James Brandon Lewis Trio

Ο Νεοϋορκέζος τενόρος σαξοφωνίστας επιλέγει πάντα μια δραστικά διαφορετική διαδρομή. Αν και ποικίλει στις διαθέσεις και τους τρόπους έκφρασής του, το "Eye Οf I" τελικά καθοδηγείται από την αδάμαστη έκφραση μιας ασυμβίβαστης προκλητικής jazz.

Ο James Brandon Lewis είναι γνωστός για την καινοτόμα προσέγγισή του στην μουσική συνθεση, συχνά συνδυάζοντας παραδοσιακά στοιχεία με σύγχρονες επιρροές. Tο "Eye Of I" διατηρεί το δικό του στυλ και διαθέτει ένα μείγμα ισχυρών εκτελέσεων του πνευστού, εξερευνητικών συνθέσεων και μια συνδιαλλαγή διαφόρων μουσικών ειδών. Ο δίσκος του θα έλεγες ότι έχει μια συγκεκριμένη πνευματικότητα, αλλά δεν μπορείς να μην διακρίνεις την προοδευτική έως και free jazz προσέγγιση του, αλλά και πολλά rock περάσματα ή στιλ. Υπάρχει μια αρκετά καλή ιδέα σκωπτικής post-punk ενέργειας κάπου βαθιά και εκφράζεται σαν να είναι στο κίνημα του No Wave στις αρχές της δεκαετίας του '80. Η ικανότητα του Lewis να γεφυρώνει διάφορους μουσικούς κόσμους και εδώ μας οδηγεί σε ένα μοναδικό και συναρπαστικό μουσικό ταξίδι.

Δεν είναι σίγουρα και πάντα ένα πολύ φιλικό άκουσμα. Τόσο το σύντομο άνοιγμα του "Foreground" όσο και το πιο εκτεταμένο κροτάλισμα του "Middle Ground", αλλά και τα δευτερόλεπτα του "Background" βρίσκουν τον Lewis, τα τύμπανα Max Jaffe και το ηλεκτρονικό τσέλο του Chris Hoffman να ασχολούνται με το είδος του εντελώς απείθαρχου και του ασυμβίβαστα χαοτικού  που είναι κατάλληλο να αποδείξει τις χειρότερες παρανοήσεις των πιο αποφασιστικών ακροατών που απεχθάνονται τη jazz. To τσέλο γενικότερα εδώ, είναι συχνά υπερβολικό σε σημείο που μοιάζει πολύ με παραμορφωμένη κιθάρα ή βαρύ ηλεκτρικό μπάσο. Το εντυπωσιακό (και με εύστοχο τίτλο) "The Blues Still Blossoms" καταφέρνει να ακούγεται αυστηρά απαλό και αραιό, παρά την αφθονία δράσης του, με μια προκλητικά ακατάστατη παρουσίαση που πιθανότατα προσφέρει μια ακριβή αποτύπωση για το πως μπορεί να ακούγεται πλήρως ηλεκτρισμένο το τρίο εδώ.

Ένας σκληρός rock καλπασμός, αλλά και μια κομψά λυρική απόδοση του κομματιού του θρύλου της soul Donny Hathaway, "Someday We'll Be All Be Free" αξίζει αναφοράς.  Φανταστείτε την κλασική ομορφιά μιας jazz μπαλάντας κολλημένη στο χείλος της χαοτικής υπερέντασης, καθώς διατηρεί μια σοβαρά μεγαλειώδη και πένθιμη ορμή. Ακόμα υπάρχει μια εκδοχή του "Womb Water" του Cecil Taylor και το πολύ συγκινητικό “Fear Not” με τους The Messthetics που κλείνει το έργο.

Τα τελευταία χρόνια λίγοι έχουν πλησιάσει αυτό που πετυχαίνει ο Lewis. Είναι η φωνή της ελευθερίας στο σαξόφωνο σήμερα. Παίζει ελεύθερα, παίζει αναρχικά. Εκφράζει μια άποψη που άλλοι φοβούνται.

Bandcamp