The Bevis Frond

Οι Bevis Frond, δηλαδή ο Nick Saloman και οι εκάστοτε μουσικοί που συγκεντρώνει γύρω του όταν δεν πάιζει τα πάντα μόνος του, ξεκίνησαν ως ένα νεοψυχεδελικό συγκρότημα στα τέλη των '80s με λογική ασυγκράτητης ηλεκτρικής κιθάρας, πολύ κοντά σε ήχο σε αυτή του Hendrix ή των Crazy Horse αλλά σίγουρα πολύ λιγότερο εστιασμένη σε τραγούδια και riff και πολύ πιο ελεύθερη να καλύπτει όλο το χώρο του τραγουδιού με το fuzz-αριστό ήχο της. Μέσα από τις δεκαετίες που είναι ανελλιπώς δραστήριος, έχει ταυτόχρονα μειώσει (όπως ίσως είναι λογικό) την ηλεκτρική του ορμή προσθέτοντας πολύ έντονα το ακουστικό στοιχείο, ενώ ταυτόχρονα, και ίσως αναπόφευκτα, άρχισε να ασχολείται περισσότερο και με το να δημιουργήσει τραγούδια που να στέκονται μόνα τους, έξω από το περιβάλλον του δίσκου. Αυτό τον έχει οδηγήσει σε μερικές Beatlικές indie rock ή και pop, ως προς τη μελωδία τους, στιγμές αλλά κατά βάση έχει δημιουργήσει μία νέα ταυτότητα των Bevis Frond που αποτυπώθηκε ιδιαίτερα καλά από το "Leaving Of London" (2011) και μετά.

Το "Little Eden" συνεχίζει την ίδια πορεία με έναν αστικό θεματικό άξονα, που αντικατοπτρίζεται και στο εξώφυλλο και μία μόνιμη μελαγχολία που φαίνεται να έχει εγκατασταθεί στη μουσική, τους ευφιείς στίχους και τη φωνή του δημιουργού του. Αν υπάρχει κάτι που διαρκώς αυτοσαμποτάρει σε έναν βαθμό τις τελευταίες (και όχι μόνο, εδώ που τα λέμε) προσπάθειες του Saloman να δημιουργήσει έναν απόλυτα ξεχωριστό ποιοτικά δίσκο, είναι η σχεδόν μόνιμη μεγάλη διάρκεια των κυκλοφοριών του. Σε είκοσι τραγούδια (διάρκειας από 2 έως 10 λετπών) ενός τόσο ιδιοσυγκρασιακού δημιουργού, είναι σχεδόν αδύνατο να μη νιώσεις μία επαναληψιμότητα τόσο εντός δίσκου όσο και σε σύγκριση με παλιότερες δουλειές του. Σχεδόν σαν καλλιτεχνική επιλογή, φαίνεται να παρουσιάζει μόνιμα ένα σύνολο ομοιογενές μεν, από το οποίο όμως τελικά θες να επιστρέψεις σε ορισμένα μόνο τραγούδια. Ο αριθμός τελικά αυτών των συνθέσεων όπου η τραγουδοποιία του είναι στα καλύτερά της, σε αυτά που τα στοιχεία της μουσικής του προσωπικότητας αναδεικνύονται καλύτερα, είναι και αυτός που φαίνεται να καθορίζει και τη θέση της όποιας νέας του δουλειάς στη δισκογραφία του.

Από αυτή την άποψη, το "Little Eden" τα πηγαίνει πολύ καλά. Υπάρχουν αρχικά τρία τραγούδια που επιζητούν πολλαπλές ακροάσεις. Το "Do Without Me" είναι ταυτόχρονα αναγνωρίσιμα Bevis και ελκυστικό μέσα στον ηλεκτρισμό του. Το "As I Lay Dying" από την άλλη ξεκινάει ως συναισθηματική ακουστική μπαλάντα αλλά είναι η εξέλιξη του με τα τρία μανιώδη solo κιθάρας του που το ανυψώνει σε ένα διαμαντάκι και ίσως το highlight του δίσκου. Τέλος το δεκάλεπτο "Dreams OF Flying" είναι ένα τζαμαριστής μορφής δεκάλεπτο τραγούδι που κλείνει υπέροχα το άλμπουμ και είναι βγαλμένο από τα όνειρα κάθε πιστού οπαδού του συγκροτήματος. Από κοντά σε αυτά τα "And Away We Go", "You Owe Me", "They Will Return", "There’s Always Love", "Little Eden" και "Here Come The Flies" που θα έβρισκαν θέση και στους καλύτερους δίσκους του Saloman στο παρελθόν.

Αυτά όμως συνολικά μας κάνουν εννέα τραγούδια. Ανάλογα με τις προσωπικές προτιμήσεις του καθένα, στη λίστα αυτή μπορεί να προστεθούν ή να αφαιρεθούν κάποια αλλά εν τέλει η αίσθηση παραμένει ίδια. Αν ο δίσκος είχε τα μισά περίπου τραγούδια, πιθανότατα να ήταν ο καλύτερος της καριέρας του. Πιθανόν ακόμα και τώρα να συγκαταλέγεται σε αυτούς. Όμως δεν μπορεί παρά να παραμένει μία αίσθηση ότι αν επέλεγε την πυκνότητα ποιότητας ως πρωταρχική επιλογή θα είχαμε μία πολύ πιο συνεκτική δουλειά.