Colin Stetson @ Gazarte, 19/10/24

Πριν από επτά χρόνια, περιμέναμε τους Ex Eye για να δούμε ουσιαστικά τα σαξόφωνα του Colin ζωντανά! Τελικά εκείνη η συναυλία ακυρώθηκε, πιθανά και λόγω χαμηλής προπώλησης και δεν εκπληρώθηκε ποτέ το όνειρό μας.

Ο χώρος του Gazarte με την ανακαινισμένη Ground Stage, την πίσω αυλή για αέρα και διάλειμμα, τον φιλόξενο σκοτεινό εξώστη και την καλή ηχητική, προσέφερε την ιδανική σκηνή για μια τόσο εσωτερική και καθηλωτική εμφάνιση. Άρχισε να γεμίζει νωρίς και ήταν εντυπωσιακά γεμάτος, με τα παραπάνω δεδομένα στο μυαλό, μετά το μέσο της support εμφάνισης. Κάτι που πραγματικά ήταν ευχάριστο. Φάνηκε ότι αρκετός κόσμος θέλησε να δει από κοντά αυτό το θηρίο! Η Scenius μας έκανε το χατήρι, μεγάλη χάρη δηλαδή και βρεθήκαμε αντιμέτωποι με κάτι μοναδικό.

O Jay Glass Dubs, δηλαδή ο Δημήτρης Παπαδάτος, έκατσε πίσω από το laptop και τα μηχανήματα του για να ζεστάνει την βραδιά. Προσπάθησε και προετοίμασε το κοινό για την ένταση της βραδιάς. Έχτισε σιγά σιγά τους ήχους του, με μια σκοτεινή διάθεση, χωρίς κορυφώσεις και ιδιαίτερους θορύβους, αλλά με μια όμορφη ατμόσφαιρα. Η μουσική του, με βαθιά μπάσα και λεπτές ηχητικές λεπτομέρειες, κατάφερε να εισαγάγει το κοινό σε έναν «μεταβατικό» κόσμο ήχων, δημιουργώντας μια γέφυρα ανάμεσα στα χαλαρωτικά αλλά συνάμα σκληρά ηχοτοπία του. Οι αφαιρετικές συνθέσεις του αιωρήθηκαν ωραία στο χώρο και δεν ταλαιπώρησαν κανέναν.

Ο Colin Stentson δεν άργησε να πάρει θέση στο κέντρο της σκηνής. Τα φώτα χάθηκαν. Γνωστός για την πειραματική του προσέγγιση και τις καινοτόμες τεχνικές του στο μπάσο και άλτο σαξόφωνο, παρουσίασε κομμάτια από το νέο του άλμπουμ "The Love It Took to Leave You". Αυτός ο ζωώδης ήχος, ενός θηρίου που βρυχάται δεν άργησε να εμφανιστεί. Προφανώς και πολλά σημεία ήταν προηχογραφημένα, αλλά ο μουσικός, προσπαθούσε φυσώντας έντονα τα πνευστά να δώσει μια ακραία και σκληρή εντύπωση που έδενε πανέμορφα με το σκοτάδι και το αφηρημένο φόντο από πίσω του. Το ζαλιστικό πηγαινέλα του "The Augur" ήταν κάπως σαν εισαγωγή στην άξτρα ζαλάδα που θα ερχόταν. Στο "The Love It Took to Leave You" νομίζω όλοι είχαν ήδη ενσωματωθεί στην μυσταγωγία. Κομμάτι που παραπέμπει σε άλλου είδους μουσικές, αλλά έδειξε πραγματικά το νέο του στιλ.

