Adrian Younge & His Orchestra @ Gazarte, 16/11/25

Υπάρχουν συναυλίες που παρακολουθείς και υπάρχουν συναυλίες όπου νιώθεις ότι περνάς καλά ή καλύτερα από εκεί που δεν το περιμένεις. Η πρώτη νομιζω εμφάνιση του Adrian Younge στην Αθήνα ανήκε χωρίς αμφιβολία στη δεύτερη κατηγορία. Σε ένα χαλαρό χώρο με τραπεζάκια και κεράκια, ο πολυδιάστατος μουσικός, παραγωγός και συνθέτης ανέβηκε στη σκηνή με την ορχήστρα του και παρέδωσε μια από τις πιο ολοκληρωμένες soul, jazz και διάφορες άλλες μουσικές, εμπειρίες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

Από την πρώτη κιόλας νότα ήταν ξεκάθαρο πως αυτό που θα ακολουθούσε δεν ήταν απλώς ένα live, αλλά μια επιμελημένη τελετουργία καλής αισθητικής. Με τα "Something About April" ως κεντρικό άξονα, ο Younge μάς βύθισε στην ψυχεδελική soul της λατινικής Αμερικής, στα περάσματα της κινηματογραφικής funk και στις απαλά φωτισμένες γωνιές της jazz που ξέρει να ντύνει με έγχορδα, πνευστά και ρυθμικά μοτίβα φτιαγμένα για σκοτεινές αίθουσες σινεμά του ’70.

Το σύνολο λειτουργούσε σαν καλοκουρδισμένη μονάδα. Τα έγχορδα έδιναν υφή, το πνευστό τμήμα άναβε σπίθες, τα πλήκτρα fusion, ενώ τα κρουστά έχτιζαν την υποβλητική κίνηση που τόσο αγαπά ο Younge. Ο ίδιος, καθηλωτικά ήσυχος όσο έπαιζε και αρκετά ομιλητικός, εγωκεντρικός και λίγο μεγαλομανής όσο μιλούσε, ήταν γενικά απόλυτα συγκεντρωμένος και οδηγούσε τη ροή σχεδόν σαν αφηγητής που δεν χρειάζεται λέξεις. Μπάσο παίζει άλλωστε. Κάτσε καλά! Μωρέ αυτή η θεατρική διάσταση της μουσικής του είναι τόσο έντονη ώστε οι συνθέσεις μοιάζουν από μόνες τους με σκηνές. Μπορείς να ξεφύγεις και μόνος σου!

Βρεθήκαμε κάπου εκεί όπου συναντιούνται ο Isaac Hayes, ο Curtis Mayfield, ο Ennio Morricone και οι σκονισμένες, κοφτές αισθητικές του RZA. Το "Reverie" ήρθε σαν μια μικρή κινηματογραφική ανάσα, ένα διάλειμμα ονειρικής ατμόσφαιρας που έδεσε ιδανικά με τη σκοτεινή soul αισθητική του υπόλοιπου set. Ο Younge δεν κρύβει τις επιρροές του, ίσα ίσα, νομίζω τις τιμά όσο λίγοι. Μιλησε για αυτές. Τις μετατρέπει σε κάτι δικό του, βαθιά προσωπικό. Μαγκιά. Με το "Desco!" άνοιξε τον ρυθμό, βγάζοντας μια vintage-funk ενέργεια που έφερε το κοινό πιο κοντά στο groove και στην πολιτική οξύτητα του ήχου του.

Σε αρκετές στιγμές, το μαγαζί έμοιαζε να έχει μεταμορφωθεί σε παρείστικο στούντιο της Linear Labs, με τον Younge να μας επιτρέπει να ρίξουμε μια ματιά στο πώς μοιάζει η soul όταν ξαναγράφεται με πλήρη σεβασμό στο παρελθόν, αλλά και με εντελώς σύγχρονη συνείδηση. Κάπου μάλιστα, γιορτάστηκαν και τα γενέθλια της Αλίσια που έπαιζε σαξόφωνο· ανέβηκε μια τούρτα στη σκηνή, ο κόσμος τραγούδησε το χρόνια πολλά στα ελληνικά και η ίδια έφτασε σε σημείο να συγκινηθεί. Όσοι γνωρίζουν το πρότζεκτ Jazz Is Dead αναγνώριζαν εύκολα τη φιλοσοφία. Ψάξτε τα, θα βρεθεί μπροστά σας ένας διάλογος με την ιστορία, όχι μια κακή αναπαράσταση. Επαιξε και το "Shared Moments" που είχε φτιάξει με τον Roy Ayers μόλις στο δεύτερο "Jazz Is Dead" και το αφιέρωσε στην μνήμη του.

Το κοινό παρέμεινε αφοσιωμένο από την αρχή μέχρι το τέλος. Όχι για να τραγουδήσει (είπαμε..) αλλά για να απορροφήσει. Ήταν κάπως άχαρες οι στιγμές που ζητούσε φωνή και τραγούδι από τον κόσμο. Κυρίως επειδή ήμασταν καθιστοί και δεν βγαίνει τόσο άνετα. Κάποιοι έκλειναν τα μάτια τους, άλλοι ακολουθούσαν το groove με το σώμα τους. Κανείς όμως δεν έβγαινε από τη ροή, γιατί αυτή η μουσική δεν σε αφήνει να βγεις. Αλλά η καριόλα σε τραβάει μέσα.

Ο Adrian Younge δεν είναι ένας ακόμη εξαιρετικός μουσικός που ψάχνει τον χιπστερά που θα τον αποθεώσει. Θα τον βρει, αλλά δεν φαίνεται να τον νοιάζει. Είναι ένας δημιουργός που αντιλαμβάνεται τον ήχο σαν αφήγηση και το live σαν τελετουργικό. Και δεν ξέρω, μπορεί να μην είναι ο καλύτερος μπασίστας του κόσμου, αλλά το νιώθει ρε και το παλεύει. Eχει ταλέντο, αν και συχνά δίνει την εντύπωση πως πιστεύει πως ανήκει σε μια κορυφή που δεν έχει ακόμη κατακτήσει, αλλά πραγματικά είναι καλύτερος παραγωγός, multi-κάτι, ενορχηστρωτής με απίστευτα cinematic και soul αισθητική και σίγουρα εξαιρετικός δημιουργός με απίθανες ιδέες.

Η πρώτη του εμφάνιση στην Αθήνα για μένα ήταν μια πολλή όμορφη εμπειρία. Ζεστή, ατμοσφαιρική και άψογα εκτελεσμένη. Μια βραδιά που θύμισε ότι η soul, η jazz και η funk μπορούν ακόμη να εκπλήσσουν. Αρκεί να περνούν από τα χέρια ενός ανθρώπου που ξέρει πού βρίσκεται η ψυχή τους και τελικά φαίνεται ότι το έψαξε πολύ και προσπαθεί και εργάζεται πολύ και ιδιαιτερως. Και στο encore, σαν μικρή τελεία στο τέλος, έκανε κι ένα κατέβασμα από τη σκηνή και πέρασε ανάμεσα από τον κόσμο με το μπάσο του, έτσι για να κλείσει τη βραδιά όσο πιο ανθρώπινα και άμεσα γινόταν. Εμείς απλώς μετά τους τιμήσαμε με φωνές, σφυρίγματα και ουρλιαχτά, χειροκροτώντας την ορχήστρα που υποκλινόταν επί σκηνής στο κλείσιμο και στο αντίο.