Poppy

"I’m Poppy". "I’m Poppy". "I’m Poppy". Επαναλάβετε τόσες φορές όσο αρχίζει να γίνεται ενοχλητικό για την ψυχή σας. Έτσι συστήθηκε στο κοινό της η κατά κόσμο Moriah Pereira στο δεκάλεπτο βίντεο στο οποίο απλά επαναλαμβάνει ξανά και ξανά και ξανά την ίδια έκφραση. Τέχνη; Νέα μόδα; Εξωφρενική millennial; Ας πούμε τέχνη και συνεχίζουμε. Πχ στο πρώτο βίντεο που ανέβασε ποτέ απλά τρώει μαλλί της γριάς (cotton candy). Αυτό. Τίποτα άλλο. Δύο εκατομμύρια views. Μια περσόνα ποπ τραγουδίστριας που δημιουργήθηκε στο διαδίκτυο αλλά δεν μένει εκεί. Εξιτάρει με την ιδιομορφία και τον κυνισμό της απεικόνισης της αλλά πάει αρκετά βήματα παραπέρα. Τα σχεδόν υπνωτικά, ατμοσφαιρικά της βίντεο φέρνουν στο νου kawaii σε συνδυασμό με Twin Peaks και προκαλούν ερωτηματικά, ενόχληση, διέγερση περίεργων σκέψεων και συναισθημάτων. Άρα μάλλον είναι μια μοντέρνα μορφή τέχνης που γέννησαν τα social media, το YouTube, οι ανάγκες ενός νεότερου κοινού για το διαφορετικό, το extreme το αισθητικά ζωοφόρο και υπέργειο.

Η 25χρονη Αμερικανίδα έχει ήδη κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ και το 2019 τη βρήκε να συνεργάζεται και με τους Fever 333 στο τραγούδι "Scary Mask" από το εξαιρετικό EP "Choke" και μάλλον η συνεργασία αυτή λειτούργησε σαν προπομπός για την κατεύθυνση που θα ακολουθούσε η τελευταία της κυκλοφορία "I Disagree". Η υποβόσκουσα μαύρη και σουρεαλιστική περσόνα της Poppy βρίσκει τη φωνή της με αυτή τη κυκλοφορία η οποία δεν έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα post-pop, J-pop και PC music άλμπουμ αλλά αντίθετα όπως μπορείτε να δείτε και από το εξώφυλλο κινείται σε πιο ας το πούμε metal μονοπάτια. Το πιο θετικό στο "I Disagree" και στην Poppy είναι ότι δεν την ενδιαφέρει και δεν προσπαθεί καθόλου να ενταχθεί σε κάποιο συγκεκριμένο είδος και υπηρετεί την περσόνα της και τις καλλιτεχνικές της αναζητήσεις στο έπακρο και με αυθεντικότητα. Γι’ αυτό είναι και αδύνατο να πω ότι είναι nu-metal ή kawaii metal ή pop metal ή οτιδήποτε άλλο. Όπως το χαρακτηρίζει και η ίδια είναι ‘post-genre’.

Ο σουρεαλισμός της Poppy είναι εμφανής στο εναρκτήριο "Concrete": "Bury me six feet deep Cover me in concrete Make me a street" το οποίο αναμιγνύει nu-metal, kawaii και μια γλυκιά pop γέφυρα που μιλάει για κανιβαλισμό. Και είναι τόσο εξωφρενικό όσο ευχάριστο να το ακούς. Η ίδια λέει ότι το κομμάτι αναφέρεται στο ότι θέλει να θάψει τον παλιό εαυτό της και να αναγεννηθεί και έτσι είναι αφού το "I Disagree" είναι τελείως διαφορετικό από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τόσο σε ύφος όσο και σε φιλοσοφία. Κάφτε τα όλα κάφτε τα (Burn it all down) στο ομότιτλο "I Disagree", με ένα ρεφρέν που σου μένει στο μυαλό και μια γενική σύνθεση που πάλι εναλλάσσει στυλ, διάθεση και ρυθμό με αρμονία και η φωνή της Poppy είναι μια γλυκιά μελωδία σε ένα φαινομενικά σκληρό υπόβαθρου ήχου και στίχων. Όταν λέμε σκληρό μην φανταστείτε κάτι τρομερό. Σκεφτείτε No Doubt με μπόλικη δόση Marilyn Manson, Fever 333 και Babymetal. Τα "Bloodmoney" και "Fill The Crown" να βροντοφωνάζουν Nine Inch Nails με την αιχμηρή ηλεκτρονική τους προσέγγιση και στο δεύτερο θα ορκιζόμουν ότι τα backing vocals τα κάνει ο ίδιος ο Marilyn Manson.

Σε όλα τα τραγούδια υπάρχει ο συνδυασμός γλυκιάς/παιδικής αθωότητας, σουρεαλισμού και nu-metal, industrial, electronic στοιχείων και αυτό από μόνο του κάνει το άλμπουμ ενδιαφέρον εφόσον μάλιστα γίνεται με επιτυχία. Το "Sit/Stay" είναι ένα κομμάτι Senser για όσους τους θυμούνται, υποχρεώνοντας σε να το ακούσεις ξανά και ξανά σε μια σχεδόν επιβαλλόμενη λειτουργία από την ίδια την Poppy που με κάποιο mind controlling τρόπο σε βάζει στον όχι και τόσο αθώο όσο εξαρχής φαίνεται κόσμο της. Ακόμα και τα φαινομενικά αθώα, τρυφερά και ήρεμα "Sick Of The Sun", "Nothing I Need" και "Don’t Go Outside" κρύβουν μια δεύτερη διάσταση, τη μουσική που παίζει όταν στη ταινία ξέρεις ότι ο πρωταγωνιστής έχει καταδικαστεί στο έρεβος ενός αιώνιου πόνου και στο background είναι η Poppy ντυμένη στα λευκά και τραγουδάει "Everything will be okay" ("Don’t Go Outside"). Και νομίζω ότι είναι αρκετά έξυπνη με την περσόνα που έχει χτίσει και τη μουσική της να θέλει να δώσει αυτή τη διάσταση και να μην απλώς τη μεταφράζω εγώ έτσι.

Η Poppy είναι μια καλλιτέχνις της γενιάς των social media, μια millennial που βρίσκει καταφύγιο στην περσόνα της και δεν ξέρεις αν είναι αυθεντικό όλο αυτό ή κάτι τελείως fake κάτι που από μόνο του είναι αξιοπρόσεκτο έστω σαν σημείο των καιρών. Σαν αλμπουμ με τη μόλις μισάωρη διάρκεια του είναι εύκολο να ακουστεί στο repeat πολλές φορές και νομίζω σε αυτό αποσκοπεί, όπως το βίντεο με τη δεκάλεπτη επανάληψη "I’m Poppy". Η επανάληψη θα σε βυθίσει στον σουρεαλισμό του μηνύματος το οποίο είναι ότι μάλλον η παλιά Poppy πέθανε, ζήτω η νέα Poppy. Ή μπορεί και όχι;

"I’m Poppy", "I’m Poppy", "I’m Poppy", "I’m Poppy"...