Ανασκόπηση 2024: Jazz
Υπερπαραγωγή δίσκων με λίγα φέτος, αλλά καλά κρυμμένα διαμάντια!
Μια χρονιά γεμάτη παραγωγικότητα και πειραματισμό, αλλά όχι πάντα με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Οι κυκλοφορίες δίσκων ήταν περισσότερες από ποτέ, με καλλιτέχνες να προσπαθούν να βρουν τη θέση τους σε έναν ολοένα και πιο κορεσμένο χώρο. Ανάμεσα στον όγκο των νέων έργων, λίγοι δίσκοι κατάφεραν να ξεχωρίσουν πραγματικά. Κάποιοι ήταν καλοί, με στιβαρές ιδέες και δεξιοτεχνία, ενώ ελάχιστοι έφτασαν στο επίπεδο του εξαιρετικού, εκεί που η έμπνευση και η εκτέλεση αγγίζουν την τελειότητα. Για άλλη μια χρονιά είχαμε αυτό τον ευχάριστο πονοκέφαλο των επιλογών. Σίγουρα λείπουν κάποια που μπορεί και να μην πιάσαμε ή προλάβαμε!
Η χρονιά χαρακτηρίστηκε από την ανάδειξη νέων ιδεών και μίξεων που έδωσαν πνοή στο είδος. Η επιρροή της ηλεκτρονικής μουσικής συνέχισε να βαθαίνει, με παραγωγούς να ενσωματώνουν ambient, lo-fi και glitch ήχους στις jazz συνθέσεις τους. Το hip-hop, επίσης, διατήρησε την κυρίαρχη θέση του, με MCs να συνοδεύουν αυτοσχεδιαστικά σόλο και ρυθμικές βάσεις που συνδέουν δύο κουλτούρες σε έναν δημιουργικό διάλογο. Παράλληλα, η επανεμφάνιση των afrobeat και latin jazz στοιχείων έφερε δυναμισμό, ρυθμικότητα και χρώμα.
Μικρότερες, ανερχόμενες σκηνές, όπως αυτές της Νοτίου Αφρικής και της Νότιας Αμερικής, έκαναν τη διαφορά, εισάγοντας πολιτισμικές αφηγήσεις με αυθεντική ενέργεια και θα μας απασχολήσουν και τα επόμενα χρόνια. Φέτος είχαμε ένα μείγμα υποσχέσεων, απογοητεύσεων και ευτυχώς, κάποιες στιγμές αληθινής μαγείας.
Στα κακά νέα, χάθηκαν λιγότεροι από άλλες χρονιές, αλλά λυπούμαστε πολύ για τον θάνατο του απίθανου Calvin Keys, του τεράστιου Lou Donaldson, του εξαιρετικού παραγωγού Quincy Jones αλλά και των τρομερών (και με τρομακτική καριέρα) Albert “Tootie” Heath, David Sanborn, Manuel 'Guajiro' Mirabal, Kiane Zawadi, Bill Holman, George Bohanon, Ernie Fields Jr, Roy Haynes, Jewel Brown, Marlena Shaw, Takeshi Inomata, Dean Brown, Benny Golson, Sérgio Mendes, Alex Riel και Russell Malone.
Μην ξεχνάτε, οι λάτρεις του είδους ότι μπορείτε να διαβάσετε και τους οδηγούς μας στους John Coltrane, Miles Davis, Charles Mingus, Herbie Hancock, Thelonious Monk, Sonny Rollins, Ornette Coleman, Charlie Parker, Pharoah Sanders, Lee Morgan, Art Blakey, Archie Shepp, Wayne Shorter και Chick Corea!
Jaubi
Ποικιλόμορφη σύνδεση μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Επιστρέφουν δυναμικά με το "A Sound Heart" που συνδυάζει αριστοτεχνικά την πλούσια πακιστανική μουσική παράδοση με την ελευθερία και τον αυτοσχεδιασμό της jazz. Εξερευνώντας τις έννοιες της πνευματικότητας και της πολιτισμικής ταυτότητας, οι Jaubi γεφυρώνουν ήχους sitar, sarangi και tabla με την εκφραστική δύναμη του σαξοφώνου και του πιάνου (και άλλων πλήκτρων). Το αποτέλεσμα είναι ένα καθηλωτικό μουσικό ταξίδι που ξεχωρίζει για την αυθεντικότητα και τη βαθιά συναισθηματική του δύναμη. Ο δίσκος αναδεικνύεται ως μία από τις πιο μοναδικές κυκλοφορίες του έτους, συνδυάζοντας με τόλμη την παραδοσιακή μουσική με σύγχρονες jazz ιδέες και φόρμες, προσφέροντας και έναν συγκινητικό φόρο τιμής σε μεγάλους μουσικούς.
Fabiano do Nascimento & Sam Gendel
Σαν τους Getz/Gilberto σε μιαν άλλη εποχή, έτσι κι εδώ η συνεργασία ενός Αμερικανού σαξοφωνίστα με έναν Βραζιλιάνο κιθαρίστα παράγει ένα φανταστικό αποτέλεσμα με όνομα “The Room” που αξίζει να μνημονεύεται όχι μόνο στη χρονιά του αλλά και σε αυτές που θα ακολουθήσουν. Η χημεία και επικοινωνία των δύο μουσικών είναι εμφανής και το πόσο γεμίζουν το δωμάτιο (pun intended) με τον ήχο τους κρατώντας το ενδιαφέρον πάντα ισχυρό, κάνει τον ακροατή να ξεχνάει ότι ακούει μόλις δύο μουσικούς (καμία φορά και μόνο έναν). Ασύλληπτα μελωδικό, γεφυρώνει διαφορετικούς αλλά όχι μακρινούς μουσικούς κόσμους. Έχει γίνει και στο παρελθόν, αλλά αυτό δεν αφαιρεί από την ποιότητά του.
Amaro Freitas
Φτάνοντας στον τέταρτο προσωπικό του δίσκο, ο Βραζιλιάνος πιανίστας μας χαρίζει μια δουλειά που αποδεικνύει πως ο δημιουργός της αξίζει να συγκαταλέγεται πλέον στην αφρόκρεμα της μοντέρνας μουσικής. Αντλώντας ισόποσα από την jazz και το post minimalism, τo “Y’Y” είναι ένα άλμπουμ λυρικό, δημιουργικό, εξωτικό, ποιητικό και παραμυθένιο. Η μουσική και οι ιδέες ρέουν ανάμεσα στα παραπάνω επίθετα, ενώ ο Freitas βρίσκει νέους τρόπους να πειραματιστεί πάνω στο πιάνο του, ακόμα και μετατρέποντας το σε κρουστό. Το οικολογικό μήνυμα του δίσκου προσδίδει και μια βαθύτερη διάσταση στον ήχο ενός άλμπουμ που θα ήταν ξεχωριστό, έτσι κι αλλιώς, λόγω της γλυκύτητας αλλά και της ταξιδιάρικης του φύσης.
The Messthetics & James Brandon Lewis
Μας είχαν προειδοποιήσει για το τι σημαίνει η συνεργασία τους όταν μία σύμπραξή τους βρέθηκε στον περσινό (καταπληκτικό) προσωπικό δίσκο του James Brandon Lewis. Και ήταν από τις καλύτερες συνθέσεις του συνόλου. Φέτος η συνεργασία τους ενισχύεται και ολοκληρώνεται με μία κυκλοφορία που εκπληρώνει όλες τις υποσχέσεις που έδωσαν πέρυσι για ένα πραγματικό και σύγχρονο fusion. Η κοινή αισθητική που διαμορφώνεται από τον καθαρό jazz-ίστα JBL στο σαξόφωνο, τον ελεύθερο improviser κιθαρίστα Anthony Pirog και το punk παρελθόν των μελών των Fugazi, Canty και Lally σε drums και μπάσο αντίστοιχα, ενώνει το rock, το punk και την jazz με τόσο επιτυχημένο τρόπο που ελάχιστες φορές έχει επαναληφθεί στο παρελθόν (πχ Throttle Elevator Music).
