Nubya Garcia

Όταν άκουσα το σινγκλάκι της, έλεγα ρε λες να φέρει επιτέλους δεύτερο άλμπουμ στ’ αυτιά μας; Καμία ανακοίνωση δεν ακολούθησε. Άγνοια είχα κι εγώ. Μέχρι που έσκασε πριν λίγες μέρες η πρόταση από συν-συντάκτες που γνώριζαν πόσο πολύ γούσταρα το πρώτο της προσωπικό δημιούργημα "Source".

Φέτος, εδώ, με τους Joe Armon-Jones (πλήκτρα), Daniel Casimir (μπάσο) και Sam Jones (τύμπανα) και κάποιες συνεργασίες στα φωνητικά δένει R&B, dub και πάρα πολλά και διαφορετικά jazz στοιχεία που κάνουν την Οδύσσεια ένα τρανό ταξίδι. Αν ο πρώτος της δίσκος είχε κάτι από τις ρίζες της εδώ εντοπίζουμε περίτεχνες ορχηστρικές δουλειές, σχολαστικά πολυεπίπεδες μίξεις και αμέτρητες ανατροπές που καθηλώνουν. Αυτή η συνέχεια δείχνει να είναι προσεκτικά σχεδιασμένη και γεμάτη φιλοδοξία, με σαφή αίσθηση του προορισμού της. Με τραγούδια που αγγίζουν απαλά τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής, το "Odyssey" κινείται από την εσωτερική αναζήτηση και τη θλίψη μέχρι την ελπίδα και την αυθεντική χαρά.

Σε μια κυρίως ανδροκρατούμενη σκηνή, ακόμα και στο Λονδίνο, η Garcia έχει χαράξει στον εαυτό της έναν εξέχοντα χώρο και προσκαλεί άλλες λαμπρές μαύρες μουσικούς να συμμετάσχουν σε αυτήν την περιπέτεια, συγκεκριμένα ακούμε: Esperanza Spalding, Richie Seivwright και Georgia Anne Muldrow. Στο φετινό της έργο, αναλαμβάνει τόσο τον ρόλο του ενορχηστρωτή όσο και του συνθέτη, δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό, ευρύ καμβά, όπου οι ρέουσες μελωδίες του σαξόφωνου γεννούν ανεπανάληπτες εικόνες.

Είναι ξεκάθαρη και εντυπωσιακή η προσωπική και καλλιτεχνική της εξέλιξη. Κάθε κομμάτι εξερευνά διαφορετικά συναισθηματικά και μουσικά μονοπάτια, προσφέροντας μια φρέσκια οπτική για την jazz στη σύγχρονη εποχή. Μερικές, ή πολλές φορές, νιώθω ότι ακούγεται σαν ολόκληρο το συγκρότημα (ο καθένας ξεχωριστά ρε παιδάκι μου) να κάνει σόλο ταυτόχρονα. Δεν ξέρω αν το πιάνεις τι λέω, μιλάμε για μια απίθανη κατάσταση που ενώ κάθε όργανο τραβάει το δρόμο του και πραγματικά βαράει τρελά κρεσέντο, όλα μαζί δεν αποσυνδέονται ποτέ, είναι μια αποπροσανατολιστική μεν αλλά πραγματικά συναρπαστική εμπειρία. Όταν οι δυσοίωνες συγχορδίες του πιάνου, το χτύπημα του τυμπάνου και το φλογερό κόρνο ανεβαίνουν, πραγματικά νομίζεις ότι βρήκες το νόημα της συγκεκριμένης μουσικής.

Δηλαδή, όταν τα τύμπανα νομίζεις ότι είναι μηχάνημα. Ότι ακούς drum'n'bass ή breakbeat και ξαφνικά γυρνάνε σε πιο παραδοσιακές φόρμες και τα πνευστά ενώ πειραματίζονται ακραία γυρνάνε σε ένα πένθιμο και ακραία συναισθηματικό κλάμα της κόρνας, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που ακούς είναι αλλοπρόσαλλα εντυπωσιακό. Στα spiritual σημεία θυμίζει Kamasi Washington, στα vocal φαίνεται σαν ένα παραμυθένιο ονειρικό τοπίο, διακοσμημένο με φωνητικά που ταιριάζουν σε μια παλιά ασπρόμαυρη ταινία, στα πιο κλασικά (third stream) σημεία που βοηθάει η απίθανη Chineke! Orchestra να έλεγα ότι αγγίζει Mingus (;) και στα fusion τι να πω, ότι σέβεται και τιμά Miles Davis. Συνολικά ποιος δεν διακρίνει την έμπνευση και την επιρροή της από τον John Coltrane. Όχι πείτε ποιος. Αυτός. 1-0. Σταματάω ρε. Σοβαρέψου. Συγγνώμη. Σόρρυ!

Το "Odyssey" είναι ένα εξαιρετικά ποικιλόμορφο, αλλά άψογα συνεκτικό άλμπουμ, που τιμά ηχητικά τις παραδόσεις χωρίς να δεσμεύεται από αυτές. Φαίνεται να είναι προορισμένο να κατακτήσει μια θέση ανάμεσα στα ορόσημα της συνεχώς αναπτυσσόμενης και δημιουργικά γόνιμης αναγέννησης της βρετανικής σκηνής.

Bandcamp