1000mods, Nothing Thrives @ Floyd, 21/12/24
Μα τα χίλια ντουμάνια, σκίζουν ακόμα
Με τον νέο τους δίσκο να έχει βγει μόλις πριν λίγες βδομάδες, οι δημοφιλέστατοι 1000mods επέστρεψαν στο Floyd, ένα χρόνο παρά κάποιες μέρες από την τελευταία τους εμφάνιση, για να μας τον παρουσιάσουν σε μια μεγάλη συναυλία. Εκτός από το ενδιαφέρον για να δούμε τα νέα τραγούδια ζωντανά, σίγουρα υπήρχε και περιέργεια για το πώς θα είναι η μπάντα ζωντανά μετά την αποχώρηση του κιθαρίστα Γιάννη πριν από μερικούς μήνες, αφού μέχρι τότε ήταν με τα ίδια μέλη από την αρχή τους. Το sold out από την προπώληση έδειξε ότι δεν ήμασταν οι μόνοι περίεργοι και η απόδοσή τους έδειξε ότι η περιέργειά μας ήταν αχρείαστη, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η μία λέξη που έρχεται στο μυαλό κάποιου που βλέπει μπροστά στα μάτια του τους Nothing Thrives είναι μάλλον «ενέργεια». Η δυναμική τετράδα εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τη θέση που της δόθηκε να ανοίξει για τους 1000mods. Μπροστά σε ένα αρκετά μεγάλο κοινό και μέσα σε κάτι παραπάνω από μισή ώρα ίδρωσαν τη φανέλα παίζοντας κομμάτια από το ντεμπούτο τους "Tales Of Disgrace", χωρίς να σταθούν δευτερόλεπτο. Με σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο, οι ενθουσιώδεις punk μελωδίες των Nothing Thrives μας έκαναν να κουνηθούμε και να χορέψουμε γουστάροντας μαζί τους. Για μια ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε το καλοδεχούμενο ταλέντο που έχουν στο να μεταδίδουν την όρεξη και την ενέργειά τους από σκηνής.
Λίγο πριν το ρολόι δείξει δέκα, το "Willie The Pimp" που έπαιζε στα ηχεία έδωσε τη θέση του στο "War Pigs" και τα φώτα χαμήλωσαν. Η ένταση στο πρώτο 'oh lord, yeah!' έσκασε σαν προειδοποίηση. Ως συνήθως, η είσοδος των 1000mods αντί για πόζες και ροκσταριλίκια είχε μόνο χαμόγελα και δυνατό μεν, ολόσωστο δε ήχο. Τα "Electric Crave" και "Road To Burn" ζέσταναν με συνοπτικές την ατμόσφαιρα. Η μικροφωνική πάσα στο δεύτερο έκανε την αρχή για τα highlights της βραδιάς. Στο πρώτο πέρασμα από το "Cheat Death", ένα τεχνικό ζήτημα πήγε να βάλει γενναία τρικλοποδιά. Επιστρέφοντας από τη σύντομη παύση, το μομέντουμ κάθε άλλο παρά είχε χαθεί.
Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, ο συντονισμός συγκροτήματος και κοινού είναι παροιμιώδης. Σε κάθε μπασογραμμή και γύρισμα των ντραμς, σε κάθε κιθαριστικό θέμα και hooky στιχάκι, οι αντιδράσεις αντί για το (στην πραγματικότητα καθόλου) εύκολο «το ξέρουμε», φώναζαν «το νιώθουμε». Αν χρειαζόταν απόδειξη, ο κύκλος που εμφανίστηκε αμέσως στο κλασικό πια "Claws", γύρισε άκοπα τον χρόνο μία δεκαετία πίσω, τότε που τα sold out ακόμα ξεκινούσαν. Τι κι αν η σκηνή, ο περίγυρος και περίπου τα πάντα στην πραγματικότητα, άλλαξαν στο ενδιάμεσο. Η ουσία στη μουσική της τριάδας και στον τρόπο που αυτή αποδίδεται ζωντανά παραμένει σταθερή.
Στις επιλογές των κομματιών και το στήσιμο της λίστας δεν υπήρχε η παραμικρή παραφωνία. Οι εναλλαγές ανάμεσα στο νέο και το παλιότερο υλικό αφενός ήταν προσεγμένες και αφετέρου τόνιζαν με τρόπο τη φυσική συνέχεια της πορείας τους, από τις πιο-tens-πεθαίνεις μέρες του υπεραγαπημένου "Super Van Vacation" μέχρι σήμερα. Το "Warped", με τον grunge αέρα και τα εντός ρυθμού χειροκροτήματα, άνοιξε το δρόμο για το ροκάδικο γλέντι του "Cheat Death". Τα heavy χτυπήματα του "Loose" έδεσαν άψογα με το αργόσυρτα αργόσυρτο "Misery". Είναι η ίδια μπάντα που δεκαπέντε και βάλε χρόνια πίσω έδινε διαπιστευτήρια σε υπόγεια, και η ψυχή τους παραμένει άθικτη.
Το «μας έχετε ξαναδεί» που είπε ο Δάνης πριν μπει το "Low", όχι παράλογα, ακούστηκε περισσότερο σαν δήλωση παρά σαν ερώτηση. Στο «ξέρετε τι να κάνετε» που ακολούθησε, δεν χρειάστηκε καν συνοδευτική κίνηση του χεριού. Το πιτ άνοιξε αμέσως. Τα crowd surfing που είχαν αρχίσει από ώρα, συνεχίστηκαν αμείωτα. Κάποια παπούτσια χάθηκαν αναπόφευκτα. Το σερί με "So Many Days" και "Mirrors" επιβεβαίωσε το κάπως υποτιμημένο στάτους του "Youth Of Dissent". Στην αφιέρωση του "The Son" το, έτσι κι αλλιώς υψηλό, ποσοστό κάπνας ανέβηκε αισθητά. Στο "El Rollito" χτύπησε κόκκινο. Προφανώς και δίκαια. Το "Into The Spell" ως αυλαία έκατσε σεμιναριακά.
Σχεδόν δύο ώρες από την αρχή, η ενέργεια ακόμα κρατούσε· κι αν χρειάστηκε μια κάποια ενθάρρυνση για να κερδηθεί η επιστροφή, ας είναι. Η βουτιά στο ντεμπούτο με το "Vidage" συνοδεύτηκε με όλες τις απαραίτητες ημί-χορευτικές φιγούρες και το κάτι-παραπάνω-από-ημί-παράφωνο sing along. Η νίκη είχε κλειδώσει από ώρα. Το 'are you lost when you've found your way?' απλά πρόσθεσε με κάθε επισημότητα τη σφραγίδα του θριάμβου. Για την καθιερωμένη τελευταία βόλτα με το αιώνιο Super Van, τα λόγια περιττεύουν. Ένα εμφατικό, χορταστικό σετ από μια παρέα που όσο μακριά κι αν έχει φτάσει, έχει ακόμα πράγματα να πει και να δώσει. Στη σκηνή και όχι μόνο.
Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης
Electric Carve
Road To Burn
Overthrown
Claws
Warped
Cheat Death
Loose
Misery
Pearl
Götzen Hammer
Low
Speedhead
So Many Days
Mirrors
The One Who Keeps Me Down
The Son
El Rollito
Into The Spell
Encore:
Vidage
Super Van Vacation