Manchester Orchestra

Δεν ξέρω αν συμμερίζεσαι την άποψη ότι - κοιτώντας τη μεγάλη εικόνα - αυτό που κάπως αφηρημένα ονομάζουμε indie rock, έχει μια φθίνουσα πορεία (τουλάχιστον) την τελευταία δεκαετία. Μέσα σε αυτά τα συμφραζόμενα, οι Manchester Orchestra από την Atlanta των ΗΠΑ έχουν καταφέρει με τη συνέπεια και την ποιότητα των δισκογραφημάτων τους να μεγαλώνουν συνεχώς το κοινό τους και την αποδοχή που λαμβάνουν, γεγονός που αποδεικνύει ότι κάτι κάνουν εξαιρετικά καλά.

Το προ τετραετίας "A Black Mile To The Surface" ήταν ένα θαυμάσιο άλμπουμ, όμως από την πρώτη ακρόαση του ολοκαίνουριου, έκτου τους πονήματος γίνεται αντιληπτό ποιο είναι το στοιχείο που κάνει τους Manchester Orchestra να ξεχωρίζουν: πρόκειται για ένα γκρουπ που διαρκώς εξελίσσεται και εμπλουτίζει τον ήχο του, ακόμα κι αν δεν το πράττει με τρόπο κραυγαλέο. Το "The Million Masks Of God" διαθέτει εντυπωσιακά καθαρά μουσικά στοιχεία. Είναι γεμάτο με όμορφες ενορχηστρώσεις, πλούσιες αρμονίες και μια έξυπνη μουσικότητα - μετατροπίες, αντιχρονισμούς κλπ - που κάνουν τα τραγούδια τους να ακούγονται εξαιρετικά καλαίσθητα, και μάλιστα με τρόπο ώριμο και όχι επιδεικτικό.

Το μεγαλύτερο όπλο του "The Million Masks Of God" όμως είναι η ροή του. Επηρεασμένο από τις κορυφές και τις κατρακύλες της ζωής, το άλμπουμ διαθέτει μια εξαιρετική, σχεδόν σπονδυλωτή δομή και τα έντεκα τραγούδια ξετυλίγονται με τρομερή φυσικότητα. Ο λυρισμός του "Inaudible" ακολουθείται από τον εντυπωσιακό ρυθμό του "Angel Of Death", πριν τα αιφνιδιαστικά up-tempo "Keel Timing" και "Bed Head" πάρουν τη σκυτάλη και στείλουν το άλμπουμ προς μια κατεύθυνση όπου ο δυναμισμός συναντά τα έντονα pop στοιχεία.

Μετά από αυτή την εντυπωσιακή εκκίνηση, το "The Million Masks Of God" θα καταδυθεί σταδιακά σε πιο εσωστρεφείς και χαμηλόφωνες συνθέσεις, πιο κοντά σε αυτό που θα περίμενε κανείς από τους νέους Manchester Orchestra. Η εύπλαστη και τόσο ζεστή φωνή του Andy Hull σφραγίζει, όπως πάντα, συνθέσεις που έχουν έναν γλυκόπικρο post indie folk χαρακτήρα, αν και συνολικά, το άλμπουμ έχει λιγότερα κρεσέντο και είναι λιγότερο αιχμηρό στα συναισθήματα που γεννάει, από τον προκάτοχο του. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τραγούδια όπως το "Annie" και το "Dinosaur" να λάμψουν.

Παρά όλα αυτά τα υπερθετικά στοιχεία, οι πολλές ακροάσεις του άλμπουμ αποκαλύπτουν σταδιακά μια δουλειά που δεν αποφεύγει τις συνθετικές ανισότητες. Κάποια tracks αρχίζουν αναπόφευκτα να μοιάζουν με fillers, ενώ απουσιάζει αισθητά το μεγάλο τραγούδι, εκείνο που θα ρίξει το YouTube όπως έκανε πριν τέσσερα χρόνια το εκπληκτικό "The Silence". Το ωραιότατο "The Internet" που κλείνει τον δίσκο είναι παραπλήσιας αισθητικής και θα ήθελε να είναι αντίστοιχο του, δεν καταφέρνει όμως να ολοκληρώσει τη διαδρομή. Ίσως είναι υπερβολικά όμοιο. Γεγονός πάντως παραμένει ότι, παρά την απουσία κορυφών, το άλμπουμ ρέει υποδειγματικά, δείγμα ταλέντου, τεχνογνωσίας και παραγωγής υψηλού επιπέδου.

Το "The Million Masks Of God", χωρίς να είναι κάποιο συντριπτικό άλμπουμ, διατηρεί με άνεση τους δημιουργούς του πολύ ψηλά στην ιεραρχία των ποιοτικών γκρουπ του ιδιώματος τους. Καλοδουλεμένο και προσεγμένο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια, είναι ένα ακόμα δείγμα γραφής μιας από τις πιο καλοκουρδισμένες indie ορχήστρες της άλλης πλευράς του Ατλαντικού και μιας μουσικής πρότασης που έχει αληθινή καρδιά, χωρίς να αποφεύγει την εμπορικότητα.

Bandcamp