Kamasi Washington
Ένας ακόμη δίσκος, το "Fearless Movement", που επιβεβαιώνει τη θέση του ως κορυφαίου αφηγητή της σύγχρονης jazz. Με επικές διάρκειες και εκπληκτικά εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις, εξερευνά πνευματικές και κοινωνικές θεματικές, διατηρώντας την αισθητική που τον έκανε διάσημο. Μουσική που παραμένει καθηλωτική, με συγκλονιστικά σόλο και εξαιρετική συνοχή. Οι rap σφήνες το κάνουν ακόμα πιο μοντέρνο ή σύγχρονο και δίνουν μια νέα πνοή. Εξερευνά βαθιά κοινωνικά και υπαρξιακά θέματα με μερικές εξαιρετικές ερμηνείες συνεργατών και μια αστείρευτη δύναμη αυτοσχεδιασμών. Χωρίς την πρωτοπορία του παρελθόντος, παραμένει στα κορυφαία. Αδιαμφισβήτητα πολυδιάστατο και συναισθηματικά φορτισμένος φόρος τιμής στη συλλογική δύναμη και δυναμική και τη διαχρονική πνευματικότητα που μπορούν να προσφέρουν αυτές οι μουσικές.
Joel Ross
To "Nublues" προσφέρει μια μαγευτική εμπειρία που ακουμπά την καρδιά και τη φαντασία. Με την υπογραφή της θρυλικής φυσικά Blue Note, ο Ross συνδυάζει την ελευθερία της σύγχρονης jazz με τη βαθιά ευαισθησία του ρομαντισμού. Οι μελωδίες του, σαν απαλές πινελιές σε κάπως δικό του ηχητικό καμβά, αναδεικνύουν το βιμπράφωνο σε όργανο που μιλά απευθείας στην ψυχή. Αλήθεια, είναι πολύ καλό. Οι Immanuel Wilkins, Jeremy Corren, Jeremy Dutton και Gabrielle Garo που τον συνοδεύουν έχουν βαθειά εκτίμηση για την παράδοση και εξερευνούν κάτι νέο σε μια διαδρομή γεμάτη πάθος, νοσταλγία και βαθιά ανθρώπινη σύνδεση. Ένα άλμπουμ που αξίζει να αγαπηθεί.
Charles Lloyd
Πέρασε το καλοκαίρι και μια βόλτα από το Ηρώδειο. Η ομορφιά και η ηρεμία που βγάζει αυτή η δημιουργία είναι εκπληκτική. Θέλει προσοχή και προσήλωση. Το "The Sky Will Still Be There Tomorrow" είναι ένα έργο που αποδεικνύει πως η μουσική του φλόγα παραμένει αναλλοίωτη. Στα 86 του χρόνια, ο Lloyd συνεχίζει να συνδυάζει το στοχαστικό με το καινοτόμο, αντλώντας από την πλούσια καριέρα του ενώ εξερευνά νέους δρόμους. Το άλμπουμ ισορροπεί ανάμεσα σε μελωδίες που προκαλούν εσωτερική γαλήνη και σε αυτοσχεδιασμούς γεμάτους ενέργεια, αναδεικνύοντας τη μαεστρία του στην μουσική αφήγηση μέσω της μουσικής. Η βαθιά πνευματικότητα των κομματιών και οι εξαιρετικοί μουσικοί της μπάντας το κάνουν ακόμα πιο δυνατό.
Nubya Garcia
Mε τους Joe Armon-Jones στα πλήκτρα, Daniel Casimir στο μπάσο και Sam Jones στα τύμπανα και κάποιες σκόρπιες αλλά εξαιρετικές συνεργασίες στα φωνητικά (Esperanza Spalding, Richie Seivwright και Georgia Anne Muldrow) δένει R&B, dub και πάρα πολλά και διαφορετικά jazz στοιχεία που κάνουν τo "Odyssey" ένα τρανό ταξίδι. Κάθε κομμάτι εξερευνά διαφορετικά συναισθηματικά και μουσικά μονοπάτια, προσφέροντας μια φρέσκια οπτική για την jazz στη σύγχρονη εποχή. Είναι ένα εξαιρετικά ποικιλόμορφο, αλλά άψογα συνεκτικό άλμπουμ, που τιμά ηχητικά τις παραδόσεις χωρίς να δεσμεύεται από αυτές. Φαίνεται να είναι προορισμένο να κατακτήσει μια θέση ανάμεσα στα ορόσημα της συνεχώς αναπτυσσόμενης και δημιουργικά γόνιμης αναγέννησης της βρετανικής σκηνής.
Mary Halvorson
Η Mary Halvorson είναι πια μια κορυφαία jazz κιθαρίστρια και στο "Cloudward" κινείται από την παραδοσιακή στην avant jazz με τρόπο διακριτικό, οι ελεύθεροι αυτοσχεδιασμοί δεν κουράζουν, η τρομπέτα και το βιμπράφωνο βγαίνουν συχνά στο προσκήνιο και συμβάλλουν στο να ακούγεται καλοζυγισμένο. Τα κομμάτια εναλλάσσονται ανάμεσα σε λεπτές αφηγηματικές γραμμές και απροσδόκητες εκρήξεις αυτοσχεδιασμού, δημιουργώντας μια συνεχή ένταση. Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι εύκολο άκουσμα, αλλά ανταμείβει όσους το ακούσουν τόσο με τη συναισθηματική του εμβάθυνση όσο και με την πνευματική πρόκληση που έχει την δυνατότητα να προσφέρει. Είναι αληθινά ένα έργο που ανατρέπει τα όρια της σύγχρονης jazz.
Vijay Iyer, Linda Oh & Tyshawn Sorey
Ο δίσκος "Compassion" του Vijay Iyer, της Linda Oh και του Tyshawn Sorey θελει προσοχή γιατι μαζί με το παρελθόν κουβαλάει στις πλάτες του και αρκετό μέλλον. Αποτελεί μια βαθιά συγκινητική και πρωτοποριακή δουλειά που αναδεικνύει τη μοναδική χημεία αυτών των σπουδαίων μουσικών. Με πυρήνα τον πιανίστα και συνθέτη Vijay Iyer, η δεξιοτεχνία της μπασίστριας Linda Oh και η δημιουργική δεινότητα του ντράμερ Tyshawn Sorey φτιάχνουν ένα ηχητικό τοπίο γεμάτο πολυπλοκότητα και συναίσθημα. Η μουσική ισορροπεί ανάμεσα στον αυτοσχεδιασμό και τη δομημένη σύνθεση, εξερευνώντας βαθύτερα νοήματα αλληλεγγύης και ανθρώπινης σύνδεσης. Ο δίσκος ξεχωρίζει ως ένας από τους πιο όμορφους, δημιουργικούς και γιατί όχι σημαντικούς jazz δίσκους της χρονιάς, προσφέροντας μια σύγχρονη ματιά στη διαχρονικότητα αυτής της μουσικής.
