Wilco

Είναι βαριά κληρονομιά να φέρεις το όνομα του συγκροτήματος που ξεπήδησε από τις στάχτες των country θρύλων Uncle Tupelo. Ευτυχώς, οι Wilco όχι μόνο δεν ασχολήθηκαν με την ευθύνη κάποιου χρέους, αλλά χάραξαν μια εντελώς δική τους πορεία. Οι Wilco αργά και σταθερά τράβηξαν την γενέτειρά τους, πόλη του Chicago στο προσκήνιο της pop κουλτούρας της Αμερικής, χάρισαν έναν δίσκο ορόσημο στον ήχο που αφιερώθηκαν με το "Yankee Hotel Foxtrot", ενώ λίγο αργότερα, οι κεντρικοί ήρωες της ιστορίας των Wilco, Jeff Tweedy και John Stirratt βρίσκουν τους αχώριστους συνοδοιπόρους τους και κοντεύουν σχεδόν μία εικοσαετία μαζί.

Στη νέα τους δισκογραφική απόπειρα, οι Wilco δοκιμάζουν κάτι καινούριο - μετά από πάρα πολλά χρόνια δοκιμάζουν τη συνεργασία με εξωτερική παραγωγό, δεν κάνουν δηλαδή αποκλειστικά οι ίδιοι την παραγωγή του δίσκου, πράγμα που εκτός του ότι είχε πολλά χρόνια να συμβεί, φαίνεται. Η Cate Le Bon πείθει τους Wilco να μην κάνουν ζωντανή ηχογράφηση των κομματιών όλοι μαζί μα ηχογραφούν κάθε ένα από την πληθώρα μουσικών οργάνων που χρησιμοποιούν ξεχωριστά. Έτσι, το "Cousin" και η λαμπρή του ενορχήστρωση έρχονται στο προσκήνιο.

Η αλήθεια είναι πως δεν θα καταλάβεις πολλά για την ώρα από τα εισαγωγικά singles "Cousin" και "Evicted" που είναι μάλλον άμεσες ραδιοφωνικές επιτυχίες αλλά αρκετά πιο άμεσα από το υπόλοιπο "Cousin". Η ποικιλία μουσικών στρωμάτων που χρωματίζουν το "Cousin" είναι λίγο πιο εύκολο να αναζητηθεί τόσο στο εισαγωγικό "Infinite Surprise" αλλά και λίγο αργότερα στο πολύ ενδιαφέρον "Sunlight Ends". Σε αμφότερα κομμάτια, η ενορχήστρωση μοιάζει τρομακτικός γίγαντας και τα πνευστά οργιάζουν πίσω από τα φαινομενικά ήπια και μελωδικά φωνητικά του Tweedy. Δείγμα της εξαιρετικής τραγουδογραφίας των πολύτροπων Wilco και για μένα κορυφαία στιγμή του δίσκου το "Pittsburgh", οι μουσικές ιδέες εντός του οποίου σε κάνουν να απορείς με τη δυναμική και τη συγκροτημένη προσέγγιση του να χρησιμοποιήσεις ακριβώς τόσες μελωδίες όσες χρειάζεται για ένα υπέροχο κομμάτι, πληθωρικό όσο πρέπει σε σημεία μα όχι φλύαρο.

Ιδιαίτερες στιγμές ενδιαφέροντος τα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους "Levee" από τη μία που αποδίδει μια pop διάσταση μεταφρασμένη με τον ιδιαίτερο τρόπο των Wilco, ενώ η πειραματική σύνθεση του "A Bowl And A Pudding" δρασκελίζει μια ακολουθία κιθαριστικών και κρουστών ρυθμών που εξελίσσεται με πανέμορφες εναλλαγές σε μια μεθυστική μελωδία. Συνολίκά, το "Cousin" μοιάζει να έχει απομακρυνθεί πολύ από τα country κατάλοιπα του περσινού "Cruel Country" και υιοθετεί pop χαρακτηριστικά. Ταυτόχρονα, εξερευνά την έννοια του αποστειρωμένου με έναν ιδιαίτερα ελκυστικό τρόπο. Από τη μία, το εξώφυλλο του "Cousin", αποτελεί μία αποτύπωση της τέχνης του Azuma Makoto. Τα παγωμένα λουλούδια του Makoto, γλυπτά τόσο πανέμορφα, όσο και προσωρινά, αποδίδουν αυτή την τρομακτική συνειδητοποίηση ότι μπορείς να παγώσεις την ομορφιά, να την απομακρύνεις από τη φυσική της πορεία προς τη φθορά, μόνο για λίγο.

Σε ένα αντίστοιχο πλαίσιο, η θεματολογία του "Cousin" κινείται γύρω από την οικογένεια ως μορφή αποστείρωσης από τον πραγματικό κόσμο, μια απέλπιδη προσπάθεια να προστατέψει από το κακό και τη φθορά σε σημείο που οδηγεί το υποκειμενο σε απάθεια, οριακά δείγμα ψυχικής πάθησης. Τα φωνητικά του Tweedy ακολουθούν μάλιστα αυτή τη φιλοσοφία, όντας ιδιαίτερα απαθή σε σχέση με το συναίσθημα με το οποίο τον έχουμε συνηθίσει να προσεγγίζει τη μουσική των Wilco - και αυτή είναι για μένα ίσως η μόνη πτυχή του δίσκου που δεν διασκεδάζω στο μέγιστο, καταλαβαίνω όμως πλήρως τη φιλοσοφία της προσέγγισης. Εμβληματικό αυτής της κεντρικής ιδέας που εντοπίζω, το "Ten Dead" που η μουσική του απλότητα σε συνδυασμό με τον Tweedy να απαγγέλει με ταυτόχρονη παιδική αφέλεια αλλά και απάθεια "I woke up this morning and I went back to bed, ten dead, ten dead, now there are ten dead" σαν να μη συμβαίνει τίποτα, σαν να μην υπάρχει αντίδραση πια απέναντι στο άκουσμα του θανάτου, το κάνει συγκινητικά εφιαλτικό.

Συνοπτικά, το "Cousin" είναι άλλη μία ποιοτική κυκλοφορία για τους Wilco, παράλληλα μια άλλη κατεύθυνση σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά τους, με αρκετά κομμάτια εντός του που θα σου μείνουν, αλλά όπως προείπα με χάνει λίγο - πολύ λίγο σε ελάχιστα σημεία. Είμαι σίγουρη ότι για φέτος θα είναι απαραίτητο άκουσμα για το είδος του και κάτι μου λέει ότι έχει να κερδίσει πάρα πολλά σε ζωντανή εκτέλεση.

Bandcamp | Spotify