Vasilis Dokakis

Lotus

InnerEar (2023)
Ένα εσωστρεφές και γαληνεμένο άλμπουμ, που επιβεβαιώνει την θέση του Βασίλη Ντοκάκη στο καλλιτεχνικό στερέωμα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είναι μάλλον δύσκολο να ασχολείσαι, έστω και περιφερικά, με την ελληνική μουσική σκηνή και να μην έχει πάρει κάπου το μάτι σου το όνομα του Βασίλη Ντοκάκη. Είτε από τα χρόνια των ψυχεδελοκινηματογραφικών (όρος υπαρκτός, ψάξτε τον) No Clear Mind, είτε από την δουλειά του ως παραγωγός σε σειρά μεγάλων ονομάτων, είτε ως συνθετική και μουσική παρουσία σε κομμάτια ανερχόμενων καλλιτεχνών (βλ. για παράδειγμα Tango With Lions και Kristof στα τελευταία τους άλμπουμ), ο Βασίλης Ντοκάκης έχει χτίσει ένα σημαντικό όνομα στα εγχώρια δρώμενα, πετυχαίνοντας - ειπωμένο και για τις δύο πλευρές - συνεργασία ακόμη και με τον αναγνωρισμένο Φοίβο Δεληβοριά στον δίσκο "ANIME". Η πορεία του έχει χρωματιστεί από την πληθώρα συνεργασιών, με έναν μακροσκελέστατο κατάλογο που του έχει επιτρέψει να ξεδιπλώσει το πολυσχιδές του ταλέντο.

Όταν έμαθα για το "Lotus" δεν μπορώ να πω ότι παραξενεύτηκα που ο Ντοκάκης αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα solo δίσκο. Η διαρκής συνεργασία για χάρη άλλων μου έβγαζε νόημα να αφήνει πίσω ιδέες που θα δουλεύονταν αποκλειστικά από τον ίδιο. Μαζεύοντας το απόσταγμα δέκα και παραπάνω χρόνων σύνθεσης, ο Κρητικός μουσικός γράφει οκτώ συνθέσεις, κάτι παραπάνω από μισή ώρα μουσικής.

Το ύφος είναι αμνειακό, μία ιδανική συμπλήρωση στο περσινό EP των Electric Litany, "Sonder", με έμφαση στο ηλεκτρονικό στοιχείο και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα, μέσα από τα οποία ξεπετάγονται μικρές και διακριτικές λεπτομέρειες. Σε αντίθεση με τα πολύ λυρικά έργα του παρελθόντος, όπως το Χατζηδακικό "Mets" και το νοσταλγικό "Makena", το "Lotus" είναι πιο μονοτονικό και υφέρπον. Στο επίκεντρο είναι το ηλεκτρονικό στοιχείο και η φωνή του, σε σαφώς οριοθετημένο ηχητικό εύρος, που ωστόσο ταιριάζει με το όραμα και τη διάθεση του δίσκου. Μοναδική φορά που υπάρχει μία εύθραυστη ακροβασία είναι το "Can’t Escape Myself", που είναι ίσως και από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του "Lotus".

Εκτός από τον Βασίλη Ντοκάκη, που είναι υπεύθυνος για την σύνθεση, την εκτέλεση, και την παραγωγή του άλμπουμ, εύσημα δίνονται και στον Φώτη Σιώτα για τα έγχορδα στο "The Ocean", στον Δημήτρη Πηγάδα και τον Διονύση Στρίτη για τα σαξόφωνα στο "Amazing" και στο "Human" αντίστοιχα, σε τρεις συνθέσεις που φέρνουν έντονα στο μυαλό Thom Yorke και Radiohead της εποχής "A Moon Shaped Pool". Η πιο σημαντική συμμετοχή, όμως, κρίνεται αναμφίβολα εκείνη του ντράμερ Χρήστου Βίγκου, με το παίξιμό του να ακολουθεί τη λογική των συνθέσεων, ανακινώντας τα νερά στα υπόγεια ρεύματα που τις διαπερνούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Looking Glass", όπου το ύφος του είναι τόσο λεπτό που γίνεται αόρατο, ακόμη κι όταν οδηγεί προς τις προσεκτικά υπολογισμένες κορυφώσεις.

Στο σύνολό του, το "Lotus" αιχμαλωτίζει το αίσθημα της ανάπαυλας, της εσωτερικής γαλήνης, και της ενδοσκόπησης. Είναι ένα έργο αυτοαναφορικό και εσωστρεφές, που δεν διεκδικεί τη συγκίνηση και τον συναισθηματισμό, αλλά την εκτόνωση. Μπορεί να μην περιμέναμε από τον Ντοκάκη ένα solo δίσκο, ωστόσο το "Lotus", παίζοντας στα όρια του alternative, του indie, της αιθέριας dream pop, και του singer/songwriter, λειτουργεί ως επιστέγασμα της μέχρι τώρα πορείας του, και επιβεβαιώνει τη σημασία που έχει ως καλλιτεχνική προσωπικότητα.

Bandcamp
YouTube Stream

  • SHARE
  • TWEET