TV Priest

Ο κόσμος έχει αλλάξει. Ναι, χωρίς αμφιβολία, το hip-hop παραμένει παντοδύναμο όμως, όλοι αυτοί οι κριτικοί που την είδαν Φουκουγιάμα την προηγούμενη δεκαετία κηρύσσοντας με σιγουριά το τέλος της rock μουσικής, μπορούμε πλέον να πούμε πως διαψεύστηκαν πλήρως. Και αν θέλετε τη γνώμη μου, αυτό ήταν ψιλοσίγουρο. Σαφώς, είναι γνωστό εδώ και χρόνια ότι, τη σημερινή εποχή, είναι από δύσκολο μέχρι αδύνατο να αναδειχθούν οι επόμενοι Nirvana. Όμως, υπάρχει ακόμη χώρος για μικρούς ήρωες που με τις μικρές ή τις μεγάλες νίκες τους συνεχίζουν να δίνουν νέα πνοή στην ευρύτερη κιθαριστική μουσική.

Σε αυτό το πλαίσιο, το #1 που πέτυχε πέρυσι στα Βρετανικά charts το "Ultra Mono" των Idles αποτελεί μια ιστορική στιγμή καθώς έγινε σαφές ότι, όχι μόνο το rock μπορεί ακόμη να βρει απεύθυνση στο χώρο του mainstream, αλλά πως για να πετύχεις κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται να έχεις 30 χρόνια ιστορίας πίσω σου. Συνεπώς, μπορεί να φαίνεται υπερβολή αυτή τη στιγμή, αλλά μπορούμε να πούμε ότι έχουμε περάσει αισίως στη δεύτερη φάση της βρετανικής post-punk/ noise rock έκρηξης.

Και αυτό είναι το σημείο όπου ο ήχος μια σκηνής αρχίζει και αποκτά περισσότερες ομοιογένειες ενώ, παράλληλα, αρχίζουν να εμφανίζονται οι λεγόμενοι μιμητές. Έτσι, π.χ. οι Shame φέτος έπαθαν αυτό που έπαθαν κι οι Darkthrone μετά το ντεμπούτο τους, κυκλοφορώντας έναν δίσκο που πατάει περισσότερο στους Idles και λιγότερο στον δικό τους ήχο, ενώ, παράλληλα, εμφανίζονται όλο και περισσότεροι νέοι καλλιτέχνες που έχουν ως αφετηρία, όχι το μακρινό, αλλά το πολύ πρόσφατο παρελθόν.

Μια τέτοια περίπτωση λοιπόν είναι κι οι TV Priest. Απ’ όπου κι αν το πιάσεις, είτε αισθητικά, είτε μουσικά, είτε από άποψη προσέγγισης, το συγκρότημα βρομάει Idles. Οπότε το ερώτημα το οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε είναι αν το ντεμπούτο τους αποτελεί συνέχεια όλων αυτών που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο ή αν απλά είναι μια ωραία αφορμή για τη Rough Trade να επωφεληθεί οικονομικά, βομβαρδίζοντας την αγορά με κλώνους της «κότας με τα χρυσά αυγά».

Η αλήθεια λοιπόν βρίσκεται κάπου στη μέση. Το "Uppers" είναι ένας ωραίος δίσκος. Το "The Big Curve", που ανοίγει το άλμπουμ, πιθανά να είναι εξίσου καλό, αν όχι καλύτερο, από οποιοδήποτε κομμάτι του "Ultra Mono" αλλά, γαμώτο, είναι αδύνατο να το απολαύσεις, χωρίς να σκέφτεσαι συνέχεια πόσο Joe Talbot προσπαθεί να γίνει ο Charlie Drinkwater. Και αυτό είναι ένα συνεχές πρόβλημα σε όλη τη διάρκεια του δίσκου.

Αυτό που ίσως τους διαφοροποιεί όμως είναι πως με κομμάτια όπως το "Press Gang" ή το "Slideshow" το συγκρότημα εμφανίζει πιο μελωδικές ανησυχίες που τους κάνουν να ακούγονται σαν μια πιο θορυβώδη εκδοχή των Franz Ferdinand, ξεφεύγοντας, έστω και σποραδικά, από την «κάντο όπως οι Idles» συνταγή τους. Χωρίς αμφιβολία όμως, η ουσία του άλμπουμ κρύβεται στα "Journal of a Plague Year", "Decoration" και στο σπαραχτικό "Saintless" που κλείνει τον δίσκο. Και αυτό γιατί, σε αυτά τα κομμάτια, οι TV Priest καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα στενά όρια των επιρροών τους και να φτιάξουν πραγματικά καλή μουσική με πολλή ψυχή.

Ύστερα από αρκετές ακροάσεις, εγώ έχω πειστεί πως το συγκρότημα είχε τις καλύτερες προθέσεις και ο στόχος τους δεν ήταν απλά να αντλήσουν υπεραξία από την επιτυχία των Idles αλλά είχαν γνήσια καλλιτεχνικά κίνητρα. Σε μια εποχή όμως που οι περισσότεροι νέοι δημιουργοί, ανεξαρτήτως ποιότητας, ζουν με το φόβο της πλήρους αποτυχίας, είναι δεδομένο πως η επιτυχία του συγκροτήματος από το Bristol είναι ικανή να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλούς. Κοινώς, δεν κατηγορώ τους TV Priest που πατάνε στη συνταγή των Idles για να κάνουν περισσότερο κόσμο να κοιτάξει προς το μέρος τους. Αρκεί να μην μείνουν εκεί.

Λίγο με την αξία του και λίγο «κλέβοντας», το συγκρότημα κατάφερε να τραβήξει την προσοχή πάνω του. Μένει τώρα να αποδειχθεί αν μας ξεγέλασαν, όπως αρκετοί στο παρελθόν, ή όντως έχουν κάτι να πουν. Όπως και να έχει, στο "Uppers" κατάφεραν να χωρέσουν αρκετές καλές ιδέες και μας παρέδωσαν ένα ντεμπούτο που αξίζει να ακουστεί από όσους βρίσκουν ενδιαφέρον στη σύγχρονη noise rock/ post-punk βρετανική σκηνή.