Brad Mehldau Trio @ Gazarte, 13/10/24
Ο τύπος είναι φοβερός πιανίστας
Το βράδυ της Κυριακής 13 Οκτωβρίου, η ατμόσφαιρα στο Gazarte Main Stage ήταν ηλεκτρισμένη, καθώς πολύς κόσμος είχε κατακλύσει το χώρο (sold out) και φαινόταν ότι περίμενε ανυπόμονα να δει τον Brad Mehldau και τους εξαίρετους μουσικούς του, Felix Moseholm και Jorge Rossy, να ανέβουν στη σκηνή. Ο Mehldau, γνωστός για την ικανότητά του να συνδυάζει την κλασική τεχνική με αυτοσχεδιασμούς, έκανε ξεκάθαρο σε όλους, με τον τρόπο του, το στήσιμο του, τα δάχτυλά του, από τα πρώτα κιόλας κομμάτια πως αυτή η βραδιά θα ήταν ήρεμη αλλά απολαυστική.
Το τρίο ξεκίνησε με μια επιδέξια ισορροπία ανάμεσα στην ένταση και τη λυρικότητα. Το πρώτο κομμάτι ήταν ένα ολοκαίνουργιο (μάλλον θα λέγεται "Dream Of Felix"), το οποίο μάλιστα παίχτηκε για πρώτη φορά ζωντανά. Ο Mehldau κινήθηκε με ευκολία από τις μελωδικές γραμμές σε πιο σύνθετους ρυθμούς, οδηγώντας από την αρχή το κοινό σε ένα ταξίδι γεμάτο συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Πρακτικά έπαιζε μαζί μας κι εμείς μάλλον, απλά απολαμβάναμε. Στο "A Walk In The Park" καταλάβαμε που θα πάει περίπου η βραδιά. Έδειξε τη μαεστρία του στο πιάνο και την πρωτοποριακή του προσέγγιση στη σύγχρονη jazz. Ο Felix Moseholm στο μπάσο προσέφερε αληθινή υποστήριξη, ενώ ταυτόχρονα προσέθετε το δικό του μερίδιο στο αυτοσχεδιαστικό αλλά δομημένο παιχνίδι τους. Ο Jorge Rossy στα τύμπανα ήταν υποδειγματικός, κρατώντας σταθερά τον παλμό και δίνοντας δυναμική στις πιο έντονες στιγμές της βραδιάς. Πιο μετά μας χάρισαν ακόμα ένα καινούργιο ("Deaths Carol" αν κατάλαβα καλά) το οποίο είχε πολλά γνώριμα στοιχεία και έδειξε που θα κινηθεί και στο μέλλον ο πιανίστας.
Η συναισθηματική του έκφραση φάνηκε να δημιουργεί μια γέφυρα μεταξύ της γαλήνιας ατμόσφαιρας των περισσότερων κομματιών και της έντασης που διακρίνει τις ζωντανές του εμφανίσεις. Οι μεταβάσεις από ήρεμες φάσεις σε πιο έντονες στιγμές προσέδωσαν μια αίσθηση βάθους, διατηρώντας μας σε συνεχή εγρήγορση. Δεν νομίζω ότι ένιωσε πλήξη ή βαρεμάρα κάποιος. Ούτε στο παραμικρό. Δεν μας άφησε.
Στα "Almost Like Being in Love" και "Young and Foolish" του Sinatra, o Mehldau ερμήνεψε τα κομμάτια με τρόπο που έκανε τα γνωστά σημεία τους να ακούγονται φρέσκα και διαφορετικά, αναδεικνύοντας τα χαρακτηριστικά της μουσικής του όπως την δική του τόσο έντονη συναισθηματική έκφραση, τα διακριτικά περάσματα με χάδια στα πλήκτρα και τα περίπλοκα ρυθμικά σχήματα που προσπαθεί και χώνει ανάμεσα. Η αλληλεπίδραση των τριών μουσικών ήταν σχεδόν τηλεπαθητική – μπορούσε κανείς να δει την κατανόηση και την επικοινωνία τους να παίρνει σάρκα και οστά μέσα από την ενέργεια και τις αντιδράσεις τους επί σκηνής.
Η βραδιά έκλεισε με ένα θερμό χειροκρότημα από το κοινό, το οποίο φαινόταν να μη θέλει να τελειώσει αυτή η μουσική εμπειρία. Ο Brad Mehldau και οι συνεργάτες του απέδειξαν γιατί θεωρούνται κορυφαίοι και ξαναβγήκαν στη σκηνή για να κλείσουν με μια bebop σύνθεση του Elmo Hope το "De-Dah " και πραγματικά ίσως μας χάρισαν την πιο όμορφη στιγμή της βραδιάς. Διατήρησε την ισορροπία μεταξύ του πνεύματος του πρωτότυπου και του προσωπικού του ύφους. Το ρυθμικό σχήμα και η μελωδία του κομματιού προσφέρουν μια δυναμική πλατφόρμα για να αναδειχθεί η λεπτότητα στο παίξιμο του Mehldau. Ο συνδυασμός με το έντονο ρυθμικό στοιχείο της bebop με πιο λυρικές και αρμονικά πολύπλοκες στιγμές εδώ ήταν φανταστικός.
Η συνολική τους απόδοση ήταν καθηλωτική, γεμάτη ένταση, και οι βραδιές (ναι και τη Δευτέρα θα είναι καταπληκτικοί νιώθω) σίγουρα θα μείνουν στη μνήμη όσων είχαν την τύχη να παραβρεθούν.
Όμορφη jazz συναυλιακή εμπειρία, σε ένα υπέροχο, όπως και ο ίδιος είπε, club.