Dictaphone

Οι Dictaphone είναι ένα από εκείνα τα γκρουπ που θα συναντήσει κανείς σχετικά συχνά στην πειραματική σκηνή της βορειοκεντρικής Ευρώπης. Ένα από εκείνα τα γκρουπ που, κάπως, αιχμαλωτίζουν τη φινέτσα και το πολιτιστικό επίπεδο του «πρώτου κόσμου», συνδυάζοντας τα με την αέναη και καθαρά προσωπική ηχητική αναζήτηση. Η μπάντα περιστρέφεται γύρω από τη μορφή του Oliver Doerell κι αυτό είναι το πέμπτο της άλμπουμ, σε μια πορεία που συμπληρώνει πια είκοσι χρόνια.

Κοντά στον Doerell συναντάμε τον Roger Döring στο κλαρινέτο/σαξόφωνο και τον Alex Stolze στα βιολιά. Είναι μάλλον άσκοπο να προσεγγίσουμε τη μουσική τους σε σχέση με συγκεκριμένα genres αφού η δύναμη και η ποιότητα της βασίζεται περισσότερο στα ηχοχρώματα και όχι στη φόρμα. Πρόκειται για μουσική με ακουστικά και ηλεκτρονικά στοιχεία και οι διαθέσεις της είναι ξεκάθαρα εικονοπλαστικές και ατμοσφαιρικές.

Σχεδόν και τα δέκα tracks που συμπεριλαμβάνονται στο "Goats & Distortions 5" βασίζονται σε λούπες από κρουστά, που κάποιες φορές τείνουν προς tribal κι άλλες προς techno κατευθύνσεις. Το μπάσο κλαρινέτο που χρησιμοποίησε εκτεταμένα ο Döring σε αυτή την ηχογράφηση, απλώνει από πάνω αργά, μελαγχολικά θέματα, τα οποία συνήθως παίζονται πάνω σε Phrygian ή Dorian σκάλες και διατηρούν πάντα ένα ανατολικό και ιδιαίτερο μυσταγωγικό άρωμα. Τα έγχορδα, όταν εμφανίζονται σποραδικά, προσθέτουν έναν contemporary τόνο, όλα αυτά τα layers όμως δεν σπρώχνουν ποτέ τη μουσική οριστικά σε κάποιο στυλ.

Αυτό που έχει περισσότερο ενδιαφέρον είναι ότι οι Dictaphone εξερευνούν (περαιτέρω) αυτό που με δικά τους λόγια αποκαλούν «το concept των νοσηρών οργάνων». Τελικά όμως, η μουσική δεν είναι πραγματικά σκοτεινή αλλά κινηματογραφική και αινιγματική. Η μεγαλύτερη της αρετή όμως είναι η τάση της να μετασχηματίζεται: κάθε ακρόαση μοιάζει διαφορετική από την προηγούμενη, σαν να ενεργοποιεί κάτι διαφορετικό στον δέκτη, ανάλογα τη στιγμή, την ώρα της μέρας, την ψυχική του κατάσταση. Το "Goats & Distortions 5" φαντάζει ζωντανό, πολυμορφικό και ασχημάτιστο, παρά τους μινιμαλιστικούς του τόνους.

Ο δίσκος έχει χαρακτηριστική συνοχή και ομοιογένεια, σαν δέκα διαφορετικές σεκάνς της ίδιας ανάμνησης. Η φωνή της Helga Raimondi στο "Your Reign Is Over" φέρεται σαν να θέλει να σε ξυπνήσει από όνειρο, το υπόκωφο πιάνο που κλείνει όμως το άλμπουμ επαναφέρει τα πράγματα στη θέση τους και στην abstract κινηματογραφικότητα που το διέπει από άκρη σε άκρη. Σε αυτή την κινηματογραφικότητα κρύβεται και όλη η ομορφιά του, κάνοντας τελικά το "Goats & Distortions 5" ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ για ιδιαίτερους ακροατές: οι μειλίχιοι πειραματισμοί του απλώνονται προς τα εντός σου και θα αγγίξει περισσότερο τους ακροατές που βιώνουν τη μουσική χωρίς προαπαιτούμενα, χωρίς στόχους και χωρίς ατζέντα. Αυτοί οι ακροατές ίσως βιώσουν κάτι ανώνυμο, κάτι υπέροχο.

Bandcamp