Cleopatrick

Bummer

Nowhere Special Recordings (2021)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 25/08/2021
Απολαυστική ροκ απλότητα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τα έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, τα έχουμε πει χίλιες φορές, θα τα ξαναπούμε άλλη μία γιατί μπορούμε. Το απλό δεν είναι πάντα εύκολο. Το να παίξεις απλό ροκ σίγουρα δεν είναι εύκολο, αν μιλάμε για τραγούδια που ακούγονται. Πολύ περισσότερο αν μπουν στην εξίσωση η χρονιά που γράφει το ημερολόγιο μαζί με τη γενικότερη κατάσταση του μουσικού κόσμου. Κι εκεί που δεν το περιμένεις, έρχονται δύο λεβέντες από τον Καναδά φωνάζοντας ότι υπάρχουν ακόμα εξαιρέσεις.

Δεν φέρνουν κάποια τρομερή καινοτομία στο τραπέζι και αυτό που κάνουν μοιάζει αδύνατο να πείσει το ευρύ κοινό να θυμηθεί ξαφνικά τις κιθάρες. Οι White Stripes μας έχουν τελειώσει κοντά δεκαπέντε χρόνια. Τα ραδιόφωνα κοντεύουν να ξεχάσουν τι εστί distortion. Ακόμα κι έτσι, δε γίνεται να ακούσει ακόμα και περαστικός την εισαγωγή του "Victoria Park" και να μη καταλάβει τι συμβαίνει. Θα πιάσει ρυθμό και ένταση αν νιώθει έστω κι ελάχιστα, ή θα το αφορίσει ως ανούσια βαβούρα στην ανάποδη.

Η πραγματική επιτυχία των Luke Gruntz & Ian Fraser δεν περιορίζεται στο πρώτο, βασικό επίπεδο. Εκεί έξω υπάρχουν περίπου άπειρα σχήματα που μπορούν να κάνουν φασαρία σε ροκ πλαίσια. Ξεδιαλέγοντας πόσες από αυτές τις περιπτώσεις δεν αρκούνται σε στεγνές επαναλήψεις, ο κατάλογος μικραίνει. Αφήνοντας στην άκρη εκείνους που κινούνται αυστηρά υπογείως, ακόμα περισσότερο. Κρατώντας εκείνους που συνδυάζουν τα παραπάνω με ικανότητα να γράφουν πραγματικά αξιομνημόνευτες μελωδίες, το δωμάτιο περίπου έχει αδειάσει.

Σε ένα 'άκου τους αν σου αρέσουν οι τάδε', πολλοί θα έδειχναν χωρίς δεύτερη σκέψη προς το μεγάλο νησί· το κρίμα στο λαιμό τους, γιατί πιθανότατα έχασαν τη δισκάρα των Reignwolf. Ναι, εδώ η προσέγγιση δεν έχει περίπου τίποτα πίσω από 2000. Η λογική ωστόσο βρίσκεται τόσο κοντά που θα μπορούσες να φανταστείς ένα double bill με αυτούς τους δύο κι έναν διαλυμένο συναυλιακό χώρο στο τέλος της βραδιάς. Μόνο το σερί "Family Van" και "Good Grief" θα ήταν αρκετός λόγος. Είναι όλη η ουσία που έκανε τον σκληρό ήχο μεγάλο, χωρίς νοσταλγίες.

Στο ντεμπούτο των Cleopatrick δεν υπάρχει χώρος για πολλαπλές αναγνώσεις, βαθύτερα νοήματα, ή άλλα τέτοια παράξενα. Ένα μικρόφωνο, μία κιθάρα, μία πεταλιέρα κι ένα ντράμκιτ φτάνουν και περισσεύουν. Τα σκάρτα τριάντα λεπτά είναι γεμάτα κέφι, ενέργεια κι ιδρώτα. Το πόδι δε φεύγει από το γκάζι παρά μόνο στιγμιαία. Το παιχνίδι στο "Why July", τα ξεσπάσματα του "Peppers Ghost", το σβήσιμο με "Great Lakes". Ρυθμοί και hooks σε σειρά, χωρίς ψήγμα φθηνής εμπορικότητας. Οι γωνίες του ήχου ξεχωρίζουν περήφανα και κόβουν καλά.

  • SHARE
  • TWEET