Ανασκόπηση 2020: Ατμοσφαιρικό Rock / Metal

Περί σκιών και νύχτας

  Ο ατμοσφαιρικός ήχος κουβαλά μια ρετσινιά. Πόσο άδικο είναι να συνδέεται συχνά με κάτι τόσο ξεπερασμένο, ίσως και κίτς; (Γκρίνια αλέρτ.) Δεν βοηθά το γεγονός ότι πού και πού κι εμείς οι ίδιοι οι ακροατές ρίχνουμε σε αυτόν το πλεόνασμα κάποιων συγκροτημάτων που απλά μας περισσεύουν από άλλα μουσικά είδη, γιατί παραείναι μελαγχολικά ή απλά μας θυμίζουν κάτι από τις παλιές καλές εποχές, που το ύφος απολάμβανε μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία.

Είναι η ατμοσφαιρική ανασκόπηση το «χωνευτήρι» των άλλων ανασκοπήσεων λοιπόν;

Πόσο ταιριαστό θα ήταν; Ευτυχώς το 2020, αν και ήταν μια χρονιά που υπερέβη τα εσκαμμένα και μοιάζει με το γνωστό πηγάδι που πετούν τα οστά των νεκρών μετά την εκταφή, αποτέλεσε μια παραγωγική χρονιά με δεινόσαυρους να υπερασπίζονται της φήμης τους, με διεκδικητές του θρόνου που γκρεμοτσακίστηκαν, αλλά και πολλούς τίμιους, αλλά φτωχούς συνοδοιπόρους, που αφήνουν μια μινόρε αχτίδα αισιοδοξίας για το 2021. Άντε, τα λέμε του χρόνου. Μάλλον.

Spotify playlist

Heading into the dark
Οι κορυφές

Emma Ruth Rundle & Thou

Το 2018 η Sacred Bones ξεκίνησε μια σειρά κυκλοφοριών με συνεργασίες καλλιτεχνών του roster της. Ήταν η εκ διαμέτρου αντίθετη αισθητική των Thou με την Emma Ruth Rundle που έκλεψε την παράσταση και ξεχώρισε. Στο "May Our Chambers Be Full" δεν μιλάμε για εμετικές beauty and the beast καταστάσεις, με επιθανάτιους ρόγχους υπό τη συνοδεία τρυφερών κοιμώμενων Disney χαρακτήρων. Εδώ η αντίθεση είναι πηγαία, γνήσια και ανεπιτήδευτη, δίχως μελοδραματικά ιντερλούδια και δακρυσμένες δαντέλες. Η απόλυτη βρωμιά των Thou επιτέλους αναδεικνύεται και βγάζει νόημα με αυτήν τη σύμπραξη που έβαλε το χάος σε τάξη.

Ulver

Αν και μεγάλη μερίδα των οπαδών τους δεν έχει αποδεχθεί ότι εδώ και αιώνες πια δεν παίζουν metal, αυτό δεν σημαίνει ότι οι Νορβηγοί δεν είναι εκπληκτικοί συνθέτες, όπως και να αποκαλούμε τη μουσική τους. Στο "Flowers Of Evil" υπάρχει πληθώρα συναισθημάτων που σε ανεβοκατεβάζουν, grooves για επίδοξα βαμπίρ, για κρυφά rave party, αλλά και για μαζώξεις με ζεστό κονιάκ με μπόλικη κανέλα. Οι Ulver ακόμα μπορούν να σε εμβαπτίζουν με χάρη, ομορφιά και δίχως πολυπλοκότητα σε ένα κόσμο που ευτυχώς δεν είναι για όλους.

Myrkur

Τα γκρίζα σύννεφα έχουν εξαφανιστεί. Ο αέρας είναι δροσερός και οι ακτίνες του ήλιου κάνουν το τοπίο να λάμπει. Ακούς τη θάλασσα και ξέρεις ότι ο χειμώνας έχει φύγει. Δεν έχει νόημα να το παρασκεφτείς ή να προσπαθήσεις να βρεις κρυμμένους λόγους και απώτερους σκοπούς. Οι ήχοι του βορρά πάντα υπήρχαν στις μουσικές της Amalie Bruun. Αυτή τη φορά απλά αποφάσισε να τους δοθεί ολοκληρωτικά. Το αποτέλεσμα είναι μαγευτικό. Η σκανδιναβική παράδοση αντιμετωπίζεται με σεβασμό και έρχεται στο σήμερα με φυσικότητα. Το "Folkesange" είναι ένα κόσμημα στον σύγχρονο μουσικό κόσμο. Από τις σπάνιες περιπτώσεις που το εξώφυλλο λέει μόνο αλήθεια.

Katatonia

Μας ανησύχησαν είναι η αλήθεια με το hiatus τους πριν μερικά χρόνια. Ευτυχώς ήταν μια μικρή παρένθεση, και οι Σουηδοί ξαναβρήκαν το πάθος τους, το οποίο αποτύπωσαν στο "City Burials". Επιστρέφοντας από τη λήθη, προσφέρουν ένα ακόμα κομψοτέχνημα με αρκετές δόσεις progressive ατμοσφαιρικού rock χωρίς να ξεχνούν τις metal καταβολές τους. Για ακόμα μια φορά τα τελευταία χρόνια η φωνή του Jonas Renkse κεντρίζει το ενδιαφέρον, διαπερνώντας με τη μελαγχολία της κάθε αντίσταση. Οι Katatonia τολμούν και εξελίσσονται εκ νέου. Καιρός να πράξουν το ίδιο και οι οπαδοί τους.

