Beings

Δεν έχω δει ποτέ την Νέα Υόρκη, όμως τελικά την έχω ερωτευτεί. Όχι μόνο για τους νοτισμένους από βροχή δρόμους που βλέπουμε στις ταινίες αλλά για την μουσική που έρχεται από εκεί. Διότι είτε είναι hardcore, είτε jazz, είτε hip-hop, είτε nowave και post-minimalism, ότι έρχεται από το Μεγάλο Μήλο είναι εμποτισμένο με ένα αδιόρατο κάτι. Και δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση οι Beings, ένα νέο σχήμα τεσσάρων καταξιωμένων νεοϋορκέζων μουσικών.

Οι τρεις είναι πολύ γνωστοί: ο Jim White (Dirty Three, Xylouris White) στα τύμπανα. Ο folk/Americana μάστορας της κιθάρας Steve Gunn. Και ο τιτάνας Shahzad Ismaily σε μπάσο και synths - ίσως τον ξέρεις από τους Secret Chiefs 3 ή από εδώ. Μαζί τους η νεαρή και ανερχόμενη Zoh Amba σε σαξόφωνο, φωνή, πιάνο κλπ, μια 24χρονη μουσικός που δεν δυσκολεύεται να αναδειχθεί και ως το αστέρι του άλμπουμ, ίσως επειδή οι πολύ έμπειροι συνεργάτες της ξέρουν πως να δίνουν χώρο.

Το ντεμπούτο των Beings λοιπόν μας παρουσιάζεται σαν μια δουλειά που αντλεί στοιχεία από όλα τα βιογραφικά των συντελεστών της. Ο White έχει πάντα μια τάση προς τον πειραματισμό, ο Gunn προσθέτει παντού μια αύρα ψυχεδελικής folk και η Amba, όπου εμφανίζεται με το σαξόφωνο, σπρώχνει τα πράγματα προς την jazz, με τον Ismaily φυσικά να γεμίζει ιδανικά κάθε πιθανό κενό. Το εύρος των εννιά τραγουδιών όμως αποδεικνύεται ακόμα μεγαλύτερο απ’ ότι θα περίμενε κανείς.

Ελάχιστοι είναι οι δίσκοι που μπορούν να διανύσουν την απόσταση από την ονειρική indie ψυχεδέλεια του "Flowers That Talk" στην έξαλλη free jazz του "Face Of Silence" με τρόπο τόσο φυσικό, με μόνο δύο τραγούδια να παρεμβάλλονται. Είναι ξεκάθαρο πως οι Beings μαζεύτηκαν να δουλέψουν και να φτιάξουν μουσική χωρίς σκοπιμότητες και χωρίς ατζέντα. Γι αυτό και οι ήχοι, τα στυλ, τα genres τα ίδια, ρέουν απρόσκοπτα από τραγούδι σε τραγούδι.

Τα κυρίαρχα στοιχεία είναι φυσικά η jazz και η ψυχεδέλεια. Υπάρχουν στιγμές, όπως στο "Small Vows" και το "Do Come Again", που φανερώνεται μια σχεδόν Tortoise-ική post-rock μελαγχολία. Άλλες φορές, το πράγμα πάει προς πιο experimental και αυτοσχεδιαστικά μονοπάτια ("God Dances In Your Eyes", "In The Garden"), ενώ το όμορφο ακουστικό "Morning Sea" μοιάζει σαν να ξεπετάχτηκε απευθείας μέσα από το πρόσφατο διαμάντι της Adrianne Lenker.

Αυτή η χαλαρότητα του "There Is A Garden" συνιστά και την μεγάλη του γοητεία. Οι τέσσερις μουσικοί, γεμάτοι ελευθερία κι αυτοπεποίθηση, δημιουργούν έναν φωτεινό και παιχνιδιάρικο δίσκο, γεμάτο τόνους άποψης και μουσικότητας. Έναν δίσκο που χωράει παντού και δεν χωράει πουθενά. Λίγο πριν το τέλος, η μελωδική jazz γραμμή του σαξοφώνου στο "Happy To Be" χρωματίζει μία από τις καλύτερες συνθέσεις της φετινής χρονιάς. Εκείνη την στιγμή, ίσως αναρωτηθείς τί θα μπορούσαν να φτιάξουν οι Beings αν αποφάσιζαν να συνθέσουν κάτι πιο συγκροτημένο; Ίσως κάτι ακόμα πιο μεγάλο, αλλά μην νοιάζεσαι.

Το "There Is A Garden" δεν θα πάρει πολλή δημοσιότητα και δεν θα το δεις σε πολλές λίστες. Οι μουσικόφιλοι του μέλλοντος όμως θα το ανακαλύπτουν και θα αναρωτιούνται πως ο κόσμος δεν ανακάλυψε αυτό το διαμαντάκι. Ας καταγραφεί στα μυστήρια. Κι όσοι είναι μουσικά άγρυπνοι στο τώρα, ας τσεκάρουν τους Beings και την ομορφιά που παράγουν. Εγώ ξέρω πως ίσως ποτέ δεν δω την Νέα Υόρκη. Με τέτοια άλμπουμ όμως, μπορώ να την ακούσω.

Bandcamp