Black Country, New Road

Πρώτο άκουσμα. Σίγουρα απολαυστικό. Δύσκολα μπορείς να αποφασίσεις αν κάπου τους έχεις ξανακούσει ή απλά διασκευάζουν το παλιό με καλοπαιγμένο τρόπο και σωστό σχέδιο και σε ξεγελάνε. Τελικά στο δεύτερο άκουσμα αναφωνείς: «Βρε καλώς τους Slint με τον Mark Smith στα μικρόφωνα!»

Το συγκρότημα από το Λονδίνο λειτουργεί πάνω από τρία χρόνια. Οι συνθέσεις που μαζεύτηκαν εδώ, «για πρώτη φορά» ως ολοκληρωμένος δίσκος, ξεκίνησαν να υπάρχουν από το 2019 και μετά. Έχω την εντύπωση ότι σε διάφορα bootlegs, live, singles ή κάποια συλλογή υπάρχουν κι άλλα αξιόλογα κομμάτια τους που δεν τα συμπεριέλαβαν στο ντεμπούτο δίσκο τους. Κακώς. Μιας και είπα συλλογή, το μάτι μου τους έχει πάρει σε promo και συλλογές μαζί με τους Idles, Shame, Preoccupations, Black Midi, Tindersticks και Protomartyr. Έχουν καλεστεί (άσχετα αν ακυρώθηκαν) σε πολλά πασίγνωστα φεστιβάλ του κόσμου τελευταία. Είναι άραγε το νέο μεγάλο όνομα στον ευρύτερο εναλλακτικό χώρο; Γιατί όχι!

Ο ήχος τους φλερτάρει με το post-punk της εποχής μας, αλλά τελικά πλησιάζει ένα όμορφο, γλυκόπιοτο και αρκετά πειραματικό post-rock που όπως έγραψα παραπάνω θυμίζει εξαιρετικά το παικτικό στιλ των Slint. Κατά βάθος παρουσιάζει μια μοντέρνα εκδοχή των πιο πρόσφατων Swans και ουσιαστικά δημιουργεί ένα experimental rock μέσα από jazz συνθετικό και ενορχηστροτικό πρίσμα/τακτική. Ο τρόπος που χτίζονται τα κομμάτια είναι απολαυστικός. Η φωνή θυμίζει τον Smith, ίσως περισσότερο στο ύφος παρά στη χροιά και το αποτέλεσμα θα το έλεγες ένα συνονθύλευμα επιρροών. Θα κάνουν αίσθηση, αυτό είναι σίγουρο και είναι απορίας άξιο γιατί δεν είχαν ετοιμάσει μια ολοκληρωμένη δουλειά νωρίτερα.

Δεν θα ακούσεις τίποτα ιδιαίτερα πρωτότυπο. Ακόμα και τα σημεία που ακούς folk επιρροές (εβραϊκές και αραβικές), δεν καινοτομούν και δεν δημιουργούν κάτι φρέσκο. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι συνθέσεις δεν είναι καλές. Ότι η μουσική τους δεν είναι δημιουργική και όμορφη. Κάθε άλλο. Η μπάντα το παλεύει και οι πειραματισμοί της μερικές φορές όπως προείπα είναι απολαυστικοί. Οι στίχοι δε, αν δεν είναι σουρεαλιστικοί, είναι χιουμοριστικοί, αστείοι αλλά έξυπνοι, καυστικοί, κάπως αγχωτικοί, αρκετά ειλικρινείς και ιδιαίτερα ειρωνικοί. Τελικά αυτά τα διαλυμένα κρεσέντο, τα ενοχλητικά φωνητικά, οι jazz πινελιές και οι άγριοι ρυθμοί έχουν λόγο ύπαρξης. Το στιλ και η γενικότερη άποψη τους ταιριάζει απόλυτα με την εποχή μας και αναρωτιέμαι (θα έλεγα ότι ανυπομονώ) να ακούσω τι ακολουθεί από αυτούς. Προβλέπω κάτι πολύ μεγάλο.

Ο δίσκος είναι μικρός. Δεν (μου) φτάνει. Είναι τόσο ωραία τα κομμάτια τους που χρειάζονταν άλλες τόσες συνθέσεις για να γεμίσουν και να ικανοποιήσουν τον απαιτητικό ακροατή. Φωνάζει μέσα σου ένα ειλικρινές και γλυκό «θέλω κι άλλο», που μόνο σαν θετικό μπορείς να το πάρεις. Είναι όμως όλα τόσο γοητευτικά και όμορφα που δεν σε αφήνουν τελικά ανικανοποίητο. Σίγουρα (και ευτυχώς) θέλεις και καλά κάνεις να προσμένεις κι άλλο. Νέοι είναι. Όρεξη έχουν. Προοπτική βλέπω. Μέλλον λαμπρό προβλέπω.

Spotify
Bandcamp