Nicole Dollanganger

Married In Mount Airy

Self Released (2023)
Σπάνια μία γροθιά στο στομάχι έχει τέτοια λεπτεπίλεπτη ομορφιά. Η Nicole Dollanganger έχει πλάσει μία πραγματική τραγωδία
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Διάβαζα πρόσφατα ένα άρθρο για την Kate Bush και το πρώτο της single, το "Wuthering Heights" του 1978. Η δεκαοχτάχρονη τότε μουσικός τραγουδάει με πραγματικά ψιλή φωνή, ως το φάντασμα της Catherine Earnshaw, από τα Ανεμοδαρμένα Ύψη της Έμιλυ Μπροντέ, που ζητάει από τον Heathcliff να της ανοίξει το παράθυρο να μπει στο σπίτι. Η αρθρογράφος Alison Stone υποστηρίζει ότι ο ψηλός τόνος ακούγεται αφύσικος, αιθέριος, ασώματος, όπως κι ένα φάντασμα. Με την εικονοποιία του βίντεο κλιπ (νυφικό φόρεμα, make-up), η Kate Bush γίνεται ένα ερωτευμένο φάντασμα που αδυνατεί να επιστρέψει στη ζωή και να αγγίξει τον αγαπημένο της.

Διαβάζοντας το άρθρο, και έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μου, το "Married in Mount Airy" αναδυόταν όλο και περισσότερο ως το σκοτεινό είδωλο του "Wuthering Hights". Η ψιλή, σχεδόν παραποιημένη, φωνή της Nicole Dollanganger βοήθησε στο συνειρμό, μα φυσικά και το αρρωστημένο εξώφυλλο με το νυφικό στοιχειό καθηλωμένο στα κάγκελα του κρεβατιού, καθώς και το ότι η ιστορία φαίνεται να διαδραματίζεται (και) το 1978. Το πνεύμα της πρωταγωνίστριας, όμως, δεν πλανιέται στα Αγγλικά βαλτοτόπια, ούτε αναζητά να επιστρέψει στο σώμα για να επανασυνδεθεί με τον σύζυγό της. Στοιχειώνει και στοιχειώνεται από τον βίαιο και τραυματικό γάμο της, κάπου στα μέσα του εικοστού αιώνα, αδυνατώντας να σπάσει το φαύλο κύκλο της σχέσης τους.

Η ιστορία του "Married..." ξεκινά με ειδυλλιακές σκηνές ενός βίου ανθόσπαρτου, και μας επιτρέπει να απολαύσουμε τη μακάρια γλυκύτητα του ομώνυμου πρώτου τραγουδιού, παρ’ όλο που αισθανόμαστε, όπως και η πρωτοπρόσωπη αφηγήτρια, πως "there was something very strange in the air". Σταδιακά, και μέσα από την εξαιρετική στιχουργική δεινότητα της Dollanganger, καταδυόμαστε μέσα στον ασφυκτικό κλοιό της κακοποίησης, της εξάρτησης, και της απώλειας. Η λιτή προσέγγιση της Dollanganger στις μελωδίες και το ρυθμό, και με τον φακό να εστιάζει στη φωνή της, μετατρέπει τα δώδεκα κομμάτια σε αργόσυρτες σκηνές μίας καταθλιπτικής ταινίας. Με την φωνή του άνδρα ("Moonlite"), ή της πρωταγωνίστριας σε νεαρή ηλικία ("Sometime After Midnight") να παρεμβάλλονται, μαθαίνουμε όλο και περισσότερα για την βιογραφία της ασθενικής γυναίκας του εξωφύλλου.

Παρά τη γενική ομοιομορφία, κάθε κομμάτι έχει ξεκάθαρες ιδέες, που μένουν στο μυαλό, και με κάνουν να σκέφτομαι ότι θα έκαναν εξαιρετικά pop hits αν ήθελε η δημιουργός να κάνει ραδιοφωνική επιτυχία. Η παραγωγή είναι εκπληκτική, παίζει με διαθέσεις, με τον αέρα ανάμεσα στα όργανα, τη σταθερότητα μίας νότας που μπορεί να χάνεται στη μασημένη ταινία μίας παλιάς κασέτας (έτσι κλείνει, για παράδειγμα, η αυλαία με το "I’ll Wait for You To Call"). Η ενορχήστρωση είναι μάλλον απλή, ωστόσο τονίζεται διακριτικά με ηλεκτρονικά στοιχεία, έγχορδα, επαναλαμβανόμενα beats, παραμορφώσεις που γεμίζουν σέπια τις σκοτεινές φωτογραφίες, εντείνοντας ακόμη περισσότερο την ιδέα ενός παρελθόντος νεκρού και ξεχασμένου εδώ και καιρό. Μόνο το "Running Free" ακούγεται πιο ελπιδοφόρο, μόλις τέταρτο στη σειρά των τραγουδιών, και άρα εντελώς ανίκανο να σταματήσει το σκοτάδι που ακολουθεί. Τα χορωδιακά φωνητικά είναι ίσως από τις πιο καλοδουλεμένες λεπτομέρειες, καθώς δεν έχουν τη συνηθισμένη τους μεγαλοπρέπεια, αλλά ανθίζουν δειλά πλάι στη φωνή της Dollanganger, και την αναδεικνύουν σαν μοιρολόι.

Το ονειρικό στοιχείο, τα πλήκτρα, η θολούρα, το φωτεινό στεφάνι γύρω από τη φωνή και τα όργανα, όλα παραπέμπουν στη dream pop και το indie, όμως είναι τόσο πολύ βουτηγμένα σε ένα γοτθικό σκότος, που αστειευόμενος θα το περιέγραφα ως "fever dream pop" ή "funeral indoom". Αν δεν δώσεις πολλή σημασία στους στίχους, μπορεί να ξεγελαστείς, και να θεωρήσεις πως υπάρχει κάτι ανάλαφρο στο "Married…", μία αποφευκτική ονειροπόληση, ίσως μία ρομαντική νοσταλγία. Η παιδική αθωότητα στη φωνή της Dollanganger δημιουργεί εν πρώτοις συνειρμούς από χτυποκάρδια, πικραμένα φιλιά στη βροχή, και πεταλούδες στο στομάχι, λες και ακούς το "Eternal Flame" των The Bangles. Η αντίθεση είναι ενδεχομένως και αυτή που κάνει το δίσκο να δουλεύει τόσο καλά, εντυπώνοντας την δυσαρμονία μίας γλυκιάς φωνής να τραγουδάει στίχους που αγριεύουν απότομα, σαν ένα βραδινό ξέσπασμα μέσα στην ησυχία της νύχτας στο διαμέρισμα από πάνω.

Πλην μερικών singles, δεν είχα ξανακούσει μουσική της Καναδής Nicole Dollanganger προηγουμένως, και έτσι δεν μπορώ να έχω κάποιο μέτρο σύγκρισης. Η δισκογραφία της ήδη μετρά επτά άλμπουμ, και με μία γρήγορη αναζήτηση βλέπω ότι ειδικεύεται στο ηχητικό ντύσιμο σκοτεινών ιστοριών. Η ιστορία της αγάπης που πηγαίνει ως το θάνατο κι ακόμη παραπέρα, η γλυκιά τραγικότητα ενός καταδικασμένου love-story, η αιθέρια λευκάδα που ανταποκρίνεται ταυτόχρονα τόσο στις νύφες, όσο και στα φαντάσματά του, η υψίφωνη μελωδικότητα της Kate Bush, βρίσκουν εδώ το αρνητικό τους ισοδύναμο. Με τα ίδια ακριβώς είδωλα και υλικά, η Nicole Dollanganger δημιουργεί έναν πραγματικά όμορφο και αποστομωτικό δίσκο, λέγοντας την ιστορία από την ανάποδη, την ιστορία μίας διαχρονικής βίας μέσα σε γάμους, και τα καθηλωτικά συναισθήματα αδιεξόδου που ενυπάρχουν σε αυτούς. Σπάνια η γροθιά στο στομάχι έχει τέτοια λεπτεπίλεπτη ομορφιά. Η Nicole Dollanganger έχει πλάσει μία πραγματική τραγωδία.

Bandcamp
Youtube Playlist

  • SHARE
  • TWEET