Luke Stewart Silt Trio, Smoop @ Ρομάντσο, Αθήνα 19/02/25

Η βραδιά στο Ρομάντσο, στο κέντρο της Αθήνας, στην Ομόνοια, σε έναν επιβλητικά σκοτεινό και βιομηχανικό χώρο, ξεκίνησε δυναμικά με τους SMOOP, ένα διεθνές, αλλά κυρίως ελληνικό σχήμα που δημιουργήθηκε στην Πορτογαλία και συνδυάζει ελεύθερο αυτοσχεδιασμό, ηλεκτρονικά ηχοτοπία και έναν ακατέργαστο, πειραματικό jazz ήχο. Ο Γιάννης Αναστασάκης δημιούργησε ένα ηχητικό περιβάλλον γεμάτο εφέ και παραμόρφωση, ενώ η Νίκη Κοκκόλη και ο Σίμος Ρηνιώτης κράτησαν τη ρυθμική συνοχή, αφήνοντας χώρο για το world ή folk σαξόφωνο του Fausto Sierakowski, ο οποίος αντικατέστησε τον José Lencastre, που ήταν η αφορμή και η αρχική συνεργασία, οπότε και δημιουργία της μπάντας. Τα φυσήματα του εμπλούτισαν την παλέτα του κουαρτέτου, οδηγώντας το set σε μια περισσότερο balkan διάθεση μιας και έμοιαζε σε σημεία σαν να παίζει κλαρίνο! Τα τύμπανα σε κάποιες φάσεις ήταν αρκετά βαθιά. Σε σημεία θα μπορούσαν να σταθούν σε jazzy κρεσέντο pοst-rock μουσικής. Και ειδικά όταν μπήκε και παραμόρφωση μέσω κιθάρας ο χώρος γέμισε. Η διαρκής κορύφωση κέρδισε το κοινό και μας έφτιαξε για την συνέχεια.

Στη συνέχεια λοιπόν, το Luke Stewart Silt Trio ανέβηκε στη σκηνή με μια αλλαγή στη σύνθεσή του: ο Gerald Cleaver αντικατέστησε τον Chad Taylor στα τύμπανα, προσθέτοντας τη δική του μοναδική αίσθηση του ρυθμού και της δυναμικής. Μαζί με τον βιρτουόζο του σαξοφώνου Brian Settles, το τρίο εξερεύνησε τα βάθη της free jazz και των avant-garde ηχοτοπίων, παρασύροντας το κοινό σε μια υπνωτιστική μουσική εμπειρία. O Τσαντ μπορεί να μας έλειψε σαν όνομα, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δικαίωσε τον Γεράλδο μιας και κατάφερε να γεμίσει τέλεια το κενό του. Ο Stewart, γνωστός και από το εκρηκτικό free jazz σύνολο Irreversible Entanglements, έφερε στη σκηνή την ίδια ακατέργαστη ενέργεια και το πολιτικοποιημένο μουσικό του όραμα, μετατρέποντας το set σε μια εμπειρία που ισορροπούσε μεταξύ ακραίου αυτοσχεδιασμού και πνευματικής αναζήτησης. Ασταμάτητος, μαχόταν με τις χορδές από το κοντραμπάσο, με στόμφο και δυναμική.

Η εισαγωγή μου θύμισε Shabaka. Κύμβαλα, κρουστά και ήχοι από ιερατικό θυμιατό! Ο Cleaver, με απίστευτη ευελιξία και ακρίβεια, μεταμόρφωνε το ρυθμικό πλαίσιο του συνόλου, εναλλάσσοντας δυναμικές εκρήξεις με λεπτεπίλεπτους χρωματισμούς. Για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω πόσο διαφορετικό θα ήταν με τον Chad (ναι έχω δει κάποιες εμφανίσεις τους οnline και ήταν φανταστικός) αλλά επιμένω ότι κάλυψε το όποιο κενό φανταστικά. Ο επιδραστικός μπασίστας λοιπόν μου άφησε μια spiritual jazz ιδέα, μια κάπως πνευματική μουσική παράδοση, αυτή του Albert Ayler. Αυτό σημαίνει ελεύθερους ρυθμούς και grooves, με υπόγειες blues επιρροές από τη γενέτειρά του, το Μισισίπι. Και φυσικά, άφθονο χώρο για αυτοσχεδιασμό από τους συνοδοιπόρους του στο σαξόφωνο και τα τύμπανα.

Οι ήχοι αναδείχθηκαν σαν ζωντανές αφηγήσεις, επαναπροσδιορίζοντας τα όρια του αυτοσχεδιασμού και της συνεργασίας μεταξύ καλών μουσικών, ακόμα και με την τελευταίας στιγμής αλλαγή. Το κοινό αφέθηκε στη δίνη των μουσικών τους, ζώντας μια εμπειρία που συνδύαζε ένταση, πνευματικότητα και ξεκάθαρη μουσική ελευθερία.

Μετά από μερικά λόγια και λέξεις, "Remember, Memory", το δοξάρι ακούμπησε τις χορδές του κοντραμπάσου, γεννώντας έναν πρωτόγνωρο, τρομακτικά όμορφο έγχορδο ήχο. Με εκπληκτική μαεστρία, τα δάχτυλα καθοδηγούσαν τον αυτοσχεδιασμό, που πήρε έναν πιο πνευματικό χαρακτήρα, ενώ τα λόγια που ακολούθησαν άλλαξαν εντελώς την ατμόσφαιρα, φέρνοντας spiritual στοιχεία. Το σαξόφωνο είχε τις καλύτερες στιγμές του, παίρνοντας τα ηνία για πρώτη φορά στη βραδιά και μαγεύοντας το κοινό. Στο τέλος ο συμπαθέστατος εως και γλυκύτατος Stewart, άφησε ένα θετικό μήνυμα αγάπης, μια προσπάθεια να ξορκίσει το κακό που συμβαίνει σε πολλά μέρη του κόσμου, και σίγουρα έφτιαξε την Τετάρτη μας, ανεβάζοντας τη διάθεση όλων των παρευρισκομένων.

Η συναυλία ολοκληρώθηκε με ένα encore που επιβεβαίωσε την παραδόξως εκρηκτική χημεία των τριών μουσικών, αφήνοντας το κοινό να αποχωρήσει με τον απόηχο μιας βραδιάς που ακούμπησε τον πυρήνα της σύγχρονης jazz εξερεύνησης.

Φωτογραφίες: Petros Kolotouros