να ζήσει κάτι που κάποτε πέρασα στο ντούκου. Το πρώτο τραγούδι ήταν το "Deliver Us" ακολουθούμενο από το υπόλοιπο album... Ένα άλμπουμ που μου άλλαξε την ζωή! To the swords to the guns!

Άγγελος Βαφειάδης (Warlord, 9MM)


21. Helloween - "Keeper Of The Seven Keys Part I"

Helloween - Keeper Of The Seven Keys Part I

Ότι και να πω για το "Keeper Of The Seven Keys Part 1", είναι λίγο.  Με έχει στιγματίσει στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι και γράφω μουσική, έχει επηρεάσει 10δες μπάντες και είναι ένα album κλασικής μουσικής γραμμένο και εκτελεσμένο από κάτι 23χρόνα. Το ακούς και αναρωτιέσαι πως χώρεσαν τόση τεχνική και μελωδία σε ένα άλμπουμ. Το 1ο Keeper το άκουσα μαζί με το 2ο. Έμαθα να τραγουδάω οτιδήποτε υπήρχε στο άλμπουμ, ακόμα και το ρολόι που βαράει στο "A Little Time". Με έβαλε στον κόσμο του ευρωπαϊκού Power Metal και δεν ήμουν ποτέ ξανά ο ίδιος. Χάθηκα στον μαγικό κόσμο των στίχων και της φωνής του Kiske, στον κόσμο που δημιούργησαν ο Hansen και ο Weikath με τα σόλο τους, τα άλλοτε αλήτικα, άλλοτε τσαμπουκαλεμένα και άλλοτε μαγευτικά riff τους, στον κόσμο που δημιούργησε ένα από τα καλύτερα rhythm section του metal και της μουσικής γενικότερα, ο Markus και ο Ingo. Το Keeper είναι για μένα σαν φάρμακο. Κάθε φορά που το βάζω δεν ακούω τίποτε άλλο γύρω μου, ταξιδεύω στα σκηνικά που περιγράφουν οι στίχοι και ξεχνώ τις σκοτούρες μου. Μου φέρνει στο μυαλό αναμνήσεις από παλιά και με γεμίζει με αισιοδοξία. Γιατί δεν είναι ένας απλός δίσκος, είναι το "Keeper Of The Seven Keys". 

Γιάννης Τσιακόπουλος (Speedblow, Black Soul Horde, Mahakala)


20. Judas Priest - "Defenders Of The Faith"

Judas Priest - Defenders Of The Faith

Τι αλμπουμάρα είναι αυτή; Οι συνθέσεις, ο ήχος, η παραγωγή, οι lead κιθάρες, τα intros, τα τελειώματα, ενώ ο τίτλος του άλμπουμ σε συνδυασμό με το εξώφυλλο, είναι η καλύτερη οπτική προσέγγιση για ένα τέτοιο άλμπουμ. Defenders, Faith, πράγματα που είναι σταθερά και δεν χωράν αμφισβήτηση. Η μπάντα το έκανε σαφές σε όλα τα επίπεδα. Το "The Sentinel" προκαλεί δέος ενώ η γέφυρα ξεχειλίζει επικούρα, το "Jawbreaker" με την γαμάτη εισαγωγή που τραβάει μέχρι το ρεφρέν, το "Love Bites" που μαζί με το "Killing Machine" είναι από τα πιο αλανιάρικα, βρώμικα τραγούδια που έχουν γράψει, το "Night Comes Down" με το μπάσο να σκάει στην εισαγωγή και να συγχρονίζεται με τους παλμούς σου ενώ ο Halford καταθέτει τη ψυχή του, το "Some Heads are Gonna Roll" που βρωμάει Αμερική και '80s hair Metal το καλό, το "Rock Hard Ride Free" με τα απίστευτα κιθαριστικά θέματα, το "Eat Me Alive" που ακούγεται σαν τη γρήγορη παραλλαγή του "Grinder" και πονάει σα λοστός, ενώ το "Heavy Duty" με το ομώνυμο είναι το εξώφυλλο μελοποιημένο, η επιτομή του heavy metal ύμνου. Το "Defenders Of The Faith" είναι ένα άλμπουμ που αντικατοπτρίζει μια ολόκληρη εποχή της μπάντας και περικλείει με αξιοζήλευτη αρμονία όλα τα στοιχεία που ήταν διάσπαρτα στις προηγούμενες κυκλοφορίες. 

Ευθύμης Καραδήμας (The Slayerking, Nightfall)


