Marc Ribot's Ceramic Dog, Costas Baltazanis Xperiment Τrio @ Gazarte, 13/11/24

Η συναυλία των Ceramic Dog στο Gazarte την Τετάρτη, για κάποιους ήταν ιδιαίτερα προσδοκώμενο σαν γεγονός. Τους περίμεναν πολλοί. Πάρα πολύ και πάρα πολλοί! Ναι δεν είναι και η πιο διάσημη μπάντα στον κόσμο. Κακώς. Αλλά όσοι τους γνωρίζουν σαν καλλιτέχνες και σαν τρίο, σίγουρα είναι τυχεροί ακροατές και σίγουρα ξέρουν και σέβονται την ιστορία τους και το απύθμενο ταλέντο τους.

Το τρίο, αποτελούμενο λοιπόν από τον πολυτάλαντο κιθαρίστα Marc Ribot, τον τρομερό μπασίστα (και όχι μόνο) Shahzad Ismaily και τον εξαιρετικό ντράμερ Ches Smith, πρόσφερε μια εντυπωσιακή εμπειρία με επίκεντρο τον τελευταίο τους δίσκο, με κομμάτια που θίγουν θέματα κοινωνικά, πολιτικά και συναισθηματικά με έναν μοναδικό μουσικό συνδυασμό από rock, πειραματική jazz θα έλεγα και εναλλακτική ή και φασαριόζικη post-punk.

Το Gazarte άρχισε να γεμίζει από νωρίς, με το κοινό να είναι ένα μείγμα από φανατικούς φίλους της εναλλακτικής μουσικής, άλλους της jazz και σίγουρα λάτρεις της κιθαριστικής τέχνης του Ribot. Οι ηλικίες ήταν διαφορετικές και θα έλεγα ότι αρκετός κόσμος ήταν ώριμος ηλικιακά. Πιτσιρικάδες δεν έβλεπες πάντως!

Πρώτα εμφανίστηκε το Costas Baltazanis Xperiment Τrio, το καινοτόμο πρότζεκτ του αναγνωρισμένου κιθαρίστα, με εναλλασσόμενους συμπαίχτες που δημιουργούν ένα ιδιότυπο jam band. Μαζί του ήταν ο τρομερός περκασιονίστας Δημήτρης Κλωνής στα τύμπανα και ο χαρισματικός Κωστής Χριστοδούλου στα πλήκτρα. Κωστής και Δημήτρης είχε τύχει να ανοίξουν και τους The Necks όσοι θυμάστε.

Η δουλειά τους ήταν εξαιρετική. Ήταν νομίζω το ιδανικό άνοιγμα για αυτό που θα ακολουθούσε. Στην καρδιά της μπάντας φυσικά ήταν ο κιθαρίστας Κώστας Μπαλταζάνης, γνωστός για τη δυναμική του παρουσία και τις συνθέσεις του, οι οποίες συνδυάζουν αρμονικά στοιχεία από διαφορετικά είδη και κουλτούρες. Το σχήμα πειραματίστηκε με την jazz, rock και ηλεκτρονική μουσική, δημιουργώντας μοναδικές στιγμές. Εξαιρετικό ρυθμός, χωρίς σκαμπανεβάσματα. Τέλεια δυναμική και σωστή πορεία. Ακούστηκαν πολύ δυνατές μελωδίες και έντονα ρυθμικά μοτίβα, δημιουργώντας νομίζω σε κάποια σημεία κάτι απίθανα εκρηκτικό.

Η ατμόσφαιρα μετά το support ήταν έντονα ηλεκτρισμένη, με τον χώρο να αποπνέει έναν underground χαρακτήρα που έδεσε απόλυτα με το εναλλακτικό και αντισυμβατικό ύφος των Ceramic Dog. Ο κόσμος άρχισε να πλησιάζει την σκηνή και μέχρι πίσω η αίθουσα φάνηκε να γεμίζει.

