Ανασκόπηση 2022: Jazz

Μουσικές που εξελίσσονται με απρόβλεπτους τρόπους

Άλλη μια χρονιά που η jazz κατάφερε να ακουστεί από πάρα πολύ κόσμο. Θέλεις επειδή πλέον είναι πολύ κοντά (με συνεργασίες και μουσικά μπλεξίματα) με rap και hip hop; Θέλεις επειδή η rock δεν λείπει κι από εδώ; Θέλεις γιατί οι μοντέρνες μουσικές έχουν πολύ κοντά τα πλήκτρα, το μπάσο, διάφορα έγχορδα και πολλά πνευστά; Όπως και να το δεις, σίγουρα θα εντοπίσεις μαζί μας μουσικές που εξελίσσονται απρόβλεπτα και ταιριάζουν σε πολύ διαφορετικά μουσικά γούστα.

Ο διαχωρισμός στις ενότητες παρακάτω έγινε βάσει είδους και ύφους μουσικής καθώς η jazz και κυρίως τα φρέσκα, πειραματικά και προοδευτικά της παρακλάδια αξίζουν να εξεταστούν χωριστά. Οι λίστες που ακολουθούν λοιπόν έχουν αναφορές σε παραδοσιακές jazz μουσικές, πνευματικές και σίγουρα προχωρημένες. Παρουσιάζουμε εντελώς πειραγμένες, μπλεγμένες με διάφορα είδη και μοντέρνες. Φυσικά δεν λείπουν πειραματικές και αυτοσχεδιαστικές έως και εντελώς ελεύθερες jazz προσπάθειες. Καθώς η ελληνική παραγωγή είχε αρκετές καλές προσπάθειες φέτος χαρίσαμε δύο ενότητες και τα χωρίσαμε απλά σε πιο στάνταρ του ήχου και πιο φρέσκα ή πολύπλοκα, αντίστοιχα.

Αν κάτι δεν χώρεσε παρακάτω και ψάχνετε με δόσεις λαγνείας νέες (ακυκλοφόρητες) δουλειές τεράστιων ονομάτων ψάξτε τα "The Lost Album from Ronnie Scott's" του Charles Mingus και το "In My Prime" από Art Blakey & The Jazz Messengers, όπως και τα ξεθαμμένα live από Miles Davis το "What It Is: Montreal 7/7/83", από Chet Baker Trio το "Live In Paris: The Radio France Recordings 1983 - 1984" και από Dave Brubeck Trio το "Live From Vienna 1967".

Προφανώς καθώς η jazz και τα πολλά της παρακλάδια είχαν πάρα πολλές κυκλοφορίες (και την χρονιά που πέρασε) η ανασκόπηση μας έχει αρκετή υποκειμενική γνώμη, μπόλικο προσωπικό γούστο και πιθανά έχει χάσει ή ξεχάσει μερικές κυκλοφορίες που πιθανά ξέφυγαν. Ευχόμαστε να είναι ελάχιστες.

Μην ξεχνάτε, οι λάτρεις του είδους ότι μπορείτε να διαβάσετε και τους οδηγούς μας στους John Coltrane , Miles Davis , Charles Mingus , Herbie Hancock , Thelonious Monk , Sonny Rollins , Ornette Coleman και Art Blakey .

Ακούστε: Rocking Jazz 22 Spotify Playlist

Τα κορυφαία!
Οι καλύτεροι jazz δίσκοι της χρονιάς

Binker & Moses - Feeding The Machine

O drummer Moses Boyd είναι έτσι κι αλλιώς, πλέον, μέλος της νέας jazz αριστοκρατίας έστω και με το μοναδικό (μέχρι στιγμής) αλλά καταπληκτικό solo άλμπουμ του τού 2020. Ήταν καιρός να λάβει μεγαλύτερης αναγνώρισης και το πιο μόνιμο σχήμα του, αυτό που έχει με τον σαξοφωνίστα Binker Golding. Κινούμενοι σε καθαρά free jazz μονοπάτια και με μόνη μουσική συνεισφορά, πέρα από τα όργανά τους, τούς λιτούς ηλεκτρονισμούς του Max Luthert, καταφέρνουν όχι μόνο να δημιουργήσουν έναν από τους δίσκους της χρονιάς για την jazz (αν όχι γενικά) αλλά και έναν που φέρνει την πιο δύσκολη εκδοχή της σε μία ιδιαίτερα κατανοητή αλλά συνάμα περιπετειώδη και καθηλωτική μορφή, εναλλασσόμενης έντασης και διαρκούς ελευθερίας.

Shake Stew - Heat

Κι αν είναι Γερμανοαυστριακοί, κι αν ηχογραφήθηκε στην Ιταλία, ουδεμία σημασία έχει, τα αφρικανικά στοιχεία μοιάζουν εξίσου αυθεντικά ενώ η ζέστη του τίτλου είναι διάχυτη σε ιδρωμένους χορευτικούς ρυθμούς. Όμως το να κατηγοριοποιήσουμε το "Heat" ως afro-jazz είναι εξαιρετικά περιοριστικό στο να περιγράψει συνολικά το τι συμβαίνει στα αυλάκια αυτού του δίσκου. Είναι εξίσου avant garde και spiritual και big band ακόμα και οτιδήποτε εν τέλει παίζει περισσότερο με τους ρυθμούς, τις εντάσεις και τις δυναμικές παρά με τις νότες καθαυτές, παρότι δεν του λείπουν οι καθαρές μελωδίες. Πέραν του να είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, είναι και η απόδειξη ότι η μουσική μπορεί να είναι ταυτόχρονα και πνευματική και σωματική.

Black Flower

Στην αρχή της χρονιάς θεωρούσαμε ότι οι Βέλγοι Black Flower βρίσκονται στις παρυφές του underground, σύντομα όμως φάνηκε ότι το "Magma" είναι μια εξαιρετική πρόταση σε πολύ ευρύτερο επίπεδο. Εξάλλου, η υβριδική τους jazz απλώνει τα πλοκάμια της παντού: διαθέτει ethiopiques και ψυχεδελικές ατμόσφαιρες, προοδευτικές δομές, μοντέρνα στοιχεία απευθείας από την σκηνή του Λονδίνου, top notch φλάουτο και πλήκτρα. Καταλήγει τελικά να είναι μια δουλειά που αφορά σχεδόν τους πάντες κι αφήνει το στίγμα της στην χρονιά, ανοίγοντας περιπετειώδη μονοπάτια εκεί που άνθισε αυτό το μαύρο λουλούδι.

Alabaster DePlume

Το "Gold" έχει αυτό το συνδυασμό jazz και λόγου που προορίζονται να κρατήσουν τον ακροατή σε εγρήγορση. Σε κάθε ένα από τα κομμάτια δούλεψε διαφορετικος παραγωγούς και σε κάθε μία ας πούμε συνεδρίες φαίνεται ότι χρησιμοποιήθηκε διαφορετική μπάντα. Το αποτέλεσμα είναι φυσικά αφηρημένο και απρόβλεπτο. Ακούμε δεκαεννέα κομμάτια. Πάνω από μια ώρα μουσικής, ποίησης και συνδυασμού απίθανων jazz και μοντέρνων παρακλαδιών. Η κιθάρα συνδέει μαγικά κάθε σύνθεση με την επόμενη. Όλα εδώ σε πάνε ένα ταξίδι μέσα από ηχητικά τοπία φτιαγμένα από τα συναισθήματα που μας περιβάλλουν και πολύ περισσότερο το κοινωνικό περιβάλλον γύρω μας. Όλα είναι βατά, πολύ ελαφριά, είναι μια γαλήνια και ευάερη πνευματικότητα, μια αποφασιστικά ποιητική ομορφιά. Μορφή ελευθερίας.

Moor Mother

Η Moor Mother (Camae Ayewa) συνεχίζει να αναπτύσσει την ικανότητά της να κάνει πολλά διαφορετικά είδη και να αναπτύσσει μουσικά πολλές διαφορετικές ιδέες. Σίγουρα ο δίσκος ειναι hip hop παιραματικός, αλλά αυτό το jazz rap περιέχει ποιήση, μοντέρνα soul και προχωρημένες jazz ιδέες. Οι συνεργασίες και οι τραγουδιστές που συνοδεύουν και συμμετέχουν στα κομμάτια είναι πάρα πολλοί και εκπληκτικοί. Κάθε τραγούδι είναι ένα όμορφο, χαοτικό, γεμάτο ποίηση μπέρδεμα ιδεών που κατά κάποιο τρόπο δημιουργεί κάτι απόκοσμο. Το "Jazz Codes" είναι αυτός ο δίσκος που απαιτεί να κατανοήσετε και να αναλύσετε τα λόγια, τα ποιήματα, τα θέματά που απαγγέλλει για να καταλάβετε πώς προέκυψε και από που προέρχεται ο ήχος του.

Παραδοσιακά
Ενσωμάτωση ιδεών από σύγχρονες jazz σκηνές, hard bop, modal jazz, bebop και post-bop ομορφιές

Avishai Cohen

Ο Ισραηλινός τρομπετίστας είναι γνωστός και μη-εξαιρετέος μουσικός, με το "Naked Truth" όμως παραδίδει ένα από τα ομορφότερα άλμπουμ της καριέρας του. Το κουαρτέτο εδώ βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό - το άλμπουμ παίχτηκε αυτοσχεδιαστικά εξ ολοκλήρου στο στούντιο - διατηρεί όμως χαμηλές, «νυχτερινές» δυναμικές που σε κυκλώνουν σαν χειμωνιάτικη ομίχλη. Η βραχνή τρομπέτα ενεργοποιεί κάθε ανάμνηση και ξεχασμένες εικόνες του υποσυνειδήτου, ενώ τα εννέα μέρη της ομώνυμης σουίτας σε ταξιδεύουν στην βροχερή, θλιμμένη πόλη και τις γυμνές της αλήθειες.

Melissa Aldana

Παραδοσιακή και πατροπαράδοτη jazz. Στο "12 Stars" η Χιλιανή σαξοφωνίστρια και συνθέτης προβληματίζεται για τα χρόνια της πανδημίας και τα προσωπικά δράματα και αυτό που παραδίδει στο κοινό ακούγεται σαν μια προσωπική παράσταση σαξόφωνου που είναι περισσότερο σκεπτόμενη παρά βιρτουόζικη, καθώς και μια περισσότερο παραδοσιακή οπτική στη σύνθεση. Από την άλλη υπάρχει κατά βάθος και μια πιο απόκρυφη ιδέα που δίνει μια περισσότερο πνευματική και διαστημική αλλά ταυτόχρονα μοντέρνα jazz με επιρροές από τη Λατινική Αμερική. Εκφραστικό και έντονο παίξιμο συνήθως, αλλά και μια ήρεμη αύρα κατά σημεία. Η Aldana είναι χωρίς καμία αμφισβήτηση μια από τις καλύτερες σύγχρονες παίκτριες τενόρου!

Joshua Redman

Κοιτάς τα ονόματα που αποτελούν το κουαρτέτο στο "LongGone" και σου έρχονται αναμνήσεις από αντίστοιχες εποχές των 50s και 60s όπου τα τεράστια ονόματα της jazz συνεργάζονταν συνέχεια με σχεδόν ήσσονος σημασίας το ποιος χαρακτηριζόταν ως leader. Κάπως έτσι κι εδώ, πιθανόν ο τυπικά leader Joshua Redman να είναι πλέον μικρότερο «όνομα» σε σχέση με τους Mehldau (πιάνο) και McBride (μπάσο) παρότι της ίδιας γενιάς μουσικοί, όπως και ο Blade στα drums. Εξού και τα ξεχωριστά credits στον δίσκο παρότι σχεδόν τρεις δεκαετίες πίσω ηχογραφούσαν όλοι μαζί ως Joshua Redman Quartet. Δεν είναι όμως μόνο αυτό που θυμίζει παλιότερες δεκαετίες αφού και οι συνθέσεις (όλες του σαξοφωνίστα) κοιτάνε καθαρά προς τα εκεί και το κάνουν καταπληκτικά. Εξου και η υποψηφιότητα για Grammy.

Henri Texier

Είπε κανείς ότι η cool jazz πέθανε; Αυτό είναι ένα υπέροχο σετ που καθοδηγείται από τις αγνές, ακομπλεξάριστες γραμμές του Henri και εμπλουτίζεται πολύ από το άλτο του γιού του Sébastien, με τον διαχρονικό τόνο του. Το τρίτο μέλος της τριάδας, ο Gautier Garrigue, δίνει μια παράσταση συγκρατημένη αλλά τέλεια στο ρόλο της, στην συνοδεία αυτής της παραδοσιακής bop μουσικής. Τα πρότυπα και τα πρωτότυπα κάθονται δίπλα-δίπλα, αλλά ως συνθέτες, αυτοί οι τρεις μοιράζονται την αγάπη για την καθαρή μελωδία όπως έκανε παλιά ο Thelonious Monk. Άρα μήπως αυτός ο δίσκος είναι κλασικός; Απολαύστε το "Heteroklite Lockdown" οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, όποια εποχή σας κανει κέφι και σε όποια κατάσταση κι αν είστε. Θα σας κερδίσει οποτεδήποτε.

Joel Ross

Άλλη μία ιδιαίτερη αλλά πανέμορφη δουλειά του βιμπραφωνίστα στο "The Parable Οf Τhe Poet". Διαβάστε ποιοι αποτελούν τους Parables που συνεργάζεται. Immanuel Wilkins στο άλτο σαξόφωνο, Maria Grand στο τενόρο, Marquis Hill στην τρομπέτα, Kalia Vandever στο τρομπόνι, Sean Mason στο πιάνο, Rick Rosato στο μπάσο, Craig Weinrib στα τύμπανα και Gabrielle Garo στο φλάουτο. Αν δεν ξέρετε κάποιους, αξίζει να εξηγήσουμε ότι ειναι μερικοί από τους πιο καινοτόμους και εκφραστικούς οργανοπαίκτες αυτή την στιγμή στην σκηνή. Ο ήχος ακούγεται οικείος. Η συλλογική λαμπρότητα είναι απόδειξη της ιδιοφυΐας του Ross στην κατανόηση της δυναμικής της ομάδας. Τα κομμάτια αναπνέουν και μπορούν να σε κάνουν να χαλαρώσεις περισσότερο από ποτέ.

Check Also: Kham Meslien - "Fantomes... Futurs", Avishai Cohen Trio - "Shifting Sands", Alexander Hawkins Mirror Canon - "Break A Vase", Julian Lage - "View With A Room"

Πνευματικά
Jazz μείγματα πνευματικής, θρησκευτικής, παραδοσιακής και εκστατικά υπερβατικής μουσικής με ριζοσπαστικό στιλ για ένα spiritual αποτέλεσμα

Work Money Death

O Tony Burkill οδηγεί το συγκρότημα στη δεύτερη δουλειά του (τρίτη αν υπολογιστεί και ο ομότιτλος δίσκος που βγήκε κάτω από το όνομά του) μέσα από μία διαδικασία μίας και μόνης ηχογράφησης, χωρίς πρόβα και με μόνο το εναρκτήριο σημείο γνωστό στους μουσικούς αλλά απόλυτη ελευθερία στο πώς θα εξελιχθεί το κάθε κομμάτι. Υπό αυτό το πρίσμα αλλά και ανεξάρτητα της δημιουργικής διαδικασίας το "Thought, Action, Reaction, Interaction" είναι ένας ακόμα θρίαμβος του αδάμαστου πνεύματος και της μουσικής επικοινωνίας. Αρχικά ανάμεσα στους μουσικούς, και στη συνέχεια από τους μουσικούς προς τους ακροατές.

Nduduzo Makhathini

Αυτή η πνευματική, απολαυστική και ατμοσφαιρική αφρικανική jazz που ακούμε στο "In Τhe Spirit Οf Ntu" είναι μοναδική. Ο Nduduzo Makhathini αν και εχει αρκετούς σολο δίσκους, ειναι πιο γνωστός ως μέλος των Shabaka Αnd The Ancestors. Η μπάντα του, Linda Sikhakhane σαξόφωνο, Robin Fassie Kock τρομπέτα, Dylan Tabisher βιμπράφωνο, Stephen de Souza μπάσο, Gontse Makhene κρουστά και Dane Paris τύμπανα είναι φανταστική. Ο δικός του τρόπος και το ξεχωριστό του ύφος στο πιάνο είναι ιδιαίτερα και τόσο ξεχωριστά. Οι μουσικές τους κοιτάνε το μέλλον κατάματα παρά το ότι θα τις έλεγες συγκινητικά όμορφες. Άλλη μια δισκάρα στην βοήθεια για εξερεύνηση τοπικών και παγκόσμιων μουσικών τριγύρω από την jazz!

Tumi Mogorosi

Πριν κλείσει καν τα 35 του χρόνια κι έχοντας στην πλάτη λιγότερα από δέκα χρόνια διεθνούς καριέρας, ο Νοτιοαφρικανός drummer Tumi Mogorosi παραδίδει ένα από τα πιο δραματικά και πυκνά jazz άλμπουμ της χρονιάς. Με ένα δυναμικό στυλ που επιθυμεί να παντρέψει τις πολυρυθμική τοπικές του ρίζες με την αμερικανική ροπή της modal jazz, το "Group Theory: Black Music" υψώνει μια σχεδόν επική κατασκευή, υποβοηθούμενη από την δεκαμελή χορωδία που, ούτε λίγο ούτε πολύ, προσθέτει έναν σχεδόν Morricone αέρα σε μια μουσική που βρίσκεται ήδη στα εκφραστικά της όρια. Υπέροχο.

Muriel Grossmann

H Γαλλίδα, παρισιάνα για την ακρίβεια, πριν είκοσι χρόνια μετακόμισε στην Βαρκελώνη και λίγο μετά έγινε μόνιμη κάτοικος της Ιμπιζα! Η Muriel πλέον (μετά από πολλούς δίσκους) είναι από τα πιο αξιόπιστα ονόματα της jazz. Εχει σταθερό κουαρτέτο και βγάζει ποιοτικά album το ένα μετά το άλλο. To σαξόφωνο δεν καταλαμβάνει όλο τον χώρο, αλλά το πνευστό είναι στην πραγματικότητα η κινητήρια δύναμη εδώ καθώς παρέχει μια ισχυρή βάση σχεδόν για τα πάντα. Η Grossmann όταν μπαίνει, πετάει στα ύψη σαν αληθινή σταρ με έναν πάρα πολύ όμορφο και μοναδικό τόνο. Το "Universal Code" και η μπάντα γενικότερα, έχουν έναν δικό τους ψιλομοναδικό ήχο που τους χαρακτηρίζει. Δηλώσεις, ερωτήσεις και ανακαλύψεις σε μια οραματική αλλά θερμά φιλόξενη προσέγγιση που επεκτείνει εκθετικά την πνευματικής jazz.

Ka Safar

To "Ancient Tribal Hearts" είναι μια πνευματική δέηση. Είναι ντεμπούτο μιας μπάντας από το Λέστερ που αποτελείται από δεκατρία άτομα και παρουσιάζει μια παγκόσμια ψυχεδελική μουσική πανδαισία που πρώτα απ’ όλα είναι υπερβατική. Τύμπανα, κρουστά, φωνητικά (χορωδία και αφήγηση), άρπα, σαξόφωνα, φλάουτο, μπάσο, τρομπέτα, βιολί και τάμπλα. Η ενέργεια της μουσικής τους θυμίζει θρύλους του παρελθόντος. Alice, Sun Ra και Joe Henderson έρχονται στο μυαλό. Με επικεφαλής τον ντράμερ Lee Boyd Allatson οι Ka Safarians (μας) ταξιδεύουν στον χρόνο και τον χώρο, μέσα από αρχαίους πολιτισμούς και θρησκείες. Η spiritual jazz τους έχει samba, αραβικές μελωδίες, φευγάτη free jazz, ποίηση, soul, όλα μαζί σε μια θυελλώδη κίνηση. Ειναι πραγματικά πανέμορφο.

Check Also: Takuro Okada - "Betsu No Jikan", Sélène Saint-Aimé - "Potomitan", Nat Birchall Unity Ensemble - "Spiritual Progressions"

Ενσωμάτωση διαφορετικών ιδεών
Fusion ύφος με χρήση κιθάρων και πλήκτρων και επιρροές από rock, blues, funk, folk και πολλά άλλα

Makaya McCraven

Έχοντας ήδη κατακτήσει τα mainstream μέσα με τις remix ή/και πιο ηλεκτρονικές δουλειές του, δεν ήταν δύσκολο για τον McCraven να κυκλοφορήσει φέτος τον απόλυτο crossover jazz δίσκο που φιγουράρει ψηλά σε πάμπολλες λίστες περιοδικών κτλ. Και φυσικά αυτό δεν είναι ανεξάρτητο της υψηλότατης ποιότητάς του ούτε της σύγχρονης ματιάς του. Είναι jazz φτιαγμένη να ικανοποιήσει ακροατές πολλών ειδών, κλείνοντας φυσικά το μάτι στην ηλεκτρονική και hip-hop σκηνή, αλλά χωρίς να βάλει νερό στο κρασί της. Παρότι δεν αξιολογήθηκε από εμάς ως ο καλύτερος jazz δίσκος του 2022, και έχασε για ελάχιστο την είσοδο του στα κορυφαία, πιθανότατα ελάχιστοι θα διαφωνήσουν ότι υπήρξε ο σημαντικότερος.

DoomCannon

Νέα προσθήκη της ακμάζουσας UK Jazz σκηνής, ο πολυοργανίστας και παραγωγός DoomCannon χρησιμοποιεί αρκετά από τα μοντέρνα στοιχεία στα οποία αρέσκονται οι συνοδοιπόροι του και τα μπολιάζει με έντονες πολιτικές υπόνοιες, προερχόμενες από τα προσωπικά βιώματα ενός μαύρου βρετανού. Το "Renaissance" είναι ένα θαυμάσιο ντεμπούτο, με εκτεταμένη δουλειά στην ενορχήστρωση και υπέροχα προοδευτικά στοιχεία. Αν λείπει κάτι είναι η συνθετική εστίαση, με τις περισσότερες συνθέσεις να βρίσκονται σε αφηρημένα μονοπάτια, το άλμπουμ όμως συνολικά αφήνει πολλές υποσχέσεις.

Niechęć

Πολωνία. Κρουστά, μπάσο, πιάνο, κιθάρα, εφέ, ηλεκτρονικά και σαξόφωνο. Το λες και ελαφρύ άκουσμα. Δεν είναι δύσκολο. Ο ήχος τους είναι αρκετά ήρεμος και απαλός. Το άκουσμα είναι ευχάριστο. Η jazz τους με τη βοήθεια της κιθάρας έχει μια post-rock ιδέα και τα ηλεκτρονικά στοιχεία της δίνουν μια nu υπόσταση. To "Unsubscribe" είναι jazz-rock. Τα πρώτα κομμάτια θα τα έλεγες και μπαλάντες και αναλαμβάνουν τη χαλαρή πλευρά της κυκλοφορίας. Τα επόμενα όντας πιο νευρικά μπορείς να τα χαρακτηρίσεις πιο έντονα και προοδευτικά. Ο θόρυβος τους είναι γοητευτικός. Οι ρυθμοί τους παράξενοι. Σε σημεία τα μέτρα που ακολουθούν τα όργανα, δεν είναι (για όλα) τα ίδια. Η ρυθμική δομή και η αντιπαράθεση των ήχων το καθιστούν ένα συναρπαστικό ορχηστρικό album.

Hedvig Mollestad & Trondheim Jazz Orchestra

Ακόμα και οι υποψιασμένοι ακροατές της Hedvig Mollestad, δεν περιμέναμε κάτι τόσο ευρύ και μεγαλεπήβολο όσο το "Maternity Beat". Ο λόγος που αυτό το άλμπουμ ακούγεται τόσο υπέροχο είναι ότι εδώ η Hedvig δεν είναι απλώς η κιθαρίστρια: έχοντας και μια ορχήστρα στο πλευρό της, δοκιμάζει τα συνθετικά κι ενορχηστρωτικά της όρια, με αποτελέσματα που ίσως δεν περίμενε κι η ίδια. Η μουσική της λοιπόν ξεφεύγει πια από όλα τα jazz, rock και contemporary όρια, δανείζεται στοιχεία από όλους αυτούς τους κόσμους αλλά κυβερνάται μόνο από την φαντασία και την θέληση μιας νέας μητέρας, που τυγχάνει να είναι κι ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά ταλέντα των καιρών μας.

Snarky Puppy - Empire Central

Η πολυπληθής κολεκτίβα μουσικών που αποτελούν τους Snarky Puppy διανύει μάλλον την πιο εμπορική περίοδο στην μέχρι τώρα καριέρα της, γεμίζοντας όλο και μεγαλύτερες αίθουσες και ταξιδεύοντας σε όλο και περισσότερες πόλεις, της Αθήνας περιλαμβανομένης φέτος. Το (τριπλό παρακαλώ) "Empire Central" ούτε αναιρεί, ούτε αμφισβητεί οτιδήποτε ξέραμε μέχρι τώρα για το συγκρότημα. Φτιαγμένο από τα ίδια υλικά που αναμιγνύουν μέσω της jazz από τεξανά blues μέχρι neo-soul, και φτιαγμένο με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή ζωντανά στο στούντιο, απλώς επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για ένα από τα πιο καυτά ονόματα της jazz παγκοσμίως βασιζόμενοι περισσότερο στη φαντασία τους και την πολυσυλλεκτικότητά τους παρά τη συνθετική τους δύναμη ή το τεχνικό τους παίξιμο.

Check Also: Charles Lloyd - "Trio Of Trios", We Used to Cut the Grass - "#1", Trish Clowes - "A View With Α Room", Brad Mehldau - "Jacob's Ladder", Ebi Soda - "Honk If You're Sad"

Παγκόσμια
To αποτέλεσμα από τη μίξη world/ethnic/jazz ρυθμών με afro, cuban, arabic ή latin στιλ

Noori & his Dorpa Band

Κι όμως, ένας από τους πιο πολύχρωμους και πιο feel-good δίσκους της χρονιάς μας ήρθε από τις φτωχογειτονιές του Σουδάν! Εκεί, ο Noori και η μπάντα του στον πρώτο διεθνή τους δίσκο, πετάνε μέσα στο καζάνι τα αναμενόμενα desert blues υλικά, προσθέτοντας jazzy σαξόφωνα, πολυρυθμίες και grooves που βρίσκονται στα όρια της funk, λίγο από ethiopiques σκοτάδια κι ελαφριά χορευτική διάθεση. Το μείγμα είναι εκρηκτικό και το "Beja Power! Electric Soul And Brass From Sudan's Red Coast" είναι το άλμπουμ που εφεξής θα βρίσκει θέση στα καλοκαιρινά μας playlist.

Kahil El'Zabar Quartet

Τύμπανα, kalimba και φωνή ο Kahil El'Zabar. Πλήκτρα και λοιπά κρουστά ο Justin Dillard. Τενόρο και σοπράνο σαξόφωνο ο Isaiah Collier. Τρομπέτα ο Corey Wilkes. Αυτό το κουαρτέτο έφτιαξε το "A Time For Healing" το οποίο είναι μια γαλήνια και ειρηνική αφρο-κεντρική πνευματική jazz δίχως ταίρι. Όπως καθιστά σαφές ο τίτλος, το πρωταρχικό κίνητρο είναι να αυξηθεί ο βαθμός ενσυναίσθησης και ανθρωπιάς μέσω τραγουδιών που είναι βουτηγμένα στη διαχρονική πνευματική ενέργεια (για θεραπεία). Είναι υπέροχο ότι κάπου στο βάθος εντοπίζονται και funk αλλά και soul στοιχεία. Αυτό το φάρμακο έχει μια πολύ παλιά συνταγή, αλλά έρχεται σε μια μοντέρνα συσκευασία και πιθανότατα καταφέρνει να γιατρέψει τα πάντα.

Alaíde Costa

Η κυρία Alaíde Costa τραγουδάει bossa nova και samba εδώ και πολύ καιρό και είναι εξαιρετικά καλή σε αυτό που κάνει. Δισκογραφεί από το ‘50! Η ηλικία αντί να την πάει πίσω, της έδωσε ένα χαμηλό τόνο και ένα μικρό γρέζο/βραχνάδα στη φωνή που πραγματικά την κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Το "O Que Meus Calos Dizem Sobre Mim" είναι vocal jazz με μια μεγάλη μπάντα με στοιχεία samba και bossa nova. Η ερμηνεία είναι καταπληκτική. Αργοί ρυθμοί και τόσο μα τόσο σκοτεινές μελωδίες. Το τσέλο, τα ξύλινα πνευστά και η κιθάρα προκαλούν μια σαγηνευτική αίσθηση μυστηρίου. Ο δίσκος δεν είναι εύκολος αν και δεν έχει τίποτα ακραίο ή παρατραβηγμένο. Θέλει προσοχή και αγάπη.

Ezra Collective

James Mollison (τενόρο σαξόφωνο), Joe Armon-Jones (πιάνο), TJ Koleoso (μπάσο), Femi Koleoso (ντραμς) και Ife Ogunjobi (τρομπέτα). Μαζί τους κιθάρες, τσέλο, βιόλα και βιολί. Το "Where I'm Meant to Be" είναι χορευτικό και έχει ένα σκασμό διαφορετικά φωνητικά. Fusion με funk και reggae. Το αποτέλεσμα είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ που επικεντρώνεται στη χαρά. Εκπέμπει θετικότητα και νεανική αντίληψη. Οι ρυθμοί του είναι παγκόσμιοι. Ακούς ολόκληρο τον κόσμο στις συνθέσεις. Αν στην jazz, στις κόρνες και στα κρουστά αναζητάς χορό, τότε αυτός ο δίσκος είναι ότι καλύτερο μπορείς να ακούσεις. Η μπάντα από το Λονδίνο έχει μόλις με 2 δίσκους κάνει όνομα. Όταν ενώνει afrobeat, dub και τους νέους ήχους του Λονδίνου με ταραχώδη salsa, UK funky και σύγχρονη jazz τότε δεν είναι και πολύ δύσκολο.

Leila Maria

Πολλά στοιχεία λαϊκής βραζιλιάνικης μουσικής. Κάπου κρύβει bossa nova και samba επιρροές. Οι ρυθμοί και τα κρουστά έχουν κάτι από Αφρική. Το "Ubuntu" έχει αυτή την Αφρο-Βραζιλιάνικη μίξη (afoxé) που ενώνει ο Ατλαντικός ωκεανός. Είναι world, είναι ethnic, έχει jazz, έχει πορτογαλικό τραγούδι από μια υπέροχη φωνή. H βάση είναι εκεί. Το βασικό του όπλο είναι ο τρόπος, η χροιά, το στιλ και η ομορφιά της φωνής της. Σε κάποια σημεία το afrobeat στιλ του ενώνει funk και jazz τόσο ωραία. Τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιήθηκαν πάρα πολλά. Κιθάρες, βιολοντσέλο, κρουστά, τύμπανα, μπάσο, σαξόφωνα, φλάουτο και μπάντζο. Στα φωνητικά επίσης πολλές παρουσίες και εκδοχές. Έχει μέχρι και βαρύτονους και τενόρους! Είναι ένα ταξίδι στις όχθες του Ατλαντικού, από κάθε πλευρά.

Check Also: Flora Purim - "If You Will", Letieres Leite & Orkestra Rumpilezz - "Moacir De Todos Os Santos" , Amir Bresler - "House Of Arches"

Χορευτικά!
Ρυθμός, μπάσα, funk, χορός, soul και acid

Katalyst

Η σειρά Jazz Is Dead δημιουργήθηκε από τους Adrian Younge και Ali Shaheed Muhammad κυρίως για να επιστρέψει σε παλιότερες ηχογραφήσεις θρυλικών μουσικών και να τις ερμηνεύσει με μία νέα ματιά. Τα αποτελέσματα, κυρίως απλώς τίμια. Η φετινή δουλειά με τους Katalyst όμως, ένα συγκρότημα που τους βοήθησε και στους άλλους τόμους της σειράς, είναι η πρώτη με πρωτότυπες συνθέσεις και τους δικαιώνει απόλυτα. Χωρίς να παίρνει ρίσκα ομολογουμένως, βρίσκει την τομή ανάμεσα στην spiritual jazz και την funk. Είναι feelgood jazz, σύγχρονη, γεμάτη grooves και beats για να ικανοποιήσει και το πιο mainstream κοινό, με λίγες δραματικές εξάρσεις, αλλά εύκολη στο αυτί.

James Taylor Quartet

Αν σου άρεσε ποτέ ο (πληκτράς) James Taylor, δεν υπάρχει καμία λογική εξήγηση να μη οσυ αρέσει η φετινή του κυκλοφορία με όνομα "Man In The Hot Seat". Παραδίδει το κλασικό του υβρίδιο jazz funk ή αλλιώς acid jazz και πάνω από όλα δημιουργεί soundtrack που απλά συμπτωματικά δεν έχουν βρει ακόμα την ταινία τους. Συγκεκριμένα, κατασκοπευτικά/αστυνομικά soundtrack που θα μπορούσαν να είχαν γυριστεί μόνο στα 60s και μόνο στην Αγγλία ή την Ιταλία. Μην ανησυχείτε όμως, ακόμα και χωρίς το οπτικό συνοδευτικό, η γλαφυρότητα των συνθέσεων μαζί με τους τίτλους των κομματιών είναι αρκετοί για να δημιουργήσουν την ταινία στο κεφάλι σας. Τόσα χρόνια ενεργοί, κι όμως οι JTQ είναι ακόμα μια φορά στα καλύτερά τους!

Delvon Lamarr Organ Trio

Πολύ κοντά σε στυλ στον James Taylor και το κουαρτέτο του, ίσως και με ολίγη από Brian Auger, αλλά σε κάθε περίπτωση πιο σφιχτός ηχητικά καθότι αυστηρό τρίο (organ, κιθάρα, ντραμς), ο Delvon Lamarr είναι η νέα γενιά που οφείλουμε να παρακολουθούμε. Ο τρίτος studio δίσκος του "Cold As Weiss " τον βρίσκει εξίσου ορεξάτο και χορευτικό με τις περισσότερες συνθέσεις να συνυπογράφονται και από τους τρεις μουσικούς. Η διαφορά δηλαδή είναι η συνεισφορά του νέου drummer, Daniel Weiss στους συνήθεις υπόπτους Lamarr και James εξού και το credit-λογοπάιγνιο στον τίτλο. Jazz funk ξεφάντωμα γενικά, άχαστο.

Nimbus Sextet

Άλλη μία δυναμική είσοδος από τη Μεγάλη Βρετανία που δε σταματάει να δίνει νέο αίμα στην ακμάζουσα jazz σκηνή. Οι Σκωτσέζοι Nimbus Sextet δανείζονται ελάχιστα από το σύγχρονο r ‘n’ b για το ένα τραγούδι που έχει φωνητικά αλλά κατά κύριο λόγο μπλέκουν την funk με την fusion. Ως σεξτέτο ο ήχος τους είναι γεμάτος, πλούσιος και όπως ήταν αναμενόμενο, συχνά χορευτικός, αλλά όχι μόνο. Το "Forward Thinker" είναι εξίσου jazz του ωδείου με jazz του δρόμου και αυτό τους κάνει ακόμα πιο ενδιαφέροντες.

Kokoroko

Μια εξαιρετική ομάδα με τους Sheila Maurice-Grey (τρομπέτα), Cassie Kinoshi (σαξόφωνο), Richie SeivWright (τρομπόνι), Mutale Chashi (μπάσο), Oscar Jerome (κιθάρα), Yohan Kebede (πλήκτρα), Onome Ighamre (κρουστά) και Eddie Hicks (τύμπανα). Τα γλυκά jazzy grooves είναι παντού, η funk τους αναμειγνύεται με μερικές μικρές αφρικανικές πινελιές όπως η highlife κιθάρα και βγαίνει μια πολύ δροσερή και χαλαρωτική εμπειρία. Σίγουρα μια από τις πιο ευχάριστες και χαλαρωτικές κυκλοφορίες jazz-funk της χρονιάς. To "Could We Be More" έχει μέχρι και neo-soul μυρωδιά. Είναι πραγματικά μοντέρνο και φευγάτο. Ολόκληρος ο δίσκος είναι φωτεινός και ζωντανός. Η μουσική σε κάνει να πετάς σε έναν όμορφο καλοκαιρινό ουρανό και να διαπιστώνεις πόσο όμορφα είναι όλα από ψηλά. Ευφορία από την αρχή μέχρι το τέλος.

Check Also: Kaelin Ellis - "The Funk Will Prevail" , Brian Jackson - "This Is Brian Jackson", Robert Glasper - "Black Radio III"

Πρωτοποριακά, καινοτόμα, αυτοσχεδιαστικά και ελεύθερα
Avant-garde με πειραματικό χαρακτήρα και free jazz χωρίς δομές και στεγανά

Mary Halvorson

Με δύο θαυμάσιες κυκλοφορίες μέσα στον ίδιο μήνα, το 2022 ήταν η χρονιά της Mary Halvorson, της σπουδαίας αυτής αμερικανής κιθαρίστριας. Το "Belladonna" είναι πολύ καλό, προκρίνουμε όμως το "Amaryllis", κυρίως διότι το σεξτέτο που ακούμε εδώ διευρύνει ακόμα περισσότερο τις πειραματικές διαθέσεις της Halvorson. Το βιμπράφωνο και το τρομπόνι προσφέρουν εξαιρετικά ενδιαφέροντες ηχητικούς διαλόγους, αφήνοντας άπλετο χώρο στην κιθάρα να προσθέσει τις αδιευκρίνιστα ψυχεδελικές της πινελιές. Είναι κρίμα να θεωρήσουμε αυτό το άλμπουμ ως τέκνο της jazz μόνο. Κρύβει πολλά ακόμα μυστικά.

Jacob Karlzon

Στα σύνορα της jazz με την κλασική και την μίνιμαλ ηλεκτρονική μουσική, υπάρχει έδαφος για να ευδοκιμήσει το "Wanderlust " του Σουηδού Karlzon. Είναι οι μελωδίες που παράγει το πιάνο του που κρατάνε κυρίως το ενδιαφέρον αλλά και μία διάχυτη μελαγχολία. Το μπάσο και τα drums είναι τα συνοδευτικά όργανα σε γνήσιο στυλ jazz trio που προσφέρουν όλη τη δυναμική βάση που χρειάζεται η μουσική των πλήκτρων του Karlzon. Στα οποία πλήκτρα θα πρέπει να προσθέσουμε και το ευκαιριακό σύνθι ή άλλο ηλεκτρονικό μέσο που χτίζει λεπτά στρώματα, σχεδόν ανεπαίσθητα. Προσφέρεται για πολλαπλές ακροάσεις.

Angles

Μια μπάντα με σταθερό κορμό και πολλές αλλαγές μελών στην πορεία της. Στο "A Muted Reality" σαξόφωνο, κοντραμπάσο, κρουστά, πιάνο, τρομπόνι, τρομπέτα, βιμπραφόν και τύμπανα κάνουν την δουλειά. Πειράματα και αυτοσχεδιασμοί. Μπόλικοι. Τσιτωμένο, ακραίο, ελεύθερο, θορυβώδες και δυνατό. Πολύπλοκες μουσικές με ανησυχία οι οποίες όμως δεν είναι αποκρουστικές, παρά την προχωρημένη αντίληψη τους. Αν και δύσκολο έχει συνθέσεις που έχουν σταθερά και παραδοσιακά για το είδος περάσματα. Έτσι γίνεται πιο προσιτό. Έτσι γίνεται πιο αγαπητό. Έτσι καταφέρνει να φέρει και τον πιο απαιτητικό ακροατή, αλλά και τον πιο απαίδευτο, πολύ κοντά.

Rude Skøtt Osborn Trio

O Martin Rude ασχολείται με κοντραμπάσο και κιθάρα, ο Jakob Skøtt έχει αναλάβει τα εφέ, τα τύμπανα και τα κρουστά και ο Tamar Osborn είναι στα σαξόφωνα και το φλάουτο. Παίζουν μια πειραματική και έντεχνη rock, που πραγματικά αγγίζει την avant-garde jazz με τρόπο παιχνιδιάρικο, πειραματικό και υπερβολικά εξερευνητικό. Εξωτεικές και πειραματικά ψυχεδελικές μουσικές οι οποίες εντάσσονται σε μια jazz παλέτα με χρωματικές πινελιές από κάτι πιο φουτουριστικό και μοντέρνο. Το "The Virtue Of Temperance" μπορεί να σε εκπλήξει. Ειναι και δύσκολο και εύκολο μαζί. Μπορεί δηλαδή να έχει σημεία τραβηγμένα ή πολύ μοντέρνα αλλά πρακτικά στέκεται πάνω σε παραδοσιακές και στάνταρ φόρμες. Πρακτικά κρύβει κάτι μοναδικό και υπέροχο μέσα στις συνθέσεις του.

Mats Gustafsson & NU ENSEMBLE

Ακόμα και για όσους παρακολουθούμε με ευλάβεια τα πεπραγμένα του Mats Gustafsson, το "Hidros 8 - Heal" αποτέλεσε ένα μικρό σοκ. Αφιερωμένο πνευματικά στην αίσθηση της θεραπείας που επιζητούν οι δυτικές κοινωνίες, η μουσική ορμάει σαν free jazz καταιγίδα, φέρνοντας κάθε μέλος αυτής της σύναξης στα όρια του. Στο κέντρο όλων, ένα κολοσσιαίο riff που φτάνει κοντά στο sludge metal, τα μελαγχολικά πνευστά που τόσο θυμίζουν Fire! Orchestra κι ένα ποιητικό spoken word που τονίζει την αίσθηση του κατεπείγοντος. Ένα έργο εξόχως δύσκολο και δύστροπο που ταυτόχρονα αποτελεί έναν avant θησαυρό.

Check Also: Tom Skinner - "Voices Of Bishara", MacDonald/Martin/Sharp/Stetson - "Void Patrol", Tomas Fujiwara's Triple Double - "Notice", Sam Gendel - "Blueblue"

Μοντέρνα και υπόγεια
Σύγχρονες εκδόσεις jazz με μοντέρνα, ηλεκτρονικά και εξελιγμένα underground ερεθίσματα

The Comet Is Coming

Κι όμως, φαίνεται ότι το τρίτο άλμπουμ των The Comet Is Coming δεν έχει την καθολική αποδοχή των δύο προηγούμενων κι έχει σχετικά διχάσει τους οπαδούς τους. Ανοησίες! Το "Hyper-Dimensional Expansion Beam" βρίσκει το εκρηκτικό τρίο να εξελίσσει κι άλλο τον ήχο του και να βρίσκεται πια σε εντελώς διαγαλαξιακούς space δρόμους. Όποιος χαλιέται με την ιδιαίτερα χορευτική-ηλεκτρονική φύση αυτού του άλμπουμ είναι γιατί μάλλον παραβλέπει το γεγονός ότι αυτός ο ήχος δεν υποτάσσεται πουθενά. Είναι ο ήχος πραγματικών πρωτοπόρων και μαζί του, παίρνουμε μια κλεφτή ματιά του μέλλοντος της ηλεκτρονικής jazz.

Anteloper

Δυστυχώς η Jaimie Branch (τρομπέτα, ηλεκτρονικά, φωνητικά) πέθανε ξαφνικά στο διαμέρισμα της στη Νέα Υόρκη. Ήταν μια φευγάτη καλλιτέχνης, ένα ανήσυχο πνεύμα, ένα εξαιρετικό μουσικό μυαλό. Ο Jason Nazary (τύμπανα, synth) και ο Jeff Parker (κιθάρα) εφτιαξαν μαζί της κάτι πανέμορφο. Τα ροζ δελφίνια φτιάχνουν μια μορφή μοντέρνας jazz. Βασικά το λες ψυχεδελικό, space και αυτοσχεδιαστικό. Όσο τραγικός κι αν είναι ένας θάνατος, αυτός ο δίσκος είναι κληρονομιά και αυτός αξίζει πολύ καθώς ειναι απίθανα μεταμοντέρνος και ιδιαίτερα πειραματικός. Η jazz στο "Pink Dolphins" πηγαίνει προς όλες ις πιθανές κατευθύνσεις. Από τα μινιμαλιστικά ambient/noise τοπία έως τα μαξιμαλιστικά άκρα ενός φάσματος που κόβει την ανάσα. Λύπη σίγουρα. Αλλά και χαρά γι’ αυτό που ακούμε.

Rich Ruth

To ότι μία τέτοια μουσική πρόταση βρίσκεται στη δισκογραφική του Jack White, παραμένει κάτι αναπάντεχο που μάλλον δικαιολογείται από το γεγονός ότι ο Ruth ζει πλέον στο Nashville. Δικαιολογείται βέβαια και από κάτι ακόμα, το πόσο αναθεματισμένα καλός δίσκος είναι το "I Survived, It’s Over". Με ένα υπόβαθρο που είναι περισσότερο ambient ή/και krautrock παρά jazz, αλλά και με πρωταγωνιστικό ρόλο σε πλήκτρα (λίγο), κιθάρα (ενίοτε) και διάφορα πνευστά (συχνά) καταφέρνει να είναι άλλοτε πνευματικά στοχαστικός (κάποιοι μιλάνε για Alice Coltrane) όσο και πομπωδώς εξυψωτικός. Όχι πολύ, τόσο όσο χρειάζεται για να δικαιολογήσει τις προσωπικές καταστάσεις που τον οδήγησαν να ονομάσει έτσι αυτό το μικρό αριστούργημα.

DOMi & JD Beck

Ο δίσκος φαινόμενο για την jazz του 2022. Η Domi Louna (πιάνο) κι ο JD Beck μοιάζουν έφηβοι, κι όμως το ντεμπούτο τους "Not Tight" - το αστείο της χρονιάς! - έφτασε στο Νο1 των αμερικανικών charts και διεκδικεί δύο Grammy. Γιατί; Άκουσε τους και θα διαπιστώσεις ότι αυτό είναι ένα από τα πιο εξωφρενικά, καταιγιστικά jazz fusion άλμπουμ εκεί έξω. Οι αρμονίες είναι από άλλο κόσμο, οι ρυθμοί κινούνται προς το ψυχεδελικό drum n' bass και η συνολική προσέγγιση κι ερμηνεία των δύο μουσικών υποδηλώνει μια φρεσκάδα που είναι κάπως πρωτόγνωρη για τον jazz κόσμο. Η νέα γενιά είναι εδώ και φέρνει νέες αισθητικές.

Vega Trails

Ο κοντραμπασίστας των Portico Quartet και ο σαξοφωνίστας των Mammal Hands ενώνουν τις δυνάμεις τους, με στόχο ένα απερίγραπτα αιθέριο fusion. Το "Tremors In The Static" στέκεται ονειρικό και μινιμαλιστικό, ντυμένο μόνο με τις φανταστικές μελωδικές γραμμές του μπάσου και τα παιχνιδίσματα του σαξοφώνου. Μην νομίζεις όμως ότι αυτή η περιβολή είναι φτωχή: η μουσική έχει απεριόριστους χώρους και τα ταξίδια τα οποία σκαρώνει είναι απρόβλεπτα, μοναχικά και πολύ μακρινά. Ο πειραματικός χαρακτήρας του άλμπουμ δεν υπερκαλύπτει την ατμοσφαιρικότητα του ούτε για ένα δευτερόλεπτο κι οι Vega Trails μοιάζουν ξαφνικά σαν ένα απαραίτητο project.

Check Also: Jameszoo - "Blind", Theo Croker - "Love Quantum", Melt Yourself Down - "Pray For Me I Don’t Fit In", Greg Foat - "Psychosynthesis"

Ελληνικά
To ντόπιο, το δικό μας παραδοσιακό jazz προϊόν

George Kontrafouris Trio

Υπάρχουν τέλος πάντων κάποιες σταθερές σε αυτόν τον τόπο και , πώς να το κάνουμε, ο Γιώργος Κοντραφούρης είναι μία από αυτές. Οι πάντα αξιοπρεπείς κυκλοφορίες του, διακόπτονται μόνο από τις εξαιρετικές και φέτος έχουμε μία από αυτές. Το "Deep South" ξεκινάει ως τρίο με αφετηρία την bop και προχωράει με πιο σύγχρονες επιρροές καταλήγοντας στον αμερικανικό Νότο όπου προστίθεται και (blues) κιθάρα στο τρίο. Κι αν αυτά τα δύο πρόσωπα είναι από μόνα τους συναρπαστικά, η διασκευή στο "Έλσα Σε Φοβάμαι" ξεχωρίζει, αναδεικνύοντας την υπέροχη μελωδία του Σαββόπουλου όσο ταυτόχρονα τη χρησιμοποιεί και ως εφαλτήριο για αυτοσχεδιασμό.

Spiral Τrio

Δεν θα είναι καθόλου παράξενο να δούμε το "Broken Blue" και σε λίστες παγκοσμίως. Μέσα από αυτές τις οχτώ συνθέσεις και κάτι παραπάνω από εβδομήντα λεπτά, η τριάδα του Σπύρου Μάνεση (πιάνο), Αρίωνα Γυφτάκη (κοντραμπάσσο) και Αναστάση Γούλιαρη (τύμπανα), θα βρει θέση στο στερεοφωνικό ή τα ακουστικά πολύ κόσμου. Αυτή η πραγματικά εκλεκτική φινέτσα που βγάζουν τα τύμπανα, η χαλαρή και ταξιδιάρικη πορεία των πλήκτρων του πιάνου και η δυνατή σχεδόν ηγετική παρουσία του κοντραμπάσσου κάνουν τη μουσική να ακούγεται σταθερά παραδοσιακή και γνώριμή, αλλά γυρίζει και κάνει αλλαγές πολύ έξυπνα. Μελαγχολική piano jazz με όλα τα hard bop πρότυπα. Ενας όμορφος δίσκος, εύκολος και γοητευτικός.

Γιώργος Τρανταλίδης

Όσο κι αν για πάντα θα είναι ο αγαπημένος μας drummer των Socrates, είναι σχεδόν αμαρτία να μην αναγνωρίσουμε την κατά πολύ μεγαλύτερη χρονικά πορεία του στο χώρο της jazz. Μία πορεία που δεν έχει αφήσεi πίσω της όσες ηχογραφήσεις θα μπορούσε και το "Looking Back" φέτος έρχεται εν μέρει να το διορθώσει αυτό. Ένα σύνολο εξαιρετικών μουσικών, προεξεχόντων των Alex Foster, Gilad Atzmon και του παλιόφιλου Tony Lakatos αλλά και με συμμετοχή πολύ περισσότερων Ελλήνων από όσους μπορούμε να αναφέρουμε εδώ, αναδεικνύουν ένα ποιοτικό σύνολο συνθέσεων, όλων του Τρανταλίδη με μοναδική εξαίρεση το "A Love Supreme". Η ωριαία διάρκεια και η ποικιλία προσεγγίσεων μπορεί σε στιγμές να δημιουργεί μία αίθσηση κορεσμού, αλλά η τελική διάγνωση είναι ότι πρόκειται για αποτέλεσμα διεθνούς επιπέδου.

Jako Organ Trio

Η παράδοση των organ τριάδων, μουσική που μεσουρανούσε πριν 60 χρόνια δηλαδή (Curtis Mayfield, Larry Young, Charles Earland, Grant Green, Wes Montgomery, Donny Hathaway), συναντά την σύγχρονη jazz κουλτούρα. Στο "Safe Place" την τριάδα του κιθαρίστα Ιάκωβου Συμεωνίδη πλαισιώνει ο Γιώργος Κοντραφούρης που έχει φυσικά την ευθύνη του organ και ο Γιάννης Παπαδούλης στα τύμπανα . Μαζί τους ο Δημήτρης Τσάκας στο σαξόφωνο σε δύο κομμάτια. Η μουσική τους ακολουθεί τα standard της παράδοσης του είδους, αλλά με soul, swing και funk αισθητική μοιάζει αρκετά πιο μοντέρνο. Πέντε δικές του συνθέσεις και τρεις διασκευές. O ήχος είναι αρκετά βατός. Μπορεί να σε συνοδεύσει όλη μέρα. Είναι όμορφο και δεν έχει παραξενιές.

George Fakanas

Σχεδόν συνώνυμος με το jazz μπάσο σε ό,τι έχει να κάνει με την Ελλάδα, και παρότι φυσικά παικτικά θα μπορούσε να υποστηρίξει ένα βιρτουόζικο δημιούργημα, ο Φακανάς φαίνεται (προς τιμήν του) να επιλέγει στο "Topaz" να επενδύσει περισσότερο στο συνθετικό του ταλέντο. Και η επιλογή του αυτή τον δικαιώνει. Κινείται σε γενικότερο latin ύφος, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τα κρουστά, big band προσέγγιση σε ό,τι έχει να κάνει με τα πνευστά και fusion ήχο γενικότερα. Η μεγάλη σουίτα σε έξι μέρη που ονομάτισε και το δίσκο ξεχωρίζει σαφώς, αλλά και απομονωμένες στιγμές που δίνουν πολύ χώρο σε σολίστες να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους ολοκληρώνουν μία καλλιτεχνικά επιτυχημένη δουλειά. Αναμενόμενα, οι συμμετοχές από καλεσμένους είναι σημαντικές.

Check Also: The Jeepers Creepers Band - "Hittin’ Τhe Cake", Stelios Petrakis Quartet - "Σπονδή"

Ελληνικά μοντέρνα
Το εγχώριο μοντέρνο jazz αποτέλεσμα

Orange Βlue Green

Τσέλο o Δήμος Γκουνταρούλης. Κοντραμπάσο o Νεκτάριος Καραντζής. Κρουστά ο Χρήστος Γερμένογλου. Δυστυχώς ο Χρήστος, του οποίου πίνακας ζωγραφικής κοσμεί και το εξώφυλλο του δίσκου, έφυγε πριν την κυκλοφορία του album. Άσχημο, στενάχωρο και πολύ ξαφνικό δυσάρεστο νέο. Το "Skra’s Confession" είναι παράξενη, αυτοσχεδιαστική και πειραματική jazz δωματίου. Είναι η κληρονομιά της μπάντας και η αιώνια αφιέρωση στον καλλιτέχνη και φίλο τους. Μουσική χωρίς καμία προετοιμασία, καμία προσυνεννόηση, τίποτα που θα μπορούσε να υποσκάψει το αυθόρμητο και το αναπάντεχο. Δύσκολες αλλά όχι αποκρουστικές μουσικές εξελίξεις. Δώστε μια προσπάθεια. Θα σας ανταμείψει. Οι δουλειές του Γερμένογλου ήταν καταπληκτικές. Αξίζει να τις ψάξετε γιατί αξίζει ο Χρήστος να παραμείνει «ζωντανός» μέσα από αυτές.

Yako Trio

Το σχήμα από τη Θεσσαλονική, επιστρέφει δισκογραφικά τέσσερα χρόνια μετά το ντεμπούτο του. Στο "OdesSea" παρουσιάζουν το δικό τους αποτύπωμα σε σχέση με τον πρώτο τους δίσκο που είχε διασκευές. Επικεντρώνονται πλέον, σε δικές τους μουσικές συνθέσεις και πρακτικά δημιουργούν μια ζεύξη μεταξύ διαφορετικών μουσικών ταυτοτήτων. Λέανδρος Πασιάς (πιάνο), Γιώργος Κλουντζός - Χρυσίδης (τύμπανα) και Βαγγέλης Βραχνός (κοντραμπάσο). Έξι συνθέσεις που έχουν ξεκάθαρα folk στοιχεία αλλά εμφανίζονται με μια πιο avant-garde μορφή. Οι Yako είναι ένα πιάνο τρίο με κρουστά αλλά οι συμμετοχές που έχουν στα σαξόφωνα τους δίνει ξεκάθαρη ευελιξία στη δημιουργία αλλά κυρίως στον αυτοσχεδιασμό και την εναλλαγή σόλο. Φρέσκα άποψη jazz.

Mihalis Kalkanis Group

Σε μία υψηλού επιπέδου ζωντανή ηχογράφηση η οποία πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ακουστικά όργανα δένουν αρμονικά με ηλεκτρονικούς και επεξεργασμένους ήχους. Το "Emotions" είναι ένα μουσικό ταξίδι που προκαλεί όμορφα συναισθήματα, πολύχρωμες εικόνες και ετερόκλητα μουσικά στοιχεία. Λευτέρης Ανδριώτης λύρα, πιάνο. Βασίλης Μπαχαρίδης τύμπανα, κρουστά. Ορέστης Μπενέκας πιάνο, synth bass και πλήκτρα. Χρήστος Καλκάνης κλαρίνο. Μιχάλης Καλκάνης κοντραμπάσο, πιάνο, φωνητικά και πλήκτρα. Σύγχρονη μοντέρνα jazz, με μια παραδοσιακή και ethnic ματιά, στα πιο γλυκά της ταξίδια.

Rabbit's Eye

Το ντεμπούτο των Rabbit's Eye "The Damage Was Terrific" είναι από εκείνους τους δίσκους που ερωτεύεσαι επειδή ακριβώς είναι δύσκολοι κι αινιγματικοί. Η βάση εδώ είναι ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός, με τα φωνητικά, το βιολί, την κιθάρα και τα τύμπανα να αφοσιώνονται σε παράξενα και θορυβώδη μονοπάτια. Αυτό που προκύπτει από την ανίερη αυτή ένωση είναι ένα ηχητικό περιβάλλον απρόβλεπτο και ανεπαίσθητα ψυχεδελικό, σίγουρα σκοτεινό όπως η νύχτα που ηχογραφήθηκε. Σε αυτή τη νύχτα μας καλούν και οι ίδιοι, ειδικά αν έχουμε κάπως noir διαθέσεις και καμία όρεξη να αισθανθούμε πράγματα προβλέψιμα.

Elias Tsangaris Project

Κυκλοφορία μόνο σε ψηφιακή μορφή αυτή η δουλειά του κιθαρίστα Ηλία Τσαγκάρη. "Love, Power, Courage". Σκληρά κιθαριστικός, στα όρια της fusion με τους rock βιρτουόζους, αποτελεί μία καλή πρόταση για οσους κυρίως ακούνε rock και μάλιστα προς τον σκληρό, ίσως και μεταλλικό ήχο. Δεν αποφεύγει κλισέ περάσματα και μίξη πραγμάτων που ακούγονται αόριστα γνώριμα αλλά το σύνολο σίγουρα έχει κάτι να πει, ειδικά όπου πάει να προσεγγίσει την rock με την jazz ματιά, όπως έκανε ο Frank Zappa ή την jazz με τη rock ματιά, όπως ο John McLaughlin.

Check Also: Thomas Mitrousis Quartet - "The Seed", How Deep How High - "A Constant State Of Conversation"

Επανακυκλοφορίες από τα παλιά
Eπανεκδόσεις δίσκων που μέχρι τώρα ήταν χαμένοι στη σκόνη της ιστορίας. Ναι, μιλάμε για βινύλιο.

Ian Carrs Nucleus - Labyrinth (1973)

Καθαρόαιμος jazz τρομπετίστας ο Ian Carr, δε δίστασε στα 70s να ακολουθήσει τη μόδα και να φτιάξει το δικό του fusion συγκρότημα που κράτησε μια αξιοθαύμαστη δισκογραφία καθόλη τη δεκαετία (ορισμένες φορές ηχογραφώντας υπό το όνομά του μόνο). Συνεχίζοντας την πρόσφατη σειρά επανακυκλοφοριών που έκαναν επιτέλους προσιτά τα δισκάκια του, φέτος βρίσκουμε το "Labyrinth", δεύτερη κυκλοφορία του 1973 και ελαφρώς πιο πειραματική και avant garde. Αφήνοντας στην άκρη τα πολλά λόγια, αν το συγκρότημα αυτό δρούσε στην Αμερική, σήμερα η φήμη του θα ήταν υπερπολλαπλάσια της σημερινής.

Ryo Kawasaki - Juice (1976)

Είναι εύκολο να πούμε ότι η σημασία του Kawasaki για την Γιαπωνέζικη fusion είναι μεγάλη αλλά αυτό στην πραγματικότητα είναι πολύ περιοριστικό και εστιάζει στην καταγωγή του και μόνο. Στην πραγματικότητα υπήρξε σημαντικός από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Αμερική και αυτό εδώ, το ντεμπούτο του ως leader δείχνει το γιατί. Η μελωδική, ρευστή κιθάρα του φλερτάρει με τη funk αλλά ακόμα και το easy listening ενίοτε, δε διστάζει να παίξει με τα πεταλάκια της αλλά παραμένει ελκυστική και πρωταγωνίστρια συνολικά. Πρώτη επανέκδοση σε βινύλιο εκτός Ιαπωνίας.

Horace Tapscott Quintet - The Quintet (1969)

Όχι ακριβώς επανακυκλοφορία, αφού ο δίσκος αυτός έμεινε θαμένος 53 χρόνια, μέχρι φέτος που η Mr. Bongo κατάφερε να τον κυκλοφορήσει για πρώτη φορά. Θα έπρεπε να ήταν η επόμενη κυκλοφορία του ντεμπούτου δίσκου του κουιντέτου, του (κλασικού πλέον) "The Giant Is Awakened". Μάλιστα οι μουσικοί είναι ακριβώς οι ίδιοι και επιδίδονται σε τρεις μεγάλης διάρκειας free jazz συνθέσεις όπου η μουσική περνάει μέσα από διάφορες στροφές, εναλλαγές, εκρήξεις και μελωδίες για να ξεδιπλώσει όλες τις περιπετιεώδεις αρετές του είδους. Χαμένο διαμαντάκι, λέγεται.

Yamash’ta & The Horizon - Sunrise From West Sea "Live" (1971)

Έχουμε μπει πλέον σε περιοχές για τους πολύ απαιτητικούς. Δεν είναι καν σίγουρο πλέον ότι μπορούμε να μιλάμε για jazz, το avant garde στοιχείο είναι πολύ έντονο εδώ. Παρότι ο Stomu Yamash’ta άγγιξε σημαντική εμπορική καταξίωση με τους Go, στα ξεκινήματα του που εξερευνούσε τα ρυθμικά όρια των κρουστών ήταν το ακριβώς αντίθετο. Έχει όμως και εξαιρετικό ενδιαφέρον στον τρόπο που σχεδόν μη-μουσικά χρησιμοποιεί τους ήχους που στο συγκεκριμένο δίσκο προκύπτουν, πέρα από τα κρουστά, από πλήκτρα, βιολί και koto. Πρώτη επανακυκλοφορία από το 1971.

Brother Jack McDuff - Moon Rappin’ (1970)

Ο κατάλογος της Blue Note δείχνει ανεξάντλητος και είναι εντυπωσιακό πόσα άλμπουμ που δεν έχουν επανακυκλοφορήσει ή έχουν επανεκδοθεί μία μόλις φορά μπορεί αυτή η εταιρεία να ξεθάβει κάθε χρόνο. Και μάλιστα, όπως και στην περίπτωση του "Moon Rappin" να είναι υψηλού επιπέδου. Ο οργανίστας Jack McDuff θέτει, ως συνήθως, την jazz στην υπηρεσία του groove (ή ίσως το αντίστροφο) και δημιουργεί έναν δίσκο που φυσικά χορεύεται αλλά σχεδόν τραγουδιέται κιόλας. Αν ακούγοντάς τον σας έρθει στο νου και ένα lounge party όπως θα το βλέπαμε σε ταινίες αυτής της εποχής, πάλι μέσα θα είστε.

Check Also: Larry Young - "Unity", Joe Henderson - "Inner Urge", Jackie McLean - "Destination Out!"

Ακούστε: Rocking Jazz 22 Spotify Playlist

  • SHARE
  • TWEET