Part Chimp: «Οι κιθάρες δεν μπορούν πια να σοκάρουν τον κόσμο»

Μουσικάρες, αλητείες και χιούμορ made in the U.K.

Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 19/07/2021 @ 13:11

   Για τους Part Chimp και το καινούριο τους άλμπουμ με τίτλο "Drool" τα είπαμε πρόσφατα. Θεωρώ πως κάθε οπαδός του noise rock αξίζει να ανακαλύψει αυτήν την γκρουπάρα από το Camberwell του Λονδίνου και να γευτεί αυτήν την αναιδέστατη μίξη θορύβων από indie, noise, κλασικές rock 'n' roll και Seattle καταβολές. Οι Part Chimp είναι σύγχρονοι, καταφέρνουν όμως να διατηρούν κάτι ιδιαίτερα διαχρονικό στη μουσική τους. 

Στήσαμε λοιπόν μια μικρή κουβέντα με τον Tim Cedar (κιθάρα, φωνή) και τον Iain Hinchliffe (κιθάρα) και το αποτέλεσμα μας αποζημίωσε δεόντως. Ανάμεσα σε σοβαρά ζητήματα, o Tim κι ο Iain πρόσφεραν και στιγμές εξαίρετου βρετανικού χιούμορ, κυρίως όμως μας βοήθησαν να εμπεδώσουμε το γνήσια ανεξάρτητο πνεύμα αυτής της μπάντας και παρέδωσαν μαθήματα ειλικρινούς attitude. Διότι οι μουσικοί που είναι ακέραιοι, είναι αδύνατο να κρυφτούν... Απολαύστε τους!

Καλώς ήρθατε στο Rocking.gr και συγχαρητήρια για το φοβερό νέο σας άλμπουμ! Ελπίζω να είστε όλοι καλά, πως ήταν για εσάς προσωπικά η περίοδος των lockdown;

TC: Παράξενα μα και δημιουργικά. Ήμουν τυχερός που είχα αυτό το άλμπουμ για να επικεντρωθώ. Είχαμε ηχογραφήσει ήδη τα backing tracks από πριν και αφού δεν μπορούσαμε μέσα στο lockdown να μπούμε στο studio και να τελειώσουμε τα φωνητικά, αποφάσισα να δουλέψω ξανά τους στίχους, χρησιμοποιώντας τα περίεργα όνειρα που είχα μέσα στο lockdown ως έμπνευση!

Το "Drool" είναι το πέμπτο σας studio άλμπουμ. Πότε συνθέσατε και ηχογραφήσατε το υλικό; Επίσης, φέρνει νέα στοιχεία στον ήχο σας ή θεωρείτε πως έχετε ήδη καθιερώσει το στυλ σας;

TC: Τα τραγούδια είναι ο συνηθισμένος συνδυασμός από riffs που υπήρχαν κάποιο καιρό - κάποια ήταν μέρος του live υλικού μας για κάποιο διάστημα - κι από riffs που ζούσαν μόνο στο κεφάλι μου μέχρι να μπούμε στο studio. Μας είχαν μόλις πετάξει έξω από το προβάδικο που θεωρούσαμε σπίτι μας για δέκα χρόνια και ήμασταν λίγο χαμένοι, χωρίς να ξέρουμε που μπορούμε να βολευτούμε για να συνθέσουμε. Ο μπασίστας μας Joe μετακόμισε στη Νέα Υόρκη οπότε φέραμε τον Robin από τους Hag, τα πράγματα εκεί μπήκαν λίγο σε μια παύση γιατί μας πήρε κάποιο καιρό να μάθουμε μαζί όλα τα κομμάτια. Σταδιακά, αρχίσαμε να συνθέτουμε.

Στην αρχή είχαμε 4-5 τραγούδια και κανά-δυο στο περίπου, αποφασίσαμε να τα ηχογραφήσουμε και να τα ξεσκαρτάρουμε μετά. Μετά από τόσο καιρό που ήμασταν αυτόνομοι στο να ηχογραφούμε, μας φάνηκε πολύ παράξενο να μπαίνουμε στο studio.

Είχαμε κλείσει για ηχογραφήσεις τριών ημερών, θα ερχόταν κι ο Joe από τη Νέα Υόρκη και θεώρησα ότι θα έχουμε αρκετό χρόνο να διασκεδάσουμε με τα δύο μπάσα ενώ θα ηχογραφούσαμε. Τελικά όμως είχε γίνει λάθος συνεννόηση κι είχαμε μόνο μία μέρα για recording. Έπρεπε λοιπόν να κάνουμε τα πάντα σε μια μέρα, να ηχογραφήσουμε και κάποια τραγούδια που ήταν μισογραμμένα, χωρίς εμείς οι παλιόγεροι να ασχολούμαστε πολύ με πολλά takes.

Θεωρώ πως όλα αυτά είχαν στο τέλος καλό αντίκτυπο, μας εξέπληξε που βγάλαμε αυτό το αποτέλεσμα. Θα μου άρεσε να έχουμε λίγο ακόμα χρόνο αλλά βγήκε καλό. Punk rock κι έτσι!

Το lockdown ξεκίνησε τον Φλεβάρη κι εγώ μπορούσα να μπω στο studio για τα φωνητικά τον Αύγουστο, ίσως όμως όλο αυτό να μας βοήθησε. Η πανδημία είχε μεγάλη επίδραση στο "Drool", ηχητικά και θεματικά, έχοντας τη διεθνή κατάσταση κατά νου.

Part Chimp - Drool

Βλέπω συχνά τον όρο "noise rock" να σας περιγράφει, νομίζω όμως ότι ο όρος είναι ίσως λίγο trendy αυτήν τη στιγμή. Στα δικά μου αυτιά, το "Drool" είναι ένα πολυπρόσωπο παλιομοδίτικο rock n’ roll άλμπουμ. Αισθάνεστε περισσότερο «σύγχρονοι» ή «παλιομοδίτες»;

TC: Αποφεύγω την απάντηση αν πω και τα δύο; Πάντα μας άρεσε να «δοκιμάζουμε» από την ηχητική ποικιλία όλων των indie noise γκρουπ με τα οποία μεγαλώσαμε. Κάτω από την επιφάνεια όμως υποβόσκουν και παλιότερες επιρροές, από prog, από metal, ακόμα και από 80s synth pop. Νομίζω πως ο περισσότερος κόσμος ακούει "noise rock" ¨όταν ακούει Part Chimp, αλλά υπάρχουν πολλά περισσότερα πράγματα στη μουσική μας. Ακούμε διαφορετικά πράγματα αλλά υποθέτω σημαδευτήκαμε όλοι σαν έφηβοι πηγαίνοντας στις ίδιες συναυλίες. Όσο για το «σύγχρονοι», δεν ξέρω. Τα trends πάνε κι έρχονται διαρκώς στις μέρες μας. Η προσέγγιση μας δεν αλλάζει για να συγχρονιστεί με τα trends, δεν νομίζω ότι θα μπορούσαμε καν.

Δεν νομίζω πως έπιασε ποτέ κανείς ένα όργανο κι έφτιαξε μπάντα χωρίς να σκέφτεται το ενδεχόμενο να γίνει super star

Έπειτα από είκοσι χρόνια πορείας, οι Part Chimp έχουν αποκτήσει ένα «θρυλικό» underground status. Σκέφτεστε ποτέ την πιθανότητα μιας ευρύτερης mainstream «επιτυχίας» κάθε φορά που κυκλοφορείτε νέο δίσκο;

TC: Ναι! Και στα δύο. Δεν νομίζω πως έπιασε ποτέ κανείς ένα όργανο κι έφτιαξε μπάντα χωρίς να σκέφτεται το ενδεχόμενο να γίνει super star, αυτό οδηγεί τα πάντα. Και αν και τώρα είμαστε απλά κάτι γκριζομάλληδες που είχαμε παραπάνω δυνατότητες, ένα μέρος αυτού βρίσκεται θαμμένο μέσα σε ότι κάνουμε. Ωστόσο, αν μου έλεγες πριν είκοσι χρόνια ότι θα αποκτούσαμε «θρυλικό underground status», αυτό και μόνο θα αρκούσε για να μας κρατήσει.

Καλύτερη και χειρότερη στιγμή της μπάντας σε αυτά τα είκοσι χρόνια;

TC: Το καλύτερο είναι οι περιοδείες, γενικώς. Δεν μπορώ να γίνω πιο συγκεκριμένος, αυτό όμως είναι το καλύτερο μέρος του να έχεις μπάντα. Χειρότερο είναι μάλλον που χάσαμε το προβάδικο μας στα Dropout studio, ήταν το σπίτι μας και μια μεγάλη απώλεια, όχι μόνο για εμάς αλλά και για πολλές άλλες γαμάτες μπάντες που πρόβαραν και ηχογραφούσαν εκεί.

Από το πρώτο riff του "Back From Dead" μοιάζει να ξεπηδάει το πνεύμα των Melvins. Ποιες ήταν οι μεγάλες σας επιρροές όταν φτιάχνατε την μπάντα, οι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει τους Part Chimp βαθιά;

TC: Για μένα, οι Melvins είναι τεράστιοι. Πάντα λάτρευα την αίσθηση του χιούμορ τους, το γεγονός ότι ακούγονται να σοβαρολογούν αλλά κάτω από την επιφάνεια όλα είναι γελοία και τρελά. Όταν μεγάλωνα, ήθελα να γίνω ο Mitch Mitchell κι έπαιξα τύμπανα σε μερικές μπάντες, όταν όμως είδα μπάντες όπως τους Loop, My Bloody Valentine, Dinosaur και Butthole Surfers κατάλαβα ότι αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνω! Δεν μπορούσα όμως να παίξω κιθάρα οπότε άρχισα να ασχολούμαι με μπάντες όπως οι Sonic Youth, οι Polvo κι οι Trumans Waters που εφεύρισκαν τους δικούς τους ήχους.

ΙΗ: Τα γούστα μας είναι ό,τι να ‘ναι, εκτιμάμε όλοι πράγματα από διαφορετικές δεκαετίες, χώρες και μουσικά είδη. Πίσω στα '90s το κεφάλι μου ήταν κολλημένο στο θορυβώδες indie των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου. Νομίζω πως όλοι αγαπάμε μπάντες που έρχονται από εταιρείες όπως η Touch and Go, Quarterstick, Amphetamine Reptile, Alternative Tentacles, Trance Syndicate, Homestead, SST, Rough Trade, ROIR, Thrill Jockey, Merge, Dischord, Sub Pop, Estrus, Wiiija, K, Blast First, Southern, Jade Tree, City Slang, & Drag City.

Πίσω από τα βουνά από fuzz, διαισθάνομαι ένα καθαρό κι αρκετά μελωδικό songwriting - να τολμήσω να προφέρω τη λέξη "Beatles"; Έχετε πολλά κοινά με τους Hey Colossus, πόσο παλιά πάει η σχέση σας;

TC: Θυμάμαι όταν οι Hey Colossus ήταν απλώς έξι τύποι που έπαιζαν ένα αηδιαστικά ενεργητικό heavy metal. Oh, wait a minute. (σσ: αναφορά με γνήσια τέλειο βρετανικό φλέγμα στο κοινό παρελθόν των δύο γκρουπ). Λατρεύουμε τους Hey Colossus, σήμερα ίσως ακόμα περισσότερο από τότε. Είναι cool να βλέπεις μια μπάντα να αλλάζει με τον καιρό. Τόσα διαφορετικά μέλη. Συμπεριλαμβανομένου κι εμένα! Η κύρια διαφορά ανάμεσα μας είναι ότι εκείνοι ωρίμασαν τον ήχο τους στον κομψό ελέφαντα του σήμερα (σσ: προσκυνώ την περιγραφή) ενώ εμείς παραμείναμε στωικά στο ίδιο μονοπάτι από το ξεκίνημα μας. Και οι δύο ηχογραφήσαμε μια διασκευή Beatles στα πλαίσια ενός tribute στο White Album. Οι Beatles είναι τεράστια επιρροή για μένα. Η «υπόγεια» παραξενιά των τραγουδιών τους παίζει ρόλο σε αυτό, όπως και το ότι έγραψαν μερικά από τα βαρύτερα riffs.

Το έδωσα στον Tim κι εκείνος έστειλε πίσω ένα τραγούδι για το να κάνεις χρήση acid την μέρα των Χριστουγέννων. Τέλειο

Στο τραγούδι "It’s TrueMan" τραγουδάει ο Tim Farthing ο οποίος φέρνει νομίζω μια μεταλλική αύρα. Σας αρέσει το metal; Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;

IH: Βεβαίως, μας αρέσουν κάποια metal πράγματα από εδώ κι από εκεί. Πρόκειται για ένα τρελά ευρύ είδος μουσικής αλλά δεν αποτελεί τεράστια επιρροή. Υπάρχουν στοιχεία metal αλλά κυρίως ένα τρομερό γρύλλισμα και attitude στη φωνή του Tim. Μου αρέσει. Παρά το ότι γουστάρω και διασκεδάζω να βλέπω metal μουσικούς με το πόδι στο monitor και να ακούω τις βλοσυρές τους ιστορίες, όλο αυτό δεν αποτελεί καμιά φαντασίωση για μένα.