Οι Ceramic Dog ξεκίνησαν δυναμικά, τα πρώτα λόγια που ακούστηκαν ήταν «by the river of babylon» και «songs of freedom» και νομίζω ήταν οι κατάλληλες λέξεις για να μπούμε απευθείας στο κοινωνικό-πολιτικό κλίμα που ήθελε να μας βάλει ο Marc. To "Ecstasy", ένα από τα κομμάτια που αποπνέουν ένταση και ελευθερία, με κιθαριστικά riff που φλερτάρουν με την παράνοια και ένα ρυθμό που βύθιζε το κοινό σε μια κατάσταση μυσταγωγικής έκστασης. Tο "Connection", όπου οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των μουσικών ήταν τόσο συγχρονισμένες όσο και απρόβλεπτες, με τα τύμπανα του Smith να προσδίδουν βάθος και ένταση. Το "Subsidiarity" προσέφερε έναν πιο σκοτεινό ήχο, με βαριά μπάσα και διακοπτόμενες μελωδικές γραμμές που απηχούσαν μια αίσθηση αποξένωσης και αναζήτησης, σίγουρα και ως σχόλιο για τις σύγχρονες κοινωνικές δομές.

Ήταν άξιο θαυμασμού το πως κάλπαζε η κιθάρα μαζί με το ρυθμό. Ανέβαινε. Μόνο ανέβαινε. Σε σημείο που δεν το πίστευες! Αλλού ένιωθες ότι σε σπρώχνει σε glam rock φόρμες, σε σημεία από τα πειράματα του μυστήριου Shahzad έλεγες ότι ακούς μια μινιμαλιστική disco και όλο μαζί ήταν τόσο avant-garde αυτοσχεδιασμος, προσφέροντας ένα ισχυρό, εκλεκτικό μείγμα πολλών στυλ και διαθέσεων. Σε ένα σημείο ο αυτοσχεδιασμός και ο πειραματισμός χτύπησαν κόκκινο. Δίδαξαν μαθήματα θορύβου. Μαθήματα απόδοσης και έντασης. Μαθήματα παραμόρφωσης και μουσικού εξπρεσιονισμού. Κέρασαν από hard rock και metal μέχρι noise, jazz και blues και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Ένα μέταλλο που πραγματικά έχω ακούσει εκατοντάδες μπάντες από διάφορα είδη, αλλά αυτό το γαμημένο σκληρό αλλά αυθεντικό βρώμικο και αληθινό αλήτικο θόρυβο δεν τον έχω ακούσει ποτέ έτσι. Μας πήραν τα μυαλά, τρεις τύποι, που πραγματικά ήξεραν ακριβώς τι ήθελαν να παίξουν και να αποδώσουν.

Το κλείσιμο ξεκίνησε με το "Sometime I'll Lay Down Μy Wrath" και μας ξέσκισε, αλλά στην συνέχεια το "Soldiers Ιn Τhe Army of Love" όσο εκρηκτικό έπρεπε, μας έκανε να νιώσουμε πραγματικά και εκανε τον χώρο έναν κοινόχρηστο χώρο ενέργειας και αγάπης. Η εκτέλεση του κομματιού ήταν γεμάτη πάθος και ένταση, με τους τρεις μουσικούς να δείχνουν την απόλυτη χημεία και αφοσίωσή τους στη ζωντανή εκτέλεση. Ήθελα να το ακούσω ή πραγματικά το άκουσα (δεν ξέρω), εντός στίχων ένα «Palestinians equal», στα κουπλέ που λέει τα «all people are created equal»! Μωρε λες; Μπορεί! Γιατί όχι.. Ταιριάζει.

Muslim, Jewish, black, white, yellow, brown, gay, straight are all created equal...

Οι Ceramic Dog επιβεβαίωσαν αυτό που είχα σαν προσμονή, την ικανότητά τους να συνδυάζουν με μοναδικό τρόπο την εναλλακτική μουσική με κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα, προκαλώντας τους ακροατές/θεατές να σκεφτούν και να νιώσουν. Η βραδιά άφησε μια βαθιά εντύπωση σε όλους μας, υπενθυμίζοντας τη δύναμη της ζωντανής μουσικής η οποία μπορεί να εμπνέει και να ενώνει.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής