«10»: Χωρίς τους Wolf Alice το σύγχρονο alternative θα ήταν πολύ βαρετό

Ζωντανά στιγμιότυπα από τις περιπέτειες μιας αξιολάτρευτης μπάντας

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 26/08/2025 @ 12:00

Όπως κι αν το κοιτάξει κανείς, στο μεγάλο εναλλακτικό κόσμο του σήμερα μπορούν εύκολα να βρεθούν σχήματα που έχουν υψηλότερο δείκτη πειραματισμού στο αίμα και καλλιτέχνες με πιο έντονες εμπορικές καταβολές από τους Wolf Alice. Από την άλλη, η ικανότητά των Λονδρέζων να μεταμορφώνουν διαρκώς την πρόταση τους χωρίς να χάνουν τον πυρήνα της, από τις ημέρες του ντεμπούτου μέχρι το ολόφρεσκο "The Clearing", είναι κάτι που ακόμα και ο πιο αυστηρός κριτής δεν γίνεται να αρνηθεί. Το ίδιο και η λεπτότητα με την οποία ισορροπούν ανάμεσα σε μια χαμηλών τόνων παραξενιά και το coolness της ιδιοφυΐας. Κι επειδή το στούντιο ποτέ δε δίνει την πλήρη εικόνα, η δεκάδα που ακολουθεί δείχνει τα πράγματα όπως μετράνε· ζωντανά.

"Bros"

Για το Counter Culture Sessions

(2013)

Με όλα τα στραβά που κουβαλάει ή/και επιδεινώνει η διαδικτυακή κουλτούρα, δεν είναι παράλογο κάποιες φορές να επισκιάζονται τα θετικά που φέρνει στο τραπέζι και πλέον θεωρούνται δεδομένα. Απευθείας από τους αχανείς διαδρόμους του Youtube, αυτό εδώ το μικρό κλιπ από ένα καφέ στο Κάντερμπερι στέκει σαν λαμπρή υπενθύμιση. Η Ellie Roswell και ο Joff Oddie μόνοι, με δύο ακουστικές, ένα μικρόφωνο να καλύπτει όλο το χώρο, δύο κάμερες, μηδέν σκηνικά, μα όλο το συναίσθημα. Η αντίθεση με την απόδοση του ίδιου κομματιού στο Big Weekend τρία χρόνια μετά είναι τα πάντα.

"Moaning Lisa Smile"

Στο Glastonbury

(2014)

Πριν τα χρυσάφια και τα charts, υπήρχαν το "Blush" και το "Creature Songs", δυο μικρού μήκους δουλειές γεμάτες εφηβική ψυχή, βρετανική καρδιά και αγάπη για τα nineties. Οι μυρωδιές του γκαράζ είχαν ήδη σταδιακά ξεκινήσει να χάνονται από το ομότιτλο EP, μερικά χρόνια πίσω. Τα πρώτα δείγματα γραφής είχαν δοθεί. Τραγούδια σαν τα "She", "Nosedive" και, προφανώς, "Moaning Lisa Smile" έπαιζαν σαν κάτι περισσότερο από προειδοποιητικές βολές. Το τελευταίο στη μικρή σκηνή του Glasto μοιάζει με την απόλυτη φωτογραφία ενός παρεΐστικου συγκροτήματος που ετοιμάζεται να κατακτήσει το σύμπαν.

"Giant Peach"

Στα Lightship95 Studios
(2015)

Η αλήθεια βρίσκεται στα riffs, όλοι το ξέρουν αυτό. Μετά την ένταξη στο δυναμικό της Dirty Hit Records, ακόμα και πριν γραφτεί ολοκληρωμένη κυκλοφορία στο βιογραφικό, οι πόρτες είχαν αρχίσει να ανοίγουν για την τετράδα. Αν το παρόν δεν δικαιολογεί στο απόλυτο αυτό το γεγονός, μπορούμε κάλλιστα να το κλείσουμε το μαγαζί. Οι κιθάρες είναι να τις πιεις στο ποτήρι. Τα ρυθμικά ακριβώς δίπλα τους. Εξίσου απολαυστική και η εκδοχή για το Vevo Dscvr μερικούς μήνες πριν, στο τέλος όμως η σφραγίδα του Last.fm γέρνει την πλάστιγγα.

"Lisbon"

Στο Glastonbury
(2016)

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, το BBC έχει ανεβασμένο ολόκληρο το τιτάνιο σετ από τη συγκεκριμένη μέρα, και η θέση είναι αφιερωμένη στο διπλό χτύπημα των "Lisbon" & "Silk". Η αναφορά ξεκινάει από το γλέντι του Joel Amey πίσω από τα ντραμς, περνάει στον ανοιγμένο μέσο του Oddie και τη ματωμένη λευκή Stratocaster, πριν την απαραίτητη μικρή παύση, την αλλαγή ρυθμού και τα δεύτερα του Theo Ellis, για να καταλήξει στο πληρωμένο σχόλιο για Irvine Welsh και Danny Boyle. Στο εδώ και το τώρα, ας συμβιβαστούμε με τα μισά από αυτά.