Η ατμόσφαιρα μπορώ να πω πως ήταν γεμάτη ένταση και προσμονή, καθώς το κοινό παρακολουθούσε με δέος τις εντυπωσιακές τεχνικές του Stetson, οι οποίες περιλάμβαναν κυκλικές αναπνοές και συντονισμένα ή και ασυντόνιστα μοτίβα, που έδωσαν τη δυνατότητα να γεμίσει ο χώρος με έναν πλούσιο, πολυεπίπεδο ήχο, παρά τη χρήση μόνο ενός οργάνου (τη φορά). Είπα, βοηθούσε και ο ηχολήπτης πάνω με τις ηχογραφήσεις του, εντάξει! Σημασία έχει ότι η ένταση της μουσικής του, δηλαδή αυτά τα μελαγχολικά και σκοτεινά ηχοτοπία μέχρι τις περισσότερο δυνατές δόσεις μικροεκρήξεων, καθήλωσαν τον κόσμο καθ’ όλη τη διάρκεια. Δεν κουνιόταν κανείς. Ή μάλλον κάποιοι κουνιόντουσαν, σε αυτό το βαρύ και μουντό ανά σημεία ρυθμό που σε έβαζε το drone που ακολουθούσε τις βοές.

Ευδιάθετος και ευχάριστος, μίλησε δυο τρεις φορές στο μικρόφωνο. Ευχαριστούσε και εξηγούσε την δυσκολία της φάσης. Έδωσε λεπτομέρειες για το πόσο πολύ φυσάει και ρεύεται και χαμογέλασε αρκετά δείχνοντας την χαρά του. Η εμφάνιση, λόγο της σόλο δυσκολίας και της φύσης των οργάνων, προφανώς και δεν διήρκεσε πολύ.

Το εντυπωσιακό κλείσιμο της βραδιάς με το εμβληματικό "Strike Your Forge Αnd Grin" άφησε τους πάντες μαγεμένους. Το εικοσάλεπτο αυτό κομμάτι ήταν μια έντονη, σχεδόν υπερφυσική εμπειρία, όπου ο Colin Stetson, με την ασύλληπτη τεχνική του (ρε τι αναπνοές έχει ο τύπος!!;;) και τις ρυθμικές του επαναλήψεις, δημιούργησε ένα σύμπαν γεμάτο ενέργεια και συναισθηματική φόρτιση. Η σύνθεση ξεκίνησε αργά, με μυστικιστικούς, βαθιούς ήχους και βόβμους από το σαξόφωνο του, που σταδιακά κλιμακώθηκαν σε έναν καταιγισμό ζωντάνιας. Τρομακτικά βουητά που σε έπαιρναν μαζί τους. Η μουσική κορυφωνόταν σιγά σιγά και με μια τύπου κρεσέντο ανήψωση που αντήχησε σε όλο τον χώρο, θυμίζοντας κάτι σαν τελετουργικό που βλέπουμε μόνο σε ταινίες, έσκασε ύπουλα αλλά πανέμορφα στ’ αυτιά μας. Η σκιά του μπροστά από τα φώτα και τις εικόνες από πίσω, με το μπρος πίσω κούνημα και τα ζωώδη φυσήματα πραγματικά έδεναν με το σύνολο και ήταν σκοτεινά όμορφα.

Αυτή η τρομερά απλή πολυπλοκότητά του, είναι ένας από τους λόγους που ο τρομακτικός σαξοφωνίστας δικαίως θεωρείται πρωτοπόρος της σύγχρονης μουσικής. Αυτό το ξεχωριστό του στιλ και ο ήχος που παράγει ακούστηκε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της εμφάνισης. Νιώθω και μάλλον ήθελα να ήταν ακόμα πιο δυνατά, σε ένταση, αλλά δεν χαλάστηκα ποτέ τελικά με το αποτέλεσμα. Αφού τελικά καταφέρνει να χρησιμοποιήσει το σαξόφωνο με τρόπους που ξεπερνούν τα όρια και τα δικά του και του οργάνου και μεταμορφώνουν τον ήχο σε κάτι εξαιρετικά πειραματικό και ταυτόχρονα εντυπωσιακό.

Δεν θα είναι μια βραδιά που θα ξεχάσουμε σύντομα, ούτε εύκολα!

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη