Machine Gun Kelly

Tickets To My Downfall

Interscope (2020)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 20/10/2020
Η δικαίωση των blink
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεν σας γελούν τα μάτια σας, φίλες και φίλοι. Δίσκος με εξώφυλλο που περιλαμβάνει μια ροζ Schecter, την ξανθόφατσα και το όνομα του Machine Gun Kelly στο ρόκιγνκ σας. Ακόμα χειρότερα, αν κάτι τέτοιο είναι δυνατόν, πακέτο με αναφορά στους Blink-182 στον υπότιτλο. Όσοι δεν ξέρατε, προειδοποιηθήκατε επισήμως, κι ας μην πείθατε πολύ εξαρχής. Οι γνωρίζοντες ξέρετε πού πηγαίνετε, συνεχίστε άφοβα. Οι περαστικοί που για τον οποιονδήποτε λόγο νιώθετε κάτι να σας τραβάει προς τα δω, κλείστε διακόπτη και περάστε.

Τον Richard Colson Baker aka Machine Gun Kelly aka MGK οι έχοντες επαφή με τη σύγχρονη mainstream/pop κουλτούρα όλο και κάπου θα τον έχουν πετύχει. Ίσως μέσω κάποιου/ων από τα πρώτα τέσσερα LP του, που στον hip hop/rap χώρο έκαναν κάτι παραπάνω από απλό ντόρο. Ίσως, πιθανότερα, μέσω των συνεργασιών του με την Camilla Cabello στο "Bad Things" και τη Hailee Steinfeld στο "At My Best". Ίσως, στα όρια της βεβαιότητας καθώς όλοι αγαπάμε λίγο τζέρτζελο, λόγω του "Rap Devil" και της κόντρας του με τον Eminem.

Τα παραπάνω ελάχιστη σημασία έχουν μπαίνοντας στην πέμπτη ολοκληρωμένη απόπειρα του αμερικάνου τραγουδιστή. Τα beats, τα samples και γενικά όλα όσα θυμίζουν το παρελθόν του εξαφανίζονται· στη θέση τους στρογγυλοκάθεται το τιμημένο pop-punk. Εκείνο που τέλη '90-αρχές '00 ήταν αρκετά μεγάλο για να το πετύχεις συνοδεία Lucy Liu με ηλεκτρική και με ποπ-κορν ανά χείρας. Υπαίτιος για την αλλαγή είναι ο Travis Barker (βλ. blink) ο οποίος ένα χρόνο πριν έκανε πέρασμα από το "I Think I'm Okay" και προφανώς η φάση πήγε τόσο καλά που η συνεργασία ανανεώθηκε για ολόκληρο δίσκο.

Το πρώτο "fuck it" και το τούπα-τούπα αρχίζει πριν κλείσει λεπτό το εισαγωγικό ομώνυμο. Η παραγωγή είναι αναμενόμενα γυαλισμένη, χωρίς την παραμικρή γωνία. Οι πιασάρικες μελωδίες διαδέχονται η μία την άλλη. Το πέρασμα της Megan Fox στο βίντεο του "Bloody Valentine" βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για mainstream ροκ στιγμή της χρονιάς. Το επίπεδο των ρυθμών παραμένει σχεδόν αυστηρά ανάμεσα σε χοροπηδητό και χορευτικό. Το "Forget Me Too" με τη Halsey μοιάζει ικανό να ξαναβάλει κιθάρες στα ποπ ραδιόφωνα. Τα τρικ στα φωνητικά χτυπάνε, τουλάχιστον μέχρι να μπει στην εξίσωση ο πρότερος βίος του μπροστάρη.

Μην περιμένετε σοβαρότητα ή τεχνική. Χρειάζεται αρκετό ψάξιμο και καλή θέληση για να βρεθεί έστω ένα δίστιχο που με λίγη σκέψη να μην κάνει τα μάτια να γυρίσουν. Από την άλλη, το μισό genre από εκεί ξεκίνησε, και κάποιοι μεγάλοι χρειάστηκαν περίπου δύο δεκαετίες για να ξεφύγουν από μαζορέτες, λυκειακούς έρωτες και πίπες, κυριολεκτικές ή μη (Ι.Τ., 2011). Έτσι κι εδώ, τα όποια βαθιά νοήματα μένουν σε δεύτερη μοίρα. Η ουσία βρίσκεται στο κέφι, τα party vibes και τα ίδια τα τραγούδια. Τα "WWIII" και "Concert For Aliens" από μόνα τους φτάνουν και περισσεύουν για να γειώσουν τις όποιες αμφιβολίες.

Το γεγονός ότι το "Tickets To My Downfall" σκαρφάλωσε με τη μία σε κορυφαίες θέσεις των charts ανά τον κόσμο από μόνο του δεν λέει απαραίτητα κάτι. Σε ξεχωριστό πλαίσιο, ως κυκλοφορία που πατάει σε ένα μισοξεχασμένο για το ευρύ κοινό ύφος, από έναν καλλιτέχνη με μηδενική επαφή με τον ήχο, το επίτευγμα μεγαλώνει. Όσο μερίδιο της επιτυχίας οφείλεται στην περσόνα του MGK, άλλο τόσο πάει στις συνθέσεις. Κακά τα ψέματα, η pop αισθητική κομματιών σαν το "My Ex's Best Friend" μπορεί να μοιάζει παράταιρη σε κάποιον που θέλει το ροκ του ανόθευτο, αλλά αυτό δεν αναιρεί τίποτα από την ίδια τη μουσική.

  • SHARE
  • TWEET