19. Judas Priest - "British Steel"

Judas Priest - British Steel

Πρέπει να ήμουν 4η Δημοτικού όταν άκουσα πρώτη φόρα "Judas" από τον κολλητό μου που ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος και είχε πρόσβαση σε πιο ψαγμένες μουσικές.  Τα καλοκαίρια που λιώναμε στην πλατεία του χωριού με τους μεγάλους που έβαζαν ένα κασετόφωνο, μου λέει ένας φίλος «άκου αυτό!» και μου δίνει μία κασέτα με εξώφυλλο ένα ξυραφάκι και ένα περίεργο όνομα. Ήταν ότι πιο βαρύ είχα ακούσει μέχρι τότε. Υπερκορεσμένες κιθάρες, τύμπανα σε τρελά bpm, στριγγλιές και ταχύτητα. Για κάποιον που μέχρι τότε άκουγε Rick Astley και Michael Jackson και μόλις είχε γνωρίσει τους παλιούς «μεγάλους» των '70s Led Zep και Purple, η εμπειρία ήταν σοκαριστική. "Breaking The Law". Πόσο αλητεία; "United"; Ύμνος. "Metal Gods". Υπερβολική δόση καοτόνικ και αυτοπεποίθηση πρωταθλητή κουνγκ φού. Ο δίσκος ήταν από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα στα κάγκελα. Κατεβαίναμε τις κατηφόρες με ποδήλατα και τραγουδούσαμε το ριφ του "Breaking The Law". Όταν συναντώ μπροστά μου αυτόν τον δίσκο θυμάμαι την αίσθηση του να είσαι πιτσιρικάς και πως το μόνο που χρειάζεσαι για να κατακτήσεις τον κόσμο είναι ένα πέτσινο και μια virago. Cheezy; Ναι ρε φίλε, είχα χαίτη. Μπορείς να μου το πεις αυτό και να δεις το μεσαίο μου δάχτυλο, καθώς τρως τη σκόνη του ποδηλάτου μου.

Θοδωρής Ματθαίος (Breath After Coma)


18. Manowar - "Hail To England"

Manowar - Hail To England

Το "Hail To England" δεν είναι ο αγαπημένος μου Manowar δίσκος αυτή την εβδομάδα. Γενικά, υπάρχει ένα θέμα σχετικά με τους πρώτους επτά δίσκους τους, αλλάζω άποψη συνέχεια. Και, λαμβάνοντας υπ’ όψη το γεγονός πως και οι επτά έχουν ψηθεί σαν στάμπα για γελάδια στον εγκέφαλο μου από τότε που ήμουν 14-16, αυτό θα είναι το λιγότερο αντικειμενικό κείμενο που έγραψε ποτέ κανείς, οπουδήποτε. Διαγαλαξιακά. Ας ξεκινήσουμε απ’ τα βασικά: περιέχει μόνο ύμνους, εκτός απ΄το «πλακ αροους οφ τεθ» που κάνουμε πως δεν υπάρχει. Όταν άκουσα πρώτη φορά αυτό το έπος, η μόνη λέξη που αρμόζει για να περιγράψει αυτό που συνέβαινε μέσα μου ήταν ΜΑΓΕΙΑ, και δεν έφυγε ποτέ. Γιατί οι μάνοβαρ χτυπούσαν 10ράκι σε όλα τα σημαντικά για μια 10ετία. Αυθεντικότητα, έμπνευση, φωνάρα, λύσσα και πραγματικό πάθος στο παίξιμο, και -εκεί που κρίνονται όλα- συνθέσεις που δεν γίνεται να συναγωνιστεί ΚΑΝΕΙΣ, ΠΟΤΕ. Υπάρχει περίπτωση να έχει κανείς αυτιά, να ακούσει το intro του "Blood Of My Enemies" και να μην ανατριχιάσει, γνωρίζοντας τι πρόκειται να ακολουθήσει; Γίνεται να ακούσεις το "Bridge Of Death" και να μη θες να δώσεις την ψυχή σου στον σατανά να την γδάρει με γυαλόχαρτο; Ποιος άκουσε ποτέ το «κιλ γουηθ παγουα» και δεν άρχισε να ψάχνει που βρίσκεται το κοντινότερο ξιφοπωλείο για να πάρει κάτι στα μέτρα του να σφάξει μια δυο ντουζίνες οχτρούς; Είναι καν εφικτό να ακούσεις το ομώνυμο και να μη πάρεις αυτόματα την έκφραση περήφανου Κόναν σφίγγοντας τα μούσκουλα που δεν έχεις; ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΣΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΟ «ΗΤΣ ΝΤΩΝ ΑΗ ΝΤΑΗ» ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΛΟΥΣΤΕΙ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΠΑΡΘΕΝΩN;

Δημήτρης Ιωακειμόγλου (Anorimoi, Fire And Steele)


17. Slayer - "Reign In Blood"

Slayer - Reign In Blood

Με το μέταλ ασχολήθηκα συνειδητά μετά τα 17. Μέχρι τότε νόμιζα πως μετά το "Highway Star" των Purple, δεν υπάρχει πιο "extreme" και γρήγορο κομμάτι. Με το πέρασμα των χρόνων, όμως , άνοιξε η γκάμα των ακουσμάτων μου. Από το τους Metallica, Maiden, Stratovarius, Savatage, αρχίσαμε στα 20 τα πιο ακραία τύπου Death, Obituary, παράλληλα με τα prog αλφαβητάρια. Κάπου στα 25, άκουσα το "Reign In Blood" των Slayer. Φαπίδια παντού, Από την έναρξη μέχρι το τέλος και ξανά. Το μπάσιμο του "AoD" σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό, καθώς ο Αράγιας, σου σκίζει τα τύμπανα με την κορώνα του. Tραγούδια να τα καταπιείς σα σφηνάκια από αίμα, παρέα με τα δόντια σου. Ακόμα και η "prog" εισαγωγή του "Jesus Saves". Και φτάνουμε στο "Postmortem". Στα 38 μου, ακόμα το ακούω όταν θέλω να εκτονώσω συναισθήματα θυμού και πίεσης. Ειδικά, αυτή η μπαμπέσα αλλαγή από το mid-tempo πρώτο μέρος στην «τρίτονη» κλωτσοπατινάδα που ακολουθεί. Φυσικά, για το "ομώνυμο" δε θέλει πολλά λόγια. Και αυτός ο Rubin, τι καταλύτης. Λίγο η ξεραΐλα, λίγο τα ραπ(αρ)ίσματα του Θωμά, λίγο η διάρκεια, το έκανε το θαύμα του. Έκτοτε, άκουσα πολλά ακραία πράγματα, όμως κανένα δεν μοιάζει τόσο ακραίο όσο αυτός ο διάολος.