Check Also: The Heavy Hitters - "That's What's Up!", Chris Potter - "Eagle's Point", John Surman - "Words Unspoken", Melissa Aldana - "Echoes Of The Inner Prophet", Pat Metheny – "Moondial", Julien Knowles – "As Many, As One", Walter Smith III - "Three Of Us Are From Houston And Rueben Is Not", Ulysses Owens Jr. & Generation Y - "A New Beat", Eric Alexander - "Timing Is Everything"
Jeff Parker ETA Ivtet
Πριν δύο χρόνια, αυτό το σύνολο είχε παρουσιάσει την live ηχογράφηση του “Mondays Αt Τhe Enfield Tennis Academy” στο "The Way Out Οf Easy" πάλι έχουμε τέσσερις μακροσκελείς αυτοσχεδιαστικές συνθέσεις, που ηχογραφήθηκαν ζωντανά σε μία βραδιά το 2023 στον ίδιο χώρο (συντομία: ETA), στο Λος Άντζελες. Με συνολική διάρκεια περίπου 80 λεπτών, το άλμπουμ αποτυπώνει την αλληλεπίδραση των μουσικών σε πραγματικό χρόνο. Τα τέσσερα κομμάτια είναι τα “Freakadelic” (σύνθεση αποκλειστικά του Parker), “Late Autumn”, “Easy Way Out” και “Chrome Dome”. Ο δίσκος, η δημιουργία, οι συνθέσεις και η δομή αναδεικνύουν την ικανότητα του Parker και της ομάδας του να συνδυάζουν την παραδοσιακή jazz με καινοτόμες ιδέες και αυτοσχεδιασμούς. Φοβερό.
Avishai Cohen
Να πούμε βεβαίως ότι μιλάμε για τον «μεγάλο» Avishai, τον μπασίστα, διευκρίνηση απαραίτητη αφού όχι μόνο μοιράζεται το ίδιο όνομα με τον αξιόλογο τρομπετίστα συνονόματό του αλλά κυκλοφορούν δίσκους και τις ίδιες χρονιές! Ο εν λόγω Avishai όμως είναι ένας τεράστιος μουσικός που κάθε του κυκλοφορία είναι τόσο χαρακτηριστική όσο και σημαντική αφού το παίξιμό του ξεχωρίζει αλλά και οι συνθέσεις του σχεδόν τραγουδιούνται, τόσο άνετες είναι στο αυτί ακόμα και για τον πιο απαίδευτο στην jazz. Θα ήταν παράλειψη μεγάλη να μην αναφερθούμε στους δύο μουσικούς που συμπληρώνουν το trio του και είναι πραγματικά εκπληκτικοί, τον πιανίστα Guy Moskovich και την απίστευτη τσιλιβήθρα Roni Kaspi που απορείς που βρίσκει τη δύναμη και το νεύρο για αυτά που κάνει στα drums. Μικρές συμμετοχές σε κάποια τραγούδια διανθίζουν ακόμα περισσότερο άλλο ένα διαμαντάκι στη δισκογραφία του σπουδαίου αυτού μουσικού.
Arooj Aftab
Στο “Night Reign” δεν βασιλεύουν μόνο οι μουσικές που υμνούν τη νύχτα: βασιλεύει κυρίως η υπέροχη, βαθιά φωνή της Πακιστανής Arooj Aftab και οι μυσταγωγικές arabic jazz δονήσεις που δημιουργεί. Πίσω από την φαινομενική του μαυρίλα, το άλμπουμ μοιάζει σαν ένα πολύχρωμο carousel που σε ταξιδεύει μέσα από την jazz και την folk μουσική, πριν τελικά εμπλουτιστεί και με τη noir ατμόσφαιρα του Brooklyn. Η ζεστασιά, η μελαγχολία και η ήπια πνευματικότητα αυτού του δίσκου σφραγίζουν την ποιότητα του, και οι εξαιρετικές συνεργασίες το απογειώνουν - με την παρουσία της Moor Mother να κάνει την διαφορά. Περισσότερο εκλεκτικό παρά απλώς jazz, αυτό είναι ένα άλμπουμ ιδανικό για νυχτερινές περιπλανήσεις.
James Brandon Lewis Quartet
Σύγχρονη, με γνώμονα την παράδοση του είδους αλλά αρκετά προχωρημένη jazz στο "Transfiguration" που σηματοδοτεί την εξέλιξη. Ο Lewis, με το τενόρο σαξόφωνό του, σε συνεργασία με τους Aruán Ortiz (πιάνο), Brad Jones (μπάσο) και Chad Taylor (ντραμς) παραδίδουν μαθήματα ανανέωσης. Η επιρροή του John Coltrane αρκετά εμφανής, με τις ρίζες του παιξίματος στον Albert Ayler, αλλά η μουσική του Lewis παραμένει απόλυτα προσωπική και όπως ξαναείπαμε σύγχρονη. Με πολυχρωμίες στους ρυθμούς και αρμονικές υφές, η μπάντα δείχνει συνοχή και αλληλεπίδραση που εντυπωσιάζουν, επαναπροσδιορίζοντας το κλασικό κουαρτέτο σαξόφωνο με πιάνο και μπάσο και φυσικά τύμπανα. Απολαυστικό.
Nala Sinephro
Στο "Endlessness" θα βρούμε αρκετή ηλεκτρονική μουσική. Είναι ένας δίσκος που αιωρείται μεταξύ ambient, jazz και πειραματικής ηλεκτρονικής. Κάποιοι θα το αμφισβητήσουν. Ίσως δεν αρέσει σε όλους. Αλλά δείχνει έναν νέο δρόμο. Δεν εχει τα κλασικά τζαζ μοτίβα. Το modular synth της Sinephro ενώνεται αρμονικά με λεπτεπίλεπτες γραμμές άρπας και πνευστών, δημιουργώντας έναν ηχητικό καμβά γεμάτο ευαισθησία και βάθος. Όλα πάνε αργά, με τάση να γίνουν επιβλητικά. Το ηχητικό τοπίο εξελίσσεται συνεχώς, με διαφορετικά στοιχεία να εισάγονται και να υποχωρούν. Ως επί το πλείστον, τα ηλεκτρονικά και τα ακουστικά στοιχεία λειτουργούν αρμονικά, στρώνοντας υφές σε ένα σκηνικό ατμοσφαιρικών χορδών που προσδίδουν μια κινηματογραφική ποιότητα, εξομαλύνοντας ακόμη και τις πιο χαοτικές στιγμές.
Check Also: Friends & Neighbors – "Circles", Andrew Bird - "Sunday Morning Put-On", David Murray Quartet – "Francesca", Adriana Wagner - "She Sleeps, She Wakes", Tomin – "A Willed And Conscious Balance", Darius Jones - "Legend of e'Boi”
Shabaka
Ήταν εκπληκτικός στην εμφάνιση του στην Αθήνα. Το ambient ύφος και η electronica ψευδαίσθηση του "Perceive Its Beauty, Acknowledge Its Grace", αλλά και αυτή η πειραματική φευγάτη new age δεν θα πείσει απαραίτητα όλους τους jazz fans του αλλά αυτή η δουλειά, αντικειμενικά, είναι προσεγμένη και πιο ώριμη από ποτέ. Το οπλοστάσιο των φλάουτων του Shabaka είναι αυτό που συντονίζει τα συναισθήματα αυτού του σαγηνευτικού δίσκου. Μουσική που τείνει να επικεντρώνεται σε γαλήνιες, διαλογιστικές μελωδίες η οποία πρακτικά συχνά προορίζεται να προσφέρει στον ακροατή μια αίσθηση χαλάρωσης, διαλογισμού ή αισιοδοξίας. Θέλει χρόνο για να ανθίσει μέσα στον κάθε ακροατή. Δώστε το του.
