Ανασκόπηση 2021: Alternative

So long 2021 and thanks for all the fish...

Το τι είναι εναλλακτικό rock, που ξεκινάει και που τελειώνει, είναι μια κουβέντα που κρατάει πολλά χρόνια στους μουσικόφιλους κύκλους και, όπως φαίνεται, θα συνεχίσει να αποτελεί σημείο τριβής και στο μέλλον. Στη φετινή μας ανασκόπηση, προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε έναν οδηγό της κιθαριστικής μουσικής που έφτασε στα αυτιά μας μέσα στο 2021, η οποία, από τη μία, αρνείται να πατήσει σε παραδοσιακές rock ή hard rock φόρμες και, από την άλλη, αποφεύγει να καταλήξει κάποιου είδους ambient soundtrack ή ηχητικό χαλί. Φυσικά, όπως είναι λογικό, μέσα στη λίστα μας θα βρείτε και αρκετά παραδείγματα που δεν ακολουθούν με απόλυτη συνέπεια τον παραπάνω κανόνα ή τέλος πάντων, δοκιμάζουν τα όρια του.

Από τα «μεγάλα ονόματα» μέχρι την post-punk σκηνή και από εκεί στο «φρέσκο αίμα» και τους «εναλλακτικούς πειραματισμούς», αν κάτι γίνεται σαφές είναι πως το alternative rock, σε αντίθεση με το τι συμβαίνει στις περισσότερες σκηνές, είναι ένας είδος σε συνεχή εξέλιξη. Με αυτόν τον τρόπο πετυχαίνει να χωρέσει ένα μεγάλο εύρος, φαινομενικά αταίριαστων, ονομάτων ενώ, παράλληλα, κάποιες κυκλοφορίες καταφέρνουν ακόμη να εκπλήσσουν και να συγκινούν με πρωτόγνωρους τρόπους, διατηρώντας, ή ακόμη και ανανεώνοντας, το ενδιαφέρον του κοινού για τα εναλλακτικά μουσικά τεκταινόμενα.

Μπορεί λοιπόν η χρονιά που αφήνουμε πίσω μας να μην ήταν ιδιαίτερα εύκολη για κανέναν, όμως δεν θα ήταν παράλογο να αποχαιρετήσουμε το 2021 ευχαριστώντας το, παράλληλα, για όλες τις κυκλοφορίες που μας κράτησαν συντροφιά όλο αυτό το, ομολογουμένως, παράξενο διάστημα. Όπως θα διαπιστώσετε, δεν ήταν και λίγες. Νομίζουμε πως καταφέραμε να χωρέσουμε τις περισσότερες και τις σημαντικότερες στο παρακάτω αφιέρωμα κι ελπίζουμε να το απολαύσετε κι εσείς όσο κι εμείς που το φτιάξαμε.

Spotify Playlist

The Heroes of 2021
Κυκλοφορίες που ξεχώρισαν

Idles - "Crawler"

Αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχουν πολλά ονόματα στον μουσικό κόσμο που να καίνε τόσο, όσο εκείνο των Idles. Όχι απαραίτητα σε κάποια σκηνή, σε κάποιο ύφος ή σε οτιδήποτε άλλο παράξενο. Δεν είναι τα πλασαρίσματα σε charts ανά τον κόσμο, ούτε η αντιμετώπισή τους από τον τύπο. Δεν είναι οι συμμετοχές σε φεστιβάλ που ξεφεύγουν από τα στενά όρια του σκληρού ήχου, ούτε η γενικότερη αδιαφορία τους να ταιριάξουν κάτω από μία ταμπέλα. Μέσα σε πέντε χρόνια οι Εγγλέζοι έχουν πετύχει όσα άλλοι δεν καταφέρνουν σε μία ζωή. Το "Crawler" είναι ένα απολαυστικό βήμα στην ξέφρενη πορεία μιας τρελής παρέας.

Black Country, New Road - "For The First Time"

Στην άτυπη λίστα με τα πιο αξιοπρόσεκτα ντεμπούτα της χρονιάς, το "For The Fist Time" έχει αναμφίβολα καπαρωμένη μία θέση κάπου ψηλά. Μπορεί να μην είναι ό,τι πιο καινοτόμο κυκλοφόρησε και σίγουρα όχι ό,τι πιο εμπορικό. Είναι όμως γεμάτο μουσική. Δεν χρειάζεται κάποιο τρομερό ψάξιμο για να βρεις τις επιρροές των Black Country, New Road. Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αναλύσεις τον ήχο τους ή να προσπαθήσεις να τους βάλεις σε κουτάκια. Από το εισαγωγικό οργανικό μέχρι την τελευταία κορύφωση, η αλήθεια βρίσκεται στο συναίσθημα και στις στροφές των ίδιων των κομματιών τους.

Arab Strap - "As Days Get Dark"

Πολύ σοβαρή υποψηφιότητα για πιο αναπάντεχα άψογη επιστροφή της χρονιάς. Οι Aidan Moffat & Malcolm Middleton χωρίς μεγαλοστομίες ή κενά εμπορικά τρικ, έφτιαξαν ένα δίσκο που δεν περιορίζεται στο να συνεχίσει απλά την κληρονομιά του παρελθόντος. Πηγαίνει ακόμα παραπέρα. Γνώριμος, μουντός ήχος. Ολόσωστη παραγωγή. Ιδέες που ξεχειλίζουν έμπνευση. Στίχοι που δε χρυσώνουν καμία αλήθεια. Το "As Days Get Dark" είναι εναλλακτικό με όλη τη σημασία της λέξης, χωρίς κλισέ κι αναμασήματα. Είναι οι ίδιοι Arab Strap με κάποιες δεκαετίες πίσω, αλλά διαφορετικοί, και σε κάθε περίπτωση εξίσου απολαυστικοί.

Black Midi - "Cavalcade"

Τεχνική. Γούστα. Ιδιοτροπία. Προσωπικότητα. Πανικός. Η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά του κουαρτέτου από το Νότιο Λονδίνο τα έχει όλα και πολλά παραπάνω. Η ποσότητα πληροφορίας που χώρεσαν σε σαράντα λεπτά μπορεί να πάρει κάθε απροετοίμαστο ακροατή από το χεράκι και να τον πετάξει με μεγάλο χαμόγελο από το γκρεμό. Μετά το αρχικό σοκ, οι ρυθμοί, οι μελωδίες και οι τόσες μα τόσες εναλλαγές του "Cavalcade" δίνουν στην προσγείωση ένα ακόμα πιο απολαυστικά παράξενο τόνο. Οι δυσκολίες του βήματος μετά το ντεμπούτο γίνονται όπλο. Οι Black Midi είναι η επιτομή του σύγχρονου, ελεύθερου ροκ ήχου.

Wolf Alice - "Blue Weekend"

Sun and the shine. Η Ellie Roswell και η παρέα της συνεχίζουν την πορεία που είχαν ξεκινήσει πίσω στην προηγούμενη δεκαετία με το ίδιο πάθος, τις ίδιες λεπτές ισορροπίες και τα ίδια μισά χαμόγελα. Σε σύγκριση με τους προκατόχους του, το "Blue Weekend" κλίνει προς περισσότερο ήπια ηχοχρώματα. Οι γραμμές σε συνδυασμό με τις ενορχηστρώσεις βγάζουν μία ανεπιτήδευτη φωτεινότητα. Τα σύννεφα υπάρχουν ακόμα στον ουρανό, έχουν ανοίξει όμως αρκετά για να μην τα παρατηρείς με την πρώτη. Η ευκολία με την οποία η γλυκύτητα γίνεται ξέσπασμα, και αντιστρόφως, παραμένει το απόλυτο Wolf Alice σήμα κατατεθέν.

The Big Comebacks
Μεγάλα ονόματα που επέστρεψαν το '21

The Killers - "Pressure Machine"

Χωρίς τις συνηθισμένες τυμπανοκρουσίες οι Brandon Flowers & Co. επανήλθαν με το έβδομο άλμπουμ τους, πριν προλάβει να κλείσει χρόνος από το προηγούμενο. Για όλους τους καχύποπτους και τους γεροπαράξενους, σαν και του λόγου μας, το "Pressure Machine" είναι ένα μικρό ημί-ακουστικό διαμαντάκι. Ίσως έχει να κάνει με τους παράξενους καιρούς. Ή με τη δεύτερη νιότη που φαίνεται να περνάει ο ιθύνων νους του συγκροτήματος. Όπως και να έχει, όποιος μπει με ανοιχτό μυαλό και χωρίς να περιμένει τυπικά ραδιοφωνικά χιτ, θα βρει εδώ μέσα πολλές, πολλές ομορφιές.

Garbage - "No Gods No Masters"

Μετά από μία πενταετή απουσία, η Shirley με τα αγόρια της γύρισαν και η φωνή τους είναι δυνατή κι απαραίτητη όσο πάντα. Τι κι αν οι καιροί έχουν αλλάξει. Τι κι αν οι ίδιοι δεν είναι τα οργισμένα νιάτα που ήταν κάποτε. Η ένταση, το κέφι και η άρνηση για οποιονδήποτε συμβιβασμό κάθε άλλο παρά έχουν μειωθεί. Το "No Gods No Masters" είναι γεμάτο σκληρές αλήθειες, μεγάλα ρεφραίν και μια παραγωγή του αστράφτει χωρίς να ακούγεται ψεύτικη. Δεν υπάρχουν πολλές μπάντες εκεί έξω που να μπορούν να πετύχουν το συνδυασμό τόσο καλά όσο οι Garbage.

Foo Fighters - "Medicine At Midnight"

Ο Dave Grohl είναι τόσο μεγαλύτερος από το ροκ τη ζωή που οποιοσδήποτε μπορεί να του προσάψει οτιδήποτε. Στο τέλος της ημέρας όμως τα όσα έχει πετύχει και η επιμονή του να μην αναπαύεται σε εκείνες τις δάφνες, είναι δεδομένα και κανείς δεν μπορεί να του τα ακυρώσει. Το "Medicine At Midnight" έχει φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα των Foos, έχει κάμποσα τραγούδια που αν ο σκληρός ήχος έβρισκε ακόμα πραγματικά επαφή με το mainstream θα μπορούσαν να μιλήσουν σε μεγάλα κοινά και έχει κάμποσα σημεία που το groove θα κάνει και τους δυσκολότερους να κουνηθούν.

The Black Keys - "Delta Kream"

Μετά την ευθύτητα των πρώτων ημερών και τα βήματα προς τα εμπρός, ήρθε ασήκωτη ταμπέλα του next big thing. Το άνοιγμα σε τεράστια ακροατήρια, σχεδόν αναμενόμενα, οδήγησε σε χαμένες ισορροπίες. Στο "Delta Kream" ο Dan Auerbach και ο Patrick Carney σοφά κάνουν μία μικρή παύση. Επιχειρούν μία επιστροφή στα πρώιμα country blues, χωρίς να διαγράφουν το πρόσφατο παρελθόν. Οι επιλογές των κομματιών είναι αναμενόμενα προσεγμένες και η απόδοσή τους ακολουθεί από κοντά. Παρά το δίκοπο μαχαίρι του εγχειρήματος, το αποτέλεσμα τους δικαιώνει.

Kings Of Leon - "When You See Yourself"

Ανάμεσα στις πλατίνες και την αγάπη των ραδιοφώνων, ακόμα και των εγχώριων, οι Kings Of Leon έχουν κάθε λόγο να αναφέρονται ανάμεσα στα μεγαλύτερα ονόματα του σύγχρονου ροκ. Η απουσία ενός κραυγαλέου single δεν λέει απαραίτητα τα πάντα για το "When You See Yourself". Το σύνολο ωστόσο δείχνει ήρεμο στα όρια της υποτονικότητας, παρά τη δεδομένη ποιότητα των συνθέσεων και την υπέρ-προσεγμένη παραγωγή. Στη ροή του δίσκου υπάρχουν κάμποσες μικρές φωτεινές εκλάμψεις, αλλά δυστυχώς είναι η εξαίρεση στον κανόνα.

Check also (at your own risk):

Μετά από έναν χρόνο ασυνήθιστης ηρεμίας, ο Rivers Cuomo και οι Weezer επέστρεψαν με διπλό χτύπημα για τη δεύτερη σαιζόν της πανδημίας. Άκρως αταίριαστο και νερντίστκο, όπως θα περίμενε κανείς από αυτούς. Από τη μία, βουτιά στην chamber pop, με ορχήστρες και όλα τα σχετικά στο υπέρ-φιλόδοξο "OK Human". Από την άλλη, φόρος τιμής στο hard rock της δεκαετίας του '80 γενικότερα και τους Van Halen ειδικότερα στο "Van Weezer".

The Debuts
Νέα συγκροτήματα, φρέσκιες ιδέες!

Squid - "Bright Green Field"

Οι Squid ανήκουν στην κατηγορία των νέων post punk συγκροτημάτων που θέλουν να παίξουν αυτό το είδος μουσικής, αλλά να ξεφύγουν απ’ τις απλές δομές που συνήθως το χαρακτηρίζουν. Το αποτέλεσμα αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Συνδυάζουν με μεγάλο ενδιαφέρον το post punk, με τα πνευστά και τους περίεργους ρυθμούς στα κρουστά, ενώ δεν γίνεται να αγνοήσει κάποιος/α την ομοιότητα των φωνητικών με μπάντες των 80s όπως οι Talking Heads ή οι The B-52s . Ρισκάρουν συνθέτοντας κομμάτια των επτά και οκτώ λεπτών που ίσως σε σημεία κουράζουν. Το σίγουρο είναι πως το"Bright Green Field" αφήνει υποσχέσεις πως μπορούν να κάνουν το "μπαμ" τα επόμενα χρόνια αφού φαίνεται πως κατέχουν τη θεωρία, αλλά και η έμπνευση δεν λείπει.

Cleopatrick - "Bummer"

Αν σας έλειψε το ροκ των 00s, οι Cleopatrick έρχονται να καλύψουν αυτό το κενό μέσα σας. Τα πράγματα είναι απλά. Οι κιθάρες παίζουν μόνο distortion συγχορδίες, μπάσο δεν υπάρχει, τα ντραμς κοπανάνε όσο πρέπει, ενώ τα φωνητικά σε φάσεις υπερβάλλουν προσφέροντας ένα αρκετά δυναμικό αποτέλεσμα, κάτι δηλαδή σαν τους Royal Blood. Τι είναι όμως αυτό που έκανε το"Bummer" να ξεχωρίσει; Η ικανότητά τους να σε κρατάνε στην τσίτα για τριάντα λεπτά μέσω πιασάρικων τρίλεπτων κομματιών.

Dry Cleaning- "New Long Leg"

To συγκρότημα από την Αγγλία με τον πρώτο του δίσκο, με τίτλο "New Long Leg", μας συστήνει ένα αρκετά πρωτότυπο post- punk. Το κάθε riff, το κάθε groove και η κάθε απαγγελία της Florence Shaw δένουν απίστευτα μεταξύ τους, πράγμα σπάνιο για πρώτο δίσκο που συνήθως το πάθος υπερτερεί της λογικής. Η ιεράρχηση της κάθε μελωδίας και o τρόπος με τον οποίο εναλλάσσονται η κιθάρα και το μπάσο προσδίδουν ένα πάρα πολύ δεμένο σύνολο, ενώ οι σουρεαλιστικοί στίχοι έρχονται για να ταράξουν την ιδιαίτερα συγκροτημένη λογική των κομματιών. Είναι ένα συγκρότημα σύγχρονο, χωρίς πολλές φανφάρες, αρκετά συνειδητοποιημένο στο τι θέλει να κάνει.

Lice - "Wasteland: What Ails Our People Is Clear"

Από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου "Conveyor" καταλαβαίνει κανείς ότι θα ακολουθήσει το χάος. Σκοτάδι στις μελωδίες, φασαρία και μια φωνή που παραπέμπει σε κλασικές punk - Rotten χροιές. Ένας αρκετά πειραματικός πρώτος δίσκος από το αγγλικό συγκρότημα, που φλερτάρει με την υπερβολή και καλά κάνει. Ο ακροατής δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι θα ακούσει το επόμενο δευτερόλεπτο, αφού δεν υπάρχει καμία λογική στη δομή και την ενορχήστρωση των κομματιών. Παρόλα αυτά, ακούγοντας το "Wasteland: What Ails Our People Is Clear" καταλαβαίνει ότι έρχεται αντιμέτωπος με κάτι πρωτόλειο, αυθεντικό, ενθουσιώδες που είτε θα λατρέψει, είτε δεν θα ξανακούσει ποτέ στη ζωή του.

TV Priest - "Uppers"

To Ηνωμένο Βασίλειο τα πάει περίφημα τα τελευταία χρόνια στον συγκεκριμένο post punk ήχο. (βλ. IDLES, Shame, The Murder Capital). To κακό σε αυτήν την υπόθεση είναι πως η ομοιότητα μεταξύ των συγκροτημάτων είναι μεγάλη, σε βαθμό που δύσκολα τα ξεχωρίζεις. Το καλό από την άλλη είναι ότι δεν μας νοιάζει καθόλου αφού παράγεται πραγματικά καλή μουσική στο εν λόγω είδος. Το θέμα είναι ποια συγκροτήματα θα ξεχωρίσουν τα επόμενα χρόνια και πως αυτός ο φρέσκος ήχος θα εξελιχθεί απ’ το εκάστοτε συγκρότημα. Όσον αφορά το "Uppers", οι ΤV Priest, έχουν πάθος, έχουν δυνατές κιθάρες, ο Charlie Drinkwater "φτύνει" με μένος τους στίχους, οπότε μένει να δούμε αν οι επόμενες δουλειές τους θα μας δικαιώσουν.

Check Also: Αυτοί οι πέντε τύποι μπορούν να σε κάνουν να χορέψεις, ενώ ταυτόχρονα να αναλύεις υποσυνείδητα την τεχνική τους και την ενορχήστρωσή τους. Με λίγα λόγια το "Projector" των Geese συνδυάζει το πιασάρικο με το ψαγμένο, υπό ένα post-punk πρίσμα, γεγονός το οποίο πάντα εγείρει το ενδιαφέρον.

Still rocking it!
Οι γερόλυκοι της εναλλακτικής σκηνής

 The Stranglers- "Dark Matters"

Με όποιο τρόπο και να το δεις, μία ιστορική κυκλοφορία για τους Stranglers αφού όχι μόνο είναι η πρώτη τους μετά από εννιά χρόνια αλλά και είναι ταυτόχρονα η πρώτη τους χωρίς το ιδρυτικό μέλος Jet Black (drums) και το τελευταίο με τον σημαντικότατο για τον ήχο τους Dave Greenfield (keyboards) που έπεσε θύμα του Covid. Ίσως και για τον λόγο αυτό να έτυχε θετικότατης αποδοχής. Δεν μπορούμε όμως να παραβλέψουμε ότι όσο κι αν η μουσική τους φλερτάρει περισσότερο με την pop πλευρά που πάντοτε είχαν, κυρίως παραμένει καλογραμμένη και πάντα χαρακτηριστική του ύφους τους.

Manic Street Preachers - "The Ultra Vivid Lament"

Οι Manic Street Preachers εύκολα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν άρχοντες του γλυκόπικρου αφού καταφέρνουν ακόμα και τα πιο ρυθμικά, χορευτικά pop τραγούδια τους να αποπνέουν μία μελαγχολία. Αν δεν είναι ήδη εμφανές από τον τίτλο, ακριβώς την ίδια συνταγή ακολουθούν και φέτος. Για κάποιο περίεργο λόγο έγινε το δεύτερο άλμπουμ τους που έφτασε στο Νο1 στη Μεγάλη Βρετανία μετά το υπερκλασικό "This Is My Truth Tell Me Yours". Αν αυτό υπονοεί ότι οι δύο δίσκοι βρίσκονται και στο ίδιο ποιοτικό επίπεδο αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα, αλλά το 14ο στούντιο άλμπουμ τους παραμένει μία ικανοποιητική κυκλοφορία όχι μόνο για τους θαυμαστές τους.

Dinosaur Jr. - "Sweep It Into Space"

Το να χρησιμοποιείς διαρκώς τα ίδια υλικά δε σημαίνει ότι διαρκώς θα βγάζεις το ίδιο αποτέλεσμα. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς, την ίδια ποιότητα αποτελέσματος. Η παρέα του J. Mascis έχει βρει τη συνταγή της επιτυχίας (τους) χρόνια τώρα και δεν παρεκκλίνει ούτε φέτος. Φέτος όμως φαίνεται να μπορούν να δώσουν μία παραπάνω ποιοτική ένεση στον φαζαριστό, κιθαριστικό ήχο τους. Τι παραπάνω περιμένεις από έναν δίσκο των Dinosaur Jr. εν έτει 2021 εκτός από 3-4 τραγούδια που να μπουν στο repeat και έναν δίσκο που να ακούγεται ολόκληρος νεράκι;

Melvins - "Working With God"

Σε κέφια οι Melvins, και μάλιστα η αυθεντική τριάδα, στο "Working With God" πατάνε στο δίπολο αλητείας και χαβαλέ. Προφανώς το καλλιτεχνικό διακύβευμα ελάχιστα τους ενδιαφέρει και με αποστολή να περάσουν καλά πρώτα αυτοί και μετά οι ακροατές τους, πετυχαίνουν διάνα! Από την άλλη, τι πιο καλλιτεχνικό ως άποψη από το ευθύ και εξωστρεφές βρώμικο rock ‘n’ roll, η αυθεντικότητα αλλά και η αυθάδεια. «Αυτός είναι ο δίσκος που θα ήθελαν να βγάλουν οι Green Day, οι Metallica και οι Foo Fighters, αν είχαν τα κότσια» ισχυρίζονται και συμφωνούμε στο ότι τα κότσια των Melvins ελάχιστες mainstream μπάντες τα έχουν. Διαφωνούμε ως προς το ότι θα ήθελαν να τα έχουν, ειδάλλως δε θα ήταν mainstream. Και σα να μην έφτανε αυτή η υπερφίαλη δήλωση, κυκλοφόρησαν και δεύτερο δίσκο μέσα στη χρονιά ακουστικό αυτήν τη χρονιά. Ο ορισμός του κάνω-ό,τι-γουστάρω.

Paul Weller - "Fat Pop"

Σε όλη του την καριέρα ο Weller έπαιξε με πολλά είδη και καθιερώθηκε ως ένας ικανός και πολυποίκιλος συνθέτης. Υπάρχει κάτι για (σχεδόν) οποιονδήποτε στη δισκογραφία του και υπάρχει κάτι για (σχεδόν) οποιονδήποτε και στο "Fat Pop". Στην πραγματικότητα όμως, εκτός κι αν ο ακροατής έχει κάποια ιδιαίτερη αδυναμία στην 80s pop ή αν δεν έχει ακούσει πώς αυτή μπορεί να συνδυάζεται ορθότερα με τις soul, 60s pop και classic rock καταβολές του Weller (βλέπε και Style Council), το συνολικό αποτέλεσμα μοιάζει άνισο και ο μισός δίσκος κατώτερου επιπέδου (ή ο μισός ανώτερου, ανάλογα πως βλέπετε το ποτήρι). Αυτά τα λέμε εμείς βέβαια γιατί ο δίσκος αντιμετωπίστηκε θετικότατα από την πλειοψηφία του μουσικού Τύπου, οπότε...

Check Also: Είναι πάντα θετικό να ξέρεις ότι οι Tindersticks εξακολουθούν να κυκλοφορούν επίμονα και συστηματικά δίσκους έστω κι αν η έλλειψη στόχου και οι αναπάντεχοι πειραματισμοί δεν κάνουν τον φετινό απόλυτα αναγκαίο ως άκουσμα. Από την άλλη το τρέχον project του Ian Svenonius, οι Escape-ism, δείχνουν με το "RATED Z" να βρίσκουν σιγά σιγά τον τρόπο να γίνουν ελκυστικοί. Τέλος αν το 2021 σας φαίνεται κάπου 40 χρόνια μακριά από τον αγαπημένο σας ήχο, δύο βετεράνοι της 4AD έχουν μία παραπάνω από απλώς νοσταλγική λύση στο "In Quiet Moments" των Lost Horizons. 

Lone stars
Σόλο (ή στο περίπου) κυκλοφορίες

Damon Albarn - "The Nearer The Fountain, More Pure The Stream Flows"

Έγχορδα, πνευστά, ψηφιακοί ήχοι, ambient λεπτομέρειες, ένα μικρό χάος από layers και μία χαρακτηριστική φωνή. Από τους Blur μέχρι τους Gorillaz κι από εκεί στα περίπου αμέτρητα side projects του, ο Damon Albarn έχει αγγίξει κορυφές με τρόπους που μόνο μία πραγματική ιδιοφυΐα μπορεί. Χωρίς να έχει την ανάγκη να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν, στο "The Nearer The Fountain, More Pure The Stream Flows" παραδίδει έναν δίσκο που καταφέρνει να ακούγεται απελπιστικά σκληρός και ιδιότροπος, και την ίδια στιγμή γοητευτικός και πλούσιος.

Nick Cave & Warren Ellis - "Carnage"

Η πρώτη κυκλοφορία κάτω από τα ονόματα των Cave και Ellis έρχεται ως μία ακόμα απόδειξη του επιπέδου και της ποιότητάς τους. Οι ιστορίες του πρώτου, η επένδυση του δεύτερου και η ατμόσφαιρα που καταφέρνουν να φτιάχνουν μαζί είναι τόσο ξεχωριστή όσο κι αναγνωρίσιμη. Η στροφή που είχε ξεκινήσει ήδη από τα μέσα της περασμένης δεκαετίας στους Bad Seeds εδώ πηγαίνει ακόμα ένα βήμα παραπέρα. Τα synthesizers και οι λούπες κυριαρχούν ολοκληρωτικά. Το "Carnage" δεν κοιτάζει τις κορυφές της δισκογραφίας του ντουέτου, αλλά δεν έχει λόγο να συγκριθεί μαζί τους.

Hayley Williams - "Flowers For Vases / Descansos"

Η φωνή των Paramore αφήνει στην άκρη τον ηλεκτρισμό, τις μεγάλες παραγωγές και τα φανταχτερά βίντεο. Η pop-punk ήταν εκτός από καιρό, κι όσοι δεν το έχουν πάρει απόφαση, το κρίμα στο λαιμό τους. Το "Flowers For Vases / Descansos" είναι πιο προσωπικό από τον προκάτοχό του και, κοιτώντας ψύχραιμα, ό,τι πιο προσωπικό έχει δώσει στη μέχρι τώρα πορεία της η Hayley Williams. Το γεγονός ότι ανάμεσα στην ηρεμία και την απλότητά του καταφέρνει να βγάλει τόσο έντονο συναίσθημα, είναι μια μικρή απόδειξη των ικανοτήτων της δημιουργού του.

Jerry Cantrell - "Brighten"

Καλώς ήλθατε στην ερημιά. Μην περιμένετε αυστηρά τον όγκο και τη σκληράδα των Alice In Chains. Προφανώς, ο Cantrell είναι ο ίδιος άνθρωπος που έχει γράψει τόσα και τόσα τραγούδια που σημάδεψαν μια ολόκληρη σκηνή. Την ίδια στιγμή όμως εδώ στέκεται μόνος του. Η μπάντα που έχει μαζί του ακολουθεί πιστά, χωρίς να βγαίνει μπροστά. Οι χτυπητές διφωνίες υπάρχουν, αλλά ακούγονται κάπως διαφορετικά. Οι παραμορφωμένες κιθάρες παρομοίως. Χωρίς να αλλάζει το όποιο παιχνίδι, το "Brighten" είναι απολαυστικό και γεμάτο σκόνη. Όπως έπρεπε.

Gruff Rhys - "Seeking New Gods"

Ο ταλαντούχος κύριος Gruff Rhys μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, επέστρεψε όλο όρεξη με τον έβδομο σόλο δίσκο του. Στο επίκεντρο για άλλη μια φορά βρίσκεται η οργανωμένη τρέλα από μελωδίες, στυλ και ψυχεδελικά χρώματα που μία φορά κι έναν καιρό καθιέρωσαν τους Super Furry Animals ανάμεσα στα πιο ιδιαίτερα ονόματα του ευρύτερου εναλλακτικού χώρου. Σε περίπτωση που χρειαζόταν, το θεματικό χτίσιμο γύρω από τη μυθολογία που συνοδεύει ένα ηφαίστειο στα σύνορα της Κίνας με τη Βόρεια Κορέα, ανεβάζει τον δείκτη της παραξενιάς στο έντεκα.

Check also: Η σημασία των Primal Scream για την alternative σκηνή δεν σηκώνει αμφισβητήσεις. Στην (όχι πια τόσο) σύντομη παρουσία τους, οι Savages έχουν δικαιωματικά πετάξει από πάνω τους την ταμπέλα του ανερχόμενου ονόματος. Οι προσδοκίες για τη συνεργασία των Bobbie Gillespie & Jehnny Berth βρίσκονταν αναμενόμενα στο ταβάνι. Το αποτέλεσμα του "Utopian Ashes" μπορεί να μην μοιάζει όσο εντυπωσιακό θα θέλαμε, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι αρκετά καλοφτιαγμένο και ουσιώδες για να φέρει σπασμένα χαμόγελα.

Post-punk
Κι εκεί που λες πως οδεύουμε σε κορεσμό σκάνε τα παρακάτω δισκάκια...

Shame - "Drunk Tank Pink"

Είχαμε δει ένα εξαιρετικό live τους το 2019, είχαμε ακούσει τον πρώτο τους δίσκο και δεν είχαμε παρά να περιμένουμε με ανυπομονησία το "Drunk Tank Pink". E ναι λοιπόν! Μας δικαίωσαν στο έπακρο. Στον δεύτερο δίσκο τους οι Βρετανοί σκληραίνουν τον ήχο τους, πειραματίζονται με αυξομειώσεις της έντασης, δεν φοβούνται να δοκιμάσουν νέα ρυθμικά. Όλα αυτά βέβαια συνυπάρχουν υπό τη χαρακτηριστική φωνή του Charlie Steen. Ένας δίσκος ισορροπημένος, κατασταλαγμένος που δεν αφήνει τον ακροατή να βαρεθεί σε κανένα σημείο.

Iceage - "Seek Shelter"

Οι Iceage μετά από δέκα χρόνια δισκογραφικής παρουσίας φαίνεται πως έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν αρκετά από τις post punk καταβολές τους. Οι παρουσία gospel φωνητικών, το groove, οι ακουστικές μελωδίες σε μερικά κομμάτια υποδηλώνουν την κατεύθυνση της μπάντας προς το britpop, το κλασικό ροκ ή ακόμα περισσότερο προς το space rock αφού είναι αδύνατο στο άκουσμα του νέου τους δίσκου να μην σκεφτεί κανείς τους Spiritualized ή τους Spacemen 3. Ανεξάρτητα πάντως το είδος που εκπροσωπούν πλέον, το "Seek Shelter" είναι ένα σπουδαίο άλμπουμ, στο οποίο καταφέρνουν να απαλύνουν την πρότερη μηδενιστική μελαγχολία τους και να τη μετατρέψουν σε μία "γλυκόπικρη μελωδία", πλαισιωμένη από πολλές και διάφορες επιρροές.

Viagra Boys - "Welfare Jazz"

Τρία χρόνια μετά το "Street Worms" οι Viagra Boys επιστρέφουν με έναν Sebastian Murphy ποιο τρελαμένο από ποτέ, να τραγουδά σαν ένας Tom Waits μιας άλλης εποχής, ενός άλλου πλανήτη. Ο δεύτερος δίσκος τους, με τίτλο "Welfare Jazz", προορίζεται καθαρά για ξέφρενο χορό, αφού το τέμπο είναι γρήγορο ενώ τα synths, οι κιθάρες και το μπάσο συνδυάζονται υπέροχα. Η σατυρική τους διάθεση φυσικά και δεν λείπει με τις punk επιρροές τους να είναι αρκετά εμφανείς. Το κομμάτι "Creatures" θα το ακούμε σίγουρα για πολλά χρόνια ακόμα.

Goat Girls - "On All Fours"

H λονδρέζικη μπάντα συνθέτει ένα soundtrack για βραδινές περιπλανήσεις. Συνδυάζουν τους ρυθμούς του post punk με μία σκοτεινή διάθεση αλλά και στοιχεία pop. Tα δεύτερα φωνητικά που πλαισιώνουν τη φωνή της Clottie Cream, χαρίζουν ένα πιασάρικο τόνο, ο οποίος όμως σβήνει μέσα σε gothic riffs. Σε μερικά σημεία τα synths σε συνδυασμό με τους μελαγχολικούς στίχους αυξάνουν τη δραματικότητα των κομματιών. Όλα τα παραπάνω διαμορφώνουν ένα ιδιαίτερο στυλ για τις Goat Girls του "On All Fours", το οποίο βγαίνει αβίαστα, χωρίς ιδιαίτερους πειραματισμούς.

Pop. 1280 - "Museum On The Horizon"

H darkwave σε όλο της το μεγαλείο. Σκοτάδι, φωνητικά που ξεχειλίζουν απόγνωση, κομμάτια φτιαγμένα να παιχτούν σε κάποιο υπόγειο κλαμπ του Βερολίνου. Οι επιρροές από τα 80s είναι αρκετά εμφανείς με το reverb να μαρτυρά μία μακρινή απειλή που πλησιάζει. Ένας underground δίσκος, φτιαγμένος για τους λάτρεις του συγκεκριμένου είδους. Βρείτε ένα στρόμπο, κλείστε τα υπόλοιπα φώτα και χορέψτε μονότονα, όπως αρμόζει σε ένα noise party.

Check Also: Μετά από τρία χρόνια οι Motorama επιστρέφουν με το "Before The Road", διατηρώντας τον χαρακτηριστικό τους ήχο. Τρία χρόνια έκαναν επίσης οι Phobophobes να κυκλοφορήσουν τη νέα τους δουλειά "Modern Medicine", με τη βαρύτονη φωνή του Jamie Taylor να πρωτοστατεί σε έναν στυλιζαρισμένο δίσκο, κάπως μπερδεμένο στο τι θέλει να βγάλει.

U.S.A. for Marketing
Οι εναλλακτικοί ήρωες της άλλης πλευράς του Ατλαντικού

Low - "Hey What"

Το 13ο άλμπουμ των Low με τίτλο "Hey What" είναι ένας μικρός θρίαμβος. Περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία, λιγότερα έγχορδα, η ίδια όμως γλυκιά shoegaze μελαγχολία που ακολουθεί κάθε κυκλοφορία τους από το 1994 μέχρι σήμερα. Η αλήθεια είναι πως το ξέραμε πως δεν φοβούνται να πειραματιστούν, όμως σίγουρα δεν περιμέναμε έναν τόσο καλό δίσκο. Ειδικά με δεδομένο πως οι Alan Sparhawk και Mimi Parker, κατά τη δημιουργία του, άφησαν στην άκρη όλα τους τα βασικά όπλα. Δεν είναι τυχαίο πως όταν μιλάμε για "σταθερές αξίες" τα τελευταία χρόνια, όλο και πιο συχνά αναφερόμαστε στους Low και, απ’ ότι φαίνεται, θα συνεχίσουμε να το κάνουμε για καιρό.

Parquet Courts - "Sympathy For life"

Κάθε νέα κυκλοφορία των Νεοϋορκέζων παρουσιάζει ενδιαφέρον. Και αυτό γιατί οι Parquet Courts αποτελούν ένα συγκρότημα που δεν φοβάται να πειραματιστεί ενώ, συγχρόνως, τολμάει να εμπλουτίσει τον ήχο του με pop πινελιές χωρίς όμως να ενδιαφέρεται και τόσο για την εμπορική επιτυχία. Το "Sympathy for Life" αποτελεί μάλλον έναν μεταβατικό δίσκο καθώς είναι βαθιά επηρεασμένος από την dance κουλτούρα. Και μπορεί το συγκρότημα να μην κατάφερε να αποδώσει τέλεια όλα όσα είχε στο μυαλό του, όμως μας χάρισε μια αξιοπρεπή κυκλοφορία που αφήνει μια γενναία υπόσχεση για το μέλλον.

AFI - "Bodies"

Σας φαίνεται κι εσάς παράξενο που οι AFI συμπλήρωσαν 30 χρόνια ύπαρξης; Και ναι, σαφώς, τίποτα δεν θυμίζει πια το hardcore punk παρελθόν τους όμως, χωρίς αμφιβολία, οι Αμερικανοί συνεχίζουν να αποτελούν ένα σημαντικό όνομα. Το "Bodies" αποτελεί τη λογική συνέχεια του "AFI" που κυκλοφόρησε το 2017 και βρίσκει το συγκρότημα αρκετά ανανεωμένο ηχητικά. Έχοντας εγκαταλείψει για τα καλά την emo αισθητική, οι AFI, καθώς κοντεύουν πια τα 50, βουτάνε στο goth rock και το post-punk και αναπαράγουν τη μουσική που έπαιζε στα ραδιόφωνα όταν αυτοί ήταν έφηβοι. Ασχέτως αν το πείραμα πέτυχε, πρόκειται για ένα δίσκο που μοιάζει να έχει δημιουργηθεί από καρδιάς.

Liars - "The Apple Drop"

Σταθερά παραγωγικοί αποδεικνύονται οι Liars καθώς το "The Apple Drop" αποτελεί τη δέκατη κυκλοφορία τους σε είκοσι μόλις χρόνια καριέρας. Αμετανόητα πειραματικό και κουβαλώντας πάντα την ιδιαίτερη σφραγίδα του στον ήχο του, το συγκρότημα από το Brooklyn, για ακόμη μία φορά, δεν φοβάται να μπλέξει synthια και κιθάρες με ψυχεδελικά ξεσπάσματα και ηλεκτρονικά στοιχεία. Και μπορεί πλέον να λειτουργούν περισσότερο ως το προσωπικό σχήμα του Angus Andrew και λιγότερο ως μπάντα, όμως, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, αν είναι να βγάζουν τέτοιους δίσκους, δεν έχουμε απολύτως κανένα πρόβλημα με αυτό.

The Hold Steady - "Open Door Policy"

Δεν νομίζω πως θα ήταν υπερβολή να πούμε πως οι Hold Steady με το "Thrashing Thru the Passion" του 2019 εγκαινίασαν μια νέα περίοδο για την καριέρα τους. Η επιστροφή του Franz Nicolay υπήρξε καθοριστική για τους Αμερικανούς οι οποίοι με το "Open Door Policy" συνεχίζουν να βιώνουν τη "δεύτερη νιότη τους". Ναι, μπορεί να μην πρωτοπορούν πια όμως ελάχιστα συγκροτήματα μπορούν να καυχιούνται πως μπορούν να παράγουν τόσο όμορφα τραγούδια που συνδυάζουν άψογα τον λυρισμό με cool κιθάρες κι εθιστικά grooves.

Check Also: Από το 2010 που κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, οι Cloud Nothings έφτασαν αισίως φέτος στον έβδομο δίσκο τους. Και ίσως η διαδρομή να είχε κάποια σκαμπανεβάσματα όμως το "The Shadow I Remember" συνοψίζει τέλεια όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε σε αυτούς.

The English Approach
Η βρετανική σκηνή συνεχίζει να παράγει διαμαντάκια

Sleaford Mods - "Spare Ribs"

Η κινούμενη ηχητική αλητεία των Jason Williamson και Andrew Fearn μας παρέδωσε ακόμη ένα φανταστικό δίσκο. Μάλιστα, φέτος δεν δίστασαν να επιστρατεύσουν και τις Billy Nomates και Amy Taylor προκειμένου να διευρύνουν τις δυνατότητές τους. Οι Sleaford Mods με το "Spare Ribs" αποδεικνύονται «πολύ σκληροί για να πεθάνουν» ενώ επιβεβαιώνουν το πως έφτασαν και γιατί θα συνεχίσουν να βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή της βρετανικής σκηνής.

Royal Blood - "Typhoons"

Τα πρώτα singles μας άνοιξαν την όρεξη καθώς οι Royal Blood έμοιαζαν έτοιμοι να κάνουν τη μεγάλη υπέρβαση. Τελικά το άλμπουμ που μας παρέδωσαν ήταν μάλλον πιο συμβατικό και πιο κοντά στον ήχο τους απ’ ότι περιμέναμε. Και τι μ’ αυτό βέβαια; Το "Typhoons" είναι ένας συναυλιακός, εθιστικός και απολύτως μοντέρνος rock’ n’ roll δίσκος που πετυχαίνει να μεγαλώσει επάξια τον μύθο του συγκροτήματος από το Worthing. Well done guys. Well done.

Frank Carter & The Rattlesnakes - "Sticky"

Με τσιτωμένες κιθάρες, ανεβασμένη διάθεση, απολύτως πιασάρικες φωνητικές μελωδίες και μια προσέγγιση που κοιτάζει αρκετά προς τις Η.Π.Α., οι Frank Carter & The Rattlesnakes μας χάρισαν έναν δίσκο φτιαγμένο για να κάνει το μεγάλο "μπαμ". Το "Sticky" ίσως είναι υπερβολικά στυλιζαρισμένο, όμως θα ήταν άδικο να τον θεωρήσουμε κακό δίσκο. Στην τελική, δεν υπάρχει τίποτα παράλογο στο να θες να πετύχεις σε αυτό που κάνεις. Και αν αυτό μπορεί να επιτευχθεί χωρίς σοβαρές εκπτώσεις στο καλλιτεχνικό σου όραμα, τότε δεν υπάρχει λόγος να είμαστε εμείς οι "party poopers". Απολαύστε υπεύθυνα με δική σας ευθύνη.

Lonely The Brave - "The Hope List"

Ο τρίτος δίσκος των Lonely The Brave κινείται στα όρια του rock. Επί της ουσίας δηλαδή, οι φόρμες που χρησιμοποιεί το συγκρότημα είναι απολύτως pop και το μόνο που παραπέμπει σε εναλλακτικό rock είναι οι κιθάρες που "σκληραίνουν" που και που. Με έντονες αναφορές στα 00’s είναι σίγουρο πως θα σας συγκινήσει αν ήσασταν έφηβοι πριν καμιά 20αρια χρόνια ή, ίσως, αν είστε έφηβοι σήμερα (ομολογώ πως δεν έχω ιδέα τι συγκινεί τους έφηβους σήμερα). Όπως και να έχει, το "The Hope List" είναι με διαφορά η πιο ενδιαφέρουσα κυκλοφορία των Βρετανών και αφήνει υποσχέσεις για μια ακόμη πιο ενδιαφέρουσα συνέχεια.

Maximo Park- "Nature Always Wins"

Θυμάται κανείς πια τους Maximo Park; Χωρίς αμφιβολία, υπήρξε μια περίοδος - εκεί γύρω στο ντεμπούτο τους το 2005-2006 - που έμοιαζαν ικανοί να ξεχωρίσουν από το σωρό και να αναδειχθούν σε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής τους. 15 χρόνια μετά, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως το συγκρότημα δεν έκανε ποτέ τη μεγάλη υπέρβαση. Παράλληλα όμως, δεν σταμάτησε να κυκλοφορεί ποιοτικές δουλειές. Και ο έβδομος δίσκο τους, με τίτλο, "Nature Always Wins", δεν σπάει αυτό το σερί. Αντίθετα, ανανεώνει το ενδιαφέρον μας για αυτούς καθώς πιθανά να πρόκειται για την καλύτερη τους δουλειά εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Check Also: Οι Vaccines κυκλοφόρησαν φέτος το πέμπτο τους άλμπουμ με τίτλο "Back in Love City" στον οποίο συνεχίζουν να μην θυμίζουν σε τίποτα το συγκρότημα των δύο πρώτων δίσκων τους. Και όχι, αυτό δεν το λέω για καλό. Από την άλλη, οι JOHNTIMESTWO με το "Nocturnal Manoeuvres" συνεχίζουν να αναδεικνύονται σε ένα από τα ενδιαφέροντα ντουέτα της noise rock/ post-punk σκηνής.

Εναλλακτικά - Ψυχεδελικά
Μουσικές που διαπερνούν τον χωροχρόνο

 Tropical Fuck Storm - "Deep States"

Είναι (νέο)ψυχεδελικοί με διαφορετικό τρόπο από τους περισσότερους σύγχρονούς τους και αυτό από μόνο του τους κάνει ιδιαίτερα ενδιαφέροντες. Από τη στιγμή που καταφέρνουν κιόλας να ακούγονται παραισθησιογόνοι όντας ταυτόχρονα πειραματικοί, θορυβώδεις και με πλοκάμια σε πολλά μουσικά είδη και ύφη αναδεικνύονται ίσως στο πιο ενδιαφέρον άκουσμα μίας μάλλον μέτριας χρονιάς για το neo-psych. Το "Deep States" απέχει από το να είναι η χαρούμενη πλευρά του acid και προσεγγίζει περισσότερο ένα bad trip που παρόλα αυτά δε θα μετανιώσεις να έχεις.

King Gizzard & The Lizard Wizard - "L.W."

Θα μπορούσαμε να τους πούμε και βετεράνους του ίδιους αφού με το ρυθμό που κυκλοφορούν δίσκους είναι σα να έχουν ζήσει τρεις μουσικές ζωές ήδη. Μετά τους διάφορους πειραματισμούς όμως, επέστρεψαν στον ήχο που τους καθιέρωσε και φαίνεται να υπηρετούν καλύτερα από όλους. Οι μικροτονικές φόρμες ξανά στο προσκήνιο λοιπόν και όπως πέρυσι το "K.G". έτσι και φέτος το "L.W" έρχεται να δώσει στους οπαδούς αυτό που θέλανε και μάλιστα πολύ ποιοτικά. Μοναδικό πρόβλημα, με τέτοιο καταιγισμό κυκλοφοριών, πόσοι έχουν μείνει να παρακολουθούν πιστά το συγκρότημα; Ήδη μέχρι να αφομοιώσουμε αυτό έβγαλαν και άλλο ("Butterfly 3000") μέσα στη χρονιά.

Psychedelic Porn Crumpets - "Shyga! Τhe Sunlight Mound"

Τρίτη κυκλοφορία, πάλι από την Αυστραλία και άντε να πιστέψεις μετά ότι δεν έχει ρίξει κάποιος LSD στη λίμνη του εκεί αντίστοιχου Μαραθώνα. Το πόσο κοντά είναι το "Shyga! Τhe Sunlight Mound" στη μουσική των προαναφερθέντων KG&LW είναι αδιαμφισβήτητο. Από εκεί και πέρα είναι στο χέρι του ακροατή αν θα το θεωρήσει αντιγραφή ή θα το εντάξει στην αυστραλιανή σκηνή και κατά συνέπεια την ενιαία ηχητική ταυτότητα που χτίζεται εκεί. Ομολογουμένως σε ορισμένα σημεία δείχνει να έχει το κέφι και το νεύρο που λείπει πλέον από τους συμπατριώτες τους. Υπό αυτήν την οπτική ίσως και να αξίζει να είναι η κυκλοφορία της χρονιάς στο είδος του. Από την άλλη η έλλειψη δικιάς τους ταυτότητας θα τους φέρνει μέχρι νεοτέρας λίγο πιο πίσω.

Sunburned Hand Οf Τhe Man - "Pick A Day To Die"

Με τόσες κυκλοφορίες ανά έτος, θα έπρεπε στην ανασκόπηση να αναφέρουμε πότε οι Μποστονέζοι ΔΕΝ έχουν κυκλοφορήσει δίσκο. Σε κάθε περίπτωση όμως υπάρχουν πιο «κανονικές» κυκλοφορίες από άλλες και ετούτη είναι μία από αυτές. Σε κάθε περίπτωση είναι μαζί με τους Six Organs Of Admittance οι άρχοντες της γήινης ψυχεδέλειας και το επιβεβαιώνουν αν μη τι άλλο με το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι που είναι από μόνο του λόγος να ακούσεις το δίσκο.

Spirit Οf Τhe Beehive - "Entertainment, Death"

Κερδίζουν όλο και περισσότερο κοινό με κάθε τους νέα κυκλοφορία οι Αμερικάνοι και η φετινή τους είναι πιθανότατα η καλύτερη μέχρι στιγμής. Αρκεί μόνο να ξεπεράσει ο ακροατής τα πρώτα δευτερόλεπτα του δίσκου όπου ο θόρυβος φαίνεται ανούσιος βρίσκεται όμως εκεί για να διώξει τους λιπόψυχους. Όχι ότι δεν είναι βασικό τους συστατικό και στη συνέχεια, αλλά εξίσου είναι και οι ευαίσθητες μελωδίες και οι χαλαρές ατμόσφαιρες. Προσθέτουν, δε, και το electro κομμάτι στο neo-psych τους με αποτέλεσμα ακόμα και στις ήπιες στιγμές τους να είναι και πάλι σαν πιο αντιεμπορικοί Tame Impala.

Check also: Ίσως πλέον να μην ανήκουν στην κατηγορία του neo-psych καθότι βασισμένοι περισσότερο στην τραγουδοποιία, όμως οι Bevis Frond κυκλοφόρησαν άλλον έναν εξαιρετικό δίσκο φέτος, που πάσχει μόνο ως προς τη κατάτι μεγαλύτερη διάρκεια από όσο μπορεί να υποστηρίξει. 

Θόρυβοι και πειραματισμοί
Οι σημαντικότερες στιγμές, τάσεις και προτάσεις του experimental rock για το 2021

Σημαντικά ονόματα

Tomahawk - "Tonic Immobility’’

Οκτώ χρόνια απουσίας ήταν πολλά και το "Tonic Immobility" ήταν μια από τις πλέον ευχάριστες ειδήσεις του πρώτου μισού της χρονιάς. Ποτέ δεν ξέρουμε ακριβώς τί να περιμένουμε από δίσκο που εμπλέκεται ο Patton αλλά, αυτήν τη φορά, γευτήκαμε μια πολύ ισορροπημένη δουλειά: αρκετά παράξενη ώστε να διατηρεί την ιδιοσυγκρασία ενός πραγματικά εξαιρετικού γκρουπ και αρκετά στρωτή/προσιτή για να μην φοβίζει με τους πειραματισμούς της. Αρχίζει να αχνοφαίνεται ότι τα projects του Patton ίσως δεν μπορούν πια να σοκάρουν, η ποιότητα όμως είναι δεδομένη και οι Tomahawk στάθηκαν στο 2021 με τρομερή αξιοπρέπεια.

Lingua Ignota - "Sinner Get Ready’’

Ναι, το σοκ του "Caligula" είναι πια πίσω, όσοι όμως πιστέψαμε ότι η καλλιτεχνική δύναμη της Kristin Hayter βρίσκεται μόνο στο σοκ, ρουφάμε τώρα το αυγό μας. Η στροφή της προς μια avant folk που μπορεί να είναι εξίσου παραδοσιακή όσο και καταραμένη ήταν απρόσμενη αλλά πέρα ως πέρα επιτυχημένη. Οι πόνοι για τους οποίους τραγουδάει η folk είναι έτσι κι αλλιώς δαιμονικοί, εδώ όμως αποκτούν ένα σύγχρονο twist και οι Appalachian σκοποί μυρίζουν θεϊκή εκδίκηση. Μπορείς να θαυμάσεις την ατμόσφαιρα, τους έξυπνους πειραματισμούς στην ενορχήστρωση και τις συνταρακτικές ερμηνείες, το "Sinner Get Ready" όμως κυρίως διαθέτει μερικά καταπληκτικά τραγούδια.

The Armed - "Ultrapop’’

Πίσω από την κολεκτίβα των The Armed βρίσκεται η αφρόκρεμα του αμερικανικού πειραματικού/εναλλακτικού ήχου της τελευταίας 20ετίας, παραμένουν όμως ακόμα αρκετά αινιγματικοί. Το pop βάψιμο του hardcore/noise rock - ή το αντίθετο - παραμένει γοητευτικό, αν και αρκετά μπερδεμένο κάτω από τα πυκνά ηχητικά layers. Το "Ultrapop" αγαπήθηκε και μισήθηκε από συγκεκριμένες μερίδες του κοινού, αποδεικνύοντας αν μη τι άλλο ότι πρόκειται για μια έξυπνη δουλειά που δεν θα σε αφήσει αδιάφορο/η. Υποψιαζόμαστε ότι το μουσικό όραμα των The Armed δεν έχει ακόμα επικοινωνηθεί ανοιχτά, πρόκειται όμως για μια πειραματική πρόταση που πατάει απόλυτα στο παρόν.

Gnod - "La Morte Du Sens’’

Παλιοσειρές πια οι Gnod και αυτό φαίνεται, στον τρόπο που κάνουν όλα τα αλήτικα είδη του rock να ακούγονται σαν ένα. Δεν έχει μεγάλη σημασία αν θες να εστιάσεις στα punk, στα industrial ή στα no wave στοιχεία του "La Morte Du Sens", όλα βγάζουν νόημα μέσα στο θορυβώδες, ανατρεπτικό τους πλαίσιο και το άλμπουμ λειτουργεί άριστα ως μια συλλογή τακτοποιημένου αλλά και άρρωστου noise rock οραματισμού. Δεν αποτελεί την πιο άγρια κι εξωφρενική τους στιγμή, κάποια ψήγματα ωριμότητας (θεός φυλάξοι) ίσως είναι αισθητά, γενικά όμως ξέρεις τι να περιμένεις.

Richard Dawson & Circle - "Henki"

Ο Richard Dawson είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους folk τραγουδοποιούς των καιρών μας και οι Circle αρχιμάστορες της heavy ψυχεδέλειας. Ο καρπός της ένωσης τους με τίτλο "Henki" είναι ένα εντελώς απρόσμενο δημιούργημα που συμπλέκει τον νατουραλισμό με την ελαφρά παράνοια του πρώτου και το άχρονο rock των δεύτερων, με τρόπο που κανείς δεν θα πίστευε ότι αυτά τα συστατικά μπορούν να ταιριάξουν. Μια εξαιρετική δουλειά γεμάτη με στιγμές παράξενης έντασης κι ένας δίσκος που είναι πειραματικός κι εξερευνητικός στη φύση, όχι στον ήχο του.

Αξιοπρόσεκτες προτάσεις

Part Chimp - "Drool’’

Πέραν της συγγένειας και κοινής πορείας των δύο γκρουπ, οι Part Chimp καταλαμβάνουν την ίδια θέση όπως οι Hey Colossus στην περσινή μας ανασκόπηση: αυτό εδώ είναι ένα από τα πιο απολαυστικά noise rock δισκάκια που ακούσαμε φέτος, ενώ κάτω από την αναίδεια και το παρακμιακό του attitude κρύβεται μια πολυσυλλεκτική στιλιστικά μπάντα που ξέρει να γράφει καλά, πολύ καλά τραγούδια. Ατομάρες που θαρρείς πως κατάφεραν να περάσουν το songwriting των Beatles μέσα από το φίλτρο των Melvins και να το ξεράσουν σε μια σύγχρονη, βρωμιάρα αγγλική μεγαλούπολη; Πάρτε τα λεφτά μας.

Juçara Marçal - "elta Estácio Blues’’

Εξώφυλλο που παραπέμπει σε λατινοαμερικάνα ντίβα, τίτλος που παραπέμπει σε blues δίσκο: αυτή ήταν η ολοκληρωτική μας παραπλάνηση. Ελάχιστα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι εδώ κρύβεται ένας από τους πιο ευφάνταστους δίσκους της χρονιάς, μία δουλειά που ξεκινάει από latin folk παροξυσμούς και πολυρυθμίες για να φτάσει στον αγνό πειραματισμό, λες και το πνεύμα της παλιάς καλής Bjork μετενσαρκώθηκε στο σώμα μιας Βραζιλιάνας 50+ τραγουδίστριας. Η καρδιά του "Delta Estacio Blues" είναι παρδαλή και πάλλεται δυνατά.

Alexis Marshall - "House Of Lull. House Of When’’

Γράφουμε αυτές τις λέξεις με κρύα καρδιά, ενώ σοβαρές καταγγελίες κρέμονται πάνω από το κεφάλι του Marshall. Μέχρι αυτά όλα να ξεκαθαρίσουν, το σόλο ντεμπούτο του τραγουδιστή των Daughters έχει πολλές από τις αρετές της βασικής του μπάντας, συνδυάζοντας μια ασφυκτική εσωτερική ποίηση με μεταβιομηχανικούς εφιάλτες. Επαναλαμβάνω την άποψη ότι το "House Of Lull. House Of When" υπήρξε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά άλμπουμ της εποχής των lockdown, αποτυπώνοντας ιδανικά αυτό το σύμπλεγμα ανημποριάς και παράνοιας που, κάπως, μοιραστήκαμε όλοι. Αν οι εμπειρίες αυτές είχαν ήχο, θα έμοιαζαν κάπως έτσι.

Throat - "Smile Less’’

Το τρίτο άλμπουμ της μπάντας από το Turku της Φινλανδίας μας προτρέπει να χαμογελάμε λιγότερο, ο ήχος του όμως φροντίζει να μας κόψει για τα καλά το γέλιο. Το επιτυγχάνει ξεκινώντας από σκοτεινές post punk αφετηρίες, περνώντας μέσα από industrial τοπία και καταλήγοντας σε βασίλεια καθαρού θορύβου, ενώ μας καλεί σε ανήλιαγα μέρη της ψυχής όπου η παραίτηση έχει υπερνικήσει κάθε ελπίδα. Παράξενα απειλητική, η μουσική των Throat έχει τη δύναμη να καταβάλλει και τον πιο αισιόδοξο, μια δημιουργική χαραμάδα όμως αφήνει ανοιχτά όλα τα Ίσως.

Luna Honey - "Ballast"

"Τα παιδιά του Cave και των Swans ξανοίγονται σε μαυροκόκκινα πελάγη" έγραψε ο Ζαμπάρας για το "Ballast" και πως να μην κρατήσω την πρόταση αυτή; Από τα βάθη του αμερικανικού underground, οι Luna Honey θα επιχειρήσουν μια διαφορετική προσέγγιση του darkwave και του post punk, αναγκάζοντας την ατμοσφαιρικότητα του ήχου να συνυπάρξει με σχεδόν avant διαθέσεις, σε ένα άλμπουμ αισθαντικό, σκοτεινό και πειραματικό σε ίσες δόσεις. Αν του δώσεις τον χρόνο σου, ο ημιφωτισμένος κόσμος του "Ballast" θα σε ανταμείψει με πικρές αλλά μεθυστικές παραισθήσεις.

New Sounds

Senyawa - "Alkisah"

Το "Alkisah" είναι πραγματικά μια διαφορετική μουσική εμπειρία. Μουσικά πειραματίζεται πάνω στα tribal-ίστικα folk ηχοχρώματα της Ινδονησίας με τις drone αναζητήσεις του δυτικού experimentalism. Αισθητικά επιτίθεται στον πολιτισμό της αποικιοκρατίας και παράγει μουσική μόνο από bamboo. Και πολιτικά, αντιτίθεται στην ιδιοκτησία και το κέρδος με το να προτείνει ένα νέο format μουσικής διακίνησης. Όλα αυτά μαζί βάζουν αυτό τον δίσκο μέσα στην καρδιά μας, με τρόπο που ξεπερνάει τις λίστες και τα συναφή. Αγαπήστε το.

Dictaphone - "Goats & Distortions 5"

Το "Goats & Distortions 5" στέκεται μπροστά σου σαν καθρέφτης. Έχει τη δύναμη να σου δείξει πράγματα μέσα σου ή πάνω σου, μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Μέσα από μυστικιστικά θέματα, μέσα από contemporary, drone ή ambient ηχοχρώματα, η μουσικη των Dictaphone μοιάζει σαν μια ιδιωτική τελετουργία. Δεν έχει συγκεκριμένη μορφή ή όνομα, δεν έχει σκοπό, έχει μόνο μια καθαρή experimental ματιά και μια ηχητική ευγένεια που σπανίζει.

Stick In The Wheel - "Tonebeds For Poetry"

Ή αλλιώς η σουρεάλ ηχητική απόδοση ενός μεσαιωνικού φουτουρισμού! Οι Stick In The Wheel είναι άνετα ένα από τα πιο πρωτότυπα σχήματα που γνωρίσαμε μέσα στο 2021. Το ταξίδι τους καταλύει κάθε χρονική λογική, μετασχηματίζοντας παραδοσιακά θέματα βρετανικής folk σε αστικά, ηλεκτροακουστικά παραληρήματα ενός δυστοπικού metropolis. Τα τραγούδια του "Tonebeds For Poetry" εναλλάσσουν διαρκώς τόπους, χρόνους και ψυχικές διαθέσεις, φέρνουν τον όρο Ψυχογεωγραφία στο τραπέζι, κάνουν μουσική έναν αναρχισμό που ξέρει να μην ουρλιάζει. Ένα εξαιρετικό άλμπουμ που κολυμπάει σε άγνωστα νερά.

La Jungle - "Fall Off The Apex"

Ξέρει άραγε το noise rock να χορεύει; Οι Βέλγοι La Jungle βροντοφωνάζουν ένα ΝΑΙ, φέρνοντας στον θόρυβο έναν trance tribal-ισμό, καθώς τα σκόρπια riffs μπλέκονται με λούπες και grooves που θαρρείς που ξεπετάχτηκαν από την καρδιά των μεγάλων clubs. Έχουμε ακούσει ξανά τέτοια υβρίδια, το "Fall Off The Apex" όμως ακούγεται αναντίρρητα σημερινό κι επίκαιρο, περίπου σαν μια πιο ήπια εκδοχή των Deafbrick. Καθόλου τυχαία, οι La Jungle έχουν αρχίσει να χτίζουν ένα εξαιρετικό όνομα στην κεντρική Ευρώπη, πιστεύουμε ακράδαντα ότι το beat τους θα συνεχίσει να ξεσηκώνει και να εξαπλώνεται. (Α.Κ)

Vorhees & Deradoorian - "Kosmische Village’’

Όσο κι αν προτείνουμε εδώ πειραματικά άλμπουμ που άπτονται της κιθαριστικής μουσικής, είναι αδύνατο να προσπεράσουμε τον ambient/kraut παράδεισο αυτού του άλμπουμ. Μετά το τρομερό περσινό της άλμπουμ "Find The Sun", η Deradoorian εξαπολύει μαζί με την Dana Wachs αυτό το πέλαγος από noises και synths που τραβάνε μια γραμμή από τους πειραματισμούς της γερμανικής σκηνής των 70s και φτάνουν μέχρι τον σημερινό ambient αυτοσχεδιασμό. Η 32λεπτη ομώνυμη σύνθεση είναι ένα μεγάλο ταξίδι, αιθέριο σαν τα moog του και πεινασμένο σαν τις ebowed κιθάρες του.

Alt.gr
Η εγχώρια αγγλόφωνη σκηνή

Holy Monitor - "Southern Lights"

Δεν ξέρω που κοιτάζει ο Νότος τους, πάντως κάτι από τα φώτα της Καλιφόρνια πρέπει να βλέπουν οι Αθηναίοι με τον τρίτο δίσκο τους. Γεμάτο με πιασάρικες μελωδίες χωρίς έκπτωση στο ψυχεδελικό κομμάτι, σύγχρονο αλλά χωρίς να ντρέπεται να υιοθετήσει από τα 60s (και τα αναβιωμένα 60s των 80s για να είμαστε ακριβείς) το αποτέλεσμα είναι ένα άκρως μεθυστικό και εθιστικό μίγμα οκτώ τραγουδιών που είναι το ένα καλύτερο από το άλλο. Σε μία εποχή που το post punk έχει υπερκεράσει το πάλαι ποτέ κραταιό neo-psych, οι Holy Monitor κυκλοφόρησαν την καλύτερη δουλειά τους και είναι κρίμα να τη χάσετε.

Jef Maarawi - "Terra Papagalli"

Πόσο ωραία έκπληξη ο δίσκος του Jef Maarawi που δείχνει ότι στην ελληνική σκηνή χωράνε κι άλλα μουσικά είδη αρκεί να υπάρχουν άνθρωποι με κέφι να τα αναδείξουν. Οι πολλές επιρροές του θα μπορούσαν να βγάλουν μία δηθενιά στο αποτέλεσμα αλλά εδώ έχουμε το αντίθετο. Το αποτέλεσμα φαίνεται εντελώς ανεπιτήδευτο και πηγαίο. Τα ακούσματα του, κυρίως από singer/songwriters αλλά όχι μόνο, έχουν σαφέστατα αφομοιωθεί και όπου αναδύονται στην επιφάνεια μάλλον είναι ένας ηθελημένος φόρος τιμής. Ένας πολύ όμορφος, πολύ μουσικός δίσκος.

Post Lovers - "Drive"

Η κιθάρα κρατάει τα ηνία στο "Drive" και παρότι ενίοτε μπορεί να εμφανίζεται και επιθετική, συνήθως ισορροπεί ανάμεσα στη νοσταλγία και το σύγχρονο μέσα από mid-tempo 90s ηχητικές επιλογές. Είναι μάλιστα από τους δίσκους που δουλεύουν καλύτερα ως σύνολο παρά ως μονάδες. Εκεί υποψιάζομαι ότι οφείλεται το γεγονός ότι οι καλύτερες στιγμές του φαίνονται να είναι προς το τέλος του άλμπουμ, όταν πλέον έχει καταφέρει να σε παρασύρει με την προσωπικότητά του.

Whereswilder - "Movement In Place"

Είναι δύσκολο να μην ακούς μία φωνή μέσα σου να φωνάζει "Beatles, Beatles, Beatles" μόλις ξεκινήσεις την ακρόαση του "Movement In Place" αλλά μόλις τη φιμώσεις είναι πολλά που μπορείς να απολαύσεις στον τρίτο δίσκο των Whereswilder. Με πρώτο από όλα ακριβώς το πώς εμπνέονται από τις μελωδίες της ύστερης περιόδου των Fab Four, αλλά και όχι μόνο καθώς υπάρχει και πολλή 70s soul κρυμμένη, και δημιουργούν όμορφα τραγούδια που δεν ντρέπονται για τις καταβολές τους. Δεν είναι κάτι που πολλά ελληνικά συγκροτήματα μπορούν να κάνουν με αυτά τα υλικά. Από την άλλη είναι κρίμα που με τέτοιο σημείο εκκίνησης δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάπως πιο αξιομνημόνευτα τραγούδια.

Green Was Greener - "Introspective"

Συγχωρέστε το κλισέ, αλλά πρόκειται για ένα πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο ενός Κρητικού συγκροτήματος. Έχει κάτι από dream pop αλλά δεν είναι και αυτό ακριβώς. Σίγουρα όμως παίζει περισσότερο με τον ήχο ως κάτι χωρικό παρά με μία αυστηρή, δομική σύνθεση. Αυτό είναι που δημιουργεί κάτι το ambient και ελκυστικό στον ήχο τους. Ίσως δεν είναι κάτι που ήδη είναι έτοιμο να συναρπάσει και σίγουρα θα έχει ενδιαφέρον το επόμενο βήμα τους, είναι όμως σε κάθε περίπτωση πολλές οι όμορφες στιγμές που χαρίζει.

Check Also: Μπορεί το "SUN" των ADAM να κυκλοφόρησε πέρυσι στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες, όμως το 2021 το πιάσαμε επιτέλους στα χέρια μας. Grunge προσέγγιση με έντονη την επίδραση των Alice in Chains και των Kyuss, που σίγουρα αξίζει πολλαπλές ακροάσεις.

Ελληνόφωνο Εναλλακτικό Rock
Ναι, υπάρχει και συνεχίζει να χαρίζει συγκινήσεις

Παύλος Παυλίδης - "Το Μαύρο Κουτί"

Ο Παύλος Παυλίδης αποτελεί έναν από τους λίγους ανθρώπους σε αυτήν τη χώρα που, πέραν της προσωπικής του έκφρασης, δείχνει να ενδιαφέρεται και για την εξέλιξη αυτού που αποκαλούμε ελληνική σκηνή. Περιμέναμε καιρό τη νέα του δουλειά και δεν μας απογοήτευσε. Το "Μαύρο Κουτί" συνοψίζει στοιχεία από το σύνολο της καριέρας του και, συγχρόνως, κοιτάζει στο μέλλον, αποτελώντας, συνολικά, την καλύτερη κυκλοφορία του από το "Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί" του 2013.

MAZOHA - "ΠΡΤΘΛΤΣ"

Θα πρέπει να ζούσατε κάτω από κάποιο βράχο για να μην συνειδητοποιήσατε τον χαμό που προξένησε η φετινή κυκλοφορία των MAZOHA. Σε αυτή λοιπόν την περίπτωση, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε πως τρίτο άλμπουμ του ελληνόφωνου project του Τζίμη Πολιούδη των Vagina Lips είναι ένα up-tempo εναλλακτικό αριστούργημα με έντονη post-punk διάθεση που ξεχωρίζει χάρη στις φασαριόζικες κιθάρες, τη φανταστική παραγωγή και την απελευθερωτική αίσθηση διαμαρτυρίας που το διαπερνά. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως είχε ΠΟΛΥ καιρό να βγει ένας ελληνόφωνος δίσκος που να πιάνει τόσο τέλεια το κλίμα της εποχής του.

Mechanimal - "Ο Θόρυβος"

Πρώτη ελληνόφωνη κυκλοφορία από το industrial σχήμα των Mechanimal και μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως δικαιώθηκαν γι' αυτήν την επιλογή τους. Οι στίχοι της Αγγελικής Βρεττού ταιριάζουν τέλεια στο αδάμαστο ηχητικό σύμπαν που έχει συνθέσει ο Γιάννης Παπαϊωάννου, ενώ η ερμηνεία της σπουδαίας ραδιοφωνικής παραγωγού, Θέκλας Τσελεπή συμπληρώνει άψογα το παζλ του πέμπτου άλμπουμ των Mechanimal.

ΜΕΝΤΑ - "Τελεφερίκ"

Το 2015, οι Μέντα κυκλοφόρησαν το πρώτο τους ορχηστρικό άλμπουμ με τίτλο "Telepherique". 6 χρόνια μετά, επέστρεψαν με το "Τελεφερίκ", έναν δίσκο που μας ξαναπαρουσιάζει τα κομμάτια του "Telepherique" με τους Λένα Πλάτωνος, Γιάννη Αγγελάκα, Παύλο Παυλίδη, Coti K., Νικόλα (Razastarr), Χρήστο Λαϊνά, Prins Obi, Nalyssa Green, Danai Nielsen και Σέργιο Βούδρη να γράφουν στίχους στα ελληνικά και να τα ερμηνεύουν. Το αποτέλεσμα είναι μια από τις πιο πολύπλευρες κι ενδιαφέρουσες ηχητικά κυκλοφορίες του 2021.

Dzingovic - "Dzingovic"

Έχοντας ξεχωρίσει χάρη στις δουλειές του με τους Σούπερ Στέρεο, τους B- Movies, τους Tuflon και τον Γιάννη Χαρούλη, ο Θανάσης Dzingovic δεν χρειάζεται συστάσεις. Το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ με τίτλο "Djingovic" αποτελεί μια εξαιρετική κατάθεση που συνδυάζει pop, folk και rock πινελιές και μας φανερώνει έναν απολύτως ολοκληρωμένο δημιουργό με δικό του ήχο και προσωπικό όραμα. Ανυπομονούμε για τη συνέχεια.

Check Also: Ένα χρόνο- και αρκετούς μήνες- μετά το ορχηστρικό "The Stone We Had in Our Mouth", ο Μανώλης Αγγελάκης επέστρεψε με το "Εμείς Αποστάσαμε", έναν άκρως πειραματικό δίσκο, στον οποίο συνδυάζει έντεχνα στοιχεία με την παράδοση και θορυβώδη ηχητικά μοτίβα με ηλεκτρικές κιθάρες και jazz περάσματα.

Spotify Playlist

  • SHARE
  • TWEET