Tindersticks

Είμαι της άποψης ότι το εξαιρετικό "The Waiting Room" του 2016 απέδειξε ότι οι Tindersticks δεν θα συνεχίσουν να πορεύονται ως τιμώμενοι βετεράνοι αλλά ως ένα γκρουπ που έχει πια την εμπειρία να διαχειρίζεται τα πολλά του πρόσωπα. Ο υπέροχος κύριος Αντωνιάδης αποθέωσε τη μερική επιστροφή στον παραδοσιακό τους ήχο με το προ διετίας "No Treasure But Home" αλλά η δική μου διαίσθηση έλεγε ότι οι πειραματισμοί δεν έχουν ακόμα τελειώσει. Διαίσθηση που τελικά αποδεικνύεται σωστή μόνο εν μέρει.

Το "Distractions" είναι ένα παράξενα δομημένο άλμπουμ και οι προθέσεις του είναι αντιφατικές. Το κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο (και πρώτο single) "Man Alone (can't stop the fading)" κερδίζει καταρχήν την προσοχή με την 11λεπτη του διάρκεια, ως το μεγαλύτερο track της δισκογραφίας τους. Μεγαλύτερη όμως έκπληξη προκαλεί η μηχανική του αίσθηση και το ανοιχτό του φλερτ με το krautrock, η επίμονη του μονοτονία και η σκοτεινή ερμηνεία του Stuart Staples.

Διαβάζοντας τα σχόλια των φίλων τους στο αντίστοιχο video στο YouTube, διαπιστώνει κανείς ότι κάποιοι ενθουσιάστηκαν, κάποιοι απογοητεύτηκαν και πολλοί απόρησαν με αυτό το track. Παρά το γεγονός ότι δηλώνω φίλος του πειραματισμού, συντάσσομαι με τους σκεπτικιστές: το τραγούδι αυτό, παρά την αναμφισβήτητη κινηματογραφική του ποιότητα - γραφική μεταφορά του ακροατή σε ένα μεταμεσονύχτιο, βροχερό Λονδίνο - μοιάζει να βουτάει σε εντελώς άγνωστα για την μπάντα νερά. Το kraut εξάλλου δεν είναι για κανέναν μια εύκολη ιστορία.

Σε όλο το υπόλοιπο άλμπουμ όμως, επανέρχεται η τυπική Tindersticks ποιητικότητα και οι εμφανείς πειραματισμοί υποχωρούν. Τρία από τα έξι εναπομείναντα tracks είναι διασκευές και μάλιστα πετυχημένες. Είμαι σίγουρος ότι ο ίδιος ο Neil Young θα ενθουσιαζόταν με τον νεόκοπο λυρισμό του "A Man Needs A Maid" και οι Television Personalities θα συμφωνούσαν με τη διατήρηση του groovy σκελετού του "You'll Have To Scream Louder". Το folk διαμαντάκι της Dory Previn "The Lady With The Braid" είναι όμως η πραγματικά ψαγμένη επιλογή της μπάντας, και η ανάπτυξη του με τα έγχορδα ένα από τα highlight του "Distractions".

Επιστρέφοντας στο original υλικό, τα "I Imagine You" και "Tue-Moi" είναι κλασικές Tindersticks στιγμές χαρμολύπης. Διαποτίζονται από τις βελούδινες ερμηνείες του Staples και από μια ονειρική μελαγχολία, χωρίς καμία από τις δύο να διεκδικεί όμως δάφνες έμπνευσης. Αντίθετα, το δεκάλεπτο "The Bough Bends" που κλείνει τον δίσκο έχει φυλαγμένη λίγη μαγεία. Σε υποβάλλει εύκολα στην ατμόσφαιρα του με τις σχεδόν post πρακτικές του και φυλάει για τον εαυτό του τις βαθύτερες συναισθηματικές χαρακιές.

Ο Staples επιμένει ότι το "Distractions" δεν είναι ένα άλμπουμ καραντίνας. Σαν δέκτης, ένιωσα το αντίθετο. Ένιωσα ότι το άλμπουμ είναι οριοθετημένο από home studio περιπλανήσεις, από μοναχικά νυχτερινά περπατήματα πάνω στο πιάνο και την κιθάρα κι από στιχάκια γεμάτα φαντασία κι απόγνωση. Όλα αυτά συμβάλλουν στη δημιουργία ενός άλμπουμ με καρδιά αλλά και χωρίς συγκεκριμένο στόχο. Κάτι τέτοιο δεν αναφέρεται απαραίτητα ως κακό. Ό,τι αγαπάει κανείς στους Tindersticks είναι εξάλλου εδώ.

Είναι σπουδαίο ζήτημα το να περιμένουμε ακόμα εκπλήξεις από μια μπάντα στο 13ο άλμπουμ της. Το "Distractions" διατηρεί αυτό τον μύθο γύρω από τους Tindersticks, τον συνδυασμό φαντασίας, ποιητικότητας, μελαγχολίας με ένα μερίδιο εκπλήξεων. Έχει πολύ ωραίες στιγμές, είναι λίγο αφηρημένο ως προς τους στόχους του αλλά, σε κάθε περίπτωση, αποτελεί ένα έργο αναγνωρίσιμο των δημιουργών του, και από αυτήν την άποψη, μπορεί να θεωρηθεί ως ένα ακόμα πετυχημένο βήμα μιας όμορφης καλλιτεχνικής πορείας.

Bandcamp