Να λοιπόν που μου έλαχε ο κλήρος να γράψω μερικά λόγια για έναν από τους πιο «αδιάφορους» δίσκους που κυκλοφόρησαν ποτέ οι Metallica, σύμφωνα πάντα με τις απόψεις της μεγαλύτερης μερίδας των οπαδών τους. Αυτός ο δίσκος προέκυψε μάλιστα μετά την κυκλοφορία του "Load", με το οποίο οι Metallica είχαν κάνει μια στροφή σε πιο hard rock φόρμες, αφήνοντας οριστικά και αμετάκλητα πίσω το ένδοξο thrash παρελθόν τους. Το "Reload" λοιπόν έρχεται να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχός του μόλις έναν χρόνο αργότερα, κάτι το οποίο έδωσε τροφή στις φήμες που ήθελαν τα κομμάτια του τελευταίου να αποτελούν υλικό που περίσσεψε από τις ηχογραφήσεις του προηγούμενου δίσκου.
Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω πως ύστερα από προτροπή ενός εκ των κορυφαίων συντακτών του rocking.gr, αγόρασα και εγώ τον εν λόγω δίσκο και έτσι έγινε η πρώτη μου επαφή με το ιστορικό αυτό συγκρότημα. Όντας εκείνη την εποχή ακόμα πολύ μικρός, αδαής και άμαθος, σίγουρα κάτι σαν το "Master Of Puppets" θα ήταν πολύ σκληρό για τα αυτιά μου. Ως εκ τούτου το υλικό του "Reload" μου άρεσε πολύ και μπορώ να πω ότι το άκουσμα αυτού του δίσκου εκείνη την εποχή ήταν μια εμπειρία αξέχαστη. Κομμάτια όπως τα "Fuel", "The Memory Remains", "Carpe Diem Baby", "Devil’s Dance", "Low Man’s Lyric", "Fixxer" άντε και το "The Unforgven 2" αυτομάτως προσδίδουν στον δίσκο μια ποιότητα, ταυτόχρονα παραδοσιακή αλλά και νεωτεριστική. Παρόλους τους “πειραματισμούς”(για την εποχή τους) δηλαδή το φλερτ με την country και τα blues και τον εμπλουτισμό του ήχου τους με όργανα όπως η γκάιντα(?) στο "Low Man’s Lyric", αυτό που ακούει κανείς βάζοντας το "Reload" να παίξει είναι σίγουρα Metallica. Τόσο οι ογκώδεις κιθάρες όσο και οι γνώριμες lead γραμμές είναι εδώ, σε διαφορετικό ύφος ωστόσο. Η φωνή του Hetfield σαν βγαλμένη από western, πιο εκφραστική και δουλεμένη δηλαδή, συνεχίζει και εδώ την ανέλιξη της από δίσκο σε δίσκο. Ναι, αυτό σίγουρα είναι Metallica.
Από μία άποψη δικαιολογημένα ο συγκεκριμένος δίσκος θεωρείται από τους πιο αδικημένους στην ιστορία τους. Προσωπική μου θέση είναι πως σαν δίσκος έχει αρκετά να δώσει στον κάθε οπαδό που δεν θεωρεί πως οι Metallica τελείωσαν μαζί με τον Cliff Burton, αλλά και στον ακροατή που ασχολείται με τη rock μουσική γενικότερα. Όπως και να έχει το "Reload" για μένα θα χαίρει πάντα ιδιαίτερης εκτίμησης μιας και ήταν αυτό που αποτέλεσε το έναυσμα για να ασχοληθώ με αυτή την θρυλική αλλά λιγάκι δυσλειτουργική μπάντα.
Τρεις λόγοι που θεωρώ το "Reload" σημαντικό για την ιστορία των Metallica:
1. Για την συνεργασία με την Marianne Faithful στο "The Memory Remains".
2. Ακόμα και κινούμενοι σε διαφορετικό χώρο από ότι μας έχουν συνηθίσει, και παρόλο που ένα χρόνο νωρίτερα είχαν κυκλοφορήσει δίσκο στα ίδια πλαίσια, το "Reload" περιέχει πολλές κομματάρες.
3. Αποτελεί ίσως τον πιο προσιτό τους δίσκο για όσους δεν αντέχουν τα πολλά decibel, χωρίς να χάνεται η ταυτότητα της μπάντας.
