Deathhammer

Οι Νορβηγοί Deathhammer με το νέο τους άλμπουμ, "Crimson Dawn", φτάνουν αισίως τις έξι full-length κυκλοφορίες. Οι βετεράνοι, πλέον, thrashers, συμπληρώνουν φέτος 20 χρόνια ενεργής πορείας, και όπως φαίνεται, δεν έχουν αλλάξει πολλά στην ιδιοσυγκρασία τους. Συγκεκριμένα, το "Crimson Dawn" ακολουθεί αυστηρά τα μονοπάτια που χάραξε το ίδιο το σχήμα, και κυρίως την κατεύθυνση του προ τριετίας προκατόχου του, "Electric Warfare", αλλά και του "Chained To Hell" του 2018. Κοινώς, εδώ έχουμε έναν δίσκο, πρώτιστα cult metal, και κατά δεύτερον, black/thrash πυρπόληση.

Το "Crimson Dawn" βρίσκει την δυάδα των Sadomancer και Sergeant Salsten, να μπλέκει με εντελώς παλιακό τρόπο τις επιρροές της. Εδώ, οι μουσικοί, ασπαζόμενοι εν μέρει την νοοτροπία των σύγχρονων Darkthrone, και δεν παίζουν κιθάρα αποκλειστικά στις συνθέσεις που συνεισφέρουν έκαστος, αλλά συμπράττουν πιο έντονα. Αυτό, έχει άμεσο αντίκτυπο στον ήχο του άλμπουμ, που ηχεί συμπαγές μεν, αλλά αρκετά πιο γκρουβάτο. Φυσικά, αυτές οι διαφορές σε σχέση με την πρότερη δισκογραφία της μπάντας είναι δευτερεύουσες, αφού αυτό που προέχει είναι το μανιασμένο αλυχτό που ηχεί ως πολεμική σειρήνα μέσα από τον καπνό που σηκώνουν τα κομμάτια των Νορβηγών.

Κοινώς, από το εναρκτήριο "Abyssic Thunder", με τον κρυπτικό του τίτλο να φέρνει στη μνήμη άλλη μια δισκάρα των Darkthrone, καταλαβαίνεις πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κλασική περίπτωση ξεροκεφαλιάς. Τα χρόνια περνάνε, τα riffs, όπως συμβαίνει στο "Stygian Lust" (βρες τι θυμίζει το τελευταίο του riff και κερδίζεις φωτογραφία σε σκοτεινό θρόνο στο Kolbotn), μπορεί να είναι στο ντουλάπι και για 20 χρόνια, αλλά λίγα έχουν σημασία. Οι Deathhammer, όταν είναι να συνθέσουν νέο δίσκο, δεν επαναπαύονται. Στα οκτώ κομμάτια του δίσκου, κανένα riff, καμία τσιρίδα, καμία αλλαγή δεν μπήκε τυχαία. Όλα, πηγάζουν από μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης που τροφοδοτείται από την βαθιά αντίληψη του σχήματος περί old school black/thrash.

Κομμάτια όπως το "Nocturnal Windz Of Fire", που σηκώνει μια βλάσφημη ηχητική πινελιά από τον μύθο του "To Mega Therion", συνιστούν την πεμπτουσία ενός ιδιώματος που αρνείται να πεθάνει, ή να συμβιβαστεί με πιο περίτεχνες και διευρυμένες ηχητικές κατευθύνσεις. Ακούς για παράδειγμα το "Satan’s Sword" ή το "Die Eternal", και ηχούν άχρονα. Ανακαλούν στην φαντασιακή μνήμη μια νοητή γραμμή μεταξύ των 1985, 1996, 2004, 2025, αφού θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει οποτεδήποτε, και επιστρέφει στο παρόν ως κατάρα από τα βάθη της κόλασης. Γραφικός; Μπορεί. Οι Deathhammer όμως, δεν μπορούν να προσεγγιστούν αλλιώς. Αν συνυπολογίσουμε δε, και το επτάλεπτο φινάλε του 40λεπτου άλμπουμ με το "Into The Blackness Of Hell", ένα πρωτοκυματικό black metal κομμάτι που δεν ρίχνει μεν ρυθμό, μετά το τρίτο λεπτό δε περιλαμβάνει μια εντυπωσιακή ηχητική αλλαγή και ένα αξιέπαινο κιθαριστικό θέμα, τότε καθίσταται σαφές πως το "Crimson Dawn" είναι άλλη μια νίκη της επιμονής ενάντια στην φθορά.

Ο νέος δίσκος των Deathhammer δεν θα συγκλονίσει όπως έκανε κάποτε το τιτάνιο "Onward To The Pits". Δεν παύει όμως, καθ΄όλη τη διάρκεια του να υπενθυμίζει πως οι Deathhammer, είναι ένα από τα κορυφαία thrash metal συγκροτήματα του 21^ου αιώνα. Για την ακρίβεια, το "Crimson Dawn" έχει άλλη μια αρετή. Δύναται να ενώσει κάτω από το μαύρο του σημάδι old school metal οπαδούς που δεν θα τσουγκρίσουν απλά τις μπύρες τους, αλλά θα χαμογελάνε σαρδόνια με κάθε riff, κάθε κραυγή, εκτιμώντας την κάθε στιγμή. Μερικές φορές, ο χρόνος πρέπει να σταματά, να παγώνουν όλα, όχι μόνο η κόλαση. Μερικά ακούσματα, επιτελούν βαθύτερους σκοπούς παρά την αμεσότητά τους. Οι Deathhammer το ξέρουν, και πυρπολούν εκ νέου νύχτες metal ραστώνης με άνεση.

Bandcamp
Youtube