The Necks

Οι νότες του πιάνου πέφτουν αργά πάνω στην σιωπή, σαν σταγόνες νερού πάνω σε ξερή γη. Έπειτα μερικά μακρινά chimes. Μια αφηρημένη κιθάρα. Ένα εμβατηριακό ντραμιστικό θέμα που έρχεται απρόσκλητα κι εξαφανίζεται όπως ήρθε. Η μακρινή ηχώ των ιμπρεσιονιστικών φαντασμάτων του Eric Satie, απόκοσμα reverb, πιτσιλιές αυτοσχεδιασμού. Λεπτό με το λεπτό, το 42λεπτο "Bleed" που αποτελεί τον δέκατο ένατο δίσκο των σπουδαίων The Necks σχηματίζεται και στριφογυρίζει, δεν παίρνει όμως ποτέ τελική μορφή.

Υπάρχει λόγος που το τρίο των Abrahams/Buck/Swanton είναι τόσο θρυλικό. Σε 35 χρόνια καριέρας δεν χώρεσαν ποτέ σε κανένα καλούπι - είτε το πεις jazz, είτε post, είτε ambient - κυρίως γιατί κατάφερναν πάντα να εφεύρουν νέους τρόπους έκφρασης. Κάθε δίσκος των The Necks είναι σημαντικός και διαφορετικός. Το ίδιο συμβαίνει και με το "Bleed", ίσως το πιο χαμηλόφωνο και ambient άλμπουμ τους. Παραδόξως όμως, όχι και το λιγότερο περιπετειώδες.

Ενώ έχουν εξερευνήσει πολλάκις τον αυτοσχεδιασμό πάνω σε ακίνητα, υπνωτιστικά θέματα, στο "Bleed" η μπάντα δημιουργεί μια συνεχή διαδοχή ήχων. Τα όργανα εμφανίζονται χωρίς κάποια αισθητή ή λογική δομή, χτίζοντας έτσι μια συνεχή, αν και αφηρημένη, κίνηση. Το κοντραμπάσο, οι πιανιστικοί θόρυβοι, μια καλά κρυμμένη kalimba. Όλος ο δίσκος είναι ένα παιχνίδι με τις σκιές, με την φαντασία, με μισοξεχασμένα όνειρα.

Σε αυτόν τον κόσμο θα νιώσεις απρόσκλητος. Θα κρυφτείς πίσω από έναν θάμνο και θα κοιτάξεις κρυφά μέσα στο μαγικό τρίγωνο που έφτιαξαν οι The Necks. Ένα tribal groove. Ένα εκκλησιαστικό όργανο. Ένα handpan. Η παρέλαση πραγμάτων ανώνυμων που θέλουν να σε κάνουν να ξεχάσεις και το δικό σου όνομα. Η ζωή αποθεώνεται όταν χαθεί η ταυτότητα, όταν ξεχαστούν οι λέξεις και μείνουν μόνο τα νοήματα. Ένας ηλεκτρονικός ήχος. Ένας παλμός. Και λίγο πριν το τέλος, ένα σύντομο κανονικό θέμα παιγμένο κι από τους τρεις.

Η ηπιότητα και ο αραιός ηχητικός χαρακτήρας του "Bleed" είναι στοιχεία που ίσως κάνουν κάποιους να πουν πως πρόκειται για ένα άλμπουμ χωρίς ενδιαφέρον και εντάσεις. Πόσο λάθος! Οι The Necks βγάζουν λαγό από το καπέλο, κρατώντας ένα από τα πολύ καλά τους κόλπα για ένα χρονικό σημείο τόσο βαθιά μέσα στην καριέρα τους. Βάλε ακουστικά, ξέχνα την φασαρία του κόσμου, αφουγκράσου, ονειρέψου. Δες μυστικά ξέφωτα και πως εκεί που ήταν μόνο ξερή γη τώρα έγινε μια μικρή λίμνη. Κάποτε θα έρθει και το γρασίδι.

Bandcamp