Release Athens x SNF Nostos: (Röyksopp, Tash Sultana, M83, OMD, Dub Inc., Groundation, Μίκρο) @ Πλατεία Νερού & Ξέφωτο ΚΠΙΣΝ, 21/06/23

Έξι χρόνια μετά από εκείνη την εκπληκτική βραδιά του Release Athens 2017, οι Röyksopp επέστρεψαν χθες στην Πλατεία Νερού με μια σαρωτική εμφάνιση σε μια συναυλία που συνδύασε μεγάλα ονόματα του χθες και του σήμερα αλλά και πολλά διαφορετικά είδη που κάλυψαν όλα τα γούστα.

Έχοντας ομολογουμένως αρκετή περιέργεια για το πως θα λειτουργούσε το πείραμα των δύο σκηνών, έφτασα από νωρίς στον συναυλιακό χώρο την ώρα που οι Μίκρο ξεκινούσαν να παίζουν στο κεντρικό stage της Πλατείας Νερού. Το συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη που στιγμάτισε τα εγχώρια early ‘00s, ανέβηκε στη σκηνή γύρω στις 18:45 και για περίπου μισή ώρα μας παρουσίασε κομμάτια γεμάτα παλμό τα οποία κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο που τους παρακολούθησε. Ειδικά δε στα hits, το κοινό ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω ενώ το συγκρότημα έδειξε να είναι σε φόρμα και να περνάει καλά.

Το γεγονός εξάλλου ό,τι, παρά τον δυνατό ήλιο και την έντονη ζέστη, υπήρξαν αρκετοί που πήγαν μπροστά για να τραγουδήσουν και να χορέψουν παρέα με το συγκρότημα νομίζω πως δείχνει πως οι Μίκρο κατάφεραν να ανοίξουν ιδανικά την τέταρτη ημέρα του Φεστιβάλ. Για το τέλος μας κράτησαν το "Αυτή Η Πόλη" από τον δίσκο "Restart" του 2007, σπέρνοντας ένα μικρό χαμό, προτού μας ευχαριστήσουν και μας αποχαιρετήσουν, αστειευόμενοι πως μπορεί να παίξουν κι άλλο μετά τους headliners της βραδιάς. [A.A.]

Με το πρόγραμμα να τηρείται στο ακέραιο, οι Groundation ανέβηκαν στη σκηνή. Στο ξέφωτο του ΚΠΙΣΝ είχε αρχίσει ήδη, παρά το νεαρό της ώρας, το δυνατό ήλιο και τη συμφόρηση στους δρόμους, αρκετός κόσμος έτοιμος να τιμήσει το σημαντικό roots reggae σχήμα. Η κολλεκτίβα του επικοινωνιακού και επιβλητικού Harrison Stafford, κέρδισε το κοινό με τα smooth περάσματά της, τις dub αναφορές και το οικουμενικό αίσθημα που έβγαζαν οι δύο επί σκηνής τραγουδίστριες με τις ερμηνείες τους. To "Hebron Gate" είχε την τιμητική του, o σαξοφωνίστας Roger Cox ήταν επιβλητικός, και όσο περνούσε η ώρα το σχήμα κέρδιζε όλο και περισσότερο τον αυξανόμενο κόσμο, για να αποχωρήσει από τη σκηνή φορτισμένο συναισθηματικά, έχοντας εκφράσει τις κοινωνικές του ευαισθησίες πολλάκις και έχοντας αποσπάσει θερμότατο χειροκρότημα. [A.Z.]

Η συνέχεια προβλεπόταν άκρως ενδιαφέρουσα με τους βετεράνους της synth-pop σκηνής να παίρνουν σειρά και να ανεβαίνουν στη σκηνή της Πλατείας Νερού. Παρότι Άγγλοι, αντί για 19:45, όπως έλεγε το πρόγραμμα, τελικά ξεκίνησαν λίγο μετά τις 20:00, όμως δεν νομίζω πως αυτό ενόχλησε κανέναν. Όπως και να έχει, οι Orchestral Manoeuvres in the Dark, περισσότερο γνωστοί (γιατί άραγε;) ως OMD, δεν χρειάζονται συστάσεις καθώς πρόκειται για ένα σχήμα που έχει γράψει τεράστιες επιτυχίες που αγαπήθηκαν από το ελληνικό κοινό, το οποίο τους υποδέχτηκε με ενθουσιασμό. Για να είμαστε δίκαιοι βέβαια, τα μεγάλα hits τους, όσο και αν τους έκαναν γνωστούς τοις πάσι, νομίζω πως, σε μεγάλο βαθμό, έχουν επίσης επισκιάσει την υπόλοιπη πλούσια δισκογραφία του. Εξάλλου, από το 1980 μέχρι σήμερα, το συγκρότημα έχει κυκλοφορήσει 13 δίσκους, με τον 14^ο και πιθανά τελευταίο τους, όπως έχουν ανακοινώσει, με τίτλο "Bauhaus Staircase" να αναμένεται μέσα στο 2023.

Όπως ήταν αναμενόμενο, τα κομμάτια που μας παρουσίασαν επικεντρώθηκαν στη δεκαετία του ’80, κάτι που δεν φάνηκε να χαλάει κανέναν από τους αρκετούς πλέον παρευρισκόμενους. Το "Electricity" ήρθε νωρίς, αφού ήταν μόλις το δεύτερο τραγούδι που έπαιξαν, για το οποίο ο Andy McCluskey είπε πως θα «ταξιδέψουμε 45 χρόνια πίσω στο χρόνο», ενώ ακολούθησε το "Messages", επίσης ένα τραγούδι από το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Για τα υπόλοιπα 45 λεπτά, που περίπου κράτησε η εμφάνισή τους, το συγκρότημα έπαιξε διάφορες μεγάλες επιτυχίες όπως το "Souvenir" και το "If You Leave" από το soundtrack του "Pretty in Pink".

Μάλιστα για το τελευταίο ο, πολύ κεφάτος αν κι εμφανώς καταπονημένος από τη ζέστη, McCluskey είπε πως «κάποτε ήμασταν ένα ανεξάρτητο synth γκρουπ και μετά πουλήσαμε τις ψυχές μας στο Hollywood. Ευτυχώς βέβαια βγάλαμε αρκετά λεφτά». Λίγο αργότερα, στο "(Forever) Live and Die", θα αναλάμβανε χρέη τραγουδιστή ο Paul Humphreys ενώ, για το τέλος, μας κράτησαν το "Enola Gay" που γέμισε χαμόγελα την Πλατεία Νερού, η οποία πλέον είχε γεμίσει από κόσμο που τραγουδούσε και χόρευε υπό τους ήχους του συγκροτήματος, το οποίο καταχειροκροτήθηκε και, στη συνέχεια, αποχώρησε από τη σκηνή, υποσχόμενο πως η επόμενη φορά που θα μας επισκεφτούν δεν θα αργήσει τόσο πολύ. [Α.Α.]

Συνέχεια στo Ξέφωτο με τους σπουδαίους και αγαπημένους του εγχώριου κοινού, Dub Inc. Οι Γάλλοι ήταν εξαρχής ξεσηκωτικοί, με την πιο μοντέρνα dub/reggae τους να βρίσκει ανταπόκριση στο κοινό που είχε σχεδόν γεμίσει το χώρο. Οι δύο τραγουδιστές, Hakim Meridja και Aurélien Zohou, προσωποποίηση του "rudeboy attitude" που φέρει το σχήμα, με τις hip hop προσεγγίσεις τους στις ερμηνείες κατάφεραν να ηλεκτρίσουν τον χώρο με συνθέσεις όπως τα "Revolution" και "Tour Du Monde". Οι αναφορές τους στο προσφυγικό ζήτημα, υπενθυμίζοντας και τις ρίζες τους, σε συνδυασμό με την ενδιαφέρουσα world προσέγγιση στις συνθέσεις τους, ανέβασε επίπεδο την χημεία με τον κόσμο. Εξαιρετική επικοινωνία, ενέργεια, με τα χαρακτηριστικά ρυθμικά μέρη της dub να έρχονται ως ανάσα σε ένα εκρηκτικό σετ. "Athens Is Burning" φώναζαν διαρκώς, και η ατμόσφαιρα, αν και μέσα στον καπνό, ήταν καυτή. "Sounds Good", and it was. [Α.Ζ.]

Έχοντας κλείσει πάνω από δύο δεκαετίες ύπαρξης κι έχοντας βγάλει εννιά δίσκους, με τον τελευταίο με τίτλο "Fantasy" να κυκλοφορεί μέσα στο 2023, το συγκρότημα του Anthony Gonzalez αποτελούσε για πολλούς ένα από τα καυτά ονόματα του συναυλιακού καλοκαιριού, κάτι που αποδείχθηκε και από το πλήθος του κόσμου που είχε συγκεντρωθεί στην Πλατεία Νερού, παρόλο που η Tash Sultana πλέον βρισκόταν στη σκηνή του ξέφωτου του ΚΠΣΙΝ. Και, φυσικά, όλοι εμείς ανταμειφθήκαμε με μια δυνατή εμφάνιση από τους M83.

Παρόλο που οι Γάλλοι επικεντρώθηκαν, κυρίως, στο νέο τους υλικό, αυτό δεν φάνηκε να ενοχλεί κανέναν ενώ, όπως ήταν λογικό, στα πιο παλιά και δημοφιλή κομμάτια τους έγινε χαμός. Αυτό που προσωπικά με εντυπωσίασε ήταν το πόσο δεμένο και προβαρισμένο ήταν το συγκρότημα που, ώρες- ώρες, φλέρταρε με το post-rock (εξάλλου στη live σύνθεση του γκρουπ συμμετέχουν τρία μέλη των BRUIT ≤), ενώ, με βεβαιότητα, την παράσταση έκλεψε ο Joe Berry, ο οποίος σε κάθε τραγούδι έπιανε κι ένα άλλο όργανο.

Αν και αρχικά το κοινό ήταν ελαφρώς μουδιασμένο, σταδιακά, παραδόθηκε πλήρως στο ρυθμό των Γάλλων, οι οποίοι, με τη σειρά τους, όσο περνούσε η ώρα, έδειχναν να πατάνε όλο και πιο γερά πάνω στη σκηνή. Για το τέλος μας κράτησαν τα "Midnight City" και "Mirror" από το "Hurry Up, We're Dreaming", τον δίσκο δηλαδή που τους έβαλε για τα καλά στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη, τα οποία αποτέλεσαν και τα highlights του set τους. Και αν και το κοινό πλέον έμοιαζε να είχε "ζεσταθεί" για τα καλά, τίποτα δεν μας είχε προετοιμάσει για το party που θα ακολουθούσε. [Α.Α.]

Γνωρίζαμε πως το ελληνικό κοινό λατρεύει τους Tash Sultana. Έμενε να διαπιστώσουμε, και πως θα προσέγγιζε την άφιξή τους στη χώρα μας, στο εμπορικό και καλλιτεχνικό της απόγειο. Με ένα εντυπωσιακό stage production, σεμιναριακό ήχο, και την απόλυτη μετάδοση θετικών vibes, η εμφάνισή τους ήταν σαρωτική. Για σχεδόν δύο ώρες, οι Tash, με το μπλουζάκι Fender και το χαρακτηριστικό σκουφάκι, δεν έκαναν απλώς επίδειξη υψηλής δεξιοτεχνίας σε πληθώρα μουσικών οργάνων. Παρέδωσαν, πληρως εναρμονισμένα με τη γενιά και την εποχή της, ένα ενεργητικό show, όπου τα κλασικά ηχοχρώματα των rock, blues, funk, soul και reggae μπλέκονταν με πιο dub καταστάσεις, όπου οι αυτοσχεδιασμοί, τα παιχνίδια με τα πεταλάκια και τα φανταστικά ηλεκτρικά σόλο, έδεναν με λούπες και r’n’b φωνητικά.

Μια συναυλία των Tash Sultana διαφέρει από την streaming εμπειρία της μουσικής τους. Το σχήμα, παραμορφώνει και επεκτείνει τις συνθέσεις, τις αποδομεί και τις συνθέτει εκ νέου, και ακόμη και αν συχνά, για τις ανάγκες της ζωντανής μεταφοράς, μερικές λούπες στα τύμπανα ή σε ρυθμικά κιθαριστικά μέρη επαναλαμβάνονταν, η εμπειρία όχι. Με διαρκή κίνηση, πόζες, παιχνίδι και επικοινωνία με το κοινό, αλλά και αυθεντικές εκφράσεις απόλαυσης της μουσικής της και όσων σκαρφιζόταν στους αυτοσχεδιασμούς, οι Tash δεν είχαν σταματημό. Από κιθάρα σε μπάσο, και από τύμπανα σε σύνθια.

Αυτά όμως, είναι αναμενόμενα. Όταν έπιανε το σαξόφωνο και τη φλογέρα, η αρχική αίσθηση επιφανειακού εντυπωσιασμού έδινε τη θέση της σε μια κατανόηση της λειτουργικότητας των ήχων στο μυαλό της δημιουργού. Στο "New York" ο συνδυασμός ήχου, φωτισμού και animated σκηνικών ήταν επιβλητικός. Νωρίτερα, στα "Cigarettes" και "Pretty Lady", που τα αγκάλιασε το ένθερμο και διαρκώς εκδηλωτικό κοινό, το τραγούδι και ο χορός είχαν πάρει για τα καλά μπροστά. Αφού τραγουδήσαμε και τα χρόνια πολλά σε αγαπημένο πρόσωπο των Sultana που βρισκόταν στη σκηνή, είχε γίνει πλήρως αντιληπτό πως η εμφάνιση αυτή, που μάζεψε ένα εντυπωσιακά ετερόκλητο κοινό από όλες τις απόψεις, έδειξε πως υπάρχει σημαντική μερίδα κόσμου που παρακολουθεί τις επίκαιρες, αν και συχνά με τη μορφή του viral, εξελίξεις στον κιθαριστικό ήχο.

Η βραδιά έκλεισε με μια μεγαλοπρεπή και απολαυστική εκδοχή του hit "Jungle", όπου το παθιασμένο κιθαριστικό σόλο συνόψισε ιδανικά την εμφάνιση. Το ρευστό, αντι-rockstar ροκσταριλίκι των Tash Sultana, που επέλεγε να αφήνει την κιθάρα, αφού λουπάρει, για να χειρίζεται το μικρόφωνο και το κοινό σαν MC, ακομπλεξάριστα και αυθόρμητα, βρίσκει απήχηση σε μια γενιά που έχει διαφορετικά μουσικά ερεθίσματα, πολύμορφα, και διαφορετικές διόδους και προσδοκίες από τον κιθαριστικό ήχο. Το παρορμητικό ταλέντο, είναι που τους ανέδειξε στην μεγάλη αποκάλυψη, για τον αμύητο και σκεπτικό προς το hype, κόσμο, της βραδιάς, και όχι μόνο. Τώρα όμως ήρθε η ώρα για βιαστική επιστροφή στην Πλατεία Νερού, καθώς το πρόγραμμα άρχισε να συμπιέζεται. [Α.Ζ.]

Η γεμάτη μας φεστιβαλική μέρα έκλεισε στην κεντρική, γνώριμη σκηνή της Πλατείας Νερού. Με λίγη ώρα καθυστέρηση στην έναρξη, εξισορροπήθηκε το γεγονός ότι το χρονικό διάστημα μετάβασης από το Ξέφωτο του ΚΠΙΣΝ στην Πλατεία Νερού τελικά κυμαινόταν στο τέταρτο της ώρας στο νερό. Το ντουέτο των Svein Berge και Torbjørn Brundtland από το εξωτικό Tromsø της βόρειας Νορβηγίας, έλαβε θέσεις πίσω από τα decks, τα σύνθια και τα κρουστά του. Τούτη τη φορά οι Röyksopp δεν είχαν φέρει μαζί τους ζωντανά φωνητικά, σε αντίθεση με την προηγούμενη. Αυτό που είχαν φέρει τώρα όμως, ήταν ένα μάτσο χορεύτριες και χορευτές, που δε σταμάτησαν σχεδόν καθόλου να τα δίνουν όλα πάνω στη σκηνή και να συμπαρασέρνουν και τον κόσμο μαζί τους.

Από νέο υλικό, οι Röyksopp έχουν τρεις (!!!) νέους δίσκους στα μπαγκάζια τους, οι οποίοι βγήκαν όλοι πέρσι. Η αλήθεια είναι ότι τους τιμήσανε αρκετά, μιας και τα μισά σχεδόν κομμάτια που ακούστηκαν ήταν από τις συγκεκριμένες κυκλοφορίες που έχουν τον τίτλο "Profound Mysteries". Από το "Impossible" ήδη φάνηκε ότι πηγαίναμε για ένα πάρτυ. Ήδη από τα πρώτα δύο κομμάτια, τα φώτα ήταν τόσο δυνατά που νομίσαμε ότι θα πάθουμε επιληπτικό σοκ, αλλά σχεδόν κανείς άλλος δε φαινόταν να ενοχλείται. Στο, ελαφρώς πειραγμένο, "Here She Comes Again" ήταν οι χορεύτριες που έκλεψαν την παράσταση. Όσοι χορεύανε πάνω στη σκηνή, με κάποιον τρόπο μετέδιδαν αυτή την ενέργεια και στο κοινό, που σίγουρα βοηθήθηκε να είναι πιο δεκτικό και από τα περίεργα σύννεφα καπνού που μπορούσες να μυρίσεις παντού.

Οι φωνές της Karen Harding στο "Unity", της Susanne Sundfor στο "Stay Awhile", της Jonna Lee στο "Monument" πλημμύριζαν μεν τον τόπο, χωρίς όμως να είναι φύσει παρούσες. Ελλείψει ζωντανών φωνητικών, το show των Νορβηγών είχε περισσότερο επικεντρωθεί στα φώτα και στα χορευτικά, παραμένοντας βέβαια εντυπωσιακό. Το ντουέτο, ντυμένο κάπως σαν διαστημάνθρωποι, έδιναν πόνο βαρώντας πλήκτρα ή κρουστά και πωρώνοντας τον κόσμο από κάτω. Στο "What Else Is There?", με τη διαπεραστική φωνή της Karin Dreijer των The Knife να είναι ΙΔΙΑ με της Bjork, μας ζήτησαν να σηκώσουμε τα χέρια, πράγμα που υπάκουσε μέχρι και αυτοί που στέκονταν τέρμα πίσω – η ανταμοιβή ήταν ένα ελληνικότατο «σ’ αγαπώ» στο τέλος.

Στην εμφάνιση των Röyksopp ακούστηκαν αρκετά ακόμα γνωστά τους τραγούδια, όπως το "Running To The Sea" ή το "Breathe", στο οποίο μάλιστα ένα ζευγάρι χορευτών επιδόθηκαν σε στενές περιπτύξεις. Πλησιάζοντας προς το τέλος, στο "Do It Again" έγινε μάλλον ο μεγαλύτερος χαμός, καθώς δώσαμε ό,τι δυνάμεις μας είχαν απομείνει, ενώ το τέλος ήρθε με το φρεσκότατο "Like An Old Dog" – το "Speed King" μάλλον μας το φυλάξανε για την επόμενη φορά. Σε μια δροσερή και όμορφη βραδιά, η ίσως πιο καλοκαιρινή και χορευτική μέρα του Release έκλεισε κάπου εκεί, με ένα (ουσιαστικά DJ) set από τους Röyksopp που ήταν πολύ καλό γι’ αυτό που ήταν. Όλοι φύγαμε χαρούμενοι, σκοπός επετεύχθη. [Π.Κ.]

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά / Release Athens Festival