My Dying Bride

Η ηχογράφηση του νέου δίσκου των My Dying Bride λειτούργησε καθαρτικά για τον frontman της κορυφαίας gothic/doom μπάντας. Το πλήγμα στην υγεία της κόρης του αποτέλεσε πηγή έμπνευσής με το αποτέλεσμα του "The Ghost Of Orion" να ηχεί εξαιρετικά συνεπές. Σαφώς, ο Andrew Graighan, ο οποίος συνέθεσε τον δίσκο αξίζει συγχαρητηρίων, αλλά χωρίς την απόδοση του Aaron Stainthorpe τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Και αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που ξεχωρίζουν οι My Dying Bride. Μια εξαιρετική επιστροφή με έναν πανέμορφο, εμφανώς φορτισμένο δίσκο και ένα μικρό sequel υπό τη μορφή EP που οφείλουμε να μην ξεχάσουμε.

Gravity wells
Βαριά χαρτιά

Nightwish

Οι Nightwish είναι ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της γενιάς τους. Μια από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις ονομάτων που καταφέρνουν να σπάσουν τα όρια του μουσικού είδους με το οποίο αναδείχθηκαν, στηριζόμενοι μόνο στις δυνάμεις και την προσωπικότητά τους. Μετά την προσθήκη της Floor Jansen και του Troy Donockley στο δυναμικό τους διανύουν μία δεύτερη (ή μήπως τρίτη;) νεότητα. Το "Human || Nature" είναι ένα πραγματικό υπερθέαμα. Με ορχήστρες και χορωδίες. Με στιγμές που μπορούν να σε ταξιδέψουν και άλλες που θα θέλεις να σηκωθείς και να φωνάξεις. Με ένα υπέροχο κεντρικό θέμα και πολλές, πολλές μελωδίες.

Paradise Lost

Όταν όλα γύρω μας γκρεμίζονται, χάνονται και γενικώς μας φεύγει το χαλί κάτω από τα πόδια, οι άνθρωποι τείνουν να κοιτούν πίσω, τότε που όλα ήταν καλύτερα, πιο ασφαλή και πιο γνήσια. Αν και το 2020 το παρά-έχεσε με αυτόν τον μισαλλόδοξο, αντιπαραγωγικό, μονόφθαλμο και οπισθοδρομικό συντηρητισμό του, ο αταβισμός των Paradise Lost στην back to the basics μορφή που πήραν στα γεράματα και διατήρησαν και στο "Obsidian" τελικά ήταν μια ευχάριστη ζεστή metal αγκαλιά με γνωστούς από τα παλιά.

Solstafir

Εντάξει, δεν έκαναν και κάτι καινούριο με το "Twilight Of Codependent Love". Τα φάλτσα ίσως να ματώσουν κάποια πιο ευαίσθητα αυτιά και το μεγάλο χιτάκι δεν γράφτηκε ποτέ. Επίσης είναι προφανές ότι περνάνε δύσκολα τα παιδιά εκεί πάνω γράφοντας τέτοιους στίχους. Παρόλα αυτά ο πήχης δεν χαμηλώνει και παραμένει εκτιναγμένος στα ύψη από κάποιο Ισλανδικό ηφαίστειο που όσα και χρόνια και αν περάσουν δεν θα το προφέρουμε σωστά ποτέ. Κάθε φορά μπολιάζουν το ήχο τους με νέα και παλιά στοιχεία και όσο υπάρχουν οι Solstafir να κρατούν τη δάδα της απύθμενης και σπαρακτικής μελαγχολίας αναμμένη θα υπάρχει και η ανασκόπηση αυτή.

Apocalyptica

Προφητικό ατμοσφαιρικό άλμπουμ για το έτος 2020, part I. Η επιστροφή της παρέας με τα τσέλα από το Ελσίνκι σε αυστηρά οργανικές φόρμες έγινε με ένα κομμάτι που λέγεται "Ashes Of The Modern World". Κι αν οι ίδιοι προτιμούν να αποφεύγουν τις αναλύσεις σχετικά με το concept του "Cell-0", κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα γκρίζα χρώματα ή τη σχεδόν post-apocalyptic (χαχ) αίσθηση που αφήνουν τα πενήντα λεπτά του. Το "as we didn't hear the cry of our dying planet, these elements of selfishness led to our own destruction" λίγο πριν το οριστικό σβήσιμο του "Beyond The Stars" είναι εκεί για του λόγου το αληθές.

Hexvessel

Φαίνεται ότι όλοι οι φίλοι των Hexvessel ζητούν κάτι διαφορετικό από αυτούς. Το "Kindred" χαιρετίστηκε από αρκετούς ως μερική επιστροφή σε πιο μουντές διαθέσεις, άλλοι ζητούν πιο λαμπρή folk, άλλοι πιο πνιγηρή ψυχεδέλεια. Όπου κι αν τοποθετείς τον εαυτό σου όμως, το γεγονός ότι το "Kindred" είναι ένα πραγματικά καλό άλμπουμ δεν χωράει πολλές αμφιβολίες: με έντονες ηλεκτρικές στιγμές, ομιχλώδεις ατμόσφαιρες και καλά φιλτραρισμένες ηχητικές αναφορές, οι McNerney & Co. συνεχίζουν να οικοδομούν μια αεικίνητη και ποιοτική δισκογραφία.

One more key: Τα πέντε χρόνια απουσίας των Draconian φάνηκαν αρκετά. Ίσως επειδή λίγοι καταφέρνουν σήμερα να αναπαράγουν τόσο πιστά το doom/death όσοι οι Σουηδοί. Έχουν αποκτήσει ιδιαίτερη βαρύτητα σαν όνομα στον ήχο και σαφώς δεν απογοητεύουν ούτε με το "Under A Godless Veil". Ξύνουν επουλωμένες πληγές και ξυπνούν μελαγχολικές αναμνήσεις, όπου κάπου μέσα σε αυτές θα βρεις και τους αδικοχαμένους Theater Of Tragedy. Άφησαν δίχως αμφιβολία το στίγμα τους στον ατμοσφαιρικό ήχο και του 2020.

Dead doesn't mean gone
Ο ορθόδοξος ήχος

Kari Rueslåtten

Και να θες να την ξεχάσεις, δεν σε αφήνει. Η μαγεία και η γλύκα της φωνής της Kari Rueslåtten - άχρονη σαν παλιό μνημείο - είναι πάντα εδώ, επιμένοντας να στοιχειώνουν τις αισθήσεις και τις πορφυρότερες φαντασίες μας. Το "Sørgekåpe" είναι ένα υπέροχο folk άλμπουμ, με mainstream αλλά και nordic στοιχεία, άμεσο, ήπιο κι ευγενικό. Το να το ακούσεις και να σε αφήσει ασυγκίνητο είναι τόσο πιθανό, όσο να σε αφήνει ασυγκίνητο ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ μπροστά στο τζάκι, με ιδανική συντροφιά και παλιό κρασί.

Eric Clayton And The Nine

Η κατανυκτική ατμόσφαιρα των Saviour Machine ανασταίνεται μέσα από το "A Thousand Scars" με τη μεγαλειώδη, σπαρακτική και στεντόρια φωνή του Eric Clayton να βρίσκεται στα καλύτερα της, δίνοντας νέα πνοή σε ένα καλλιτεχνικό όραμα το όποιο φάνταζε για δεκαετίες ανεκπλήρωτο δίχως επιστροφή. Μία κορυφαία στιγμή του 2020 και πραγματικά ένα νέο σημείο αναφοράς στη μικρή, αλλά εξωπραγματικά σημαντική και εξαιρετική δισκογραφία του πονεμένου Eric. Κερασάκι στην τούρτα ο Devon Graves σε ρόλο παραγωγού.

On Thorns I Lay

Αποκρυσταλλώνοντας την επιστροφή στις doom-death ρίζες τους, οι επαναδραστηριοποιημένοι On Thorns I Lay, μία από τις πιο αδιανόητα υποτιμημένες εγχώριες μπάντες, κυκλοφορούν ένα ατμοσφαιρικό διαμάντι. Δίχως φρικτές νοσταλγικές κοινοτοπίες, το "Threnos" γεφυρώνει και φέρνει στο σήμερα τις χρυσές ατμοσφαιρικές metal στιγμές που κυριαρχούσαν στο τέλος του προηγούμενου αιώνα και στις αρχές αυτού, και τις φέρνουν γυαλισμένες κι έτοιμες για κατανάλωση στο σήμερα. Ε, τώρα πια δεν έχουμε καμία δικαιολογία.

October Falls

Ένα ακόμα όνομα στην ανασκόπηση με δύο κυκλοφορίες μέσα στο έτος. Οι October Falls πρώτα έβγαλαν το μελωδικό black "A Fall Of An Epoch", και στη συνέχεια γύρισαν στο ύφος στο οποίο έκαναν και τα πρώτα τους βήματα στις αρχές του 2000. Το "Syys" είναι ένα neofolk άκουσμα, καθαρά ακουστικό και εντελώς ατμοσφαιρικό. Το θέμα των συνθέσεων είναι παρόμοιο, αλλά αυτό δεν δρα ανασταλτικά στο στήσιμο του φθινοπωρινού σκηνικού που ήδη το εξώφυλλο αρχίζει να σχηματίζει. Περιορίζοντας τα όργανα στα απολύτως απαραίτητα (κιθάρες, λίγο τσέλο και φλάουτο) ο Mikko Lehto έκανε το 2/2.

Celestial Season

Οι Ολλανδοί μετά από είκοσι χρόνια δισκογραφικής απουσίας επέστρεψαν στις death-doom ρίζες τους. Σε πείσμα των καιρών οι συνθέσεις μοιάζουν βγαλμένες από τις ημέρες που το ύφος μεσουρανούσε. Ο ήχος, χωρίς να είναι υπερβολικά βαρύς, βγάζει ένα ανεπιτήδευτο σκοτάδι. Οι αναφορές στην παράξενη/μεταβατική/stoner περίοδο της μπάντας δεν απουσιάζουν, αλλά γίνονται με προσοχή και σε ένα ταιριαστό μαυρισμένο πλαίσιο. Το "The Secrets Teachings" είναι ένα αναπάντεχο comeback που θυμίζει όλα όσα έκαναν μία μελαγχολική σκηνή να ανθίσει πίσω στη δεκαετία του '90.

Beneath the weeping willow
Τα όμορφα (Πλευρά Α)

Aleah

Το αηδόνι σταμάτησε να τραγουδά, αλλά η ηχώ του ακούγεται ακόμα. Και θα συνεχίσει να ακούγεται για όσο καιρό ο κόσμος δεν χάσει εντελώς τα λογικά του. Ο λόγος είναι απλός. Δεν χρειάζονται αναλύσεις επί αναλύσεων ή πολλαπλές ακροάσεις για να τον καταλάβει ο οποιοσδήποτε, ακόμα και κάποιος που δεν έχει την παραμικρή ιδέα· η χροιά της Aleah Stanbridge ήταν μοναδική. Ο τρόπος που κατάφερνε να χωράει κομμάτια της ψυχής της στις συνθέσεις της παρομοίως. Το λιτά τιτλοφορημένο "Aleah" είναι μια συλλογή κομματιών που προορίζονταν για τον σόλο δίσκο της. Το περιεχόμενό του είναι τόσο μαγευτικό και δυσβάσταχτο.

Delain

Προφητικό ατμοσφαιρικό άλμπουμ για το έτος 2020, part II. Όταν οι Delain ετοίμαζαν το έκτο LP τους έβλεπαν ανθρώπους να βγάζουν selfies ενώ ο κόσμος καίγεται. Πού να ήξεραν τι θα ακολουθούσε. Καθαρά από ηχητική σκοπιά, δεν υπάρχουν συνταρακτικές αλλαγές ή αξιοσημείωτα ποιοτικά σκαμπανεβάσματα. Το συμφωνικό metal τους παραμένει δυνατό, ουσιώδες και μοντέρνο. Η παρουσία της Charlotte Wessels ανεβάζει για ακόμα μία φορά το υλικό ένα σκαλί ψηλότερα. Οι ισορροπίες διατηρούνται ακόμα και μετά την αποχώρηση της Merel Bechtold. Ο τίτλος του "Apocalypse & Chill" μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως σύνοψη της χρονιάς που έφυγε.

Lotus Thief

Βαθιές ατμόσφαιρες, ολίγη από post και black metal, λίγο έπος, λίγο δράμα… Η συνταγή των Lotus Thief θα ήταν πρωτότυπη και πεντανόστιμη χωρίς να εμπλέκεται και η λογοτεχνία, πόσο μάλλον που το "Oresteia" περιγράφει με νότες το αριστούργημα του Αισχύλου. Το αποτέλεσμα είναι εμπνευσμένο και ουσιαστικό και οι Lotus Thief στο τρίτο άλμπουμ τους μας χαρίζουν ένα μουσικό έργο που, παρά τον underground χαρακτήρα του, διαθέτει αρκετή ποιότητα για να θεωρηθεί διαμάντι.

Deathwhite

Οι Αμερικανοί με το "Grave Image" έθεσαν ψηλά τον πήχη στο σκοτεινό rock πολύ νωρίς στη χρονιά. Μπορεί οι επιρροές τους να είναι παραπάνω από ευδιάκριτες, αλλά αυτό δεν αποδυναμώνει τον δίσκο. Αν ρωτάτε εμάς, ακόμα δεν έχουμε ακούσει τις πραγματικές δυνατότητες αυτής της μπάντας. Ό,τι έκαναν οι Soen με τους Tool, επιχειρούν και οι Deathwhite με τους Katatonia και ελπίζουμε να έχουν την ίδια τύχη. Σημαντικό εξελικτικό βήμα από το ντεμπούτο άλμπουμ τους η εξαιρετική δουλειά στα φωνητικά, τα οποία ανεβάζουν επίπεδο τις συνθέσεις.

Forlesen

Από την ίδια συνομοταξία μουσικών όπως και οι Lotus Thief παραπάνω (με έντονες σχέσεις με τους Botanist), οι Forlesen είναι ένα πρωτοεμφανιζόμενο project που παρέδωσε ένα απόλυτα συναρπαστικό ντεμπούτο. Μέσα στο "Hierophant Violent" θα βρεις δύο 18λεπτες συνθέσεις να παντρεύουν σχεδόν τα πάντα - το μελωδικό doom με τους Pink Floyd, το post/ambient με το black - και μια ατμοσφαιρική εμπειρία που ηχεί εντελώς μοναδική για το 2020. Παρά το low budget του εγχειρήματος, αυτός ο δίσκος μοιάζει να ενσωματώνει τον ατμοσφαιρικό ήχο του κοντινού μέλλοντος και σε καλεί να τον γνωρίσεις γι αυτό που είναι: ένα μικρό, ατμοσφαιρικό έπος.

One more key: Οι Secrets Of The Moon άφησαν το όμορφο black metal παρελθόν τους πίσω στο 2012 και αυτό γενικώς αντιμετωπίστηκε με επιφύλαξη, αλλά κυρίως αδιαφορία. Χωρίς να ξέρουν και οι ίδιοι που το πάνε τελικά, το "Black House" είναι σίγουρα κάτι παραπάνω από ένα gothic rock check also άλμπουμ. Οι Jupiterian μετά από τρία χρόνια αποχής επέστρεψαν με μία ακόμα αποπνικτική doomy κυκλοφορία. Το "Protosapien" χωρίς επανακαθορίζει κανένα genre, βγάζει μία γνήσια απολαυστική κλειστοφοβία και κάμποσα ταιριαστά απόκοσμα συναισθήματα.

Burn away the shadows
Τα όμορφα (Πλευρά Β)

Vous Autres

Θαυμαστά τα έργα του post-black και πλούσιες οι αναζητήσεις του, ειδικά δε αν προέρχονται από τη - μάνα της σύγχρονης μελαγχολίας - Γαλλία. Το "Sel De Pierre" των Vous Autres είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχετικά δείγματα της περσινής σοδειάς. Εδώ η ατμόσφαιρα ξεπηδάει μέσα από μια σκληρή, μεταλλική εμπειρία και η μελαγχολία μέσα από έναν πικρό ήχο, του οποίου ο κυνισμός θαρρείς πως συγγενεύει με τον νιχιλισμό. Μια σκοτεινή μηχανική καρδιά χτυπάει στα έγκατα του υλικού και ο εκλεκτικισμός τους δεν εμποδίζει τη μουσική από το να σου συνθλίβει το κέφι. Για καλό το λέμε.

Folterkammer

Αφήστε τη λογική έξω από την πόρτα. Όσο κι αν θέλετε να την κρατήσετε, το "Die Lederpredigt" θα την πετάξει στο καλάθι των αχρήστων. Ο συνδυασμός νεοκλασικών γραμμών και οπερετικών φωνητικών με blast beats και σκισμένα φωνητικά δεν είναι απαραίτητα κάτι καινοτόμο. Ο τρόπος που επιτυγχάνεται εδώ όμως αφήνει μία υστερία και μία υπόγεια αίσθηση που δεν συναντώνται συχνά. Το χτίσιμο γύρω από ένα εντελώς πολιτικοποιημένο concept αυτόματα δίνει άλλη υπόσταση στην κυκλοφορία. Η συμβολή του Zachary Ezrin των Imperial Triumphant εξηγεί πολλά. Η Andromeda Anarchia κάνει πράγματα και θάματα.

Sojourner

Με το βλέμμα μπροστά και βήμα σταθερό, οι Sojourner έχουν καθιερωθεί ως μια από τις πλέον αξιόλογές νέες παρουσίες στον ευρύτερο ατμοσφαιρικό χώρο. Ο συνδυασμός περίπου ακραίων συστατικών με δροσερά σκοτάδια δεν είναι ό,τι πιο πρωτότυπο στα χαρτιά. Στην πράξη όμως όλα κρίνονται από την υλοποίηση. Σε αυτή το σεστέτο τα πηγαίνει κάτι περισσότερο από απλά καλά. Το "Premonitions" συνεχίζει από εκεί που είχαν αφήσει οι προκάτοχοί του, τραβώντας εξίσου τα μελωδικά και τα σκληρά άκρα του και διατηρώντας τις ομορφιές τους. Μένει να φανεί πόσο θα στοιχίσει η φυγή της Chloe Bray.

Dool

Αν το 2020 δεν πήγαινε κατά διαόλου, οι Dool θα είχαν σίγουρα ακουστεί πολύ-πολύ περισσότερο με το "Summerland", που ήρθε να κουμπώσει πάνω στο συγκρατημένο hype του ντεμπούτου τους, το οποίο κέρδισε και ένα (γερμανικό) Metal Hammer Award. Η gothic και dark rock αισθητική τους με τη διακριτική εμπορικότητα τους, δίχως να τους κάνει τους νέους Sisters Of Mercy ή τους νέους HIM, τους επέτρεψε να αναδυθούν και να κρατηθούν στην επιφάνεια και τις προτιμήσεις πολλών. Ειδικά στη Γερμανία κατάφεραν μάλιστα να φτάσουν μέχρι το nο. 2 των charts. Όχι και άσχημα για τους Ολλανδούς.

Panopticon

O Austin Lunn, ο εγκέφαλος πίσω από τους Panopticon, κυκλοφόρησε δύο split μέσα στο έτος. Ωστόσο, αυτό με τους Nechochwen περιέχει μια από τις πιο προκλητικές συνθέσεις του. Το "Rune’s Heart" είναι αφιερωμένο στη σύζυγο του και έχει θέμα την περιπέτεια υγείας του γιού του. Ωστόσο, πέρα από το θεματολογικό του μέρος, μουσικά το κομμάτι αποτελεί ένα διαμάντι διάρκειας 19 λεπτών. Εκεί μέσα χωρά τόσο το μελωδικό atmo-black των Panopticon όσο και το appalachian folk τους δεμένα με περισσή άνεση, όπως μας έχει συνηθίσει εδώ και χρόνια ο Αμερικάνος.

One more key: Πέντε χρόνια μετά την εμφάνισή τους στον συμφωνικό μικρόκοσμο, η Madeleine Liljestam και οι Eleine συνεχίζουν να παντρεύουν νυχτερινά ηχοχρώματα με βαριά πλήκτρα και ανατολίτικες μελωδίες. Περιθώρια για καινοτομίες δεν υπάρχουν στο "Dancing In Hell", χωρίς να υπάρχει απαραίτητα κάτι το μεμπτό σε αυτό. Οι προβολείς παραμένουν στραμμένοι στο μικρόφωνο από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Η παραγωγή λαμποκοπάει. Οι ρυθμοί για λικνίσματα περιμένουν στις γωνίες.

Change is emergent
Ανεξαρτήτως είδους

Anna Von Hausswolff

Είναι υπέροχο το πόσο άχρηστες μοιάζουν οι ταμπέλες μπροστά σε έναν δίσκο όπως το "All Thoughts Fly". Θέλεις να το πεις contemporary classical; Βεβαίως! Σου ταιριάζει καλύτερα η πειραματική ταμπέλα; Μα φυσικά! Ή μήπως προτιμάς κάτι πιο ακαθόριστα hip, του στυλ 'enlightening organ music'; Εμείς δε θα σου πούμε όχι σε καμία περίπτωση. Το βασικό είναι να υπάρχει η συνειδητοποίηση του οράματος και της έμπνευσης που κρύβεται πίσω από αυτό το έργο. Η αποδοχή της ιδιοφυΐας που λέγεται Anna Von Hausswolff και της ικανότητάς της να φτιάχνει φανταστικές σκουρόχρωμες εικόνες, ακόμα και χρησιμοποιώντας μόνο ένα εκκλησιαστικό όργανο.

A.A. Williams

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που βλέπουν στην A.A Williams τη νέα Chelsea Wolfe. Το 2020 ήταν η χρονιά της και το "Forever Blue" ένα ντεμπούτο που δεν μοιράζει υποσχέσεις αλλά καταθέτει μια ισχυρή και συγκεκριμένη πρόταση. Το πάντρεμα της dark folk με τα post και (ελαφριά) metal στοιχεία ακούγονται κάπως οικεία, η φωνή όμως αυτής της μελαχρινής Αγγλίδας είναι τελικά το πρωταγωνιστικό στοιχείο σε ένα άλμπουμ που - όσο κι αν θεωρούμε ότι έχει την εύνοια της μισής βιομηχανίας - δεν μπορεί παρά να σε πείσει για την ποιότητα του. Καλωσορίστε τη στον μελαγχολικό μας κόσμο και, πιστέψτε το, θα μας δώσει πολλά στο μέλλον.

Liturgy

Τρομερά παράξενη περίπτωση το "Origin Of The Alimonies", πέμπτο άλμπουμ των Liturgy. Το concept είναι όπως πάντα εκπληκτικό, μεγαλεπήβολο στα όρια του αλαζονικού. Η μουσική επίσης: τολμάει να ενώσει το black metal, την ορχήστρα, τη μοντέρνα μουσική του Cage και του Stravinsky. Οι Liturgy περπατούν σε χώματα που άλλοι δεν έχουν καν φανταστεί, είναι επίκαιροι, ίσως και προφητικοί. Αυτό το άλμπουμ θα μπορούσε να είναι το άλμπουμ της χρονιάς, αν κατάφερνε να σε πείσει συναισθηματικά για όλα αυτά, τελικά όμως στέκεται πιο απόμακρο απ' όσο μας αξίζει.

Mitochondrial Sun

O κιθαρίστας και ιδρυτής των Dark Tranquillity παρότι εγκατέλειψε τη θρυλική melodic death μπάντα και στο studio πλέον, δεν φαίνεται να εγκαταλείπει τη μουσική γενικότερα. Αντιθέτως, μέσα στο 2020 κυκλοφόρησε δύο δίσκους με το προσωπικό του σχήμα. Στο "Mitochondrial Sun" κινήθηκε σε πιο πειραματικά/ηλεκτρονικά μονοπάτια, ενώ στο "Sju Pulsarer", νομίζεις ότι ακούς ένα άλλο σχήμα αφού το βασικό του συστατικό είναι το black metal. Με προγραμματισμένα τύμπανα για το απαραίτητο old-school στοιχείο της υπόθεσης, αλλά με αρκετά φουτουριστική επένδυση, ο Sundin ξαφνιάζει ευχάριστα και απρόβλεπτα τον ακροατή.

Raphael Weinroth-Browne

Ο Raphael Weinroth-Browne έγινε γνωστός από τη συνεργασία του με τους Leprous, ωστόσο στη συνέχεια διατηρήθηκε στη μουσική επικαιρότητα λόγω της παραγωγικότητας του. Τη χρονιά που έφυγε, αν και έβγαλε δίσκο τόσο με τους Kamancello, όσο και έναν προσωπικό, θα εστιάσουμε στον τελευταίο, με τίτλο "Worlds Within". Έχουμε να κάνουμε με ένα μινιμαλιστικό soundtrack, το οποίο μπορεί να μην συνδέεται με κάποιον τρόπο με τη σκληρή μουσική, αλλά οι εντάσεις του προκαλούν ανάλογα συναισθήματα με αυτά των εναλλαγών σκληρών και ήρεμων σημείων στο metal. Ο τσελίστας στέκεται επάξια και ως συνθέτης, προσφέροντας ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ατμοσφαιρικά ακούσματα του έτους.

More keys: Η Laure De Prunenec, πέρα από έναν ακόμα μεγάλο δίσκο με τους Igorrr, επέστρεψε και σόλο ως Ricinn. Οι γραμμές της Γαλλίδας αποτελούν σημείο αναφοράς στο "Nereïd", ενώ οι metal-με-ηλεκτρονική-και-balkan-στο-μίξερ συνδυασμοί δίνουν τη θέση τους σε neoclassical-σε-μετωπική-με-στριφνή-pop πειραματισμούς. Σε τελείως διαφορετικά, αλλά εξίσου ιδιότροπα μονοπάτια, ο Dávid Makó συνεχίζει τη μοναχική σκοτεινή folk πορεία του ως The Devil's Trade. Ξεκινώντας από τα δάση της κεντρικής Ευρώπης, η ευκολία με την οποία το "The Call Of The Iron Peak" σε γραπώνει και σε ταξιδεύει είναι τρομακτική.

Memories fade
Θέλαμε κάτι περισσότερο

Marko Hietala

Ο πρώτος δίσκος που κυκλοφόρησε ο Marco-των-Nightwish-Hietala κάτω από το όνομά του δεν είναι ακριβώς ατμοσφαιρικός. Από την άλλη, αφενός δεν υπάρχει κάποια προφανής διαφορετική ταμπέλα που να του ταιριάζει καλύτερα, και αφετέρου ο αγαπημένος μούσιας κρίνεται ένοχος λόγω πρότερου βίου. Το "Pyre Of The Black Heart" έχει λίγο-πολύ όλα όσα θα περίμενε κάποιος υποψιασμένος· heavy αναφορές, σκοτεινά χρώματα, όμορφες μπαλάντες και εκείνη τη χαρακτηριστική, βαριά χροιά. Το σύνολο ωστόσο είναι αρκετά άνισο για να κόψει τον ενθουσιασμό ακόμα και του πιο βαμμένου οπαδού.

Leaves' Eyes

Θάλασσες, ιστιοφόρα, σπαθιά, δόξα. Η επιστροφή στις θεματολογίες του βορρά από μόνη της ήταν αρκετή για να δώσει ελπίδες, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Ακόμα και χωρίς τη Liv Kristine στη φυσική της θέση. Ακόμα και με δεδομένο το αρνητικό σερί. Η όποια αισιοδοξία διαλύεται μέσα σε μερικά λεπτά. Η ομιχλώδης ατμόσφαιρα έχει εξαφανιστεί. Στη θέση της στρογγυλοκάθεται μία γκαγκάν-γκαγκάν-μέταλ λογική που υπερκαλύπτει τα εναπομείναντα folk στοιχεία. Η φωνή της Elina Siirala παραμένει κάτι παραπάνω από ενδιαφέρουσα. Οι όποιες αξιόλογες ιδέες του "The Last Viking" χάνονται σε έναν ωκεανό προβλεψιμότητας.

Tomorrow's Rain

Με τόσα ηχηρά ονόματα που συμμετείχαν στο ντεμπούτο άλμπουμ των Tomorrow’s Rain, οι ίδιοι έθεσαν τις απαιτήσεις σε πολύ υψηλό επίπεδο. Αναμενόμενο, λοιπόν, να μην καταφέρουν να ανταπεξέλθουν σε αυτές, αν και σε έναν χώρο που αν έκαναν τα βασικά, θα είχαν καλό αποτέλεσμα. Το doom/death τους δεν καταφέρνει να σε κερδίσει ολοκληρωτικά και οι καλύτερες στιγμές του "Hollow" μοιράζονται ανάμεσα στους Stainthorpe (My Dying Bride), Mackintosh (Paradise Lost) και Kobi Farhi (Orphaned Land). Ίσως η επόμενη δουλειά τους να φανερώσει το προσωπικό τους στίγμα, κάτι που απέτυχε να κάνει ο εν λόγω δίσκος.

Mercury Circle

Ύπουλο πράγμα οι προσδοκίες. Όσο εύκολα μπορούν να οδηγήσουν σε ενθουσιασμό, τόσο εύκολα μπορούν να γυρίσουν από την ανάποδη. Το νέο εγχείρημα του Jaani Peuhu (βλ. Swallow The Sun) δεν ταιριάζει ακριβώς σε καμία από τις δύο περιπτώσεις. Είναι όμως σαφώς πιο κοντά στην τελευταία. Ο θαμπός rock ήχος του σχήματος έχει στιγμές που μπορούν να σε ταξιδέψουν. Κατά βάση σε κάποια κρύα μέρα της δεκαετίας του '80 και όχι με την έννοια της φθηνής νοσταλγίας. Σε τελική ανάλυση όμως το ποτήρι του "The Dawn Of Vitriol" μοιάζει μισοάδειο. Κυρίως επειδή το περιεχόμενο αφήνει αρκετές ανολοκλήρωτες υποσχέσεις.

Katla

Δεύτερη πλήρης κυκλοφορία του Guðmundur Óli Pálmason με τους Katla και, όπως και στο ντεμπούτο τους, περιμέναμε πολλά. Ακριβώς όπως τότε, έτσι και τώρα το πρόσημο είναι θετικό. Οι παράξενα χαμηλοί φωτισμοί είναι εδώ. Η εκφορά των ισλανδικών και οι ταιριαστές κιθάρες παρομοίως. Αν υπάρχει κάτι που λείπει από το "Allt Þetta Helvítis Myrkur", αυτό είναι το γνωστό-άγνωστο «κάτι» που θα ανεβάσει το σύνολο ένα σκαλί παραπάνω. Αυτό που θα το κάνει να φύγει από τη σκιά των Solstafir. Γιατί κακά τα ψέματα, στην άτυπη σύγκριση της χρονιάς δεν χωράει αμφιβολία για τον νικητή.

Towards grace
Νέες παραλαβές

Light Field Reverie

Μία από τις σοβαρότερες υποψηφιότητες για ατμοσφαιρικό ντεμπούτο του 2020. Αν μπεις ανυποψίαστος, είναι δεδομένο ότι θα περάσεις κάμποσα λεπτά κοιτώντας με απορία, προσπαθώντας να βρεις από πού ήρθε το χτύπημα. Όσο πιο σύντομα συνειδητοποιήσεις ότι πίσω από το μικρόφωνο βρίσκεται η Heike Langhans, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσεις να βυθιστείς. Όταν αργότερα πάρεις είδηση ότι πλήκτρα και έγχορδα (προσοχή στη σειρά, παρακαλώ) ανήκουν σε δύο εκ των Sojourner, το παζλ θα έχει ολοκληρωθεί. Το "Another World" πετυχαίνει την τέλεια ισορροπία ανάμεσα στις ένδοξες atmo ημέρες και το σήμερα.

Konvent

Εκ πρώτης όψης, τέσσερις πρωτοεμφανιζόμενες αγγελικές Δανεζούλες, αφού πατήσεις το play όμως, θα σε καταπιεί ένα μοχθηρό doom death θηρίο. Φοβερά ρυθμικό, λιτό κι απέριττο, με κομψές brutal αναφορές και rockin' καταβολές, το "Puritan Masochism" ακούγεται σοφό και διασκεδαστικό συνάμα. Ο ήχος τους μοιάζει τόσο «έτοιμος» που δύσκολα θα αλλάξει κάτι στο μέλλον, ποιος νοιάζεται όμως; Ανυπομονούμε να συστηθούμε μαζί τους σε κάποια club-άρα και τίποτα άλλο στον κόσμο. Και μεταξύ μας, τί λέτε; Τίτλος της χρονιάς;

Unreqvited & Sylvaine

Όπως γράψαμε και στην πρόσφατη post ανασκόπηση, ο Καναδός Unreqvited τείνει να γίνει ένα από τα καλύτερα σύγχρονα ονόματα στο blackgaze παρόν. Η σύμπραξη του με τα αιθέρια ηχοχρώματα της Sylvaine στο EP "Time Without End" μοιάζει ανέλπιστα ταιριαστή και βαθιά καλλιτεχνική, δημιουργώντας έναν ήχο εξόχως βαθύ και φωτεινό. Η κινηματογραφικότητα και η μελαγχολία αυτής της δουλειάς είναι σχεδόν ακαταμάχητη, το μόνο που ζητάμε είναι ένα σαφέστερο και μεγαλύτερο δείγμα.

Ad Infinitum

Το εμπορικό συμφωνικό metal κρατάει ακόμα. Αν αυτή η πρόταση δεν σας φαίνεται παράξενη, παρακαλείστε να ξανακοιτάξετε την κατηγορία στην οποία βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Φύγαμε από τις απογοητεύσεις. Δεν άρχισε flashback. Το "Chapter I: Monarchy" είναι μία δουλειά που κυλάει όμορφα, με τραγούδια που στέκονται στο σήμερα. Τα εκνευριστικά αψεγάδιαστα φωνητικά, οι φορτωμένες ορχήστρες και η κιτς αισθητική είναι εκεί, για να μην ξεχνιόμαστε. Στιγμές σαν τα "Marching On Versailles" και "See You In Hell" σε αναγκάζουν να κοιτάξεις το ημερολόγιο. Melissa Bonny, τα θερμά μας συγχαρητήρια.

Breeding The Shadows

Το ομώνυμο ντεμπούτο των Αθηναίων Breeding The Shadows, αν μη τι άλλο, έστρεψε την προσοχή μας πάνω τους. Ένα θαυμάσιο ψυχολογικό concept ντύνει τη σύγχρονη μουσική τους πρόταση, σε έναν ήχο που οι αναφορές του ξεκινούν από το post και φτάνουν ως το black. Όντας πολυσυλλεκτικός και προοδευτικός, ο δίσκος σταδιακά σε κερδίζει με τις σκληρές του ατμόσφαιρες και την απελευθέρωση ενός πλούσιου συναισθήματος που αποτελούν, τελικά, και τον πυρήνα της δουλειάς της μπάντας. Έξοχο πρώτο δείγμα και το μέλλον μοιάζει ανοιχτό σε ερμηνείες.

One more key: Οι εκ Καναδά ορμώμενοι Atramentus έδωσαν ένα από τα πιο μαύρα, σκατόψυχα funeral doom ντεμπούτα των τελευταίων χρόνων. Οι ταχύτητες στην καλύτερη είναι αργές. Στη χειρότερη βασανιστικές. Και αυτό το λέμε ως θετικό. Οι ογκώδεις κιθάρες εναλλάσσονται με τσιτωμένα πλήκτρα και βρυχηθμούς βγαλμένους από κάποια διαολεμένη διάσταση. Η παραγωγή είναι ανέλπιστα καθαρή. Τα σαρανταπέντε λεπτά του "Stygian" εξαφανίζουν τον ήλιο χωρίς να το καταλάβεις. Απλά κοιτάξτε το εξώφυλλο και θα έχετε μια εικόνα.

Closer than goodbye
Αντί επιλόγου

Anathema

Τους περασμένους μήνες ανάμεσα στην όλη αβεβαιότητα και το χάος της πανδημίας πιάσαμε αρκετές φορές τον εαυτό μας να προβληματίζεται για το μέλλον της μουσικής που αγαπάμε. Το συζητήσαμε με ανθρώπους που βιώνουν την κατάσταση από πρώτο χέρι και το σκεφτήκαμε ξανά και ξανά. Μια απρόσμενη απάντηση μας ήρθε από το μεγάλο νησί ένα βράδυ στα τέλη του Σεπτέμβρη. Οι Anathema μπήκαν στον πάγο. Έτσι απλά. Με δεδομένο ότι δεν μιλάμε για κάποιο όνομα-μεγαθήριο και γνωρίζοντας το περίπου παράλογο στήσιμο της βιομηχανίας, δεν είναι ότι πέσαμε από τα σύννεφα. Η διατύπωση της ανακοίνωσης, που άφησε ανοιχτή την πόρτα για επιστροφή ήταν μία μικρή φωτεινή ακτίνα. Από την άλλη, η ευκολία με την οποία τρεις δεκαετίες ιστορίας μετατράπηκαν σε ψιλά γράμματα φαντάζει τρομακτική. Είμαστε αρκετά αισιόδοξοι για να μην αρχίσουμε τα δακρύβρεχτα και αρκετά περήφανοι για να κρατήσουμε μισό χαμόγελο στον, έστω και προσωρινό, αποχαιρετισμό. Μέχρι την επόμενη φορά. Fade into silence.

  
  • SHARE
  • TWEET