"Space & Time"

Στο KEXP
(2018)

Ο πήχης του hype είχε τοποθετηθεί ψηλά. Το "Visions Of A Life" τον είχε ξεπεράσει με χαρακτηριστική άνεση. Οι ελπίδες για επιστροφή των Εγγλέζων στα ένδοξα στούντιο του KEXP κατά την περίοδο προώθησης του δίσκου ήταν δικαιολογημένες. Η πραγμάτωση δεν άργησε. Οι ηχογραφήσεις από τον σταθμό του Seattle δεν είχαν ρεαλιστική πιθανότητα να απογοητεύσουν. Η ημιακουστική προσέγγιση έδωσε κάτι διαφορετικό σε σύγκριση με το κλασικό συναυλιακό στήσιμο (ενδ. Reading + Leeds). Η επιλογή του "Don't Delete The Kisses" θα έβγαζε εξίσου νόημα, αλλά...

"Don't Delete The Kisses"

Στα Βραβεία Mercury
(2018)

...μεταξύ μας, δεν υπήρχε εκδοχή που το συγκεκριμένο βίντεο απουσίαζε από τη λίστα. Κλασική περίπτωση «αυτό ήταν κάτι που όντως συνέβη». Από το θεμελιωδώς άχαρο του όλου πλαισίου των βραβείων ως το ενδυματολογικό, από τη ντισκομπάλα ως την υπερπροσπάθεια του σκηνοθέτη να αποφύγει τα κοντινά στο παλαιστινιακό αυτοκόλλητο της κιθάρας, κι από τις αστοχίες στο πρώτο κουπλέ ως τα ανεβάσματα και τα χαμόγελα στη συνέχεια, το τετράλεπτο θα μπορούσε εύκολα να περάσει και ως απόσπασμα ταινίας.

"Delicious Things"

Στα Abbey Road Studios
(2021)

Το 'we want this bigger' σε όλο του το μεγαλείο. Η ίδια η σύνθεση από μόνη της συμπυκνώνει ωραιότατα την άρνηση των δημιουργών της να μπουν σε κουτάκια για να κάνουν τα χατίρια οπαδών και χαρτογιακάδων. Σε συνδυασμό με την ορχήστρα και τη χορωδία στα θρυλικά στούντιο του Abbey Road, το αποτέλεσμα απογειώνεται. Η φωτεινότητα χαμηλώνει, αλλά τα χρώματα διατηρούν τη διαύγειά τους. Κάθε όργανο περνάει έστω και για λίγο από τον μεγάλο προβολέα. Οι γραμμές αστράφτουν. Don't lose sight, ποτέ μα ποτέ.

"Smile"

Στο Reading
(2021)

Γιατί όχι "The Last Man On Earth" από το πανηγυρικό σόου στη μεγάλη σκηνή του Glastonbury ένα χρόνο μετά; Ας σοβαρευτούμε κι ας πάμε μία γρήγορη επανάληψη στο μπασαριστό ριφφάκι για να συνέλθουμε. Υπάρχει κανένα άλλο σχόλιο; Σοβαρά; Να παίξουν τα τριπλά φωνητικά και το γκάζωμα στη γέφυρα. Όλα εντάξει; Όλα εντάξει. Ιδανικά θα υπήρχε pro-shot υλικό από την ανοιξιάτικη περιοδεία του 2022 με το φανταστικά μινιμαλιστικό stage setup, για τα γούστα, αλλά δυστυχώς ατυχήσαμε.

"Sense"

Για το Like A Version
(2022)

Η κατηγορία «διασκευές Wolf Alice» θα μπορούσε πανεύκολα, και ίσως θα ήταν δίκαιο, να πάρει περισσότερο χώρο. Από το προφανές "Wicked Game" και τη σεμιναριακή "Matilda" των Alt-J μέχρι τα φιλιά σε Camilla Cabello και Alex G για γαρνίρισμα στο "Blue Weekend", ο τρόπος που το κουαρτέτο μπορεί να πάρει τραγούδια από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και να τα φέρει στα μέτρα του, είναι επιεικώς φανταστικός. Επειδή ωστόσο εκείνοι είναι αυτοί που είναι, κι εμείς είμαστε αυτοί που είμαστε, οι Gizz δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουν. (Το "Good Riddance" θεωρείται αθέμιτος ανταγωνισμός.)

"The Sofa"

Στο The Troubadour
(2025)

Καμία σκηνή κοσμικού φεστιβάλ. Κανένα φαντασμαγορικό performance video. Ένα εμβληματικό μεν, μικρό δε κλαμπ. Καμία απόπειρα εντυπωσιασμού. Απόλυτα προσγειωμένα παιξίματα. Εικόνα που θα μπορούσε να έχει βγει από το μακρινό παρελθόν, ή και όχι. Μια ερμηνεία για τα βιβλία, όπως πάντα. Ένα χαμηλόφωνο 'we're not too cool to do this' σαν αντί-απολογία πριν σηκωθούν χέρια ψηλά. Η ευχή για κάτι αντίστοιχο στα μέρη μας, εφτά χρόνια μετά, παραμένει.

Αντώνης Μαρίνης

Κομπιούτερς, αριθμοί και μουσικές. Προτιμά το ροκ του σκοτεινό και έξυπνο. (Συνήθως.) Εκτιμά εξίσου ιδιότροπες και πιασάρικες μελωδίες. Πιστεύει ότι η ιδανική ακρόαση δίσκου γίνεται συνοδεία booklet....