Παναγιώτης Παπαγεωργίου (Parthian Shot)


16. Helloween - "Keeper Of The Seven Keys: Part II"

Helloween - Keeper of the Seven Keys: Part II

Ήμουν από τους τυχερούς που είχαν μεγαλύτερα ξαδέρφια στα '90s και τους έδιναν κασέτες. Έτσι, από  μικρός κατέβαινα στο Μοναστηράκι για δίσκους ή στα Metropolis για CD. Μια από τις κασέτες που είχα σαν παιδί, είχε το "I Want Out" των Helloween. Το σοκ που ένιωσα όταν άκουσα το κομμάτι, δεν περιγράφεται. Ήταν σαν να με διαπερνά ένας ηλεκτρισμός και ήθελα να σπάσω το σπίτι. Τότε, κάθε εβδομάδα έβλεπα το Headbanger's Ball και ξαφνικά, παίζει το βίντεο του "I Want Out" και παθαίνω εμπλοκή. Επιτέλους βλέπω τα πρόσωπα των Helloween και για μένα ηταν ξεκάθαρο: έπρεπε την επόμενη μέρα να αγοράσω το άλμπουμ.  Θυμάμαι την ανατριχίλα στο Intro, την φωνάρα του Kiske, τις απίθανες κιθάρες και εκτελεστικές ικανότητες των Helloween και φυσικά το live τους στο Ρόδον, όπου έστω και χωρίς Kiske, μου έφυγε ένα απωθημένο. Πρόκειται για ένα αριστούργημα και ειλικρινά αν διαλέξω κομμάτια, θα τον αδικήσω. Θα σου πω όμως ένα πράγμα: Σε μια εποχή που όλοι στην metal σκηνή έκαναν διαγωνισμό ποιος θα έχει περισσότερες πεντάλφες και θα είναι πιο evil, οι Helloween ήταν απλά cool. Έβαζαν τα τζιν μπουφάν τους και έβγαιναν να παίξουν. Και στον Πειραιά του τότε που βλέπαμε άλλα παιδιά να κάνουν skate, το να ακούς cool τύπους σαν τους Helloween ή τους Anthrax, ήταν ό, τι έπρεπε. 

Μάνος Καρακατσάνης (Mani Deum, Syd Records)


15. Iron Maiden - "Iron Maiden"

Iron Maiden - Iron Maiden

Σχεδόν με βεβαιότητα θα πω και εγώ όπως και πολλοί ακόμα φαντάζομαι, ότι χάρη στους Maiden έπιασα κιθάρα, ακόμα βλέπεις θυμάμαι την ημέρα που δανείστηκα απ’ τον κολλητό μου το "Iron Maiden". Είναι δίσκος που ενώνει το γηπεδικό και το πιασάρικο με την αλητεία και το συναίσθημα και ξέρεις κάτι; Σε αυτό τον δίσκο υπάρχουν τραγούδια τα οποία ήταν αγαπημένα μου μετά την πρώτη ακρόαση, είναι αγαπημένα μου ακόμα και θα εξακολουθήσουν να είναι αγαπημένα  ακόμα και όταν γεράσω. Χαριτολογώντας λέω κάποιες φορές ότι αυτός ο δίσκος (όπως και το "Killers" φυσικά) αποτελεί «μουσικό τατουάζ» για εμένα, καθώς οι περιοδείες με τον Paul Di Anno παίζοντας αυτά τα τραγούδια που τόσο αγαπούσα ήταν απ’ τις καλύτερες και πιο έντονες στιγμές της ζωής μου. Συνοψίζοντας, αν μπορώ να τα χωρέσω σε μια πρόταση το "Ιron Maiden" είναι σχολείο και μαζί ένα σεντούκι γεμάτο ωραίες αναμνήσεις!

Νικόλας Περλεπές (Sorrowful Angels, Dimlight)


14. Motorhead - "Ace Of Spades"

Motorhead - Ace Of Spades

Οι Motorhead είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτήματος. Είναι η μοναδική μπάντα,  η όποια χαίρει τον σεβασμό των πάντων και όλοι, στο άκουσμα του Lemmy, δείχνουν μόνο σεβασμό. Κάπου στα 15, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τον Lemmy μέσω του "Ace Of Spades". ΣΟΚ KAI ΔΕΟΣ. Ο δίσκος αυτός αποδείχτηκε ως το φύλλο των Motorhead. R'n'R, metal, punk, blues, όλα παντρεμένα με τρόπο μοναδικό για τα μέχρι τότε δεδομένα. Οι στίχοι "βρώμικοι'', βγαίνουν από την μπαρουτοκαπνισμένη φωνή του Lemmy. Το μπάσο του έχει ίσως τον πιο αναγνωρίσιμο ήχο του ιδιώματος. Από την άλλη, το μανιώδες παίξιμο του Fast Eddie Clarcke, ο οποίος έχει γεμίσει τον δίσκο με έξυπνα, πιασάρικα riffs και αξιομνημόνευτα solos χωρίς φλυαρίες. Όλα αυτά, κάτω από το πρωτόγνωρο drumming του Phil Taylor. Θα ήταν άδικο να μην αναφέρουμε την ωμή και επιθετική παραγωγή του άλμπουμ. Από τον πρώτο κιόλας στίχο οι Motorhead σου τρίβουν στην μούρη την κοσμοθεωρία τους. Στον δίσκο δεν υπάρχουν άσχημα τραγούδια, απλά κάποια σου αρέσουν περισσότερο από αλλά. Κάποιοι ''ασεβείς'' έχουν κατηγορήσει το άλμπουμ για αδυναμία στα φωνητικά, όπως και για μονοτονία και επανάληψη. Όμως, αυτοί είναι οι Motorhead και αυτό κάνουν. Δίσκος που ανοίγει την όρεξη για κοπάνημα και μπέρμπον. 

Χρήστος Κιτσαντάς (Sober On Tuxedos)


13. Iron Maiden - "Piece Of Mind"

Iron Maiden - Piece Of Mind

Αρχές 1996 και ένας φίλος μου δίνει το "Piece Of Mind", το οποίο με κέρδισε από το εξώφυλλο, ενώ το drum break του "Where Eagles Dare" με κόλλησε αποσβολωμένο, περιμένοντας την συνέχεια. Όσους Scorpions, Deep Purple, Led Zeppelin και Michael Jackson να είχα ακούσει μέχρι τότε, τίποτα δε με είχε προετοιμάσει για αυτό το συνδυασμό λυρισμού, επιθετικότητας και ταχύτητας. Αυτό που συνέβη στη συνέχεια με το "Revelations", έθεσε τον πήχη για τα μετέπειτα ακούσματα μου στον ροκ/μέταλ χώρο και όχι μόνο. Τα επίπεδα ερμηνείας του Dickinson, οι παύσεις στο βασικό ριφ του κομματιού και το σόλο με γέμισαν με δέος, ενώ τα διπλοκίθαρα μου έδιναν την αίσθηση διπλού χτυπήματος στο σαγόνι. Η συνέχεια με τα "Flight Of Icarus" και “Die With Your Boots On” με αποτελείωσε. Με το Trooper ήρθε η πρώτη αύξηση των ντεσιμπέλ και οι  πρώτες σκέψεις να πιάσω κιθάρα. Στα επόμενα χρόνια, τα σόλο των Murray και Smith μελετήθηκαν άτσαλα αλλά ευλαβικά και μεθοδικά και οι συνθέσεις τους αναλύθηκαν τόσο ώστε να καταλήγουμε με τους φίλους φερέλπιδες μουσικάντιδες να τις χλευάζουμε ως προς την απλότητα (αλλά και αποτελεσματικότητα) της δομής τους. Η τετράδα των "Still Life", "Quest For Fire", "Sun And Steel" και "To Tame A Land" που έκλεινε τον δίσκο πέρασε στα ψιλά γράμματα. Οι δυναμίτες είχαν συσσωρευτεί στην αρχή. 

Γιάννης Κονταδρεόπουλος (Afformance, Ghone, CTS)


12. Metallica - "Kill 'Em All"

Metallica - Kill 'Em All

Η αρχή των Metallica είναι η αρχή του thrash. NWOBHM, punk και πολλή ψυχή. Ένας λυσσασμένος δίσκος με ανώριμους στίχους, που ξεχειλίζει, όμως, από νεύρο και ενέργεια. Γιατί ηλικιακά ήταν ανώριμοι τότε, όμως σε όλους τους τεχνικούς τομείς ήταν πολύ πιο μπροστά από όλους της σκηνής τους. Πεντακάθαρη παραγωγή για την εποχή, στοχευμένη ενορχήστρωση, κιθάρες που ξυρίζουν, RIFFS, άπειρα solos σε κάθε τραγούδι, γρήγορα τύμπανα, instrumental τραγούδι solo μπασο, κάμποσος Mustaine στα credits των τραγουδιών και ένας Hetfield που ποτέ ξανά δεν ακούστηκε τόσο παθιασμένος.  Το "Kill 'Em All" το άκουσα γύρω στο 1997, κοντά στο "ReLoad". Ήμουν μικρός, το internet δεν υπήρχε όπως τώρα και το σοκ ήταν μεγάλο μετά από το ReLoad να ακούς το "Kill 'Em All". Αγαπώ ισάξια όλους τους δίσκους τους (εκτός του St. Anger), όμως από την πρώτη μέρα που άκουσα το "Kill 'Em All", συνειδητοποίησα ότι αυτός είναι ο ηγέτης τους, ίσως γιατί από αυτόν ξεκίνησαν όλα. Ίσως γιατί με ταξιδεύει στο χρόνο και αφαιρεί το άγχος. Ίσως γιατί με ενέπνευσε να γράψω παρόμοια τραγούδια. Ίσως γιατί απλά είναι υπερκαυλωτικό thrash παιγμένο από τους εφευρέτες του. Το σίγουρο είναι ότι ακούς πράγματα που ακόμα και μετά από 34 χρόνια είναι σύγχρονα και όλη η metal συνομοταξία προσπαθεί να αντιγράψει. 