Nat Birchall Unity Ensemble
Συνεχίζοντας το μονοπάτι του που ποτέ δεν προδίδει και ποτέ δεν τον προδίδει ο Άγγλος σαξοφωνίστας έχει γίνει η κατεξοχήν σταθερά στον χώρο της spiritual jazz σήμερα. Για το φετινό δίσκο μαζεύει γύρω του άλλους έξι μουσικούς, ένας εκ των οποίον ο κάθε άλλο παρά ασήμαντος για την αγγλική jazz αλλά και rock σκηνή, Alan Skidmore, στο τενόρο και αυτός. Το γεγονός μάλιστα ότι η συνεργασία τους προέκυψε μετά από την επί σκηνής σύμπραξή τους σε ένα αφιέρωμα στον Coltrane, λέει πολλά και για τους ίδιους και για το τι μπορεί να περιμένει κάποιος από το “New World”.
Work Money Death
Μπορεί τα μεγαλεία των δύο πρώτων δίσκων, δηλαδή του προσωπικού του Tony Burkill και του συγκροτήματος που αυτό γέννησε, να είναι άπιαστα ακόμα και για τους ίδιους, αλλά η σταθερή ποιότητα και το αμείωτο ενδιαφέρον κάθε κυκλοφορίας τους τούς ανάγει σε ένα από τα πιο αξιοσέβαστα σχήματα της σύγχρονης jazz και σίγουρα με μόνιμη παρουσία στην spiritual ανασκόπησή μας. Και φέτος στο “People Of The Fast Flowing River” κάνουν καλά αυτό που ξέρουν, δηλαδή να ακολουθούν τις διδαχές του Pharoah Sanders και να τις φέρνουν στο σήμερα. Ή καλύτερα, να επιβεβαιώνουν ότι είναι διαχρονικές.
Meshell Ndegeocello
Το "Red Hot & Ra: The Magic City" είναι μια μοναδική μουσική εξερεύνηση από τη Meshell Ndegeocello, που συνδυάζει στοιχεία jazz, funk, soul και παγκοσμιας μουσικής. Με την αψεγάδιαστη ικανότητά της να αναμιγνύει διαφορετικά μουσικά είδη, η Ndegeocello δημιουργεί έναν ήχο γεμάτο ένταση και συναίσθημα. Το άλμπουμ, το οποίο είναι βαθιά επηρεασμένο από την μουσική του Sun Ra και ουσιαστικά είναι ένας φόρος τιμής προς αυτόν, αναδεικνύει την πολυπλοκότητα της μουσικής της και το δυνατό συναισθηματικό της βάθος. Είναι από τα πιο πνευματικά ακούσματα της χρονιάς. Από την αρχή μέχρι το τέλος, το άλμπουμ μαγεύει με τον αυθεντικό του χαρακτήρα και τις όμορφες συνθέσεις. Μια φωτισμένη σχεδόν παράσταση, πιο συμπαγής από τις προηγούμενες δουλειά της, αλλά και εντυπωσιακή με τον δικό της τρόπο.
Nduduzo Makhathini
Πρωτοπόρος της σύγχρονης πνευματικής αφρικανικής jazz, δημιουργεί με το "uNomkhubulwane" έναν δίσκο που αντλεί έμπνευση από τη ζουλού παράδοση και τη βαθιά πνευματικότητα. Αφιερωμένο στη θεά της γονιμότητας και της φύσης, το άλμπουμ συνδυάζει με μαεστρία πολλούς ρυθμούς με παράδοξες δομές, ατμοσφαιρικά φωνητικά και μαγευτικά αυτοσχεδιαστικά περάσματα. Η μουσική του είναι γεμάτη συναισθηματική ένταση και μεταφυσική αίσθηση, παντρεύοντας αφρικανικά ηχητικά κόλπα με σύγχρονες jazz σκέψεις. Το αλμπουμ δεν είναι απλώς μια ακουστική εμπειρία, αλλά ένας στοχασμός πάνω στη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και το (όπως το βλέπει κανείς) θείο, εμπλουτισμένος με την αυθεντική καλλιτεχνική φωνή του Makhathini.
Check Also: Alan Braufman - "Infinite Love Infinite Tears", Jasmine Myra – "Rising", Alina Bzhezhinska & Tony Kofi - "Altera Vita", Jahari Massamba Unit - "YHWH is LOVE", Isaiah Collier & The Chosen Few - "The World Is Οn Fire" και "The Almighty", Skyjack - "Light Cycle", Linda Sikhakhane - "iLadi"
Tigran Hamasyan
Ο Tigran μας παρέδωσε στο "The Bird Of A Thousand Voices" το πιο φιλόδοξο έργο του και το γεγονός ότι με αυτό κατάφερε να κάνει το μεγάλο crossover σε ένα ευρύτερο (βλέπε rock) κοινό, είναι μία επιτυχία σπάνια στη μουσική. Ένα concept που εκτείνεται πολύ περισσότερο από απλώς τη μουσική, και μία μουσική που εκτείνεται κατά πολύ περισσότερο από τη συμβατική διάρκεια ενός δίσκου αλλά και τις συμβάσεις ενός καθαρού είδους, καταφέρνει να αναδείξει όλα τα αναγνωρίσιμα στοιχεία ορισμένων προηγούμενων δίσκων του (τις φράσεις του στο πιάνο, τη φωνή, τις αρμένικες επιρροές) εμπλουτίζοντάς τα με νέα και εντάσσοντάς τα σε ένα μουσικό αφήγημα. Αν συρρίκνωνε τα 90 λεπτά διάρκειάς του σε κάτι μικρότερο, η πυκνότητα της ποιότητας θα ήταν ασφαλώς ανώτερη και πιθανόν αξεπέραστη, αλλά από την άλλη δε θα ήταν ολοκληρωμένο το όραμά του. Και στο τέλος, αυτό είναι που μετράει περισσότερο για κάθε καλλιτέχνη.
Elephant9 & Terje Rypdal
Είναι jazz; Είναι prog; Ποιος νοιάζεται, το "Catching Fire" είναι καλή μουσική και μας αρέσει. Παίρνοντας τη σκυτάλη από (στην πραγματικότητα επιστρέφοντας στις) κυκλοφορίες τους "Psychedelic Backfire I & II", αυτός ο ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος έχει ως παράσημο τη συμμετοχή του βετεράνου Terje Rypdal, ενός κιθαρίστα της μεγάλης της ECM σχολής. Μαζί του οι Elephant9 αφήνονται σε μακρά τζαμαρίσματα με υπέροχη ηχητική παλέτα. Δεν είναι ο μόνος δίσκος που κυκλοφόρησαν φέτος, αφού υπό το όνομά τους μόνο μας παρέδωσαν και το "MysticRiver" το οποίο όμως μάλλον υπολείπεται της έντασης και της φαντασίας τούτης εδώ της δουλειάς και για αυτό δεν συστήνεται έναντι του παρόντος.
Julian Lage
Με τραγούδια ακουστικά και τραγούδια ηλεκτρικά, κι από την jazz ως τα πιο μεταλλαγμένα blues, το "Speak To Me" μοιάζει εκ πρώτης όψεως με ένα άλμπουμ κάπως ασύνδετο. Αν όμως τρυπώσεις το βλέμμα σου μέσα στις χαραμάδες του, τότε θα αποκαλυφθεί ξανά η μεγαλοφυΐα του Julian Lage. Ότι πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους κιθαρίστες του πλανήτη το γνωρίζαμε ήδη, εδώ όμως τον απολαμβάνουμε μέσα σε πλήρη ελευθερία, να εκφράζεται με έναν τρόπο αυθόρμητο και συχνά ανατρεπτικό, στην πιο εκλεκτική του δουλειά ως τώρα. Το ταλέντο του βρίσκεται ίσως στην πιο λαμπερή του στιγμή.
Mulatu Astatke & Hoodna Orchestra
Κι ενώ κυνηγάμε σε κάθε ευκαιρία να ακούσουμε καλή ethio-jazz, ας μην ξεχνάμε πως ο Πατριάρχης του ιδιώματος ζει και βασιλεύει. Νιοστό άλμπουμ λοιπόν για τον Mulate Astatke σε μια πολύ αρμονική συνεργασία με την 10μελή Hoodna Orchestra από το Ισραήλ. Το "Tension" είναι σχετικά μοιρασμένο ανάμεσα σε feel-good big band jazz κομμάτια και στο στυλ του Astatke, κι είναι γεγονός πως στις στιγμές που το πράγμα σκοτεινιάζει, έρχονται ανατριχίλες. Το γεγονός δε πως το άλμπουμ είναι βαριά μισή ωρίτσα, το κάνει να προσφέρεται για πολλά repeat!
Parlor Greens
New entry στη σύγχρονη jazz σκηνή και τους ερωτευτήκαμε κατευθείαν. "In Green We Dream". Κλασικό Hammond trio με κιθάρα και drums που γκρουβάρουν ασύστολα και δεν κρύβουν τις soul και funky καταβολές τους αλλά αντίθετα τις φέρνουν όσο πιο μπροστά γίνεται. Δεν κρύβουν ούτε ότι συχνά οι συνθέσεις τους έχουν σχηματιστεί γύρω από ένα riff το οποίο γρήγορα ντύνεται με ρυθμούς και εξελίσσεται σε μελωδία. Τα solo είναι πιο περιορισμένα και άρα το αποτέλεσμα πιο soulful και λιγότερο jazzy χωρίς όμως να αμφισβητείται η παρουσία του σε αυτή τη λίστα. Σκεφτείτε δηλαδή τόσο Jimmy Smith και Brother Jack McDuff όσο και Booker T & The MGs για μουσικό προσανατολισμό.
Check Also: The Sorcerers - "I Too Am a Stranger", This Celestial Engine - "This Celestial Engine", Lukács Márton Trio - "Still Searching", Mildlife – "Chorus", Bondage Fruit - "Bondage Fruit VII", Hermeto Pascoal & Grupo - "Pra você, Ilza", Amirtha Kidambi & Elder Ones - "New Monuments", Ezra Collective - "Dance, No One's Watching", Fuubutsushi - "Meridians"
Colin Stetson
Τον απολαύσαμε στην Αθήνα. Και πως να μην γίνει αυτό μετά από έναν εκπληκτικό δίσκο. Το "The Love It Took To Leave You" είναι πραγματικά υπερβατικό. Το άλμπουμ ηχογραφήθηκε το 2023 στον ιδιαίτερο χώρο του Darling Foundry, ένα πρώην μεταλλουργείο στο Μόντρεαλ, που ενισχύει την κινηματογραφική αίσθηση της μουσικής του. Bαθιά συναισθηματικά και αρμονικά τοπία, μέσα από τον χαρακτηριστικό ήχο του. Είναι απίστευτα μοναδικό και ξεχωριστό. Είναι ένα είδος μόνο του. Είναι ένα είδος μόνος του. Οπως και να το δει κανείς, είναι σίγουρα ένα μουσικό ταξίδι που ακροβατεί μεταξύ φθοράς και έντασης, καθιστώντας το έργο κορυφαίο στην καριέρα του με σιγουριά. Οι ήχοι του θα μείνουν για πάντα μέσα στο μυαλό σου.
Tomeka Reid
Η Tomeka Reid και το τσέλο της είναι απλά φανταστικοί. Το "3+3" με το κουαρτέτο της είναι ένας εξαιρετικός δίσκος που διατρέχει όλη την διαδρομή από το κλασικό swing μέχρι τα σύνορα της free jazz με αρχοντιά κι εκπληκτική μουσικότητα. Τρομεροί οι Jason Roebke και Tomas Fujiwara σε μπάσο και τύμπανα, η Mary Halvorson όμως στην κιθάρα παίζει παπάδες και κάνει ένα εξωγήινο δίδυμο με την Tomeka. Τρεις μακροσκελείς συνθέσεις σε ένα απολαυστικό όργιο τεχνικής, αισθητικής και φαντασίας. Από τα καλύτερα jazz πράγματα που ίσως δεν έχει ανακαλύψει ακόμα το πιο ευρύ κοινό.
Fire!
Το σχήμα των Fire! είτε στην απλή εκδοχή του trio, είτε στην μαξιμαλιστική με το επιπρόσθετο προσωνύμιο Orchestra, είναι πάντα από τα πιο ενδιαφέροντα και πρωτοποριακά σχήματα στη σύγχρονη jazz. Φέτος, στην απογυμνωμένη μορφή του, φαίνεται λίγο πιο εσωστρεφές, κοιτάζει περισσότερο τον πυρήνα αυτού που πάντα κάνει και ντύνει με πολύ λιγότερα υφάσματα τη μουσική του. Αυτό όμως δεν το κάνει και λιγότερο ελκυστικό. Η χαρακτηριστική παραγωγή του Albini αφήνει τη σφραγίδα της στη μουσική των Fire! και ο συνδυασμός των δύο αυτών κόσμων, πιο ταιριαστών από ό,τι ίσως αρχικά κάποιος θα υποθέσει, τοποθετεί ένα ακόμα διαμαντάκι στο "Testament" στη γεμάτη πολύτιμους λίθους δισκογραφία τους.
Ill Considered
Φέτος παρουσίασαν τρία άλμπουμ που αναδεικνύουν τη μοναδική τους προσέγγιση στην προχωρημένη αυτοσχεδιαστική jazz. Το "Precipice", το πρώτο από αυτά, πολύ ελευθερο άκουσμα. Εκπληκτικό σαξόφωνο από τον Idris Rahman. Στον ρυθμό Liran Donin και Emre Ramazanoglu. Φειδωλός ως προς τα εκφραστικά μέσα, αλλά δυναμικός και εμπνευσμένος αυτοσχεδιασμός με περιοδικές ανακαλύψεις στο ασυνείδητο. Στο "Infrared" , η μπάντα συνεχίζει την εξερεύνηση περίπλοκων και πολυδιάστατων αυτοσχεδιαστικών γραμμών, με τραγούδια που εξερευνούν τα βάθη του ήχου. Το "Emergence" μαζί με τον Rob Lewis, ολοκληρώνει την τριλογία, προσφέροντας κινηματογραφικές ηχητικές σκέψεις που επικεντρώνονται στο συναισθηματικό βάθος, έχουν επιπλέον πνευματικότητα και κρατάνε κάτι πιο σκοτεινό. Η δέσμευση της μπάντας να ωθήσει τα όρια της jazz μέσα από αυθεντική και άμεση δημιουργία, κρατεί.
Ambarchi, Berthling, Werliin
Δύο χρόνια αφού μας σακάτεψε το πρώτο μέρος, το "Ghosted II" έρχεται να αποτελειώσει την δουλειά. Κι αν τα ονόματα των μουσικών δεν μιλάνε από μόνα τους - ένας από τους top κιθαριστικούς πειραματιστές και ένα από τα κορυφαία rhythm section στην Ευρώπη - η μουσική λέει τα πάντα: με jazz αγγίγματα, krautrock πρακτικές και το post-minimalism στην ουσία των μεγάλων συνθέσεων, το "Ghosted II" σταματάει τον χρόνο με την επαναληπτική, υπνωτιστική του μαγεία, φτιάχνοντας ένα noir πλαίσιο σε έναν ήχο αρκετά πειραματικό. Κορυφαίο εξώφυλλο επίσης, εφάμιλλο της ποιότητας αυτού του trio.
