Arjen Anthony Lucassen

Δεν έχει συναγωνισμό ο ψηλός από την Ολλανδία. Στο να στήνει μεγάλες όπερες και θεματικούς δίσκους με κινηματογραφική ή θεατρική ροή είναι αυτός και μετά οι υπόλοιποι. Το μεγάλο του προτέρημα είναι ότι δίνει τις ιδιαίτερες ιστορίες του με καθαρό τρόπο, μέσα από σταθερά καλογραμμένες συνθέσεις που ξεχειλίζουν έμπνευση. Προσθέτωντας σε αυτό την, πάντα to the point, διανομή ρόλων σε εξαιρετικούς καλλιτέχνες με τρομερές φωνές σχηματίζει όποιο την εικόνα που περιγράφει την ξεχωριστή καριέρα του Arjen. Είτε με τους Ayreon, τους Star One, είτε με άλλα πιο διαφορετικά project, όπως το καθαρά προσωπικό του, το πιο σκοτεινό των Guilt Machine, ή το περίεργο που έλεγε Ambeon, η ποιότητα και η προσωπικότητα του είναι που πάντα ξεχωρίζουν.

Το τέταρτο προσωπικό του κινείται σε πολύ άλλα μονοπάτια από το προηγούμενο. Όχι ότι μας σοκάρει αυτό βέβαια, αφού έχουν περάσει και δεκατρία χρόνια. Σα σύνολο το άλμπουμ θα έλεγα ότι βρίσκεται πιο κοντά στο "The Theory Of Everything" των Ayreon με πιο προσγειωμένες όμως συνθέσεις, ενορχηστρώσεις και συμβατική δομή. Επιλέγει να κρατήσει ένα μέτρο στην ανάπτυξη του μουσικού μέρους κρατώντας ωστόσο τις πολλές διαφορετικές εκφραστικές οδούς σε τυπικής διάρκειας κομμάτια που εξυπηρετούνε το σενάριο.

Υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στις πιο ήπιες και τις δυνατότερες συνθέσεις, με εναλλαγές από το ένα στο άλλο σε κάθε νέο τραγούδι. Οι συμμετοχές μπορεί αυτή τη φορά να μη ζαλίζουν από το πλήθος τους, αλλά είναι όλες μία και μία. Οι φωνές των Irene και Floor Jansen, η Marcela Bovio, ο Soeterboek, η Patty Gurdy δίνουν όλοι ακριβώς αυτό που χρειάζεται ο δίσκος, εκεί που το χρειάζεται. Η μπάντα έχει στηθεί με σταθερούς συνεργάτες του Arjen που ξέρουν να μπαίνουν μέσα στις δουλειές του και από εκεί να τις σηκώνουν με την προσωπικότητά τους. Ειδικά ο Ben Mathot στο βιολί και ο Jeroen Goossens στο φλάουτο έχουν κάνει τρομερά πράγματα. Ο δεύτερος μάλιστα έχει τόσο κομβικό ρόλο σε κάποια κομμάτια που μου έφερε στο μυαλό τη λογική του "The Human Equation".

Οι μελωδίες στο "The Clock Ticks Down", που θέτει το πλαίσιο της ιστορίας με τον αστεροειδή που κατευθύνεται προς τη Γη και το τέλος της ανθρωπότητας, εναλλάσσονται και επιστρέφουν μαεστρικά. Εδώ να σημειώσουμε ότι αξίζει σε κάθε περίπτωση η narrated έκδοση με τον Michael Mills να έχει αναλάβει την αφήγηση και να το κάνει με ένα φρέσκο και μοντέρνο τρόπο. Από εκεί περνάμε στο "Goddamn Conspiracy", με πιο ανεβαστικό hard rock ύφος. Θα έλεγα ότι εδώ φαίνεται να έχει παίξει ένα ρόλο στη σύνθεση η περσινή δουλειά με τον Robert στους Plan 9 και το πόσο διασκέδασαν. Ξαναπέφτουν οι ρυθμοί για το πιο παλιακό prog του "The Universe Has Other Plans", όπου έρχεται η συνειδητοποίηση ότι τα πάντα τελειώνουν. Και μάλιστα γρήγορα. Το βιολί κεντάει. Οι συνθέσεις είναι σχετικά μικρές, γύρω στα πέντε λεπτά, με εξαίρεση την επική τελευταία που φτάνει κοντά στα δέκα πέντε. Παρόλα αυτά όμως δεν ακούγονται καθόλου φτωχές, απλά συμμαζεμένες.

Το πόσο δουλεύει η αισιόδοξη νότα του "Shaggathon", με τις 70s επιρροές και τα Spock's Beard/Neal Morse σημεία, σε συνδυασμό με το πιο μελαγχολικό και slow επόμενο, "We’ll Never Know", στο concept του άλμπουμ είναι πραγματικά θαυμάσιο. Η Floor εδώ κάνει παπάδες εντωμεταξύ. Πολύ μεγάλη ερμηνεία.

Και μετά έρχεται το γαμάτο "Dr Slumber’s Blue Bus". Εγγυημένο repeat, sing alongs, σηκωμένα χέρια να κουνιούνται πέρα δώθε στο ρεφρέν. Συναυλιακό τραγούδι, φα-ντα-στι-κό. Το "Just Not Today" μας προετοιμάζει με μια ήρεμη, μικρή - στα τρία λεπτά περίπου, μελωδική, ακουστική παύση πριν το τελικό κρεσέντο. Το "Our Final Song".

Το τελευταίο μας τραγούδι είναι ένα grand, ολοκληρωτικά ανεπτυγμένο, στην εντέλεια ενορχηστρωμένο, progressive έπος. Χωρισμένο σε επτά μέρη, περνάει από πολλά τοπία, επιρροές και ιδέες ώστε να παρουσιάσει την κορύφωση, σε όλα τα πεδία, της ιστορίας με έναν ζωντανό και πολύπλευρο τρόπο.

Στην πρώτη πράξη παρουσιάζεται το νησί καταφύγιο και οι άνθρωποι που μαζεύτηκαν εκεί για να γιορτάσουνε το τέλος. Ήπια κλιμάκωση με ηλεκτρονικά στοιχεία αλλά και vibes από σκαθάρια, για το πιο κοντινό στην προηγούμενη προσωπική δουλειά του, μέρος του άλμπουμ. Παρόλα αυτά υπάρχει μια ένταση που νιώθεις ότι κάπου οδηγεί. Λογικό, αφού η δεύτερη πράξη είναι αφιερωμένη στην πορεία του αστεροειδούς. Το πιο δαιδαλώδες και ασυγκράτητα prog μέρος του δίσκου. Τα σόλο στο φλάουτο, στο βιολί τα πλήκτρα και την κιθάρα εδώ έχουν πρωτεύοντα ρόλο. Πράξη τρίτη, τύψεις. Κοσμική 70s ψυχεδέλεια και σαντούρι, που εξελίσσονται σε κάτι που θα έφτιαχναν οι Nightwish ή οι Epica στα πολύ καλά τους. Ayreon με τα όλα του πλέον. Πράξη τέταρτη, μια πολύ πολύ κακή μέρα. Purple και Floyd επιρροές, βουνίσια φολκ και ο Arjen με την κιθάρα να ανοίγεται, στο μοναδικό instrumental μέρος. Περνάμε στην πέμπτη πράξη, με το θυμό αλλά και την αποδοχή να αποκτούν μουσική βάση σε αντιμαχόμενες επιθετικές, heavy metal, αλλά και απαλές, γλυκόπιοτες φράσεις που εναλλάσσονται.

Inspiration, madly flows I feel no fear, writing songs, no one will hear.

Έκτη πράξη, το τέλος της ανθρωπότητας. Δραματικό, ανεβαίνει μέχρι τη σύγκρουση και μετά… μετά συμβαίνει. Το κλείσιμο έρχεται στο τελευταίο μέρος με τους Pink Floyd να αναλαμβάνουν να οδηγήσουν την ανθρωπότητα στην ανυπαρξία. Μάλλον…

Mission complete. Let the new phase begin.

Αινιγματικό κλείσιμο.

Ωραίο άλμπουμ. Από αυτά που θες να παρουσιαστούν στην ολότητά τους και να έχεις την ευκαιρία να τα ζήσεις. Από αυτά που θες να πάρεις σε πλούσια έκδοση βινυλίου, με μεγάλο βιβλίο, εικόνες, πληροφορίες και λοιπά. Από αυτά του Arjen, που θα μπορούσαν να είναι Ayreon απλά σε πιο συγκρατημένη ανάπτυξη και μέγεθος. Πραγματικά ωραίο άλμπουμ.