Γιώργος Θωμάς (Furor)


11. Dio - "Holy Diver"

Dio - Holy Diver

Όταν κυκλοφόρησε το "Holy Diver" έκανα τα πρώτα μου βήματα στον μαγικό κόσμο του metal. Περνώντας έξω από ένα από τα λίγα δισκάδικα που έφερναν metal κυκλοφορίες στην Πάτρα, με τράβηξε το μυστηριώδες εξώφυλλο του στην βιτρίνα και αγόρασα τον δίσκο. Full επίθεση με το καλημέρα, με τον Ronnie να προκαλεί τον ακροατή του να σηκωθεί όρθιος και να φωνάξει. Ακολουθεί το ομότιτλο τραγούδι, με τον Dio σε άλλη μια συγκλονιστική ερμηνεία. Δεν υπάρχουν «fillers» εδώ μέσα. To "Don’t Talk To Strangers" ανοίγει με κρυστάλλινη εισαγωγή και μετατρέπεται σε έναν heavy metal ύμνο. Στο "Rainbow In The Dark", ο  Ronnie καταφέρνει με την ιδιαίτερη φωνή του να δώσει σκοτεινή υφή ακόμα και στις πιο αισιόδοξες μελωδίες, κάνοντας κυριολεκτικά τα χρώματα του ουράνιου τόξου να χάνονται μέσα στο σκοτάδι. "Same On The Night", ο λύκος ουρλιάζει και ακολουθεί ένα αργόσυρτο βλοσυρό κομμάτι που κλείνει ιδανικά έναν δίσκο ορόσημο στο metal.

Σωτήρης Βαγενάς (Septicflesh)


10. Savatage - "Gutter Ballet"

Savatage - Gutter Ballet

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που μπορούν να συμβούν σε έναν μουσικόφιλο είναι να ξαν-ανακαλύψει έναν αγαπημένο του δίσκο. Είχα πάνω από δέκα χρόνια να το ακούσω, όμως δεν ξέχασα την αίσθηση του να βυθίζομαι σε αυτόν. Όταν το άκουσα ξανά, διέκρινα τον λόγο που με έκανε να το κατατάσσω στα αγαπημένα μου ακούσματα. Πιστεύω πως αυτό που κάνει το "Gutter Ballet" κάτι από έναν καλό δίσκο, είναι το πάθος με το οποίο γράφτηκε. Πιθανότατα, αυτό που ώθησε τον Chris Oliva, στα τέλη του '80, ν’ αλλάξει τον ήχο των Savatage από heavy metal στο πρώιμο αυτό progressive υβρίδιο, ήταν η αληθινή του ανάγκη για μουσική δημιουργία και όχι η μεγαλομανία του. Έτσι, λίγο πριν μπει η δεκαετία του 1990, οι Savatage μας παραδίδουν ίσως το «σπουδαιότερό τους δημιούργημα». Στο "Gutter Ballet" εύκολα διακρίνεις το συνθετικό και εκτελεστικό ταλέντο που διέπει την ομάδα. Οι συνθέσεις περιέχουν ίσες δόσεις λυρισμού και δύναμης, ενώ τα φωνητικά του John και οι κιθάρες του, Chris, είναι το στοιχείο που θα το απογειώσουν και θα το κρατήσουν στην κορυφή μέχρι και σήμερα. Αναμφίβολα, το "Gutter Ballet" φτιάχτηκε για να υπηρετήσει την μουσική και όχι τους μουσικούς, πράγμα πολύ σπάνιο για την εποχή μας.

Φώτης Καραογλάνης (Solarmonkeys)


9. Metallica - "...And Justice For All"

Metallica - ...And Justice For All

Οι Metallica με το "Master Of Puppets" του 1986 έγιναν μια πραγματικά μεγάλη μπάντα. Οι μεγάλες περιοδείες με τεράστια ονόματα του χώρου τους άνδρωσαν και εκτόξευσαν τη δημοτικότητα τους. Και εκεί έρχεται το πρώτο χαστούκι. Η απώλεια του τεράστιου Cliff Burton. Όμως ευτυχώς για το heavy metal αυτό δεν ήταν αρκετό για να τους σταματήσει. Ούτε είχαν φτάσει το ταβάνι έως τότε. Μπορεί για πολλούς το "Master Of Puppets" να είναι ο μεγαλύτερος δίσκος της σκληρής μουσικής αλλά... Οι Metallica επιστρέφουν το 1988 με το "...And Justice For All" και δείχνουν πως είναι εδώ για να δείξουν πως γίνεται. 'Όλα τα στοιχεία ήταν εκεί από παλιά. Αλλά τίποτα δεν θα ήταν ίδιο. Οι μελωδίες ήταν εκεί όπως και πριν. Η ένταση, η οργή, η λυρικότητα, το πάθος. Αλλά αυτό το άλμπουμ ήταν κάτι παραπάνω. Όλα τα στοιχεία που έκαναν τη μπάντα μεγάλη τώρα βρίσκονται στον υπερθετικό βαθμό. Η ιδιαίτερη παραγωγή του. Οι μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις. Και πάνω από όλα το "One". Οι Metallica σε αυτό το άλμπουμ κατάφεραν με ένα και μόνο κομμάτι να μυήσουν δεκάδες ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες νέους οπαδούς. Όχι μόνο στο στρατόπεδο τους αλλά γενικότερα στη σκληρή μουσική και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο η σκληρή μουσική τους χρωστάει πολλά. Επιθετικές κιθάρες και drums, πιασάρικα κουπλέ και ρεφρέν, αλλά και προοδευτικά περάσματα. Οι μελωδίες ολοκληρώνονται με τους καλύτερους στίχους του Hetfield μέχρι στιγμής. Κερασάκι στην τούρτα το καταπληκτικό εξώφυλλο που ολοκληρώνει το έργο των Metallica. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για τον μεγαλύτερο δίσκο των Metallica στα 80s και τον πρόγονο της μεγαλειώδους πορείας τους που θα ξεκινούσε 3 χρόνια μετά.