Check Also: Brötzmann / Nilssen-Love - "Chicken Shit Bingo", Sunny Five - "Candid", Le Tigre Des Platanes - "Rhésus Machin", Ivo Perelman - "Embracing The Unknown", Ivän the Tølerable Trio - "Infinite Peace", Matthew Shipp - "The Data", Błoto - "Grzybnia"
ØKSE
Ένα απολύτως διεθνές και κοσμοπολίτικο κουαρτέτο με μουσικούς από Δανία, Σουηδία, ΗΠΑ και Αιτή, είναι ταυτόχρονα κι ένα από τα ενδιαφέροντα για τον χώρο της πειραματικής jazz του 2024. Στο ομότιτλο, φοβερό τους ντεμπούτο, οι ØKSE συνεργάζονται με τέσσερις επιφανείς hip-hop καλλιτέχνες - ανάμεσα τους οι φανταστικοί ELUCID και billy woods - με στόχο ένα άλμπουμ που, φυσικά, εξερευνά τον κοινό χώρο ανάμεσα στα δύο ιδιώματα. Οι ρίμες, τα νευρικά breaks, τα avant-σαξόφωνα και οι ηλεκτρονικοί ήχοι, ενώνονται κάτω από μια δημιουργική, εκλεκτική σκεπή, παράγοντας ένα άλμπουμ γεμάτο ενέργεια και φρέσκια underground ματιά. Ένα jazz άλμπουμ που μπορεί πραγματικά να θεωρηθεί τωρινό.
EABS
Το "Reflections Οf Purple Sun" είναι ένα τρομερό ταξίδι που αναμειγνύει την ψυχεδέλεια, την παγκόσμια μουσική και τον σύγχρονο αυτοσχεδιασμό. Είναι τόσο διαφορετικό σε στιγμές αλλά τόσο συνδεδεμένο στην ατμόσφαιρα που αξίζει. Πνευστά, έγχορδα και κρουστά συνυφαίνουν δυναμικά ηχοτοπία, ενώ αιθέριες μελωδίες προσφέρουν στιγμές γαλήνης μέσα σε ρυθμικές καταιγίδες. Τα beat θα τα έλεγες και έτοιμα για rap. Οι συνθέσεις αναδεικνύουν μια ισορροπία μεταξύ δομής και ελευθερίας, προσκαλώντας τον ακροατή σε έναν διαλογισμό μέσα από τον ήχο. Είναι μια δημιουργία που μαγνητίζει, γεμάτη βάθος, πολυμορφία και συναισθηματική ειλικρίνεια. Φόρος τιμής σε κομμάτια του Tomasz Stańko. Σε κάποια σημεία αν θυμίζει λίγο techno μην τρομάξετε!
Nout
Φλάουτο, ηλεκτρική άρπα, τύμπανα. Σίγουρα όχι ο πιο συνηθισμένος συνδυασμός. Μήπως υποψιάζεσαι έναν ήχο λυρικό; Ξέχασε το! Οι τρεις κοπέλες που απαρτίζουν τις Nout προσφέρουν με το "Live Album" τους ένα από τα σοκ της χρονιάς. Τις περιέγραψαν ως κάτι ανάμεσα σε Sun Ra και Nirvana, και πάλι όμως οι περιγραφή δεν είναι δίκαιη. Οι Nout καλύπτουν τα πάντα από αιθέριες μελωδίες μέχρι noise-jazz, σε ένα avant κουβάρι που μοιάζει πρωτάκουστο. Η περίεργη επιλογή να κυκλοφορήσουν ένα live άλμπουμ ως ντεμπούτο και η ελλιπής προώθηση, ίσως δεν έχουν βοηθήσει να σκάσει η βρώμα πως οι Nout θερίζουν και σκορπάνε τρόμο με τον ήχο τους. Αναμένουμε την συνέχεια με τεράστιες προσδοκίες.
The Necks
Που να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε με αυτό το θρυλικό αυστραλιανό trio; Τόσα χρόνια μετά, όχι μόνο συνεχίζουν να αλλάζουν συνεχώς ήχο κατά το δοκούν, αλλά διατηρούν ταυτόχρονα και την ποιότητα σε ύψιστα επίπεδα. Το "Bleed" είναι ένα από τα πιο ήρεμα άλμπουμ που έβγαλαν ποτέ οι The Necks και πιθανόν το πιο ambient. Ε και; Η μαγεία είναι πανταχού παρούσα, οι απρόσκλητοι ήχοι, η καταπληκτική ροή της μίας και μοναδικής σύνθεσης, η φαντασία. Ας το πάρουμε απόφαση, αυτή η μπάντα απλώς δεν μπορεί να αποτύχει.
Beings
Ανάμεσα στην free jazz και το πειραματικό rock, ο δίσκος αυτός , με τίτλο "There Is A Garden" δεν είναι τόσο η κοινή συνισταμένη τεσσάρων αρκετά διαφορετικών μουσικών, όσο το αποτέλεσμα της επέκτασης των ορίων του καθενός μέσα από την αλληλεπίδρασή τους. Οι τρεις από αυτούς, πολυπράγμωνες και ιδιαιτέρως αγαπημένοι. Ο White πέραν από το σχήμα του με τον Ξυλούρη φέτος μας εντυπωσίασε και με τους Hard Quartet. Ο Gunn παρότι θα μπορούσε να αράξει στις δάφνες του ως ένας από τους καλύτερους σύγχρονους κιθαρίστες/singer-songwriters δεν παύει ποτέ να συνεργάζεται και να πειραματίζεται. Και ο Ismaily μπορεί για πάντα να είναι συνυφασμένος με τους αγαπημένους Ceramic Dog του Ribot αλλά οι συμμετοχές του είτε ως session είτε ως μέλος τρελαμένων σχημάτων είναι πάντα καταπληκτικές. Κι όμως, σολίστ είναι, στην ουσία, η νέα στη σκηνή Zoh Amba στο σαξόφωνο. Άχαστος δίσκος.
Check Also: Svaneborg Kardyb - "Superkilen", Louie Zong - "Rat Taxi", Kenny Garrett & Svoy - "Who Killed AI?", Greg Foat - "The Glass Frog" και "The Rituals of Infinity", Sam Gendel & Sam Wilkes - "The Doober", Moor Mother - "The Great Bailout"
Nicky Kokkoli
Το "Project Nascence" είναι το ντεμπούτο της σαξοφωνίστριας και turntablist Νίκης Κοκκόλη κι είναι στ’ αλήθεια ένα σπάνιο άλμπουμ πειραματικής jazz. Οι μισές συνθέσεις είναι solo ηχητικοί πειραματισμοί κι οι άλλες μισές περιλαμβάνουν ένα σεξτέτο, με αγαπημένους μάλιστα μουσικούς. Πέραν όμως αυτού, η Νίκη έχει μια καταπληκτική άποψη για τα πράγματα - άκου το φανταστικό "Φανατισμένη Δεν Είμαι" και θα καταλάβεις… - κάνοντας το άλμπουμ της να έχει ένα μεγάλο, σχεδόν αναρχικό βάρος, μουσικά κι αισθητικά. Μια φανταστική δουλειά η μαγεία της οποίας βρίσκεται στο πόσο επιμελώς μένει μακριά από κάθε κουτάκι.