TC: Είναι όμως νομίζω για τους Hey Colossus! Το "It’s True, Man" γράφτηκε μέσα στο studio, το τζαμάραμε για πέντε λεπτά και το ηχογραφήσαμε. Δεν πιστέψαμε ότι θα μπει στο άλμπουμ και δεν έκατσα να γράψω κάτι σοβαρό γι αυτό. Όταν στείλαμε το άλμπουμ στον Ben Turner, μας έστειλε πίσω κάποια πρώτα rough mix και το τραγούδι ακουγόταν πολύ καλά μέσα στο σύνολο. Προσπάθησα να φτιάξω φωνητικά αλλά δεν έβγαινε κάτι αξιοπρεπές. Ο Johnny πρότεινε να βρούμε έναν guest τραγουδιστή. Το έδωσα στον Tim κι εκείνος έστειλε πίσω ένα τραγούδι για το να κάνεις χρήση acid τη μέρα των Χριστουγέννων. Τέλειο. Δεν είχαμε ποτέ κάποιο καλεσμένο σε άλμπουμ οπότε νομίζω ότι θα είναι μια ευχάριστη έκπληξη στους ακροατές μας. Κι έχει τόσο όμορφη φωνή. Ακούγεται σαν άγγελος. (σσ: σε αυτό το σημείο έφτυσα τον καφέ πάνω στην οθόνη από τα γέλια)

Part Chimp

Θα ήθελα να ρωτήσω για τους στίχους. Λάτρεψα την περιγραφή «εμπνευσμένοι από δυστοπικά φανταστικά όνειρα». Μπορείτε να εμβαθύνετε λίγο;

TC: Αυτό ήταν μια αναφορά στα θεότρελα όνειρα που είχα μέσα στο lockdown. Πολλοί άνθρωποι είχαν πολύ παράξενα όνειρα, μου αρέσει που αυτό αποτελεί μια σχεδόν συλλογική εμπειρία. Αν και αμφιβάλλω ότι ονειρευόμασταν τα ίδια πράγματα, αυτό θα ήταν εντελώς λάθος.

Οι μπάντες είτε δεν νοιάζονται για το πώς δείχνουν ή δεν γνωρίζουν τι θα συμβεί αν παράγουν θόρυβο και τον αφήσουν να γίνει η κυριότερη πηγή της έμπνευσης τους

Φαίνεται ότι επενδύετε πολλά στον τομέα attitude, αφήνοντας χώρο για να παίρνετε ρίσκα και για τον απρόβλεπτο παράγοντα. Είναι αυτός ένας τρόπος να πείτε ότι οι νέες rock μπάντες παραείναι στημένες;

TC: Δεν είμαστε ριψοκίνδυνοι και απρόβλεπτοι σαν άνθρωποι, η μουσική μας όμως το ισορροπεί αυτό. Τα live μας μπορούν να είναι αρκετά χαοτικά, εξαιτίας της συνήθειας μας να μην έχουμε έτοιμα setlist και του να χρησιμοποιούμε «απρόβλεπτο» εξοπλισμό. Μεγαλώσαμε σε μια εποχή που τα indie kids είχαν πολύ δυνατές κιθάρες, τις πλάτες γυρισμένες στο κοινό και κρύβονταν πίσω από τον θόρυβο του feedback. Σήμερα, φαίνεται ότι πολλές μπάντες έχουν το στυλ τους, την εικόνα τους ή το stage show τους «καρφωμένο» πριν παίξουν νότα. Μπορεί να είναι αρκετά ψυχρό. Νομίζω ότι οι μπάντες είτε δεν νοιάζονται για το πώς δείχνουν ή δεν γνωρίζουν τι θα συμβεί αν παράγουν θόρυβο και τον αφήσουν να γίνει η κυριότερη πηγή της έμπνευσης τους. Δεν λέω ότι το image δεν είναι σημαντικό, πρέπει όμως να είναι αυθεντικό και ζωτικό μέσα στον κόσμο της μπάντας. Δεν έχω πρόβλημα με τις «στημένες» μπάντες. Υπάρχει πάντα κάτι τρελό και διαφορετικό για τους ανθρώπους που θέλουν να το ψάξουν.

Υπάρχουν ακόμα αρκετά πράγματα τριγύρω για να διαμαρτυρηθείς εναντίον τους

Συνεχίζοντας στο ίδιο θέμα, το δελτίο τύπου αναφέρει ότι θέλετε η μουσική σας να ακούγεται ειλικρινής και αληθινή, στο σημείο της «ηχητικής καταστροφής». Μετά από τόσες δεκαετίες, μπορεί ακόμα το rock n roll να είναι επικίνδυνο ή και σοκαριστικό;

IH: Δεν ξέρω για το rock n’ roll, αν ρωτάς όμως για την τέχνη γενικότερα - της μουσικής συμπεριλαμβανομένης - τότε ναι, απολύτως. Μόνο τα τελευταία χρόνια, μου άρεσαν οι εμφανίσεις των Kendrick Lamar στα Grammy και Stormzy στο Glastonbury, ενώ το "This Is America" του Childish Gambino και το "WAP" της Cardi Β ήταν σοκαριστικά κι ενέπνευσαν αρκετούς ανθρώπους.

TC: Θα έπρεπε να είναι. Υπάρχουν ακόμα αρκετά πράγματα τριγύρω για να διαμαρτυρηθείς εναντίον τους. Δεν είμαι σίγουρος ότι οι "rock" μουσικοί ηγούνται της διαμαρτυρίας αυτήν τη στιγμή. Έχουμε τόσα media μέσα στα μούτρα μας να παλεύουν για την προσοχή μας. Οι κιθάρες δεν μπορούν πια να σοκάρουν τον κόσμο. Όσο για εμάς, κάνουμε μόνο αυτό που μας βγαίνει φυσικά. Δεν υπάρχει κάποιο άλλο μήνυμα πέραν του να απολαμβάνουμε τη συγκεκριμένη στιγμή. Με γεμίζει χαρά να βλέπω μια μπάντα που χάνεται μέσα στον θόρυβο που παράγει.

Ποια λέξη θα περιέγραφε καλύτερα τους Part Chimp: μηδενιστικοί, παρακμιακοί ή ρομαντικοί;

ΙΗ: Ανεκτικοί, νομίζω. Δεν έχουμε αρκετό budget για να είμαστε πλήρως παρακμιακοί. (σσ: πιθανόν η απάντηση της χρονιάς;)

TC: Είμαστε πολύ θετικοί για να μας πεις μηδενιστικούς. Ρομαντικοί. Η μουσική μας είναι επίσης πολύ sexy.

Είναι αρκετά ζωντανή η σκηνή του Camberwell σήμερα;

TC: Δεν ξέρω. Η αγαπημένη μου pub ετοιμάζεται να κλείσει επειδή παραπονιούνται οι γείτονες, οπότε μάλλον όχι. Και με τη διάλυση των Dropout studios, δεν βλέπω πια πολλούς κουρελιασμένους μουσικούς στον δρόμο. Ή ίσως εγώ απλώς γερνάω.

Συναυλίες! Είμαι σίγουρος πως περάσατε δύσκολα μέσα στην πανδημία, έχετε ξεκινήσει να προγραμματίζετε συναυλίες;

TC: Είναι τρομερά παράξενο να προσπαθείς να προμοτάρεις ένα νέο άλμπουμ χωρίς να περιοδεύεις. Και μας λείπουν τα ταξίδια μας στην Ευρώπη. Είναι επίσης παράξενο το να μην μπορούμε να κάνουμε πρόβες, είναι παράξενα χωρίς αυτήν την εκτόνωση. Το να μπαίνω στο studio και να παίζω με τους φίλους μου είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και της δημιουργικότητας μου. Φτιάξαμε όμως κάποια video για τα τραγούδια, αυτό ήταν ενδιαφέρον. Κάποια είναι πολύ καλά, να έχετε το νου σας! Έχουμε κλείσει κάποιες συναυλίες το Νοέμβριο στο Ηνωμένο Βασίλειο, ελπίζω ότι θα συμβούν. Ανυπομονούμε να παίξουμε τα νέα τραγούδια, τώρα μας μοιάζουν παλιά αλλά δεν τα έχουμε παίξει ζωντανά!

Ευχαριστώ θερμά για την κουβέντα, ελπίζω να σας δούμε ζωντανά στην Ελλάδα κάποια στιγμή στο μέλλον!

IH: Ευχαριστούμε για τη συνέντευξη! Θα μας άρεσε πολύ να έρθουμε στην Ελλάδα στο μέλλον! Βασικά, αυτήν τη στιγμή θα μας άρεσε να πάμε οπουδήποτε!    

  • SHARE
  • TWEET