Fire!

Φτάνοντας στο όγδοο άλμπουμ τους κι έπειτα από 15 χρόνια δισκογραφίας, κάπου πίστεψα ότι θα είχα αρχίσει να χορταίνω το σουηδικό trio των Fire! - τους έχουμε εξάλλου επαινέσει πολλάκις μέσα από τις ηλεκτρονικές μας σελίδες. Είναι όμως αξιοθαύμαστο το γεγονός πως η εκπληκτική ομάδα των Mats Gustafsson (βαρύτονο σαξόφωνο), Johan Berthling (μπάσο) και Andreas Werliin βρίσκει συνεχώς τρόπους να επαναδιατυπώνει και να ανανεώνει την μουσική της πρόταση.

Το "Testament" έρχεται λοιπόν να σταθεί σαν η πιο απογυμνωμένη, σαν η πιο απλή εκδοχή του εαυτού τους. Χωρίς φλάουτα, χωρίς electronics, χωρίς καλεσμένους και χωρίς extras, μόνο μια ζωντανή, αναλογική ηχογράφηση με τον τρόπο του Steve Albini, αναφέρει το δελτίο τύπου και, κατά κάποιον τρόπο, η περιγραφή αυτή είναι αρκετή. Αυτή λοιπόν είναι η πεμπτουσία των Fire!, η ενέργεια τους στην πιο πρωτόλεια της μορφή. Η απλότητα είναι μια επική κίνηση, ειδικά όταν έρχεται να διαδεχτεί την πιο μαξιμαλιστική δουλειά που έβγαλαν ποτέ, το κυκλώπειο "Echoes" των Fire!Orchestra - της διευρυμένης δηλαδή εκδοχής του trio.

Τί σημαίνει όμως απλότητα στην περίπτωση των Fire!; Έτσι κι αλλιώς, πρόκειται για ένα από τα πιο "rock" σχήματα της jazz και ο λόγος είναι το μπάσο του Johan Berthling: αντί για χρωματικές σκάλες, ο Berthling καθόλη την διάρκεια του "Testament" παίζει τα μπασο-riffs του αργά, σταθερά κι επαναληπτικά, σχεδόν σαν να ακούς ένα ατμοσφαιρικό ψυχεδελικό kraut γκρουπ. Και αυτήν την φορά, ο ίδιος ο Gustafsson παραμένει μελωδικότερος από ποτέ, με το άλμπουμ συνολικά να διευρύνει την λογική του "Defeat" και να διαθέτει τις λιγότερες free jazz και avant ανησυχίες από οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ της δισκογραφίας τους.

Κάθε μία από τις πέντε συνθέσεις του άλμπουμ λοιπόν, εμμένει στην πρωταρχική του ατμόσφαιρα. Το "Work Song For A Scattered Past" και το "Running Bison. Breathing Entity. Sleeping Reality" - δύο από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ - αναδύουν σχεδόν μια χορευτική bluesy ατμόσφαιρα κι έχουν κορυφώσεις που πιθανόν θα σήκωναν ως και sludge riffs. Η μαγική πινελιά του Albini είναι εδώ φοβερά αισθητή. Από την άλλη το μελαγχολικό, σχεδόν πένθιμο θέμα του "Four Ways To Deal With One Way" αποτελεί την βάση για να δώσει ο Werliin ένα θεσπέσιο μακροσκελές τυμπανιστικό show.

Στις άλλες δύο συνθέσεις, ο Gustafsson παίρνει το πράγμα πάνω του - και μεγαλουργεί. Στο "The Dark Inside Of Cabbage", κι ενώ το rhythm section παίζει το, με διαφορά, απλούστερο πράγμα που θα μπορούσαν, το σαξόφωνο χτίζει συνεχώς ένταση με το να στέκεται απλώς ένα ημιτόνιο μακριά. Δεν μας έχει συνηθίσει σε τόσο μινιμαλιστικές πρακτικές είναι η αλήθεια, σε όλο το "Testament" όμως ο Mats παρουσιάζει μια απίστευτη ωριμότητα, διατηρώντας πάντα ένα πολύ ατμοσφαιρικό, κάποιες φορές ως και λίγο ethiopique, άγγιγμα. Το δε "One Testament. One Aim. One More To Go. Again" που κλείνει το άλμπουμ, είναι συγκλονιστικό. Θα δώσει τα πρώτα τρία από τα έντεκα λεπτά του στον μόνο ανορίοτο αυτοσχεδιασμό που συναντάμε στον δίσκο, σταδιακά όμως θα εξελιχθεί σε ένα νυχτερινό, μοναχικό noir έπος.

Η ήπια και σοφή ατμόσφαιρα του "Testament" είναι τελικά αυτή ενός καθηλωτικού άλμπουμ. Αν και τα τρία πρώτα τους είναι free jazz αριστουργήματα - όπως και η προσωπική αδυναμία στις psych παραμορφώσεις του "The Hands" παραμένει - το νέο άλμπουμ των Fire! είναι τελικά κι ένα από τα καλύτερα τους. Γυμνό, ειλικρινές, ευθύ και ατμοσφαιρικό, αιχμαλωτίζει όλη την μαγεία και την χημεία αυτών των υπέροχων μουσικών και σε κρατάει τελικά φυλακισμένο στις κορυφές και τις ανάσες του.

Rune Grammofon