Human Touch
Το γνωστό και μη εξαιρετέο trio των Λάντσια, Κιουρτσόγλου και Lynch επιστρέφει απρόσμενα αλλά απολύτως καλοδεχούμενα σε έναν (εγχώριο ή μη) κόσμο της jazz αρκετά διαφορετικό από αυτόν που άφησαν δισκογραφικά πριν 20 χρόνια. Οι ίδιοι πάντως, ελάχιστα έχουν αλλάξει, και γιατί να το κάνουν άλλωστε. Ως ομάδα φυσικά συνεργάζονται τόσο καλά όσο πάντα, αν όχι καλύτερα, αφού δεν έπαψαν ποτέ να παίζουν μαζί (όχι απαραίτητα σε δικές τους δουλειές). Αλλά και όταν λάμπουν ως μονάδες διακρίνονται για τα χαρακτηριστικά που αγαπήσαμε και, όσο κι αν και οι τρείς τους είναι ισάξια αγαπημένοι μας, οι ακαταμάχητες μελωδικές γραμμές του Κιουρτσόγλου τον κάνουν λίγο πιο ίσο από τους άλλους στα αυτιά μας. Οι συνθέσεις τους στο "Colorblind" είναι διεισδυτικές σαν τραγούδια, μόνο που τη θέση της φωνής παίρνει εναλλάξ ένα όργανο που οδηγεί τη μελωδία.
Sokratis Votskos
Πολύ τον αγαπήσαμε τον Σωκράτη Βότσκο και από τον πρώτο του δίσκο και η επόμενη δουλειά του δεν απογοητεύει καθόλου επιβεβαιώνοντας τη θέση του ως μία από τις ελληνικές συνεισφορές στην ευρωπαϊκή σκηνή της contemporary jazz. Το "Pajko, Fire In The Forest On The Mountain" αντλεί έμπνευση από τους μεγάλους της ιστορίας της jazz (συγκεκριμένα ο Wayne Shorter και ο Coltrane αναφέρονται σε μία σύνθεση) αλλά η ταυτότητα της μουσικής του συνδιαμορφώνεται ουσιαστικά από χαρακτηριστικά υιοθετημένα από την παραδοσιακή (έως και αρχαία) μουσική της Ελλάδας και των ευρύτερων Βαλκανίων. Με ακόμα μεγαλύτερη ωριμότητα και αυτοπεποίθηση από την πρώτη τους δουλειά, το κουαρτέτο του Βότσκου δεν διστάζει να διαβεί τα δικά του μονοπάτια με απόλυτη επιτυχία.
Vasilis Xenopoulos
Στο "Feels Like Home" υπάρχουν νεύματα στους Dexter Gordon, Stanley Turrentine, John Coltrane, Antonio Carlos Jobim, Bill Evans, Brad Mehldau και McCoy Tyner. Με δεξιοτεχνικούς αυτοσχεδιασμούς στο σαξόφωνο και μια εξαιρετική συνοδεία του Paul Edis στο πιάνο, Adam King στο μπάσο και Joel Barford στα ντραμς, ο Ξενόπουλος αναδεικνύει την τέχνη της μελωδικής μουσικής αρμονίας. Το άλμπουμ κινείται ανάμεσα σε πλούσιες αρμονίες και εκφραστικές φράσεις, δημιουργώντας έναν ήχο που συνδέει τις ρίζες της jazz με μια σύγχρονη αίσθηση φρεσκάδας. Είναι ξεκάθαρα ένας φόρος τιμής στην παράδοση, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί ένα προσωπικό έργο γεμάτο συναίσθημα και δεξιοτεχνία.
Giorgos Georgiadis
Στο "Iliotropia" ακούμε μια ποιητική σύζευξη της jazz με την παραδοσιακή ελληνική μουσική και σύγχρονες συνθετικές ιδέες. Ο δίσκος αποπνέει φως και ρυθμική ευελιξία, με τον Γεωργιάδη να δημιουργεί έναν μουσικό καμβά όπου το μπάσο του λειτουργεί ως κεντρικός άξονας. Πλούσιες και γεμάτες μελωδίες, αιθέριες υφές και εμπνευσμένοι αυτοσχεδιασμοί συνυφαίνουν μια ατμόσφαιρα γεμάτη ζεστασιά και εσωτερικότητα. Δεν είναι ούτε δύσκολο, ούτε εύκολο. Σίγουρα απευθύνεται σε έμπειρους ακροατές αλλά αυτό το fusion ύφος με την όλη μοντέρνα προσέγγιση το κάνουν εκπλεπτισμένο. Ένας δίσκος που συνδυάζει το τοπικό και το παγκόσμιο, παραμένοντας αυθεντικός και φρέσκος.
Check Also: Dimitris Tasoudis – "Cyclops", Hippomaniacs – "Hippomaniacs", Konstantinos Stouraitis - "Red Room", Chris Zantioti – "Fighting The Average", Lefteris Kordis - "Aquarelles: Celebrating the Inner Child Vol1 Vol2", Markos Chaidemenos – "The Day After"
Donald Byrd - Kofi [Blue Note]
(Tone Poet Series)
H 70s περίοδος του Byrd έχει επανεκτιμηθεί τελευταία με συνεχείς επανακυκλοφορίες και καλώς συμβαίνει αυτό αφού πέραν του προφανούς, δηλαδή το υλικό που είναι αντάξιο του ονόματος του δημιουργού τους, πολλά από αυτά τα δισκάκια ήταν δύσκολο ή δαπανηρό να βρεθούν, τουλάχιστον σε βινύλιο. Το "Kofi" είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα τέτοιας κυκλοφορίας αφού είχε μείνει στα συρτάρια της blue note μέχρι το 1995 έτσι κι αλλιώς. Πιθανώς γιατί ήταν μάλλον ένας ξεκάθαρος αναχρονισμός σε σχέση με την fusion και r&b κατεύθυνση που πήρε πολύ σύντομα και για τη συνέχεια της δεκαετίας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με modal jazz αν και στην πρώτη πλευρά η συμμετοχή του Airto Moreira στα κρουστά είναι αναπόφευκτο να οδηγήσει και σε latin μονοπάτια.
Joe Henderson - Power To The People [Milestone Records]
(Jazz Dispensary Top Shelf Series)
Σε βινύλιο είχε να κυκλοφορήσει από 1972. Στο εξώφυλλο, που είναι κόπια του αυθεντικού, εκτός από τα κίτρινα γράμματα με το όνομα του Joe και τα κοκκινωπά στον τίτλο, ακολουθούν με τη σειρά τα ονόματα των μελών της μπάντας: Herbie Hancock, Jack DeJohnette, Ron Carter, Mike Lawrence. Μία μουσική σύμπραξη που, από μόνη της, προκαλεί δέος. Το "Power to the People" είναι ένας από τους πιο δυναμικούς και πειραματικούς δίσκους του Henderson, που προσφέρει μια μαγευτική ισορροπία ανάμεσα στην ελευθερία του αυτοσχεδιασμού και την αρμονία των σύνθετων μελωδιών. Μπάντα σε τέλεια επικοινωνία. Η παρουσία Hancock (πλήκτρα) και Carter (μπάσο), ενισχύει τον καινοτόμο χαρακτήρα, ενώ η σταθερή ρυθμική βάση του Jack καθοδηγεί με μοναδική ευχέρεια. Ένα αριστούργημα που πλέον, 50 χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία, επιστρέφει με την ίδια δυναμική και επιρροή, επιβεβαιώνοντας τη θέση του ως ένα από τα πιο σημαντικά έργα της μουσικής.
