Shabaka @ Ωδείο Αθηνών, 31/10/24

Το κοινό είχε την ευκαιρία να απολαύσει τον Βρετανό σαξοφωνίστα και φλαουτίστα Shabaka Hutchings σε μια από τις πιο πολυαναμενόμενες εμφανίσεις της χρονιάς στα St Paul's Sessions 7 και στο Αμφιθέατρο "Ιωάννης Δεσποτόπουλος" του Ωδείου Αθηνών. Γνωστός για πολλές διαφορετικές δουλειές και τις πειραματικές του προσεγγίσεις, ο Hutchings επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά το φήμη του ως κορυφαία φιγούρα στη σύγχρονη μουσική.

Η φετινή προσωπική του δουλειά "Perceive Its Beauty, Acknowledge Its Grace" είναι μια διαφορετική προσέγγιση, όχι τόσο jazz, όσο new age, αλλά ακούγεται όμορφη, προσεγμένη και δημιουργική. Προφανώς και τα σόλο με το φλάουτο (και άλλα πνευστά) ήταν απορίας άξιο πως θα παίζονται και πως θα ακούγονται ζωντανά! Ειδικά όταν (αν μέτρησα καλά) στο τραπέζι δίπλα του, είχε απλώσει δεκαοχτώ διαφορετικά πνευστά, φλογέρες, κλαρινέτα, φλάουτα κτλ!

Η παράσταση ξεκίνησε με τον Hutchings να δημιουργεί ένα μυστικιστικό κλίμα, παίζοντας φλάουτο με μεθυστικές μελωδίες που ανέδειξαν τη δεξιοτεχνία του στην εισαγωγή ambient και afro-jazz στοιχείων. Τα κομμάτια του ήταν γεμάτα αυτοσχεδιασμούς και ρυθμικές διακυμάνσεις που εξερεύνησαν τα όρια της jazz, από την κλασική μέχρι την avant-garde και την afroμοντέρνα προσέγγιση που συχνά χρησιμοποιεί. Ήταν εξ αρχής ευδιάθετος και το πλατύ του χαμόγελο έδειχνε ότι απολαμβάνει αυτό που κάνει, αλλά γουστάρει και την ανταπόκριση του κοινού.

Αν πάρω ξεχωριστά κάθε ένα μουσικό (Hinako Omori, Miriam Adefris, Alina Bzhezhinska και Elliot Galvin) θα αναλύσω και θα εξηγήσω γιατί και πως η εμφάνιση και η σύμπραξη τους αποτέλεσε μια πολυδιάστατη ηχητική εμπειρία, όπου οι μοναδικές τους τεχνικές δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα γεμάτη βάθος και συναισθηματική ένταση.

Η Omori, με ambient και ηλεκτρονικές επιρροές, γέμισε τον χώρο με αναλογικές, ονειρικές υφές, που ταξίδεψαν το κοινό σε μια αίσθηση ηρεμίας και πνευματικότητας. Η Adefris, με την αιθιοπική μουσική παράδοση να εμπλουτίζει το παίξιμό της, συνδύασε κλασικές τεχνικές και αφρικανικές κλίμακες, προσδίδοντας προσωπικό χαρακτήρα στη σκηνή. Μαζί της, η Bzhezhinska προσέγγισε την άρπα με αφηγηματική ενέργεια και αυτοσχεδιασμούς, δημιουργώντας έναν «διάλογο» που ένωσε παραδόσεις με σύγχρονα στοιχεία. Ο Galvin, με ανατρεπτική ερμηνεία και αυτοσχεδιαστική μαεστρία, συνδύασε και αυτός jazz και πειραματική μουσική, κρατώντας το κοινό σε εγρήγορση με απρόβλεπτες αλλαγές ρυθμού και αρμονίας.

Η συνεργασία αυτών των καλλιτεχνών παρήγαγε ένα πολυδιάστατο ακουστικό τοπίο, που συνδύασε την παραδοσιακή και τη σύγχρονη μουσική και προσέφερε στο κοινό μια ιδιαίτερη σύνδεση με την πολυπολιτισμική τους μουσική κληρονομιά. Στο σημείο που ο Shabaka πειραματίστηκε με ένα διπλό φλάουτο/φλογέρα ο ήχος ξέφυγε. Ήταν τρομερό ότι πως από ένα άγνωστο όργανο, κατάφερε να βγάλει μουσική και ήχους (σαν να παίζουν δύο άνθρωποι) και πως πειραματίστηκε πάνω σε αυτό. Οι ήχοι, τα ανεβάσματα και οι μελωδικές αρμονίες από την μία σε νανούριζαν και από την άλλη, ξαφνικά, μπορεί να σε χάζευαν και να σε ανέβαζαν τρομερά.

Η βραδιά απέδειξε ότι η σύμπραξη καλλιτεχνών από διαφορετικά πεδία και πολιτισμικές επιρροές μπορεί να φέρει κάτι μοναδικό και αξέχαστο στο προσκήνιο. Οι μουσικοί, μέσα από τα μοναδικά χαρακτηριστικά του κάθε οργάνου και του προσωπικού τους ύφους, δημιούργησαν ένα πολυδιάστατο ηχητικό τοπίο που κινήθηκε από την τζαζ έως την ambient και την παραδοσιακή μουσική. Η διάρκεια της εμφάνισης άγγιξε τις δύο ώρες. Ήταν υπέραρκετο. Οι θεατές δεν έζησαν μόνο μια μουσική εμπειρία, αλλά και μια αίσθηση σύνδεσης με διαφορετικές κουλτούρες και ήχους, που κατέστησαν την εμφάνιση αυτή εξαιρετικά επιδραστική και μοναδική.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη