Kiss Me Cleopatra, Till Silence Breaks, Nonlinear, Lavender @ Piraeus Club Academy, 05/10/24

Κάπως σαν αστείο, ο τίτλος της συγκεκριμένης συναυλίας ξεκίνησε και έμεινε ως η φράση "Make metalcore great again", νομίζω όμως οι συντελεστές του event γνώριζαν καλά και τη σοβαρότητα που μεταξύ του αστείου ενείχε αυτή η δήλωση. Τέσσερις μπάντες λοιπόν, με διαφορετικές ποσότητες ύπαρξης τόσο και αριθμητικά στα χρόνια των μελών τους όσο και ως η εκάστοτε μπάντα ως αυθύπαρκτη οντότητα, συγκεντρώθηκαν σε μια νύχτα με ομολογουμένως πάρα πολύ σκληρό συναυλιακό ανταγωνισμό, ακόμη κι αυτό των Amenra στη διπλανή πόρτα και προτού προχωρήσω βαθύτερα στο τι είδαμε και ακούσαμε, σε μια πρώτη ανάλυση θα πω ότι κατάφεραν να γεμίσουν από νωρίς μέχρι και το τέλος της βραδιάς το χώρο τους προσφέροντας απλόχερα όμορφες στιγμές.

Πρώτοι εμφανιζόμενοι της βραδιάς οι νέοι αλλά σε καμία περίπτωση άπειροι Lavender, ένα συγκρότημα νεοσύστατο αλλά και νέο ηλικιακά, με εμφανή αγάπη στους core ήχους, άνοιξε με τον καλύτερο τρόπο τη βραδιά. Με έναν ήχο που έμελλε να είναι θεαματικά ιδανικός καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, οι Lavender ζέσταναν το κοινό χωρίς ιδαίτερη δυσκολία. Η άνεση που φαίνεται να έχουν αποκτήσει μετά και τη συμμετοχή τους στο Schoolwave, είναι κάπως συγκινητική να τη βλέπεις όταν πια σε έχουν πάρει λίγο τα χρόνια όπως στη δική μου περίπτωση και αναπολείς τη φάση που βρισκόσουν κι εσύ στην ηλικία τους και στην ηλικία των οπαδών τους που μοιάζουν στο σήμερα, να είναι γνώστες και θερμοί υποστηρικτές του ήχου. Με φωνητικά και μελωδίες που παρουσιάζουν αρκετό ταλέντο και συνοχή, οι Lavender φαίνεται να έχουν πολλά να προσφέρουν στο μέλλον. Μακάρι προσπάθειες σαν και αυτή να ανθίσουν και να μας δώσουν πολλά πράγματα στο μέλλον, δείχνουν άλλωστε να έχουν κερδίσει ήδη και τους παλαιότερους της σκηνής. Αξιοσημείωτη δε η χαρά τους και το πόσο γεμάτοι έδειξαν με τα κομμάτια που μας παρουσίασαν.

Χωρίς πολλές καθυστερήσεις, τη σκυτάλη παίρνουν οι Nonlinear, κι αυτοί νεοσύστατοι ως συγκρότημα αλλά στη δική τους περίπτωση, τα μέλη τους κουβαλούν αρκετή εμπειρία συνθετικά αλλά και στο σανίδι από προηγούμενες συμμετοχές τους σε σχήματα του είδους. Με το progressive στοιχείο να αρχίζει να παίρνει τη θέση του για το βράδυ σε συνδυασμό πάντοτε με τη βάση και τη βαρύτητα του metalcore, οι Nonlinear μας παρουσίασαν νομίζω το σύνολο της δουλειάς τους ως σήμερα. Με τον κόσμο να φαίνεται να γνωρίζει καλά τα γνωστότερα κομμάτια τους, "Reflections" και "Daydreaming", το κοινό γινόταν ολοένα και ζεστότερο σε κάθε λεπτό, αλλά και με το σωστό τρόπο «πιο βίαιο». Ο ήχος εξακολουθεί να κυμαίνεται σε πολύ κολακευτικά επίπεδα, πράγμα που πάντα θεωρώ μεγάλο προσόν όταν συνοδεύει όλα τα συγκροτήματα ειδικά σε περιπτώσεις όπου όλοι οι εμφανιζόμενοι αποτελούν κομμάτι της εγχώριας σκηνής. Επίσης, το δίπολο καθαρών και brutal φωνητικών τους πάει πάρα πολύ. Θα δώσω πολλά συγχαρητήρια στους Nonlinear που παρά το μικρό διάστημα της ύπαρξής τους, φαίνονται ήδη τρομερά δεμένοι, με μια υπόσχεση ότι θα μας απασχολήσουν αρκετά στο μέλλον.

Από το μέλλον στο παρόν, και σύντομα παίρνουν τη θέση τους στη σκηνή οι Till Silence Breaks, το συγκρότημα που αν σου αρέσει ο σύγχρονος ήχος του metal πρέπει να ανακαλύψεις όσο το συντομότερο δυνατόν. Η ευκαιρία θα δοθεί ούτως ή άλλως, αφού πολύ πολύ σύντομα κυκλοφορεί o πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος τους τρία χρόνια μετά το πρώτο τους EP, "I’m Gonna Tell God Everything", για τον οποίο θα μιλήσουμε πολύ σύντομα σε άλλο κεφάλαιο. Αυτό που πρέπει να ξέρεις για τους Till Silence Breaks, είναι πως συνδυάζουν αρμονικά post metal με metalcore σε μια Architects σχολή αλλά και ακόμη παραπέρα, ενώ οι μουσικοί που τους απαρτίζουν γνωρίζουν μερικά αρκετά κιλά σύγχρονης μουσικής και αυτό φαίνεται στις συνθέσεις τους που δεν είναι απλά καλές για τα ελληνικά δεδομένα (να μια φράση που σιχαίνομαι), αλλά συνολικά πολύ καλές και φρέσκες.

Οι Till Silence Breaks δεν έχασαν την ευκαιρία να δείξουν όλα αυτά που προανέφερα στη σκηνή με πάρα πολύ πάθος. Φώτα και ήχος ίσως τα κολακευτικότερα της βραδιάς, ενώ το κοινό με ευκολία στήριξε γνωρίζοντας συγκινητικά καλά τα κομμάτια τους που έχουν κυκλοφορήσει ήδη – από το sing along του "Prophets" μέχρι το σκοτεινότατο ομότιτλο του δίσκου. Με διάχυτη επικοινωνία με το κοινό, ακόμη και το δικό τους μικρότερης κλίμακας "jump the fuck up" moment (που λειτούργησε πολύ επιτυχημένα παρότι πλέον είχαμε αρχίσει να στριμωχνόμαστε οριακά στο χώρο), πιστεύω ότι οι Till Silence Breaks είναι ικανοί να κερδίσουν με μεγάλη ευκολία μικρότερο αλλά και μεγαλύτερο κοινό σε ηλικίες, μιας που οι μουσικές τους επιλογες-επιρροές γεφυρώνουν πολλές γενικές -core και όχι μόνο. Κερασάκι στην τούρτα, η σύντομη εμφάνιση του Χρήστου των Kiss Me Cleopatra για ένα ρεφρέν. Από τις καλύτερες εμφανίσεις τους που έχω δει, και πλέον πιστεύω και πολύ στο νέο τους δίσκο.

Κάτω από μία πέτρα, μαζεύονται διάφορα ζωύφια αλλά και όποιος δεν έχει βρει μπροστά του στο διαδίκτυο κάποια από τις διασκεδαστικότατες διασκευές των Kiss Me Cleopatra. Έχω πει παλαιότερα πως το συγκεκριμένο συγκρότημα, φορά έναν απενοχοποιημένο μανδύα της πάλαι ποτέ MySpace εποχής και φέρνει στο 2024 κλασσικά αγαπημένα κομμάτια με -core περίβλημα, προσπαθώντας να κάνουν τον κόσμο να περάσει καλά, αλλά κυρίως, τους ίδιους τους τους εαυτούς. Μην γελιέσαι από το χιούμορ της περίπτωσής τους. Τα παιδιά κάθε άλλο παρά δεν ξέρουν μουσική, ίσα ίσα γράφουν με πάρα πολύ μεράκι τα riffs και τις brutal φωνητικές γραμμές που συνοδεύουν τα "Gucci Φόρεμα" και "Και Σε Θέλω". Για τους κακόπιστους, υπάρχουν και τα ολόδικά τους κομμάτια που κάνουν το δικό τους ντόρο από μόνα τους - βλέπε "You Know What Milena, Let’s Forget Everything About Last Night" αν ήσουν εκεί να δεις το χαμό που επικρατούσε σε κάθε λεπτό, θα καταλάβαινες.

Πως να μην συμβεί αυτό άλλωστε όταν σκάνε στη σκηνή με τα κοστούμια σαν άλλοι Blues Brothers, ενώ πολύ σύντομα αλλάζουν σε μαγιό και χαβανέζικα πουκάμισα. Είναι φυσιολογικό πως από κάτω θα γίνει της μουρλής. Μας αποκάλυψαν μάλιστα οι Kiss Me Cleopatra πως πλησιάζει κάποια στιγμή και ο ολοκληρωμένος δίσκος τους, που η αλήθεια είναι πως ανυπομονώ να ακούσω με τα δείγματα που έχουν δείξει μέχρι τώρα. Οι Kiss Me Cleopatra φαίνεται να έχουν πετύχει την ιδανική ισορροπία χαβαλέ και προσεγμένης μουσικής κομμένης και ραμμένης στα γούστα τους – ενώ φαίνεται πως οι ίδιοι περνάνε καλά και δίνουν το 100% τους. Για το τέλος, η διασκευή που μάλλον θα τους μείνει για πάντα στο "Μια Φορά" είναι αυτή που θα κλείσει το πάρτυ, παρέα με μια φουσκωτή χαλογουινική κολοκύθα να συνοδεύει κάθε φιλική κλωτσιά μέσα στο χορευτικό πιτ που στήθηκε.

Μια ακραία διασκεδαστική βραδιά με συγκροτήματα που έχουν πολλά να προσφέρουν κι εμένα να μου φέρνει το μυαλό τα εξής. Κάπως, σε μια μεταπανδημική εποχή, ο εγχώριος -core ήχος έχει φέρει κοντά μικρά παιδιά από ανήλικες ηλικίες έως και λίγο μεγαλύτερα, και τριαντάτηδες-σαραντάρηδες που ακούμε χρόνια αυτή τη μουσική που νιώθαμε να σνομπάρεται ως όχι εξίσου σοβαρή με άλλες. Αυτό το παράταιρο ταίριασμα που το εντοπίζω κάπου στην αρχή του ανοίγματος των Bring Me The Horizon σε περισσότερο pop γραμμές και κατ’ επέκταση, για να μη μακρυγορώ, στη ραγδαία άνοδο της δημοτικότητας του συγκεκριμένου «σκληρού» ιδιώματος, ταίριασμα που όμως έχει οδηγήσει σε κάτι μαγικό: πολυάριθμες μπάντες με πολύ ταλέντο και όρεξη να χτίσουν μια αληθινή σκηνή, μια σκηνή που βούλιαξε στη ματαιότητα της πίσω στη δεκαετία των 00s. Ας μην κάνουμε το ίδιο λάθος, οι μπάντες μας έχουν πολλά να δώσουν, και τέσσερις από αυτές σε διαφορετικά χρονικά σημεία της καριέρας και της ζωής τους, το απέδειξαν περίτρανα το βράδυ του Σαββάτου.

Φωτογραφίες: Ειρήνη Τάτση