The Messthetics And James Brandon Lewis

Ήδη από την αναγγελία του άλμπουμ, αυτή η σύμπραξη έμοιαζε ιδιαίτερα υποσχόμενη. Για όσους δεν γνωρίζουν, οι The Messthetics αποτελούνται από το rhythm section των θρυλικών Fugazi, τους Brendan Canty (τύμπανα) και Joe Lally (μπάσο), έχοντας στο πλάι τους τον σπουδαίο fusion κιθαρίστα Anthony Pirog. Μετά από δύο αξιόλογα άλμπουμ, οι The Messthetics επιστρέφουν με την τρίτη τους δουλειά και την πρώτη με τον σαξοφωνίστα James Brandon Lewis, μουσικό τον οποίο έχουμε ήδη ξεχωρίσει εδώ στο rocking.gr ως έναν κορυφαίο της γενιάς του.

Από το ξεκίνημα τους, οι The Messthetics δήλωναν ότι είναι μια jazz punk μπάντα, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να υπογραμμίσουν ότι χρησιμοποιούν στοιχεία και από τους δύο κόσμους, σε μια jamming διάθεση. Με την προσθήκη του Lewis το σχήμα παίρνει πλέον μια πιο jazz επίστρωση, αν και το attitude και η αισθητική τους παραμένουν πολύ μακριά από την συμβατική jazz. Άκου το "Emergence" και θα πάρεις μια καλή γεύση πόσο ‘’punky’’ μπορεί να ακουστεί αυτή η σύμπραξη.

Ακούγοντας τα singles του άλμπουμ, το προαναφερθέν και το διασκεδαστικό up-tempo "That Thang", πίστευα πως αυτή θα ήταν και η γενική του κατεύθυνση. Κι όμως, η δουλειά αυτή αποδεικνύεται πολύ πιο πολυμορφική και πλούσια απ’ ότι αρχικά είχα υπολογίσει και φανερώνει μια σειρά από διαφορετικές στιλιστικές και εκτελεστικές αρετές. Πρόκειται για έναν δίσκο που ανεβαίνει συνεχώς με κάθε ακρόαση και αποκαλύπτει διαρκώς νέες ποιότητες. Κι ενώ το αναμενόμενο θα ήταν κάποιος να μιλήσει πρώτα για το πως λάμπουν τα αστέρια των τεσσάρων μουσικών, την παράσταση τελικά κλέβουν οι συνθέσεις.

Πρώτα μου κέντρισε την προσοχή το art rock ξεδίπλωμα των υπέροχων "Three Sisters" και "Fourth Wall", με τα κιθαριστικά θέματα που αναπόφευκτα θυμίζουν κάτι από Radiohead. Μετά θαύμασα το bluesy "Railroad Tracks Home" και το σκοτεινό "L’Orso" που ανήκει σε κόσμους πλασμένους από τον David Lynch. Περισσότερο κοντοστάθηκα στο καταπληκτικό "Boatly", στις noir του διαθέσεις, στην πανέμορφη ανατροπή του φινάλε. Και ακρόαση με την ακρόαση, οι πρωταγωνιστές και τα highlights άλλαζαν συνέχεια.

Καθόλη την διάρκεια του άλμπουμ, ο Lewis προσθέτει αρχοντιά και φινέτσα, είτε με μελωδικά είτε με πιο αχαλίνωτα παιξίματα, ενώ ο Pirog βρίσκεται σε ανοιχτό διάλογο μαζί του και λειτουργεί σαν χαμαιλέοντας, κινούμενος συνεχώς ανάμεσα σε genres. Όμως μην υποτιμήσεις τους Canty και Lally. Παλιές καραβάνες, ανταπεξέρχονται με άνεση στην αισθητική της jazz, κρατώντας συχνά ένα στιβαρό rock υπόβαθρο - ειδικά στον τρόπο που ο Canty παίζει τα πιατίνια του και στον τρόπο που ο Lally «αγνοεί» εντελώς χρωματικές κλίμακες και walking bass γραμμές. Μέσα σε αυτές τις αποκλίσεις από την jazz νόρμα είναι που ο δίσκος αποκτά την προσωπικότητα και τον αμίμητο χαρακτήρα του.

Ο James Brandon Lewis και οι The Messthetics σκαρώνουν μια υπέροχη δουλειά που, παρά τον υβριδικό της χαρακτήρα, είναι απολαυστική, άμεση και απολύτως κατανοητή. Προσμίξεις που σε άλλες περιπτώσεις θα ακούγονταν παράξενες και τολμηρές, εδώ ρέουν με φυσικότητα και απλότητα, σχηματίζοντας τελικά έναν δίσκο χωρίς κανένα ορατό ψεγάδι και με μια δυνατή jazz rock αύρα. Οι τέσσερις μουσικοί αφήνουν πίσω το ξεκάθαρο ίχνος τους κι απομένει μόνο αν ευχηθούμε να σκαρώσουν κι άλλους δίσκους μαζί. Η χημεία τους είναι εκρηκτική!

Bandcamp
Spotify