Lou Donaldson - Midnight Creeper [Blue Note]
(Tone Poet Series)
Μετά από πολλά χρόνια, δεκαετίες, το "Midnight Creeper" επιστρέφει σε gatefold βινύλιο, αναβιώνοντας έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ήχους του Lou Donaldson. Αν το ανοίξεις διάπλατα, μαζί με το οπισθόφυλλο φαίνεται ολόκληρο το κορμί της Margo και της γάτας! Φωτογραφία του Joel Brodsky που προσθέτει μια αίσθηση cool αισθητικής της εποχής! Κυκλοφόρησε το 1968, αλλά για δεκαετίες ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεθεί. Ο δίσκος είναι γεμάτος με τον soul-jazz ήχο του Donaldson, συνδυάζοντας την πλούσια μελωδία του σαξοφώνου με την εκρηκτική ενέργεια των μουσικών του. Με την υποστήριξη των Leo Morris (τύμπανα) και George Benson (κιθάρα), το άλμπουμ είναι γεμάτο groove, είναι πολύ funk, έχει φανταστικούς αυτοσχεδιασμούς και ένα πανέμορφο αλλά σφιχτό ρυθμικό παιχνίδι. Μαγείες και από τους Blue Mitchell στην τρομπέτα και Lonnie Smith στο organ. Ένα αριστούργημα της δεκαετίας του '60, που αξίζει να ξαναβρεί τη θέση του στα ράφια των συλλεκτών.
Booker Ervin - Tex Book Tenor [Blue Note]
(Tone Poet Series)
Τυπικός ήχος της blue note σε αυτό το άλμπουμ, άλλο ένα από αυτά που κυκλοφόρησαν με σημαντική καθυστέρηση και σε εντελώς διαφορετικές εποχές για την jazz χάνοντας κατά συνέπεια τον τίτλο του κλασικού παρότι δεν έχει και πολλά να ζηλέψει από πολλά δισκάκια της εν λόγω εταιρείας που αποτελούν συνήθεις αναφορές στον κατάλογό της. Ο Ervin είναι μάλλον περισσότερο γνωστός ως μουσικός του Mingus παρά ως leader και ο πρώιμος θανάτός του σίγουρα απέτρεψε το ταλέντο του να φτάσει την πλήρη ανάπτυξή του. Πρόκειται για την πρώτη κυκλοφορία σε βινύλιο του εν λόγω δίσκου και όσοι αγαπάτε τον ήχο της Blue Note έχετε κάθε λόγο να το θέλετε στη δισκοθήκη σας.
Prince Lasha Quintet feat Sonny Simmons - The Cry! [Craft / Contemporary]
(Acoustic Sounds Series)
Κάθε άλλο παρά γνώριμο όνομα στο ευρύ jazz κοινό ο Prince Lasha, με λίγες ηχογραφήσεις στο ενεργητικό του, ό,τι πρέπει δηλαδή για να τον ανακαλύψει κάποιος μέσα από την επανακυκλοφορία αυτή στην οποία συνεργάζεται με έναν παρομοίως «ξεχασμένο» της jazz, τον Sonny Simmons. Η ηχογράφηση μας έρχεται από το 1963 και κινείται στο γνώριμο για την εποχή modal/post bop ήχο με το φλάουτο του Lasha να κάνει το αποτέλεσμα πιο ιδιαίτερο. Μπορεί να μην αποτελεί απαραίτητο άκουσμα ή απόκτημα αλλά για όποιον έχει καλύψει τα βασικά και θέλει να κάνει ένα ακόμα, πιο βαθύ βήμα στον πλούτο της χρυσής (κατά την προσωπική μας γνώμη) εποχής της jazz, είναι σίγουρα μία καλή ευκαιρία.
Check also : Lee Morgan - "Taru" (Blue Note Tone Poet Series) (1968), Takuya Kuroda - "Rising Son", Pharoah Sanders - "Wisdom Through Music" (1973), Blue Mitchell Sextet - "Blue Soul" (Destination Moon: clear vinyl) (1959), Art Blakey & The Jazz Messengers - "A Night In Tunisia" (1960), Duke Pearson - "Wahoo!" (1964)
BadBadNotGood
Σαν επίσημο κλείσιμο στο φεστιβάλ τζαζ της Αθήνας, έδωσαν μια πανέμορφη παράσταση στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Ο μοναδικός τους ήχος, που γεφυρώνει την jazz με τη σύγχρονη εναλλακτική μουσική, δημιούργησε μια υποβλητική ατμόσφαιρα, που μας ταξίδεψε σε νέους μουσικούς κόσμους.
Colin Stetson
Με δίσκάρα στις αποσκευές και επιβλητικό τρόπο μας μάζεψε και μας μάγεψε στο Gazarte στην Αθήνα. Ο επιβλητικός ήχος του σαξοφώνου του και η αστείρευτη δημιουργικότητά του μετέτρεψαν τη βραδιά σε μια αληθινή μουσική τελετουργία. Η σύνδεση του κοινού με τον καλλιτέχνη ήταν απτή, κάνοντάς μας να νιώσουμε ότι παρακολουθούμε κάτι πραγματικά μοναδικό.
Ceramic Dog
Ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες και μια εκπληκτική βραδιά τόσο γεμάτη και τόσο συγκινητική. Από τις στιγμές που κάθε νότα κουβαλούσε την ένταση και τη μαγεία της δημιουργικής διαδικασίας, ο Ribot απέδειξε γιατί θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους καλλιτέχνες. Ήταν μια εμπειρία που συγκίνησε βαθιά.
Brad Melhadau
Μετέτρεψε με τη φοβερή του δουλειά το χώρο του Gazarte σε μια παλιά τύπου σκηνή/club της εποχής της έξαρσης του είδους της Νέας Υόρκης. Tο τρίο του Brad Mehldau μετέτρεψε το Gazarte σε έναν ναό. Η δεξιοτεχνία και η ευαισθησία της ερμηνείας του Mehldau μας έκαναν να αναπολήσουμε τη χρυσή εποχή του είδους, ενώ ταυτόχρονα μας υπενθύμισαν την εξέλιξή του στο σήμερα.
Shabaka
O μάστορας των πνευστών έδωσε μια γεμάτη και πολύ ιδιαίτερη εμφάνιση σαν μάθημα στα είδη του φλάουτου και συγγενικών του οργάνων. Η τεχνική του και η εμβάθυνση στις ρίζες των οργάνων του ήταν σαν ένα μάθημα ιστορίας και μουσικής τέχνης ταυτόχρονα. Ήταν μια συναυλία που διεύρυνε τη σκέψη και ανέδειξε τη δύναμη των πνευστών ως εργαλεία έκφρασης.
Δεν ξεχνάμε: Valia Calda, Athens Jazz (ξεχώρισαν οι μαγικοί Shake Stew), Charles Lloyd στο Ηρώδειο!
- Ανασκόπηση
- Ανασκόπηση 2024
- Jaubi
- Fabiano Do Nascimento & Sam Gendel
- Amaro Freitas
- The Messthetics And James Brandon Lewis
- Kamasi Washington
- Joel Ross
- Charles Lloyd
- Nubya Garcia
- Mary Halvorson
- Vijay Iyer
- Linda Oh
- Tyshawn Sorey
- Jeff Parker
- Avishai Cohen
- Arooj Aftab
- James Brandon Lewis Quartet
- Nala Sinephro
- Shabaka
- Nat Birchall
- Work Money Death
- Meshell Ndegeocello
- Nduduzo Makhathini
- Tigran Hamasyan
- Elephant9 with Terje Rypdal
- Julian Lage
- Mulatu Astatke
- Parlor Greens
- Colin Stetson
- Tomeka Reid
- Fire!
- Ill Considered
- Oren Ambarchi/Johan Berthling/Andreas Werliin
- ØKSE
- EABS
- Nout
- The Necks
- Beings
- Nicky Kokkoli
- Human Touch
- Sokratis Votskos
- Vasilis Xenopoulos
- Yiorgos Georgiadis Trio
- Donald Byrd
- Joe Henderson
- Lou Donaldson
- Booker Ervin
- Prince Lasha Quintet feat Sonny Simmons
- BadBadNotGood
- Ceramic Dog
- Brad Mehldau