U.S. Girls

Pop μουσικός με ιδιαίτερο στίχο και πειραματική διάθεση βγάζει δίσκο για τα κακώς κείμενα της εποχής, επηρεασμένη θεματολογικά και από την πρόσφατη εγκυμοσύνη της. Δεν είναι η Sharon Van Etten, που μας συνεπήρε πέρυσι με το καταπληκτικό ενατο άλμπουμ της, αλλά για την εξίσου ενδιαφέρουσα και πολυπράγμονα Meg Remy, την γυναίκα που κινεί τα νήματα πίσω από τις U.S. Girls.

Ακόμη και μετά την κυκλοφορία ενός εξαιρετικού "Half Free" πριν σχεδόν μία δεκαετία, ελάχιστα άτομα την γνώριζαν, και λογικό μάλλον, αφού την αρχή την είχε κάνει με δυσπρόσιτους lo-fi δίσκους, στα όρια του abstract noise (θέτοντας έτσι υποψηφιότητα για το βραβείο «μετά τα πρώτα της ξεπουλήθηκε»). Θα χρειαζόταν να κυκλοφορήσει το κομβικό "In A Poem Unlimited" το 2018, ένα δίσκο που έπαιρνε την νοσταλγία για τη soul, τα blues, και τη funk, και τα επαναδιατύπωνε μέσα από ένα καλογυαλισμένο φεμινιστικό, και αντικαπιταλιστικό pop λεξιλόγιο. Η ηλεκτρισμένη, και απρόβλεπτη φυσιογνωμία του δίσκου εκείνου συστράφηκε σε κάτι πιο ήπιο με το επόμενο "Heavy Light", ένα δίσκο που μίλησε κατά σύμπτωση για το οικολογικό/κοινωνικό/προσωπικό τραύμα τη στιγμή που το βιώναμε παγκοσμίως λόγω της πανδημίας Covid.

Στην Meg Remy δεν συγχωρήθηκε τότε που δεν κυκλοφόρησε το "In A Poem Unlimited - Μέρος Δεύτερο", οπότε αν ψάχνετε πάλι εκείνο το άλμπουμ, το "Bless this Mess" θα σας απογοητεύσει. Βυθισμένο ξανά στην RnB, τη funk, και την pop, οι U.S. Girls κυκλοφορούν και πάλι έναν υπέροχο δίσκο που εμπνέεται από τον Prince, και τον David Bowie της "Young Americans" εποχής, με στίχο ξανά αφιερωμένο στο τι σημαίνει να ζεις στην παράνοια του εικοστού πρώτου αιώνα. Αν χρειάζεται να σχολιάσουμε κάτι ως προς την ηχητική του παλέτα, είναι σίγουρο ότι ακούγεται πιο δυναμικό από τον προκάτοχό του, παρά το μπαλαντοειδές ομώνυμο και τα easy-listening "Screen Face" και "RIP Roy G. Biv", με τα τελευταία δύο να αποτελούν και τα πιο αδιάφορα του δίσκου, παρά τα features των Rault και Sterling αντίστοιχα.

Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει ακόμη πολύ ζουμί στον δίσκο. Αρχής γενομένης με το διπλό RnB χτύπημα των "Only Daedalus", που μπαίνει με την πιο hot πιανιστική μελωδία, με τα synth να καθοδηγούν τη σύνθεση, και του "Just Space For Light" με τα gospel χορωδιακά φωνητικά του. Στην πιο ενδιαφέρουσα ομάδα κομματιών θα κατέτασσα το "Futures Bet", στο οποίο θυμάται τα πιο ωμά της χρόνια, με την ηλεκτρική κιθάρα σε πρώτο πλάνο να αποδομεί τον εθνικό ύμνο των ΗΠΑ, το "So Typically Now" με την α λα Bee Gees διάθεσή του, και το χορευτικό "Tux (Your Body Fills Me, Boo)", με το funkόμετρο να χτυπάει κόκκινο σε κάθε γύρισμα των synths και του μπάσου, φέρνοντας στο νου τις πρόσφατες επιτυχίες των Daft Punk. Το δε "Pump/Outro" που κλείνει το δίσκο, χτίζει την μπασογραμμή του πάνω στο ρυθμικό μοτίβο μίας αντλίας θηλασμού, και είναι μία chill στιγμή εξαιρετικής ενορχήστρωσης με μερικούς τρυφερούς στίχους να προσκαλούν σε πανανθρώπινη αλληλεγγύη και ενότητα, δένοντας τις διάφορες θεματικές πλευρές του δίσκου:

So what are we talking about?
We're talking about bodies
Birth, death, machines
Those are four immense things
We have in common

You could call it a bond or a braid or a knot
So, I'm sending this song out to you in celebration of this bond
This bond that we didn't choose
But that we must live through

Κάπως έτσι καταφέρνει η Remy και κλείσει μαεστρικά το άλμπουμ, με στίχους και μουσική που ανταποκρίνονται στα ψηλά standards που έθεσε πριν πέντε χρόνια, χωρίς να επαναλαμβάνεται. Μπορεί το "Bless this Mess" να χάνει την ικμάδα του, ριγμένο από μερικά μέτρια κομμάτια και μία χαλαρή στιχουργία, όμως δεν θα το λέγαμε και εντελώς χάλι. Η πολιτική του υπόσταση παραμένει ενδιαφέρουσα, ακόμη κι αν στραβοπατάει σε σημεία, και η παραγωγή το βοηθάει να αναδείξει τις χάρες του και τις στυλιστικές του διαθέσεις. Στην τελική, όσο άνισο ή συνεπές κι αν το δούμε, είναι γεγονός ότι έχει εξαιρετικές μουσικές στιγμές, και επιτυγχάνει στον τομέα της pop οικειότητας και του πειραματικού ενδιαφέροντος.

Ζωή να ‘χει, λοιπόν, κι ευλογημένο να ‘ναι.

Bandcamp
YouTube Playlist