Μπάμπης Παπανικολάου (Planet Of Zeus)


8. Iron Maiden - "Somewhere In Time"

Iron Maiden - Somewhere In Time

Οι Iron Maiden, ήδη metal πλανητάρχες μετά το θεϊκό "Powerslave", είπαν να αρχίσουν τα πειράματα στον ήχο τους. Αποτέλεσμα το υπέρ-λατρεμένο, δια-γαλαξιακό αυτό άλμπουμ!Oι κολλημένοι μεταλλοπατέρες της εποχής το καταδίκασαν(τόσο μυαλό είχαν),αλλά η μπάντα ήξερε τι έκανε πηγαίνοντας τη μουσική δεκαετίες μπροστά! Ουσιαστικά μιλάμε για ένα concept αριστούργημα με θεματολογία γύρω από το χρόνο, την ιστορία και το ταξίδι μας στην αιωνιότητα! Η χρήση πλήκτρων,guitar synth, η ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα, η συνολική φουτουριστική prog αισθητική, η έξοχη παραγωγή και η εμφάνιση χορωδιακών στο "Heaven Can Wait", άνοιξαν το δρόμο για κάθε συγκρότημα στο rock/metal κόσμο να κάνει στο εξής το ίδιο χωρίς αυτολογοκρισία και ενοχές! Οκτώ συνθέσεις εμπνευσμένες, ονειρεμένες, εκπληκτικοί στίχοι, ουράνιες μελωδίες, συγκλονιστικές εκτελέσεις και οι Maiden αγγίζουν και πάλι την τελειότητα με ένα δίσκο αιώνιο μνημείο μουσικού πολιτισμού και τέχνης! Το δε ασύλληπτο artwork οριοθετεί κυριολεκτικά και μεταφορικά την έννοια «Metal Σύμπαν» που ο αιώνιος έφηβος μέσα μας θα δραπετεύει παντοτινά παρέα με τους απόλυτους «θεούς» που το δημιούργησαν! Δεν έφυγα ποτέ από κει!

Γιάννης Παπανικολάου (Diviner, Rock N’ Roll Children)


7. Queensryche - "Operation: Mindcrime"

Queensryche - Operation: Mindcrime

Το "Operation: Mindcrime" πάντα ήταν σε σοβαρή κόντρα με το "Dead Winter Dead" για τη θέση του καλύτερου concept metal album, στην κορυφή της καρδιάς μου. Κάτι το μαγικό εκτυλίσσεται στη διάρκεια αυτού του δίσκου από τους πρώτους ήχους του νοσοκομειακού sample μέχρι και το κλείσιμο. Τι να πεις και τι να αφήσεις μέσα σε 2-3 γραμμές... Πέρα από τα χιλιοειπωμένα σχόλια για τις θεϊκές μελωδίες, ερμηνείες, ενορχηστρώσεις, story κτλ, το στιγμιότυπο που θα με συνδέει για πάντα με το συγκεκριμένο album αφορά στην επική live εκτέλεση του "Suite Sister Mary" με το ασύλληπτο ντουέτο Tate-Moore και τον Tate να κυλιέται κάτω από τη ράμπα του stage στο τέλος του κομματιού. Ανατριχίλες για πάντα και rewind στο rewind, στην ταλαιπωρημένη εκείνη βιντεοκασέτα...

Γιάννης Βογιαντζής (Need)


6. Iron Maiden - "Powerslave"

Iron Maiden - Powerslave

Κατά την ταπεινή γνώμη μου ένας από τους τοπ πέντε δίσκους των Maiden καθώς είναι και ο πέμπτος δίσκος τους, μαζί με "Somewhere In Time", "Seventh Son Of A Seventh Son", "The Number Of The Beast" ένας από τους τοπ 100 δίσκους της heavy metal μουσικής. Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα σε κασέτα μαζί με το "Μaster Of Puppets" και ένας δίσκος όπου με έκανε να αγαπήσω τη μουσική αυτή και κατά επέκταση όλα τα παράγωγα της. Όταν το αγόρασα με συνεπήρε το εξώφυλλο του με την αρχαία πυραμίδα και τον Eddie, φυσικά. Αγαπημένα κομμάτια - όπως είναι φυσικό - είναι τα "2 Minutes To Midnight" και "Aces High". Και φυσικά το επικό κλείσιμο του δίσκου, που το λάτρευα μικρός λόγω της διάρκειας του, με το "Rime Of the Ancient Mariner", που πιτσιρικάς διαβάζοντας τους στοίχους με ταξίδευε και με έκανε να το ψάξω παραπάνω το εν λόγω κομμάτι (καταιγίδες, καράβια περιπέτεια)  και στιχουργικά, αλλά και μουσικά. Και εν τέλει είναι η μπάντα που με έκανε ό,τι είμαι, με έκανε να μάθω μουσική να αγαπήσω τη μουσική σαν σύνολο να ασχοληθώ μαζί της και ως ακροατής και σαν μουσικός. 

Θέμης Ιωάννου (Foray Between Ocean)


5. Iron Maiden - "The Number Of The Beast"

Iron Maiden - The Number Of The Beast

Κάθε φορά που άκουγα το "Number Of The Beast" γινόμουν κι εγώ και η μητέρα μου beast, που ακόμη και μέχρι σήμερα δε μπορεί να χωνέψει πως αυτό το εξώφυλλο θα γινόταν αφίσα στο κοριτσίστικο δωμάτιό μου, όπως και ότι θα σιδερώνει μπλουζάκια τους. Το τρίτο άλμπουμ των τιτανοτεραστίων MAIDEN ήταν το πρώτο που έπεσε στα χέρια μου και με μύησε στη μπάντα. Δεν ήμουν ούτε είμαι λάτρης των προηγούμενων άλμπουμ, αν και τα σέβομαι, αλλά... Dickinsonάρα! Φυσικά και το ομώνυμο κομμάτι είχε πολύ σκοτεινό όνομα και έτσι πολλοί έσπευσαν να δημιουργήσουν φανταστικές σατανικές ιστορίες. Άνθρωποι που δεν είχαν ακουστά τη μουσική τους, ήρθαν σε επαφή μαζί τους εξαιτίας αυτού του ντόρου και μέχρι και σήμερα τους ακούγεται περίεργη η φράση του 666 στο κομμάτι. Το τραγούδι είναι βασισμένο σε ένα εφιάλτη που είχε δει ο Steve Harris αφού παρακολούθησε το "Damien-Omen II " και  ξεκινά με τη φωνή του ηθοποιού Μπάρι Κλέητον να διαβάζει στίχους από την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Από τα πιο ανεβαστικά τραγούδια που έχω στη λίστα μου, όμως το αγαπημένο μου είναι το "Children Of The Damned". Το άλμπουμ είναι βραβευμένο και θεωρείται ένας από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία τόσο της μπάντας όσο και του metal. Πολλές μπάντες και τραγουδιστές επηρεάστηκαν από αυτό το άλμπουμ.

Ηλιάνα Τσακιράκη (Enemy Of Reality)


4. Black Sabbath - "Heaven And Hell"

Black Sabbath - Heaven And Hell

Το "Heaven And Hell" είναι από εκείνα τα albums που -χωρίς να θέλω να ηχήσω μακάβριος- μπορείς να πεις πως «αναγνωρίστηκαν μετά θάνατον». Και εξηγούμαι: Η Dio περίοδος των Sabbath, πάντα έπασχε ελαφρώς στο κομμάτι της αναγνώρισης, έχοντας πάνω της τη βαριά σκιά της Ozzy περιόδου. Το άτυπο -και ευτυχώς όχι οριστικό- τέλος των Black Sabbath και το reunion του σχήματος υπό την ονομασία Heaven and Hell, στο πλέον μακρινό 2006, όπως και ο ατυχής και καταστροφικός για τη heavy metal κληρονομιά θάνατος του τεράστιου κοντού, τέσσερα χρόνια αργότερα, έστρεψαν ξανά το φως της δημοσιότητας πάνω σε αυτό το αριστούργημα, και -κατά την ταπεινή προσωπική γνώμη του υπογράφοντος- καλώς έγινε! Εδώ ακούμε τον αγαπημένο μου Geezer Buttler, και τις ευφυείς μπασογραμμές του, λιγότερο percussive από ποτέ, τα riffs του θεού Iommi να ζουν τρόπον τινά στην εποχή τους ('80s), διατηρώντας όμως την σατανική χαρακτηριστικότητά τους, τον Bill Ward σαν γνήσιο θωρηκτό να συμπληρώνει το παζλ αυτής της συμπαγής μουσικής βάσης, πάνω στην οποία ο Ronnie... Ω θεέ μου, σε κάποιες από τις πιο αγαπημένες μου ερμηνείες όλης της πορείας του, συνοδευόμενες με κάποιους εκ των επικότερων (σε θέμα περιεχομένου κι όχι απαραίτητα ποιότητας) στίχων που θα συναντήσεις σε όλη την καριέρα του κουαρτέτο από το Birmingham... Αν ο χρόνος και ο λεκτικός περιορισμός μου το επέτρεπαν θα πήγαινα εύκολα σε ένα track-by-track review, για τώρα όμως αρκεί να πω πως τα "Children Of The Sea" και "Lonely Is The World" στοιχειώνουν τα όνειρά μου από την πρώτη στιγμή που τα άκουσα. Τους ευχαριστούμε πολύ -και- για αυτό.

Δημήτρης Κότσης (Mahakala, Black Soul Horde)


3. Iron Maiden - "Seventh Son Of A Seventh Son"

Iron Maiden - Seventh Son Of A Seventh Son

Ήταν 11 Απριλίου του 1988 όταν το κορυφαίο heavy metal συγκρότημα κυκλοφορεί το έβδομο και κορυφαίο έργο του! Ήταν καλοκαίρι του 1989 όταν ένας δεκάχρονος πιτσιρικάς θα ακούσει για πρώτη φορά το "Seventh Son of a Seventh Son" και η ζωή του θα αλλάξει ριζικά... κι όχι μόνο η δική του... Οι Iron Maiden με αυτό το δίσκο έφθασαν στο συνθετικό τους απόγειο, δημιούργησαν ατμόσφαιρα που δεν πλησίασαν ποτέ ξανά, χρησιμοποίησαν synth για πρώτη φορά και άγγιξαν ολίγον την έννοια του concept. Ένα υπέροχα «παγωμένο» εξώφυλλο από τον Derek Riggs και ίσως κάτι από την παγωμένη ανάσα των Άλπεων, αφού μόνο σε αυτόν το δίσκο ηχογράφησαν στο Μόναχο, ολοκληρώνουν την πεμπτουσία του δημιουργήματος. Όσο για τα τραγούδια θα έπρεπε να συγκαταλέγονται στα 7 Θαύματα του κόσμου! Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ο πιτσιρικάς μεγάλωσε κι από τότε που έχει κινητό με ringtone χτυπάει μόνιμα με τον ήχο του ομώνυμου ύμνου! Κι αν τον ρωτήσεις ποιόν έναν και μοναδικό δίσκο θα έπαιρνε στο φεγγάρι η απάντηση είναι προφανής... Για να μάθουν και τα «φεγγαρόπαιδα» τί εστί metal...

Μάριος Καραναστάσης (The Silent Wedding)


2. Metallica - "Ride The Lightning"

Metallica - Ride The Lightning

1984, έναν χρόνο πριν γεννηθώ, στην άλλη πλευρά του πλανήτη οι Metallica κυκλοφορούσαν το δεύτερο τους άλμπουμ. Αυτό αυτόματα με κατατάσσει στην δεύτερη γενιά οπαδών της μπάντας. Τους Metallica τους έμαθα με το "Black Album" γύρω στο '94-'95 όπου και άρχισα να αποκτώ τις πρώτες μου κασσέτες, και αφού έλιωσα το προαναφερθέν αριστούργημα κάπως απέκτησα και το παλιότερο υλικό. Ακούγοντας λοιπόν πρώτη φορά το "Fight Fire With Fire" ψάρωσα με το πως μπορεί ένα ακουστικό intro να οδηγήσει στον καταιγισμό που ακολουθεί. Η συνέχεια του album προφανώς γνωστή σε όλους, αφού μιλάμε για ένα διαχρονικό διαμάντι από ένα λυσσασμένο συγκρότημα, που ακόμη προσπαθεί να ανέβει στην κορυφή αλλά δεν φοβάται και να ρισκάρει επίσης, γράφοντας πχ το "Fade To Black", το οποίο φαντάζομαι πως για το thrash κοινό της περιόδου εκείνης ακουγόταν τελείως παράξενο. Το άλμπουμ δεν έχει fillers φυσικά, με παραγωγή πολύ ανώτερη του ντεμπούτου και ένα από τα καλύτερα instrumentals όλων των εποχών. Είναι ο 3ος κατά σειρά αγαπημένος μου δίσκος των Metallica και όση ώρα γράφω αυτό το κείμενο παίζει ολόκληρος στο background και συνειδητοποιώ για ακόμη μια φορά πόσο αψεγάδιαστος είναι. Εδώ μπήκαν οι βάσεις για αυτό που ακολούθησε δύο χρόνια αργότερα και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Νο1 της δισκογραφίας των Metallica ("Master Of Puppets").

Άλεξ Κόλλιας (Pulse R)


1. Metallica - "Master Of Puppets"

Metallica - Master Of Puppets

Όταν άκουσα πρώτη φορά το κομμάτι "Master Of Puppets" στην τρυφερή (όχι) ηλικία των 15, το σοκ ήταν τέτοιο που πάτησα stop στο walkman πριν καν μπουν τα φωνητικά, πήρα την tdk (90άρα) και την έβαλα στο στερεοφωνικό για να ακούσω καλύτερα κάτι που είχα ήδη την αίσθηση ότι θα ήταν έπος. Και ήταν. Πήρα το άλμπουμ την επόμενη μέρα, πήρα κιθάρα μερικούς μήνες μετά, είδα την μουσική υπό άλλη οπτική γωνία και την αγάπησα περισσότερο. Το "Master Of Puppets" είναι ένας προκλητικά αψεγάδιαστος δίσκος που έδωσε στον σκληρό ήχο μια καλλιτεχνική αίγλη πρωτόγνωρη για το είδος και επηρέασε γενιές ακροατών και μουσικών. Οι Metallica, από το επιβλητικό ξεκίνημα του "Battery" μέχρι την τελευταία νότα του εξοντωτικού "Damage Inc.", καταφέρνουν να σου αφήσουν στο τέλος μια αίσθηση πληρότητας, θαυμασμού και συγκρατημένης συγκίνησης (γιατί οκ, είσαι και μεταλάς). Έπος.

Κώστας Βερίγκας (Afformance)


Θυμάστε τι είχε ψηφίσει το ελληνικό κοινό για τα καλύτερα heavy metal άλμπουμ των '90s;

Αν όχι πατήστε εδώ.

  • SHARE
  • TWEET